έχουμε κούλη, το ίδιο κάνει…
από μένα τέλος η σχετική κουβέντα, ό,τι είχα να πω το είπα. ας συνεχίσουμε με άλλα κανάλια του γιουτιούμπ.
2 «Μου αρέσει»
Σωστή παρατήρηση. Γενικά νομίζω ότι σε τέτοιου είδους βίντεο δεν είναι να πολύ προσέχεις το δεξί . Για μένα , πιο πολύ ειναι για να δεις τις νότες σε αργή ταχύτητα κτλ . Κατά τα άλλα σαν το ζωντανό παίξιμο δεν έχει - το καλύτερο μάθημα !
1 «Μου αρέσει»
Εμένα πάλι το κανάλι του Ηρακλή δεν μου άρεσε. Σε κάποια βίντεο που είχα δει (τελευταίο ο Νίκος ο Τρελάκιας) είχε πολλές έξτρα νότες. Εν τέλει επειδή αυτό που άκουγα δεν μου άρεσε το έβγαλα από το γνήσιο. Καλά αυτό υποκειμενικό, μπορεί ο άλλος να θέλει στολίσματα και να έχει βρει από που έψαχνε, για μένα όμως δεν είναι στα υπέρ.
αν κατάλαβα καλά, εννοείς ότι οι περισσότεροι κοιτάνε τις νότες μόνο. όμως αν δεν πιάσεις την πενιά, ό,τι και να παίξεις στην ταστιέρα πάει στράφι…
1 «Μου αρέσει»
Κρίμα. Και ήλπιζα να σε πείσω να μου κάνεις μαθήματα και να σε πληρώνω με τραγούδια.
Εννοώ ότι στα πιο πολλά βίντεο τύπου δείχνω το τάδε κομμάτι , επικεντρώνονται στο να δείξουν τις νότες , δρόμο κτλ . Ειδικά όταν παίζουν πιο αργά , το δεξί ειναι πολλές φορές νωχελικό , ρομποτικό, ίσα ίσα να παίξει για να ακουστεί η νότα . Οπότε για το δεξί , λέω εγώ , το καλύτερο είναι να δεις ένα ζωντανό παίξιμο - εκεί που ο παίκτης Επικεντρώνεται στο να παίξει κ όχι να δείξει .
Συμφωνώ για το δεξί που λες.
Δυστυχώς , στα πιο πολλά βίντεο δεν ασχολούνται με το δεξί - ίσως είναι κ πιο δύσκολο να το επικοινωνήσεις , δεν ξέρω . Ειδικά όταν παίζεις το κομμάτι σε πιο αργό τέμπο .
2 «Μου αρέσει»
Για μένα αυτό είναι το ωραίο , να ακούω κ την προσωπική ματιά διαφορετικών παικτών . Ενταξει , σε κάποια πλαίσια αισθητικής , το οποίο είναι κ λίγο προσωπικό φυσικά . Ο καθένας κρατάει αυτό που θέλει, άλλος τίποτα και άλλος κάτι .Την πρώτη ηχογράφηση λίγο πολύ μπορείς να τη βγάλεις , έστω με λίγη βοήθεια.
Θέμα φιλοσοφίας είναι. Προσωπικά προτιμώ να πάρω το πρωτότυπο ως έχει κ από εκεί και πέρα να το γεμίσω με ανοιχτές. Άλλος που μπορεί να μην παίζει έτσι αλλά θέλει το κάτι “έξτρα” να του αρέσει.
'Όπως και να έχει η ένστασή μου είναι διότι πρόκειται για μάθημα, αν ήταν απλό βίντεο που παίζει το τάδε κομμάτι δεν θα έλεγα τίποτα για το προσωπικό ύφος του παίκτη!
2 «Μου αρέσει»
@sofopc μα τα εκπαιδευτικά βιντεάκια για την πρώτη εκτέλεση έχουν νόημα. αν θέλω να ακούσω προσωπική ματιά πηγαίνω στο μαγαζί που παίζει ο παίχτης ή κάνω μάθημα μαζί του.
