Ξερει κανεις να μου πει πιο ειναι το νοημα στο τραγουδι του Ζαμπετα “Η κουλτουρα”. Ποιος ειναι αυτος με τα μαυρα γυαλια που εχει κουλτουρα, και ποιοι οι υπολοιποι 15αρια, περι τινος η συζητηση που συνεχιζετε με βαρβαροτητα, και το πιο σημαντικο απ ολα… τα βασανακια του λαου ποιος θα τα τραγουδησει?:106:
Οι στίχοι είναι του Πυθαγόρα και μάλλον ο Ζαμπέτας έχει προσθέσει τα ενδιάμεσα “σχόλια”. Εκδόθηκε το 1975 (δίσκος “Κουλτούρα και Σια”), δηλαδή στη μεταπολίτευση. Κατά την ταπεινή μου άποψη είναι τουλάχιστον άστοχο. Μιλάμε για την εποχή που η χώρα έχει μόλις βγει από την περίοδο της δικτατορίας, την εποχή που οι ιδεολογικές αναζητήσεις για ένα καλύτερο μέλλον έχουν φτάσει στο αποκορύφωμά τους, ιδιαίτερα στο χώρο των νέων ανθρώπων και δει των διανοούμενων (φοιτητών, καλλιτεχνών κλπ.). Πολλοί από τους “μαλλιάδες με τα τσιμπούκια” μόλις είχαν κερδίσει μια μάχη, αυτή κατά της χούντας κι είχαν κάθε δικαίωμα να …φιλοσοφούν.
Η πολιτική(
άποψη του Ζαμπέτα ήταν …άστα να πάνε. Ή αλλιώς: Δεν κατάλαβε τίποτα.
Μην το ψάχνεις παραπάνω.
Φίλε Άρη κι εσύ λίγο άστοχα και με ελλείψεις, σημείωσες το σχόλιό σου…
Διαβάζεται λίγο “μονομερώς” έτσι…
Ο Πυθαγόρας, ο Ζαμπέτας, ο Τσιτσάνης, ο Μητσάκης, ο Μάρκος, ο μπαρμπα-Γιάννης και όλοι τους, είχαν απηυδήσει από την πολλή δόση “κουλτούρας” της εποχής, όχι από πολιτική αντίθεση, αλλά από το “ξωπέταγμα” που πάθανε (όπως αναφέρει χαρακτηριστικότατα ο Ζαμπέτας) από τους ιθύνοντες της βιομηχανίας δίσκων…
Στη Μεταπολίτευση, ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όλη η παραγωγή είχε πέσει με τα μούτρα στο πολιτικό τραγούδι, από τους “έμπορους των δισκογραφικών”, που εκμεταλεύτηκαν τα σπουδαία πεπραγμένα και αισθήματα, των νέων κυρίως ανθρώπων -αυτοί ήταν το αγοραστικό τους κοινό- για αγώνες, ελευθερία, δικαιοσύνη και αλλαγή…
Και ο Τσιτσάνης τα ίδια έλεγε, με λίγο διαφορετικά λόγια…
Καθώς και Γιάννης Κυριαζής…
Ας είμαστε μαζί τους επιεικείς… Δεινοπαθήσανε για να γράψουν δίσκο !
Δεν το “Φιλοσόφησες πολύ” κι εγώ δεν θα [b]“το ρίξω στην…τρελή” !!!
__________________________
[/b]Μην μου πεις για το πότε πέθανε ο καθένας από αυτούς που αναφέρω… Τα τραγούδια δεν γράφτηκαν όταν εκδόθηκαν ακριβώς…
Και μερικά ονόματα τα αναφέρω -εμφατικά- για όλη αυτή την περίοδο αναβρασμών… που έτσι κι αλλιώς ισχύει το “ξωπέταγμά” τους.
1 «Μου αρέσει»
Την εποχή εκείνη δούλεψα για ένα φεγγάρι (περισσότερο δεν άντεξα) στου Πατσιφά. Έλεγε τότε με έμφαση: “Ποιός θα μας γλυτώσει από το πολιτικό τραγούδι!”. Απέφευγε βέβαια να προσθέσει “Εγώ πάντως, όχι, έχει ψωμί!..”.
Δεν άντεξα, παιδιά, πήγα στο επόμενο τόπικ και γύρισα άρων άρων να απαντήσω!..
