Όλοι γνωρίζουμε την λαμπρή πορεία του ρεμπέτικου(από το 1850 περίπου).Τώρα λοιπόν, που έχει φτάσει στο 2000 νομίζεται ότι ύπαρχει ο κίνδυνος
της εξαφάνισής του; Το λέω αυτό γιατί όταν σηζητώ με τους συμμαθητές μου(είμαι στα 17) για ρεμπέτικα τα κοροϊδεύουν. Το χειρότερο είναι στις εκδρομές που δεν τολμάω να βάλω στο λεωφορείο κασέτα με ρεμπέτικα αφού θα αρχίσουν όλοι να φωνάζουν πολλές φορές ακόμα και οι καθηγητές που συμπαθούν και αυτοί(οι παλιακοί),αν είναι δυνατόν, τα ‘ντάμπα ντούμπα’.
Μεγάλε, ζεις μια κατάσταση που έχουμε περάσει όλοι μας. Οταν ήμουν (κάποτε κι εγώ) 13-14 χρονών αντιμετώπιζα τα ίδια ακριβώς προβλήματα (μιλάμε για '77-'78). Στις σχολικές εκδρομές είχα στην κωλότσεπη μια κασσετούλα Μάρκο. Τότε μάλιστα δεν υπήρχαν τα walkman και δεν είχα τη δυνατότητα να την ακούσω ούτε μόνος μου. Αν έκανα καμιά προσπάθεια να την βάλω σε κανα silverάκι της εποχής, πέφταν όλοι απάνω μου να με φάνε.
Βγάζει στην τηλεόραση μετά από 3-4 χρόνια ο Μεσθεναίος το “Μινόρε της αυγής” και ξαφνικά όλοι γίνανε “ρεμπέτες”. Και δώστου εγώ πάλι στις σχολικές εκπομπές να προσπαθώ να ακούσω ζούλα μια κασσετούλα Hedrix που ‘χα στην κωλότσεπη (πάντα κόντρα στη μόδα).
Μ’ άλλα λόγια, θέλω να σου πω: “Μην αγχώνεσαι με τα γούστα του καθενός φουκαρά. Ακουγε απλά αυτό που γουστάρεις”.
Οι καταστάσεις αυτές υπάρχουν από το τότε που υπάρχει μουσική. Απλά, στη σημερινή εποχή της ταχύτατης επικοινωνίας, όπου όλα τα Μέσα ανήκουν σε λίγους, αυτά τα φαινόμενα είναι πιο έντονα. Το ρεμπέτικο θα υπάρχει, για τον ίδιο λόγο που υπάρχει ακόμα ο Μπαχ, για τον ίδιο λόγο που υπάρχει γενικά μουσική.
ΑΝ
ΓΟ (Γνωστός Ομοιοπαθής)
Εγώ στάθηκα πιο τυχερός λόγω χαρακτήρα. Καθώς ποτέ δε με ενδιέφερε τι σκατά επιθυμεί η ομήγυρη, δεν πήρα καν είδηση τις όποιες αντιδράσεις υπήρξαν (ή δεν υπήρξαν… θα σε γελάσω).
Πάντως αυτό που πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας είναι πως το παραμύθι που πάνε να μας περάσουν οι έμποροι ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ:
(1) Τα εμπορεύματα έχουν ημερομηνία λήξης (ή νέα version)
(2) το τραγούδι είναι εμπόρευμα
από (1) και (2) => το τραγούδι έχει ημερομηνία λήξης (ή νέα version)
Εχουνε ΦΑΓΩΘΕΙ με τη λαϊκή μουσική και το ρεμπέτικο. Το μπουζούκι είναι ΑΚΟΜΑ στη παρανομία (μόνο το σκυλάδικο που φέρνει δραχμές στους εμπόρους είναι ψιλο-ΟΚ). Θέλουνε σώνει και καλά να ξεμπερδεύουνε με δαύτο γιατί στο καλό τραγούδι έχουν εγκλωβιστεί καλοί υποψήφιοι καταναλωτές! Σ’ αυτούς δεν θέλουν να πουλήσουν σκυλάδικο… Ξέρουν πως ΔΕΝ πρόκειται να ψωνίσουν.
ΘΕΛΟΥΝΕ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ <FONT SIZE="+2">“ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ”!</FONT>
Ετσι απλά.