@John88 συμφωνούμε απολύτως!
3 «Μου αρέσει»
A επίσης, υπάρχει και αυτό το κανάλι. Έχει ανεβάσει λίγα κομμάτια το παιδί αλλά τα έχει ωραία, 3-4 που είχα ακούσει παλιότερα ήταν καλά παιγμένα.
1 «Μου αρέσει»
Το εχω δει και εγω αυτο το κανάλι. Ωραιος και απλος αλλα έχει να αναρτήσει εδω και 7 χρονια δυστυχώς.
1 «Μου αρέσει»
Ωραίος είναι και ένας άλλος ο Θοδωρής Τζινέλλης που είχα δει κάποια βιντεάκια
4 «Μου αρέσει»
Τα προλάβατε όλα. Από όσα έχετε αναφέρει, έχω χρησιμοποιήσει τέσσερα κανάλια:
- Του Ηρακλή που έχει τραγούδια μόνο
- Του Θανάση του Ζερλεντέ
- του Αντώνη του Κωνσταντάκη
- Του Θόδωρου του Τζινέλλη.
Και τα τέσσερα με βοήθησαν το καθένα με τον τρόπο του και τους ευχαριστώ από αυτό εδώ το θέμα. Ο Ηρακλής έχω την αίσθηση ότι κάνει πιο “εύκολο” παίξιμο και παρουσίαση και γι’ αυτό από εκεί μάθαινα τραγούδια όταν πρωτοξεκίνησα με το όργανο. Νομίζω δηλαδή πως είναι πιο προσιτός στον αρχάριο και παρόλο που αργότερα ακούγοντας τις αυθεντικές εκτελέσεις των τραγουδιών σε αρκετά διαπίστωνα διαφορές, νομίζω πως βοηθάει πολύ για κάποιον στο ξεκίνημα του να νιώθει ότι μπορεί να “βγάλει” ένα τραγούδι. Επίσης ως αρχάριος κάποια αναλυτικότατα βίντεο του Ζερλεντέ με βοήθησαν πολύ. Σίγουρα ο αρχάριος πρέπει να εστιάζει σε ασκήσεις και βελτίωση της τεχνικής του, αλλά κάνει πολύ καλό στην αυτοπεποίθηση, στο να πάρεις κουράγιο να συνεχίσεις να βγάζεις και ένα τραγουδάκι. Ο Κωνσταντάκης νομίζω είναι για επόμενο επίπεδο. Να έχεις διαβάσει λίγο θεωρία, να έχεις εξασκηθεί λιγάκι πάνω στην ταστιέρα, με ασκήσεις, δρόμους κλπ. Δηλαδή ως αρχάριος δεν μπορούσα να ακολουθήσω και να βγάλω τραγούδια από τα βίντεο του. Πλέον είναι η πρώτη μου επιλογή. Ο Τζινέλλης ξεχωρίζει, γιατί εκτός από τα τραγούδια (έχει λίγο πιο σύγχρονο παίξιμο), έχει και τα περισσότερα βίντεο με ασκήσεις για δεξιοτεχνική βελτίωση, αλλά και για εκμάθηση δρόμων κλπ. Με άλλα λόγια νομίζω πως αυτά τα 4 κανάλια μπορούν να λειτουργούν μεταξύ τους συμπληρωματικά και βοηθητικά για έναν αρχάριο που προσπαθεί να μάθει, φυσικά μελετώντας και ο ίδιος πολλές ώρες μόνος του. Πάντως νιώθω πόσο τυχεροί ως γενιά είμαστε που μπορούμε να βρούμε πληροφορίες, βίντεο ασκήσεις κλπ τόσο εύκολα πλέον. Αν έχεις και έναν καλό δάσκαλο 1 φορά την εβδομάδα να σε καθοδηγεί σωστά, έχεις τόσο πολύ υλικό να μελετήσεις που δεν χωράει καμιά δικαιολογία να μην μάθεις αυτό που σ’ αρέσει.