ΣΗΜΕΡΑ τι γίνεται; Ποιος θα τραγουδίσει τα βασανάκια του λαού;
Γιατί ανατρέχουμε πάντα στους παλιούς καλούς δημιουργούς στις ώρες του καϋμού μας;
Γιατί δεν έχει βγει ένα τραγούδι να λέει για τις υποχωρήσεις που κάνουμε οι πιο πολλοί στη ζωή μας; Για τις υποσχέσεις που ακούμε από τους εκάστοτε πολιτικούς και που διαψεύδονται πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις; Για το σπίτι που μας παίρνει η τράπεζα αμα δεν καταφέρουμε να πληρώσουμε δυο τρεις δόσεις; Και για όσα δε μου έρχονται αυτή τη στιγμή οργής στο μυαλό, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα γίνει πολύ μεγάλη αυτή η λίστα αν ο καθένας μας βάλει ένα μόνο σημερινό καθημερινό πρόβλημά μας…
Τέτοιος ήταν ο Ζαμπέτας!.. Που σκέφτεσαι φίλους σου σήμερα και ένα τραγούδι του τους πάει!.. Που έβαλα στο αμάξι στην πεθερά μου να ακούσει τον Αγαθοκλή και σκάσαμε κι οι δυο στα γέλια!.. Ή στον πατέρα μου πριν πολλά χρόνια το Πατέρα κάτσε φρόνιμα κι έφαγα κατσάδα… Ή σε ένα φίλο μου πρόσφατα τον Πρωταθλητή κι είδα στο βλέμμα του τον πόνο (τι ήμασταν και πού καταντήσαμε…) Και βέβαια πολλά άλλα, όχι απαραίτητα γνωστά… Φίλος σήμερα δεκαπέντε χρονών έπαιξε πέρσι προς τιμήν του Γιώργου στο φινάλε σχολικής γιορτής για την 28η Οκτωβρίου (με τραγουδάκια τύπου Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του και λοιπά) την Κομμαντατούρα (που η μουσική του είναι ρε παιδιά δανεισμένη από το Γιαλούσαινα ψήσε καφέ; ή το ανάποδο;) και κοκάλωσε όλο το ακροατήριο, δεν ξέρανε οι καθηγητές αν έπρεπε να χειροκροτήσουν ή να τον αποβάλλουν, δεν ήξεραν καλά καλά αν ήταν γραμμένο από το νεαρό ή από κάποιο γνωστό…
Ποιος το λέει ότι δεν κατάλαβε ο Ζαμπέτας τι έπαιξε εκείνη την εποχή στη μεταπολίτευση; Χαζός ήταν, ή… Χριστόδουλος;;; Αυτός δεν έμεινε σιγά σιγά στην απέξω από το νεοδημιουργημένο κύκλωμα; Από την απογοήτεύσ’η του δεν αρρώστησε; Μήπως θα πούμε στο τέλος ότι ήταν κι από τους κερδισμένους της εποχής;;;
Παρακαλώ, οι Βαμβακαρικοί του φόρουμ, ας σεβαστούν λίγο και τους Ζαμπετικούς… Ψάχνω στο φάκελο με τα Mp3 μου και μετράω Βαμβακάρη (σε εκτελέσεις όχι μόνο δικές του, αλλά και άλλων μεταγενέστερα) 117 κομμάτια, Ζαμπέτα 123. Κι όποιος πει ότι είναι πολύ περισσότερα του Μάρκου, χωρίς να διαφωνήσω σώνει και καλά, να θυμίσω ότι στο διαδίκτυο και στα δισκάδικα ΔΕΝ κυκλοφορούν αρκετά από τα τραγούδια του στον κινηματογράφο, ούτε βέβαια τα αυτοσχέδιά του που οι (λίγοι) τυχεροί άκουσαν στα τελευταία του, πριν αρρωστήσει κι αποσυρθεί, όταν ανέβαινε κι έβγαζε μόνος του τρεις τέσσερεις ώρες πρόγραμμα σε κείνο το ξεχασμένο μαγαζί της Πατησίων… Και να θυμίσω ακόμα αυτό το κόλλημα που είχε ο άνθρωπος με το Στράτο τον Παγιουμτζή…
