Γενικά αυτές οι κιθάρες έχουν σοβαρό πρόβλημα στατικότητας, κανονικά πρέπει να ξεκουρδίζονται οι μπάσες όταν δεν παίζονται. Οι τάσεις είναι όχι μόνο μεγάλες αλλά και έκκεντρες.
Ο Βαγγέλης Παπάζογλου αναφέρει ότι ήταν μεγάλο προσόν να έχει ο κιθαρίστας διπλομάνικη κιθάρα για τις ορχήστρες, έδινε όγκο στον ήχο. Ψάχνω να βρω το απόσπασμα.
2 «Μου αρέσει»
Το M O C K B A (Μόσχα, βεβαίως!) σε κάποιαν ετικέτα, το παρατήρησε κανείς;
1 «Μου αρέσει»
και κάτι που αλίευσα απ’ τον κατάλογο: Οι Βass – Gitarren (μπασοκιθάρες) που παρουσιάζονται, χαρακτηρίζονται κατάλληλες για Καλλιτέχνες, Αρτίστες και Ορχήστρες γρατζουνίσματος. Μάλλον υπονοείται «Ορχήστρες νυκτών οργάνων» (οι δικές μας Μαντολινάτες;;; )
Γερμανικά δε ξέρω, αλλά από τη συμμετοχή μου σε μαντολινάτες, στα σημερινά γερμανικά λέγονται ορχήστρες νυκτών (Zupforchester) . Αν δεν κάνω λάθος το schrammel αναφέρεται στις λαϊκές ορχήστρες των μεγάλων πόλεων, Βιέννη κλπ, με κλαρινέττο, βιολί, μπασοκιθάρα κλπ.
https://www.myclassicalnotes.com/2016/06/viennese-schramel-musik/
Εδώ φαίνεται πιο καθαρά η τεχνική του δεξιού χεριού, ο παίχτης δίνει ιδιαίτερη σημασία στη διάρκεια της κάθε μπάσας νότας.
2 «Μου αρέσει»
Ρωσσική εφτάχορδη, με επιπλέον μπάσες. Και καλή χρονιά σε όλους!
3 «Μου αρέσει»
Επί του ονοματολογικου:
Σ’ αυτό το βίντεο, στον τίτλο, βλέπω τη γερμανική λέξη Kontragitarre, κόντρα κιθάρα. Δεν ξέρω αν το κόντρα δηλώνει την έκταση προς τα κάτω όπως στο κοντραμπάσο ή έχει κάποια ειδικότερη έννοια στα γερμανικά.
Σημειωτέον ότι οι έξτρα χορδές εδώ είναι 8 και μάλλον διατονικά κουρδισμένες, άρα αυτό που λέγαμε πιο πάνω:
Κάποια κενά ανάμεσα σε μερικές από τις χορδές θα είναι μάλλον για να τις βρίσκει πιο εύκολα το δάχτυλο (όπως στην άρπα οι χορδές έχουν διαφορετικά χρώματα…)
Όπως και πριν καμμιά - δυο μέρες είχα σχολιάσει, Γερμανικά ξέρω, αρκετά καλά μάλιστα. Όμως τα έμαθα (τα καλοέμαθα, καλύτερα) στη Γερμανία της δεκαετίας ΄60, όταν τέτοιες κιθάρες ήταν ουσιαστικά άγνωστες, οπότε και δεν έτυχε να πέσω πάνω στον ορισμό αυτόν. Μιλώντας σήμερα, μακρυά από τη σημερινή Γερμανία, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι ακριβώς, όπως το μπάσο είναι μπάσο και το όργανο κόντρα μπάσο είναι πιο μπάσο απ’ το μπάσο, έτσι και η κιθάρα με το έξτρα μάνικο ονομάστηκε έτσι επειδή, εκτός απ’ τις κανονικές έξη χορδές της κανονικής κιθάρας, διαθέτει και επιπλέον μπάσες χορδές.
Έχω ακούσει, στα ελληνικά, και τη φράση «κόντρα Ρε». Ανήκει μάλλον στην άτυπη αργκό των κλασικών μουσικών, και σημαίνει το Ρε μιας συγκεκριμένης χαμηλής οκτάβας.
Επίσης, ο κόντρα τενόρος είναι πιο ψηλά από τον τενόρο, ενώ η κοντράλτο πιο χαμηλά από την άλτο. Το κόντρα φαγκότο είναι πιο μπάσο από το ήδη μπάσο φαγκότο, κατά κάποιον τρόπο ένα πνευστό κοντραμπάσο.
Άρα τελικά ίσως κόντρα σημαίνει το επόμενο επίπεδο τονικού εύρους σε σχέση με κάποιο σημείο αναφοράς, ανεξαρτήτως αν είναι επόμενο προς τα πάνω ή προς τα κάτω.
Ε ναι, ακριβώς! Το σημείο αναφοράς είναι, βέβαια, η οκτάβα.
?.. Μπερδεύτηκα.
«Επόμενο επίπεδο τονικού ύψους σε σχέση με κάποιο σημείο αναφοράς» εννοούσα: ο κόντρα τενόρος επόμενο επίπεδο (εν προκειμένω προς τα πάνω) σε σχέση με τον τενόρο, το κόντρα φαγκότο επόμενο (προς τα κάτω) σε σχέση με το φαγκότο, κλπ.
Άρα, ίσως και η Kontragiterre να είναι το πιο μπάσο από την κιθάρα.
