(Κ. Φ.)
ΔΗΜΗΤΡΑΤΟΣ και ΜΗΤΣΑΡΑΣ
Συγνώμη που καταχρώμαι τον χώρο άλλου θέματος, αλλά έχω δύο καθυστερημένα.
Ο Νίκος Δημητράτος ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός, κι έκανε τον Ναύτη στους “Εμπόρους των Εθνών” που γύρισα το 1974. Ας σημειωθεί πως είναι το σήριαλ του “Ήτανε μιά φορά”, όπου εκτός από τον Ξυλούρη, το τραγούδησε και ο πρωτοεμφανιζόμενος τότε Στάθης Ψάλτης! Έκανε στη σειρά τον γελωτοποιό του Δόγη, και ως τραγουδιστής-παραμυθάς, έλεγε την ιστορία της μικροπαντρεμένης γιά να δει τις αντιδράσεις του Σανούδου και της Αυγούστας! Όπως και στον “Άμλετ” δηλαδή.
Εν πάσει περιπτώσει, δε θυμάμαι αν ο Δημητράτος ήξερε ήδη τον Ξαρχάκο ή τον γνώρισε εκεί, πάντως συνεργάστηκαν αρκετές φορές. Όχι όσες θα άξιζε, λόγω του κακού του χαρακτήρα. Στο “Ρεμπέτικο” τον ζήτησα, κι ο Ξαρχάκος συμφώνισε, αφού εγώ έπαιρνα το ρίσκο της συνεργασίας. Στα γυρίσματα πάντως τα πήγαμε μιά χαρά. Από δισκογραφία, δε θυμάμαι, κάτι μου λέει όμως γιά Μαρκόπουλο, και κάτι γιά Ξαρχάκο (“Το Μεγάλο μας Τσίρκο”
ΜΗΤΣΑΡΑΣ. Τον γνώρισα προσωπικά, σε νεαρή (δική μου) ηλικία. Αν δεν ήταν Αιγυπτιώτης, είχε πάντως μεγάλη αδυναμία στην Αίγυπτο, όπου τον θυμάμαι πάντα σε παραστσεις επιθεωρήσεων, και σε χορούς. Ήταν κυρίως ηθοποιός (κωμικός) και κομπέρ, κι έκανε το νούμερο με το ποίημα-τραγούδι που έφτιεχνε εκείνη τη στιγμή με ομοιοκαταληξίες και θέμα που ΄τούδιναν οι θεατές, όπως έκαναν κι οι Λάσκος, Τραϊφόρος κ.λ. Όσο γιά “μάγκας” ή “ρεμπέτης”, πρέπει να τελειώνει κι αυτή η μυθολογία. Μικροαστός και νοικοκύρης ήταν ο άνθρωπος, όπως κι ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Αυλωνίτης, ο Περιστέρης, ο Παπάζογλου, ο Τούντας, ο Μπέζος, και το 95 % των καλλιτεχνών αυτής της κατηγορίας. Μόνο που πολλοί απ’ αυτούς, ξεδίναν που και που με γλέντια και ξενύχτια και άλλες συνάφειες, σαν γνήσιοι Μποέμ της αστικής τάξης -και φυσικά δεν το λέω γιά κακό. “Μάγκας” μ’ όλη τη σημασία της λέξης, ήταν ο Μπάτης, και “ψευτόμαγκας” ή κουτσαβάκι ο Νίκος Μάθεσης. Αυτά.
ΓΙΑ ΤΟ ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΙ ακόμα.
Κάθε ρυθμός-μέτρο-χορός έχουν τη δική τους “ψυχή”, και γι αυτό δε μπορείς να χορέψεις βαλς πάνω σε ταγκό κ.ο.κ. Όμως οι Έλληνες, αυτοί οι τρελλοί, κάναν… τρέλλες. Έτσι είδαμε το τσιφτετέλι να εκμοντερνίζεται από τον Τσιτσάνη, και να γίνεται Μπαγιόν, Μπολέρο, και να μετονομάζεται σε Αράπικο, Ανατολίτικο κ.ο.κ. Ο δε Χιώτης που κάνει σουιγκ το χασάπικο, έχει γιά πρόδρομο… τον Γιοβάν Τσαούς, στην εισαγωγή του “Πέντε μάγκες στον Περαία”.