Ας ξεκινήσω με την τελευταία παράγραφο: πραγματικά ο αμανές έχει περισσότερο ανατολικό ύφος από π.χ. το κλέφτικο. Αλλά μόνο στο ύφος διαφέρουν: οι κλίμακες είναι πανομοιότυπες και στη Σμύρνη και στη Ρούμελη και αυτό ισχύει τόσο για τις διατονικές όσο και για τις χρωματικές (που περιέχουν τα «τριημιτόνια» που λές).
Αν το τριημιτόνιο (δεν μου αρέσει ο όρος, θα προτιμούσα «διευρυμένος τόνος») είναι για τους δυτικούς το χαρακτηριστικό που κάνει «ανατολική» τη μουσική είναι γιατί ξέχασαν το τροπικό σύστημα (που βεβαίως περιέχει και κλίμακες χωρίς διευρυμένους τόνους). Δεν συμφωνώ επίσης με τον παραλληλισμό του διευρυμένου τόνου με τρίτη μικρή, γιατί στη διατονική κλίμακα μεταξύ πρώτης και τρίτης βαθμίδας υπάρχει και δεύτερη ενώ στη χρωματική κλίμακα δεν επιτρέπεται άλλος φθόγγος μέσα στον διευρυμένο. Και να μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολλοί διευρυμένοι τόνοι, όχι μόνο τριημιτόνιο όπως στη Δύση.
Επίσης, στην ανατολική μουσική δεν υπάρχει ανάγκη «λύσεως» του διευρυμένου τόνου αφού θεωρείται σύμφωνος, είναι ισότιμο δομικό στοιχείο ενός τετραχόρδου ή κλίμακος και δεν χτυπάει άσχημα στο αυτί.
Τέλος, για τα περί ελληνικότητας στη μουσική έχω ήδη απαντήσει σε παλαιότερη εργασία μου:
Έχει ελληνικότητα «Η βοσκοπούλα»; «Ο γερο Δήμος»; Η όπερα «Μάρκος Μπότσαρης» που δεν ξέρουμε κάν πως είναι; Οι οπερέτες του Σακελλαρίδη; Το τραγουδάκι «Ροκ εντ ρολ με μπουζούκια» του Χιώτη, που μάλλον κανείς δεν το θυμάται; Βεβαίως και έχουν. Από Έλληνες κυρίως, σε ελληνική γλώσσα είναι γραμμένα, σε Έλληνες βασικά απευθύνονται, στην Ελλάδα έγιναν γνωστά και αγαπητά. Θυμάμαι ένα επεισόδιο σε κυκλαδίτικο νησί, όπου σε ένα γλέντι «πικαρίστηκα» όταν μία φίλη άρχισε να τραγουδάει τη «βοσκοπούλα». Σε παρατηρήσεις μου για «ελληνικότητα κλπ.» το κορίτσι αντέταξε «μα εγώ, εδώ στο νησί το έχω ακούσει, σε γλέντια, από ντόπιους».