Ιωάννα, σε ζηλεύω! Πολύ πριν βρω το ρεμπέτικο φόρουμ, όταν διάβασα την αυτοβιογραφία του Ζαμπέτα, σε φανταζόμουν αράδα την αράδα απέναντι στο μεγάλο Γιώργο και έλεγα: εδώ γιατί δε ρώτησε αυτό; Εκεί γιατί δεν μας διαφώτισε για εκείνο; Άραγε της έδειξε τίποτα, του έκλεψε κομμάτι σοφίας στο όργανο και στο μυαλό;… Θα το ξαναδιαβάσω το βιβλίο σου επ’ ευκαιρίας και θα σου στείλω ΠΜ ή θα ανοίξω νέο τόπικ στο φόρουμ για ερωτήσεις και απόψεις σχετικές…
Ckdmt, ωραία τα είπες, δεν είσαι βέβαια ο μόνος που του αρέσει ο Ζαμπέτας αλλά, εντάξει. Εκείνη τη σύγκριση τραγουδιών όμως, τι την ήθελες; με το κομμάτι πάει, δηλαδή;
Όχι, αλλά μερικές φορές χάνονται οι μεταγενέστεροι σαν “άνισοι”. Το δε νούμερο δείχνε και μια λατρεία, ναι;
Λέει ο ίδιος ο Ζαμπέτας: “Στο Μάρκο οφείλουμε το ότι τρώμε ψωμάκι, αυτός έκανε το μπουζούκι επάγγελμα”. Δε μπορώ να μπω στην ψυχολογία του, ούτε να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω. Αλλά δε μπορώ να δεχτώ και ότι κάποιος ο οποίος βλέπει με ειρωνικό μάτι τα κακώς κείμενα της κοινωνίας “πέρασε και δεν ακούμπησε”, που λέμε, από την εποχή του. Έπαιζε δηλαδή μεν καλό μπουζούκι, αλλά δημιούργησε κομμάτια χωρίς να πιάνει τα νοήματα των καιρών.
Ο Άρης ακούγεται σαν να τον έχει για χαζοχαρούμενο. Δες τον στη φωτογραφία του με τις πιτζάμες στο νοσοκομείο και πες μου αν είναι χαζοχαρούμενος κι αν μοιάζει το βλέμα του με αυτό του Μάρκου, μεγάλου πια με τον Τσιτσάνη κοντά. Δείχνει απογοήτευση μεγάλη αυτό το βλέμμα, δεν ξέρω, εγώ όταν διάβασα τη βιογραφία του αμέσως εκείνη η φωτογραφία μου ήρθε στο μυαλό.
Για τους κουλτουριτζήδες επι τη ευκαιρία τι έχετε να πείτε σήμερα; Δεν μοιάζει λίγο η εποχή; Οι ατελείωτες και χωρίς νόημα συζητήσεις βέβαια έχουν μεταφερθεί στα τηλεπαράθυρα και στα πρωινομεσημεριανάδικα…
; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ;
Προσωπικά έχω 246 του Μάρκου ενώ σε διάφορες εκτελέσεις υπάρχουν γύρω στα 350 τραγούδια.
Ενημερωτικά και μόνο το λέω, χωρίς να συγκρίνω το έργο των δύο συνθετών.
"Η πολιτική( άποψη του Ζαμπέτα ήταν …άστα να πάνε. Ή αλλιώς: Δεν κατάλαβε τίποτα. "
Σε αυτό αναφερόμουν, Άρη… Ίσως είναι παρεξήγηση, κάτι…
Σόρρυ και για την καθυστέρηση στην απάντηση.
Να μαι κι εγω, κατ αρχην να σας ευχαριστησω που ασχολειθηκατε με την απορια μου. Θα ελεγα οτι η απαντηση της Ιωαννας ηταν πληρως διαφωτιστικη, σ ευχαριστω Ιωαννα. Ο cdmt ωραιος (μηπως ξερεις που θα βρω αυτην τη φωτο με την πιτζαμα;).
Δυο λογια για την σχεση μου με τον δασκαλο.
Πανε γυρω στα 12 με 13 χρονια απο τοτε που πρωτοεπιασα μπουζουκι στα χερια μου, τωρα ομως που μεγαλωσα λιγο καταλαβαινω οτι αθελα μου ο Ζαμπετας ηταν η αιτια, αυτος με οδηγησε ασυναισθητα να καταφυγω εκει.
