Ο Νικολαΐδης είχε επαφή με τους παλιούς. Ζούσαν ακόμα αρκετοί από αυτούς. Όπως έγραψε και ο gus, ο Νικολαΐδης ήταν φίρμα στην Αμερική στην ομογένεια. Αυτή την αισθητική είχε στα τραγούδια του, αυτή έβγαλε. Προσωπικά θεωρώ τον Νικολαΐδη καρικατούρα του ρεμπέτικου.
2 «Μου αρέσει»
ναι. και οι οποιοι παλιοι, οι ιδιοι αλλαξαν τα τραγουδια τους στις νεοτερες εκτελεσεις που εκαναν…
1 «Μου αρέσει»
Το να αλλάξει ο δημιουργός το τραγούδι που έχει γράψει ο ίδιος είναι άλλη περίπτωση. Επιλέγεις ποια έκδοση θα ακούσεις. Το να αλλάζεις τραγούδια ανθρώπων που έχουν πεθάνει για να τα κάνεις πιο “πιασάρικα” είναι άλλο πάλι καπέλο.
Όπως και να χει, δεν θα κριθεί ο Νικολαΐδης από την δική μου γνώμη.
Δεν είναι τυχαίο πάντως ότι οι επανεκτελέσεις των τραγουδιών σήμερα δεν είναι της “φόρμας” Νικολαΐδη.
1 «Μου αρέσει»
Πολλοί συνθέτες προσαρμόστηκαν στον ήχο της τότε εποχής. Γνωστές οι ηχογραφήσεις του Παπαϊωάννου με φουλ ηλεκτρικό ήχο, και φαρφίσα. Πολλές φορές έχει δηλώσει ο Νίκος Πολίτης ότι πήγε στο Χάραμα να ακούσει τον Τσιτσάνη, και έβαλε τα κλάματα από το σκυλάδικο ύφος. Εδώ ένα τεράστιο τραγούδι του Μάρκου, με μια πραγματικά μέγιστη φωνή, αλλά από ύφος του ήχου;
Νομίζω ότι οι ίδιοι έπεσαν στην παγίδα του ηλεκτρισμού, και ξέφυγε το πράγμα. Συμφωνώ με τον Μιχάλη παραπάνω. Όσο και να τους δικαιολογώ , οι ίδιοι ευθύνονται, παρά ο όποιος Νικολαίδης.
1 «Μου αρέσει»
εγω απλως θελω να πω, να μπουμε στο πνευμα της εποχης, και να μην κατηγορουμε η κρινουμε ανθρωπους χωρις να γνωριζουμε προσωπα και καταστασεις. καποτε ετσι σκεφτομουνα κι εγω. οταν ομως γνωρισα μουσικους εκεινης της εποχης, αρχισα να καταννοω και αλλαξα γνωμη. ουτε εμενα μου αρεσουν οι περισσοτερες επανεκτελεσεις των παλαιων τραγουδιων, αλλα δεν κρινω και ουτε θα κατηγορησω κανεναν, διοτι πολυ απλα οι ανθρωποι ζουσαν στην εποχη τους. μια εποχη που εξελισοταν πολυ γρηγορα σε ολα τα επιπεδα. υπαρχει και το αλλο γενικα… σε πολυ κοσμο αρεσουν τα παλαια αυτα τραγουδια, αλλα δεν τους αρεσει η και δεν τους ενδιαφερει και τοσο το παιξιμο το παλιο του 30’ και του 40’, αλλα μονο τα τραγουδια ως τραγουδια που ειναι.
2 «Μου αρέσει»
Τα κλάματα μου ήρθαν γιατί ήταν η πρώτη (και βεβαίως, τελευταία…) φορά που πήγα να ακούσω τον Τσιτσάνη λάιβ…
Από μια απόσταση, μπορεί κανείς να πει απλώς «συνέβη κι αυτό»: υπήρξε μία μόδα να παίζονται οι επανεκτελέσεις παρόμοια όπως τα τότε καινούργια λαϊκά, δηλαδή χάλια. Ούτε το έκανε μόνο ο Νικολαΐδης, ούτε μας αναγκάζει κανείς να τον ακούμε άμα δε μας αρέσει. Μπορούμε όμως πάντα να τον ακούμε αν μας αρέσει, και ασφαλώς μπορούμε και να έχουμε γνώμη, θετική ή αρνητική.
Το αν έκανε ζημιά είναι προς συζήτηση. Δεν εμπόδισε να γίνει αυτό που γίνεται σήμερα, που το παλαιινό ύφος αναβιώνει. Εκείνη η εποχή εξερευνούσε τον εξηλεκτρισμό και τη διεύρυνση της ορχήστρας με όργανα από άλλες ορχήστρες, η δική μας εξερευνά την επιστροφή στις ρίζες ενώ παράλληλα ανθούν και οι παντοειδείς διασκευές, από αξιολογότατες έως αρπαχτές.