(Υπάρχει και ένα όργανο που λέγεται σκέτο Kontra στα γερμανικά. Είναι περίπου μια τρίχορδη βιόλα, με εντελώς ίσιο καβαλάρη, όπου παίζονται μονίμως κι οι τρεις χορδές ταυτόχρονα. Όργανο συγχορδιακής συνοδείας σε λαϊκά ιδιώματα της Αυστρίας, θαρρώ, και άλλων περιοχών εκεί γύρω…)
Edit:
Λάθος!
A kontra is a Hungarian (Hungarian: háromhúros brácsa, ‘three-stringed viola’), Czech, Polish, Romanian, Slovak and Romani instrument common in Transylvania.
(Πηγή)
Άρα δεν είναι γερμανική η λέξη.
H(λατινικής προέλευσης, βέβαια) λέξη κόντρα είναι τόσο διαδεδομένη σε ευρωπαϊκές γλώσσες, που παντού έχει θέση.
Ναι… Εννοώ ότι αν ψάξουμε γιατί οι Γερμανοί ονομάζουν την πολύχορδη κιθάρα Kontragitarre, η ονομασία Kontra γι’ αυτό το βιολοειδές δε θα μας βοηθήσει, γιατί δεν είναι γερμανική, συνεπώς κακώς την ανέφερα.
Ας πούμε πως όσα γράφτηκαν από το #50, εκεί που αρχίζει η παρένθεση, δε συνέβησαν ποτέ…
η ιστορία της “πολύχορδης” αυτής κιθάρας, αναφέρεται εδω.
Αποδίδεται στον Αυστριακό
Μάλιστα, λέγεται λοιπόν επίσης κιθάρα Schrammel, από το επώνυμο δύο συνθετών (αδελφών) που συνέβαλαν στη δημιουργία του μουσικού ιδιώματος (επίσης «Σράμελ») όπου χρησιμοποιείται.
Πολύ σωστά, αυτής, και όχι της κάθε πολύχορδης κιθάρας. Απ’ ό,τι καταλαβαίνω έχει επινοηθεί κι άλλες φορές αυτός ο γενικός τύπος οργάνου…
Eίναι επιβεβαίωμένο αυτό; Το ρήμα schrammeln σημαίνει ξύνω, γρατζουνίζω και περιγράφει βεβαίως το αντίστοιχο ύφος μουσικής.
Ξέρω γω, η Βικιπαίδεια το λέει. Από το λινκ του Σπύρου #53 το ένα λινκ οδηγεί στο άλλο κι έτσι το βρήκα.
Δεν είναι ευαγγέλιο η Βίκη, αλλά όταν κάποιος ανέβασε ένα εξαιρετικά εμπεριστατωμένο άρθρο για τον Gianbattista Rovioli, τον γνωστό βιολιστή που έκανε να χορεύουν κι οι διαβόλοι, τίγκα στις πηγές και τις υποσημειώσεις, και ανυπόστατο από την αρχή μέχρι το τέλος (δηλαδή τρολιά), το κατέβασαν. Οπότε υποθέτω ότι αν κατονομάζονται οι αδερφοί Σράμελ με την εργοβιογραφία τους, δε θα το ‘βγαλε απ’ την κοιλιά του κάποιος…
1 «Μου αρέσει»
Λοιπόν πράγματι, υπήρξαν αδελφοί Σράμελ, μουσικοσυνθέτες, και το ύφος στο οποίο έπαιζαν ονομάστηκε έτσι κι αυτό.
Η ιδεα για "επιπλέον μπάσες χορδές ",
μας γυρίζει πολύ πιο πισω,πολυ πιο πριν των ημερών του Johann Gottfried Scherzer, στην εποχη μπαρόκ πριν το 1700.
η κιθάρα τοτε δεν είχε εδραιωθεί.
Το Ευρωπαϊκό λαούτο ,
Baroque Theorbo ηταν η ιδέα που μεταφέρθηκε και στην κιθάρα.
στη Ελλαδα ονομάζεται “θεόρβη”.
παρουσίαση του Theorbo στην Αγγλική εδω.
Από ότι ξέρω από ιστορία της μουσικής και συγκεκριμένα των νυκτών, με τη μετάβαση από την αναγέννηση στο μπαρόκ έχουμε και μετάβαση από την πολυφωνία του αναγεννησιακού λαούτου στη μονωδία, με συνοδεία του λεγόμενου «ενάριθμου» μπάσου στη θεόρβη. Είναι ακόμα η εποχή που δεν υπάρχουν τυλιχτές (wound) χορδές οπότε αφού δεν μπορεί να αυξηθεί η μάζα ανα μονάδα μήκους, αυξάνεται το ίδιο το μήκος της χορδής, οι μπάσες είναι διπλάσιες σε μήκος από τις χορδές του κυρίως μπράτσου.
Αλλά δεν υπάρχει συνέχεια από τη θεόρβη στην πολύχορδη κιθάρα, στο 18ο αιώνα η μουσική αλλάζει και πάλι, εμφανίζονται οι τυλιχτές χορδές, εξαφανίζεται το λαούτο στην Δυτική ευρώπη και η κιθάρα από τις 5 διπλές πάει στις έξι μονές χορδές, δίνει έμφαση στα αρπίσματα κλπ. Όταν πια η κιθάρα έχει αποχτήσει τη γνωστή της μορφή με τις έξι χορδές, και το κλασικό ρεπερτόριο με μεθόδο Καρούλι, ασκήσεις Giuliani κλπ, θα ξαναρχίσουν οι πειραματισμοί με περισσότερες μπάσες χορδές αλλά το μήκος των μπάσων είναι πια το ίδιο με τις άλλες χορδές.
4 «Μου αρέσει»