Απο πριν γνωριστω με το οργανο, δεν ειχα καμια ταυτοτητα στη μουσικη , θα μου πεις πιο παιδακι εχει σε ηλικιες κατω των 12, την εβγαζα με Γονιδη, Αλκαιο κλπ κλπ, ομως μεσα σ ολα αυτα ειχα εναν θειο οπου τα σαββατοκυριακα μ επαιρνε και με κρατουσε, και καθε πρωι ξυπναγα με Χατζιδακι, Ξαρχακο, Τσιτσανη, Μαρκοπουλο, Θεοδωρακη, Ξυλουρη κ.α. Τοτε φυσικα δεν μπορουσα να καταλαβω την αξια που ειχαν ολα αυτα, δεν πηγαινε το μυαλο μου. Οταν γυριζα μετα απ το Σαββατοκυριακο στο σχολιο δεν μπορουσα να παω στα αλλα παιδια και να πω, παιδια το εχετε ακουσει αυτο το Διωξε τη λυπη παλικαρι, ή το Ειμ αητος χωρις φτερα; θα με κοιταζαν σαν εξωγηινο.
Μεσα σ ολα αυτα ομως, που δεν μπορουσα να μοιραστω με τα αλλα παιδια, το πιο λαμπερο απ ολα, αυτο που κυριολεκτικα με ξυπνουσε το πρωι και καθομουν στο κρεβατι μ ενα πλατυ χαμογελο και θαυμαζα κι ηταν λες και ευχαριστουσα το Θεο που ξυπνησα ετσι, ηταν το μπουζουκι του Ζαμπετα που ακουγοταν μεσα απ ολες αυτες τις υπεροχες μουσικες.
Το πρωτο κομματι που εβγαλα μεσα στον πρωτο μηνα που μαθαινα μπουζουκι, χωρις να το ακουω, απλα ετσι μου βγηκε απ το κεφαλι στα χερια ηταν απο ενα δισκο Ζabetas plays Xatzidakis, παει αυτο ηταν ο ηχος αυτος του μπουζουκιου ειχε ριζωσει μεσα μου.
Απο τις πρωτες μερες κι ολας στη σχολη που πηγαινα ο Σπηλιοπουλος ο δασκαλος μου με φωναζε Ζαμπε (εξου και το nick)αφου τον ειχα τρελλανει μονο εγω του ζητουσα τετοια κομματια να μαθουμε, αφου και τωρα του χει μεινει πανε 10 χρονια απο τοτε που ημουν στη σχολη κι ακομα ετσι με φωναζει αμφιβαλω αν θυμαται το πραγματικο μου ονομα.
Ο Γιωργαρας ειναι πολυ μεγαλος κυριες και κυριοι δεν τον συγκρινω με κανεναν αλλον γιατι ειναι απ αυτους που δεν γινεται να συγκριθουν, εμενα νιωθω πως παντα θα με συνοδευει το πνευμα που ειχε αυτος ο ανθρωπος, καθε μερα που παω στο Γ νεκροταφειο και βλεπω τη μανουλα μου, περναω και τον χαιρεταω καθε φορα, ετσι τα λεμε για λιγο, δεν ειχα την τιμη να τον γνωρισω εν ζωη αυτος ομως εχει την δυναμη να σου συστηθει και μετα θανατον οαααααααα!!!.
Ενδιαφέρον το θέμα που ανακινηθηκε! Εγώ γενικά αγαπώ πολύ τον ζαμπετα και για μένα είναι από τους μεγαλύτερους λαϊκούς δημιουργούς. Παρόλα τα χιουμοριστικα και για κάποιους κακογουστα κομμάτια έχει γράψει τις κομματάρες. Τώρα εδώ νομίζω στο τραγούδι αυτό ο ζαμπετασ εκφράζει την δυσαρέσκεια του για άλλη μια φορά στα ξενοφερτα στοιχεία και μουσική, στα οποία αντιπαρατιθονταν σθεναρά στις πιο πολλές συνεντεύξεις του. Αν και σε πολλά σημεία είχε κάποιο δίκιο και ήταν προφητικός (έβλεπα μια εκπομπή με έναν γνωστό λαϊκό τραγουδιστή και είχε 2 μπουζούκια που δεν κάναν τίποτε και η ηλεκτρική κιθάρα αφινιαζε, δηλαδή αίσχος) τον βρίσκω ακραίο (στο κάτω κάτω το ξενοφερτο ηλεκτρικό μπάσο το έβαζε στα τραγούδια του 
). Προφανώς όμως δεν ένιωθε ότι ο λαός εκπροσωπούνταν από τους καλλιτέχνες της εποχής οπότε και τους σατιρίζε.