Επειδή είμαι ο… πρώτος “ένοχος” στην είσοδο του Ed στην ρεμπετολογία, κι αφού πρώτοι που “έβαλαν τον λίθο” ήσαν ο Κουνάδης, ο Νέαρχος και ο Στάθης Gauntlet επειδή τον θεώρησαν “Πετροπουλικό” (νάτος και πάλι ο μακαρίτης), πρέπει να πω την άποψή μου και να προεκτείνω την πρόταση του Νίκου.
Βεβαίως και πρέπει να προσεγγίσομε τον Emery και ίσως να συνεργαστούμε (θα μπορούσε να γίνει πάταγος, θα μπορούσε να γίνει η ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ προς τον θρίαμβο του ρεμπέτικου τραγουδιού, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο), θα πρέπει πρώτα να καθορίσομε τον ΧΩΡΟ με τον οποίο καταπιάνεται η κάθε μία μονάδα ή “οργάνωση”.
- Το Φόρουμ, πιστεύω, έχει φτάσει σε τέτοια ωριμότητα, που μπορεί άνετα και αποτελεσματικά να (α) δημιουργήσει ένα Πολιτιστικό όργανο με Νομική κατοχύρωση (β) εκδώσει περιοδικό, ή συνεργαστεί με περιοδικό που ήση κυκλοφορεί (π.χ. του Κοντογιάννη) (γ) οργανώσει εκδηλώσεις (δ) δημιουργήσει βιβλιοθήκη, δισκοθήκη κ.λ. (ε) διαδώσει τις ιδέες γιά καλύτερες “αναβιώσεις”, είτε σε “ρεμπετάδικα” είτε σε συναυλίες κ.λ. κ.λ. κ.λ. Με τον νέο νόμο των χορηγιών, μπορούμε να βρούμε και λεφτά.
Η ιδιαιτερότητα η δική μας απέναντι σε άλλες παράλληλες προσπάθειες, είναι πως ενώ τα μέλη του Φόρουμ έχουν ευρύτατες προσλαμβάνουσες, από Ανατολή, Δύση, Ιστορία, Μουσικολογία, Ποίηση, Κοινωνιολογία κ.ο.κ., η θέση μας είναι φύσει και θέσει ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ. Και φυσικά μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι κανένας “εθνικιστής” της κακιάς ώρας, μιλώ γιά το βασικό μας κοινό χαρακτηριστικό, είναι η μητρική μας γλώσσα, και όλα τα βιώματα και οι εμπειρίες της πατρίδας μας. Δεν κάνω αξιολόγηση, απλώς διαπίστωση.
- Ο Ed Emery ανέλαβε τη μετάφραση στα Εγγλέζικα της “Ρεμπετολογίας” του Πετρόπουλου, και γι αυτό το λόγο τον συνάντησε στο Παρίσι, και ήρθε στην Ελλάδα να συνεχίσει την έρευνα. Μαζί του ήρθε σε πρώτη φάση και η εκδότις του, που μου είπε πως η πρώτη ιδέα ήταν να μεταφράσουν… τα “Ρεμπέτικα Τραγούδια”, αλλά ήσαν πολύ ακριβά γιά την Εγγλέζικη αγορά. Η ουσία είναι πως ο Ed ερωτεύτηκε το ρεμπέτικο, και άρχισε να δουλεύει συστηματικά. (Σε παρένθεση θα πω πως η ιδέα της Ύδρας ήταν δική μου, και είχε ήδη κατατεθεί σ’ αυτό εδώ το Φόρουμ, γιά τη διοργάνωση ενός… “Ρεμπέτικου Γούντστοκ”, οι παλιοί το θυμούνται. Το πράγμα στράβωσε όταν άρχισαν το μποϋκοτάζ οι προαναφερθέντες στην αρχή, αλλά άθελά μου κι εγώ που είμουνα πολύ απασχολημένος γιά να βρω χρόνο και γιά τον Ed. Αυτό τον οδήγησε στα γνωστά λάθη του, που θα διευκρινίσω παρακάτω, αλλά η “θέση” του σε αντιπαράθεση με τη δική μας, είναι πολύ ενδιαφέρουσα:
Είναι η οπτική του “ξένου” που προσπαθεί να καταλάβει και ερευνήσει μιάν εθνική κουλτούρα, πέρα από τα φολκλορικά της χαρακτηριστικά. Κι είναι μία οπτική που μας είναι απαραίτητη, και τη βλέπομε συχνά με τις παρεμβάσεις της Μάρθας, της Εύας και άλλων “δικών μας”. Παλιότερα είχαμε και τον εξαιρετικό Peter Anderson (που έκανε δική του σελίδα) και απομακρύνθηκε όταν αραιώσαμε την αλληλογραφία στα Εγγλέζικα. Είχαμε φυσικά και τον ανεκδιήγητο Πεκάνεν (
που έφυγε μόνος του με τον τρόπο που έφυγε και ο Βλησίδης…
ΤΩΡΑ:
Γιά να συνεργαστούμε ως “Φόρουμ” -εγώ δεν έπαψα ποτέ, ήθικά τουλάχιστον, να του συμπαραστέκομαι, διατυπώνοντας και τις επιφυλάξεις μου- θα πρέπει να τον βοηθήσομε -και να του συστήσομε να βγει από τη σύγγχιση του “διεθνισμού”, της “παγκοσμιοποίησης” και της τεχνητής και μοντέρνας αντίληψης περί του Etnic. Πρέπει δηλαδή να επικεντρώσει στο Ρεμπέτικο ως γηγενή Ελληνική έκφραση, με όλες τις ανταλλαγές και αλληλεπιδράσεις με τις άλλες περιφεριακές (γιά το ρεμπέτικο) φόρμες, αλλά που από τον τεράστιο όγκο της παράδοσής του, αναδεικνύεται ως ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΙΔΙΟΤΥΠΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ. Είναι τρελλό να μας λένε σήμερα χωρίς καμιά σοβαρή επιστημονική τεκμηρίωση, πως το ρεμπέτικο γεννήθηκε… στο λιμάνι της Σμύρνης (δηλαδή από τους Τούργους του περιθωρίου), ή στους Τεκέ των Μεβλεβί, ή από τους Ασίκ κ.λ. κ.λ. Όλα μας χρειάζονται, και μ’ όλα συνομιλούμε, αλλά ο δογματισμός του “ξενόφερτου πάση θυσία” είναι αρνητικός.
Είμαι βέβαιος πως θα του μεταφερθεί αυτό το μήνυμα, κι ελπίζω να κάνει κι εκείνος την προσέγγιση που πρέπει.