Λέγονται τα στιχάκια της Εβραιοπούλας με διαφοροποιοίησεις και προσθήκες. Η μελωδία είναι όμοια με αυτήν της ηχογράφησης του Πυρρή το 1929.
Οι γλεντιστές αναγνωρίζουν την ομοιότητα της μελωδίας με αυτή του γειτονικού σιφνέικου Φασόλη και συνεχίζουν πάνω σε αυτόν.
Οι στίχοι της Εβραιοπούλας καταγράφηκαν από μελετητή των Σιφνέικων, περί το 1960 στο Κάστρο της Σίφνου. Ο καημένος, επειδή στο Κάστρο το οποίο είναι παλαιό μεσαιωνικό χωριό, υπήρχε συνοικία με το όνομα Οβριακή, θεώρησε ότι η Εβραιοπούλα είναι Σιφνέικη! Ενώ, προφανώς, απλά έφτασε και στη Σίφνο μέσω των αλληλεπιδράσεων (κυρίως με τη Μικρά Ασία και την Πόλη). Σήμερα η Εβραιοπούλα δεν σώζεται στη Σίφνο, σε αντίθεση με τη Σέριφο. Όμως, πιστεύω, ότι στη μελωδία με την οποία ήταν γνωστή η Εβραιοπούλα στη Σίφνο φορέθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα οι ρίμες του Φασόλη οι οποίες τελικά επικράτησαν.
Πάντως, έχω πετύχει και άλλη περίπτωση στίχων που περιέχονται στον Μάρκελο αλλά δεν τους έχει ο Φωριέλ. Είχα την ελπίδα μήπως ήταν στον Kind αλλά δεν τους βρίσκω.
Αυτό είναι μας ενδιαφέρει από τη σελ. 76, το χωρίο δηλ. που αφορά το τραγούδι XVIII, δηλ. την Εβραιοπούλα.
Επιβεβαιώνεται, βλέπω πάντως, ότι ο πληροφορητής ήταν Σμυρνιός.
XVII. XVIII. XIX.
Diese Gefänge hat mir ein Grieche aus Smyrna gegeben. Was Nr. XVIII. anlangt, so hat der Reim des Originals durch die verbesserte Orthographie desselben etwas verloren. Siehe deshalb das Vorwort. Auch dieses tpay dio» habe ich häufig von Griechen, aber nach einer angenehmen Melodie , fingen hören. Übrigend mödyte sich aus demselben auf die Profelytenmacherei der Griechen in Betreff der Zuden schließen lassen, die ins deß auf das Berbot der Ehen zwischen Griechen und Juden, nicht auf absolute Intoleranz, fich gründet.
Πράγματι, η Εβραιοπούλα είναι τελικά το XVIII. Το σχόλιο:
Αυτά τα τραγούδια μου τα έδωσε ένας Έλληνας απ’ τη Σμύρνη. Σε ό,τι αφορά το XVIII, o αρχικός στίχος έχασε κάτι, λόγω της «διόρθωσης» της ορθογραφίας (δικό μου σχόλιο: «καθαρευουσιανοποίηση»). Ανατρέξετε στον πρόλογο. Και αυτό το τραγώδιον συχνά το άκουσα να τραγουδιέται από Έλληνες, εδώ σε ευχάριστη μελωδία (παραβάλλει με το προηγούμενο, δες #20). Παρεμπιπτόντως, θα μπορούσε να εννοηθεί προσπάθεια προσηλυτισμού από την ελληνική προς την εβραιϊκή πλευρά, που ωστόσο εδράζεται στην απαγόρευση της γάμου κοινωνίας μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων, όχι σε απόλυτη έλλειψη ανοχής.