Αυτό είναι αλήθεια, αλλά εδώ τώρα λέμε για τη χορευτική ορολογία (που μεταξύ μας είναι και η μόνη σωστή).
Ένας ρυθμός, ναι. Αλλά κάθε συγκεκριμένο τραγούδι (π.χ. ο Ξεφτίλης, η Γιωργίτσα, το Σαν εγύριζα απ’ την Πύλο…) σ’ έναν χορό ανήκει. Ότι μπορεί να χορευτεί και σ’ άλλους, ε, όλα μπορούν.
Διάβαζα μια έρευνα για κάτι χωριά της Πελοποννήσου. Όπως και σε πολλά μέρη, η βασική και πιο συνηθισμένη τους διασκέδαση ήταν να χορεύουν χωρίς όργανα, τραγουδώντας οι ίδιοι. (Τα όργανα έρχονταν στις «καλές» περιστάσεις, γάμους κλπ.). Ανάμεσα σε άλλους χορούς είχαν και τον συρτό. Τα τραγούδια του συρτού, μερικά, αν κάτσεις να τα αναλύσεις, βγαίνουν εφτάσημα. Άλλα βγαίνουν δίσημα (ή τετράσημα). Αν όμως δεν κάτσεις να τα αναλύσεις, τότε πολύ απλά είναι όλα τραγούδια του συρτού. Επιπλέον δε, υπήρχαν και μερικά όπου η μελωδία και οι συλλαβές δε σε οδηγούν αναγκαστικά είτε στον ένα ρυθμό είτε στον άλλο, αλλά στέκουν εξίσου και στους δύο.
Αυτά για τον απέξω είναι ακατανόητα. Ο απέξω θα πει «α, εφτάσημος συρτός, δηλαδή καλαματιανός. Το τάδε τραγούδι κυρα-Λένη μου, συρτό ήταν ή καλαματιανό;» Απάντηση, «εμείς δεν ξέραμε καλαματιανά και τέτοια, όλα συρτά ήτανε». «Καλά, να σ’ το πω αλλιώς: ο σκοπός πάει έτσι (τραγουδάει 7/8) ή έτσι (τραγουδάει 2/4);». «Το ίδιο είναι παιδάκι μου.»
Άρα, όχι μόνο
…αλλά και το αντίστροφο, ένας χορός μπορεί να χορευτεί σε διάφορους ρυθμούς.
Το παράδειγμα δεν είναι καθόλου μοναδικό.