Βέβαια η τωρινή μόδα, επιστροφή στις ρίζες, ήρθε χρόνια μετά τον θάνατο και του πιο πρόσφατου από τους παλιούς, ενώ όσο ζούσαν η μόδα ήταν η αντίθετη.
μα ο τσιτσανης δεν το επαιξε ποτε ουτε ρεμπετης-ρεμπετας, ουτε το μαγαζι που δουλευε τοτε ηταν ‘‘ρεμπεταδικο’’… τη δουλεια του εκανε ο ανθρωπος.
Ακριβώς η δουλειά που έκανε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, τη συγκεκριμένη εκείνη εποχή, στο συγκεκριμένο κέντρο, με τον συγκεκριμένο τρόπο, ήταν αυτό που με έκανε να βάλω τα κλάματα. Ε, δεν τον φανταζόμουν έτσι, τον Τσιτσάνη λάιβ… Και αν θέλεις, δεν έκλαψα μόνο για τον Τσιτσάνη, αλλά και για το περιβάλλον στο οποίο βρέθηκα και το οποίο δεν μου ήταν γνώριμο.
1 «Μου αρέσει»
Τη δεκαετία του '70 και έπειτα, ο Νικολαΐδης “δίδαξε” κατά κάποιο τρόπο αρκετά ρεμπέτικα στο κοινό της ομογένειας, κάνοντάς τα σουξέ, συνεργαζόμενος ταυτόχρονα και με καλά μπουζούκια (Λεμονόπουλος, Ψαρρός, Παπαδόπουλος κλπ).
Η αισθητική και ο ήχος τώρα, ήταν απλά η επικρατούσα εκείνη την περίοδο, δε νομίζω πως έκανε κάτι συνειδητά, απλώς ακολουθούσε τον μοντέρνο ήχο της εποχής όπως οι περισσότεροι.
Κάποιος από τους παλιούς του δίσκους με τα ρεμπέτικα μάλιστα, αν δε κάνω λάθος, δε γράφτηκε καν σε επαγγελματικό στούντιο, αλλά σε ένα σπίτι στην Αστόρια.
Προσωπικό παράδειγμα από αυτή την επίδραση στο εκεί κοινό:
Είχε τύχει πριν χρόνια να δουλεύω ένα βράδυ σε κάποιο κέντρο στη ν. υόρκη, λαϊκό μπουζουκορεπερτόριο και τη γνωστή ατμόσφαιρα (τα decibel στο Θεό, τα reverb στο τέρμα, παύση από τα ποτ πουρί μόνο για κατούρημα, κλπ). Προς το ξημέρωμα λοιπόν, ενώ παίζει το σύνηθες ελεύθερο τρίτο πρόγραμμα για όσους έχουν μείνει ως τότε, με τα βαριά κι ασήκωτα ζεϊμπέκικα, Διονυσίου, Καζαντζίδη κλπ κλπ… είναι μια παρέα φοιτητών, νεοφερμένοι από την Ελλάδα, και ζητάνε σε μια παύση παραγγελιά “κάτι από Μάρκο!”. Ο τραγουδιστής, παλιά καραβάνα μετανάστης, ωραίος τύπος που έλεγε όλες τις επιθυμίες αν γνώριζε, έρχεται και ρωτάει χαμηλόφωνα “ποιο να πούμε τώρα του Μάρκου… να ταιριάζει και στην ώρα”. Του λέω “πες αυτό που είπες και τις προάλλες, τι πάθος ατελείωτο”. “Ποιο, του Μάρκου είναι αυτό;” μου λέει. “Ναι, του λέω, αλλά το λέει ο Μπιθικώτσης”.
“Ναι ναι, σωστά… εντάξει, εμάς εδώ αυτά μας τα έμαθε ο Αποστόλης ο Νικολαΐδης, από αυτόν τα ξέρουμε αυτά… δώσε!”
2 «Μου αρέσει»
κι εγω οταν ημαν μικρος και επαιζα ρεμπετικα απο τις πρωτες εκτελεσεις, με αποδεχοντουσαν παιδια της ηλικιας μου διοτι ξερανε πολλα απο τα τραγουδια αυτα, απο τις εν λογω επανεκτελεσεις. κι εγω φυσικα τους ενημερωνα οτι ειναι πιο παλια και οτι ο καθε ‘‘νικολαιδης’’ απλως τα ξαναηχογραφησε. και πριν κατηγορησουμε και κρινουμε τον καθε νικολαιδη μιας αλλης εποχης, ας ακουσουμε λιγο και αυτον εδω…
1 «Μου αρέσει»