Ας το βάλουνε καλά στο μυαλό τους όσοι έχουν αναλάβει τη χειραγώγηση του κόσμου με τα διαπλεκόμενά συγκοτήματά τους:
Μπορείς να κοροϊδέψεις λίγο κόσμο για πολύ καιρό,
πολύ κόσμο για λίγο καιρό,
αλλά όχι ΟΛΟ τον κόσμο για ΟΛΟ τον καιρό.
Kwsta, nomizw oti upobaqmizeiV ton enoco rolou tou kosmou ricnontaV, adikwV, olo to baroV gia thn katantia thV ellhnikhV mousikhV stouV emporouV. EceiV mia pessimistikh alla kai paternalistikh eikona sto mualo sou, sthn opoia oi anqrwpoi den ecoun logo kai epilogh gia to ti sumbainei gurw touV (mousika) kai apla upakoune se oti touV pasaroun oi emporoi. Egw den mporw na dectw kati tetoio. Nomizw oti o kosmoV einai o megaluteroV enocoV.
Oi emporoi nai men endiaferontai mono gia to kerdoV, alla kerdizoun eite poulhsoun Marko eite poulhsoun Garmph. Gia autouV einai to idio pragma, to idio pentaciliaro. Apla, o logoV pou pasaroun Garmph einai giati upakoune sth zhthsh tou kosmou.
Oson afora th suzhthsh pou anoixe o DiwthV, ecw na pw oti stouV kuklouV pou egw kinoume ecw parathrhsei to akribwV antiqeto problhma. Oti dhladh einai</FONT> IN <FONT FACE=“SYMBOL”>to na akouV, mallon na leV oti akouV, rempetika kai na ekstasiazesai me thn prooptikh oti qa akousaoume rempetika eite sto kasetwfono eite sthn nucterinh exodo. Alla meta apo ligo katalabaineiV oti auta einai logia mono gia th figoura kai sthn ousia den mpairnoun campari ti einai rempetiko.
Auta allwste ta ecoume xanapei. Qumamai ena munhma tou Arh opou elege oti kaqe fora pou mia parea qa zhthsei kapoio tragoudi, qa einai kapoio figouratzidiko tou tupou HRWINH WS TA MPOUNIA, kai pote den qa zhthsoun ena gluko tragoudi orismo tou rempetikou.
Gia auto Diwth, kalutera twra pou den se afhnoun na akouV ton Marko, para argotera otan qa sou lene oti ferane kai autoi mia kaseta me dhqen rempetika opou qa prosballei to rempetiko.
Auto to problhma emena mou fernei megaluterh ahdeia.
GiannhV </FONT></FONT>
“Μπορείς να κοροϊδέψεις λίγο κόσμο για πολύ καιρό, πολύ κόσμο για λίγο καιρό,
αλλά όχι ΟΛΟ τον κόσμο για ΟΛΟ τον καιρό. ΚΚ”
Κώστα μεγάλε, τώρα μόλις ανακάλυψα την αναφορά σου στον Bob Dylan και τον Abraham Lincoln! Αλήθεια, μήπως είναι αυτή η φιλολογία που θα μας επέτρεπε να ξαναγραφτούν νέα “ρεμπέτικα” ή όπως αλλιώς θέλεις πες τα, αντί να κλαψομουνιάζομε όπως οι Γκάτσος-Φέρρης-Ξαρχάκος;
Οχι, όχι! Μακριά από κλαψομουνιάσματα! Περισσεύουν. Αυτό που λείπει είναι η αισιόδοξη ματιά ακόμα και χωρίς αφορμή και λόγο. Σαν κάτι βλαμμένοι άγγλοι ψευτο-ευγενείς, με το λερό φουλάρι και γραβάτα για ζώνη, που τον βρίζεις “ψωράλογο” (scrub horse) και απαντάνε επιβραβεύοντας “Oh my, that was difficult; wasn’t it?” Το άκουσα σήμερα και ξεκαρδίστηκα (μαζί με τον Άγγλο!).
Απ’ το Lenin το διάβασα το τσιτάτο αλλά πρέπει να είναι του Lincoln που τον εκτιμούσε γιατί ξεκίνησε φτωχόπαιδο από “δεύτερη” οικογένεια.