1 «Μου αρέσει»
Εγώ αυτό δεν το θεωρώ εκπαιδευτικό. Γίνεται μάθημα χωρίς λόγια;
Παραδέχομαι ότι οι νότες και οι δακτυλισμοί δίνονται όντως κατανοητά. Αλλά αλίμονο, ένα τραγούδι δεν είναι νότες. Είναι δρόμος, ενδεχομένως πολλοί δρόμοι, ενδεχομένως παιχνίδια και αποκλίσεις από τον δρόμο. Είναι ρυθμός, και ενδεχομένως -και πάλι- παιχνίδια με τον ρυθμό. Και μάλιστα το συγκεκριμένο παράδειγμα (Κρασοπίνω) έχει κάργα παιχνίδια και με τους δρόμους και με τον ρυθμό. Έχει ένα σωρό σημεία όπου αν δεν εξηγήσεις τι κάνεις (τι κάνει ο συνθέτης δηλαδή), τότε δε μένει παρά η απομνημόνευση.
Καλά κ εγώ τον χαντάκωσα με το κρασοπίνω, δεν είναι κ το πιο εύκολο κομμάτι. Τουλάχιστον για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται τα κομμάτια στα συγκεκριμένα βίντεο .
Πάντως το θεωρώ εκπαιδευτικό , υπό την έννοια ότι σου δείχνει (μαθαίνει) ένα τραγούδι . Ναι , δεν έχει λόγια, δεν εξηγεί πολλά , δεν μπαίνει στην ουσία ίσως , και ενδεχομένως είναι μασημένη τροφή . Αλλά για έναν αρχάριο, η για κάποιον που θέλει να δει / ξεκαθαρίσει ένα δυο σημεία δεν νομίζω ότι είναι κακό . Εν πάση περιπτώσει δεν είναι τέλειο αλλά έχει τη χρησιμότητα του . Πάνω κάτω συμφωνώ με τον περαστικό .
Για την πρώτη εκτέλεση που λέτε , δεν διαφωνώ με τους παραπάνω , κ εγώ πάντα από την πρώτη εκτέλεση αρχίζω. Κ δεν ψάχνω το έξτρα η το παραπάνω , απλά με ενδιαφέρει να δω πως προσεγγίζουν το ίδιο κομμάτι διαφορετικοί άνθρωποι ( κ είμαι ανοιχτός στην λίγο διαφορετική από την πρώτη εκτέλεση , αρκεί να μην αλλοιώνει όπως πολύ ωραία ανέφερε ο Πέπε ). Πράγμα το οποίο συμβαίνει έτσι κ αλλιώς αφού δεν υπάρχει περίπτωση ένα κομμάτι να παιχτεί ολόιδια ! Αυτό το λέω γενικά , δεν έχει τόσο σχέση με το βίντεο που συζητάμε .
Γιατί όμως; Τεχνικά δεν παρουσιάζει μεγάλες δυσκολίες. Η δυσκολία του είναι στο να το καταλάβεις. Και όποιος δεν μπορεί να το καταλάβει, θα ψάξει να βρει βοήθεια. Εδώ λοιπόν (σ’ αυτό το βίντεο) δε θα τη βρει.
Άν ένα τραγούδι έχει μία μόνο συγχορδία από την αρχή μέχρι το τέλος, όπως υπάρχουν πολλά, αυτό είναι πιο εύκολο κι από το εύκολο. Όμως, πώς γίνεται ένα τραγούδι να έχει μόνο μία συγχορδία; Αυτό είναι μια δυσκολία εντελώς μη-τεχνικής φύσεως. Όποιος δεν καταλαβαίνει πώς γίνεται αυτό (ιδίως μάλιστα αν υπάρχουν και νεότερες εκτελέσεις με περισσότερες συγχορδίες), θα χρειαστεί να τον βοηθήσει κάποιος να το καταλάβει.
Εδώ είναι που τους χρειαζόμαστε τους δασκάλους. (Όχι μόνο εδώ - σίγουρα και στους δακτυλισμούς και στις πενιές και σε όλο το τεχνικό μέρος. Αλλά δεν μπορεί το τεχνικό μέρος να απομονώνεται από το υπόλοιπο.)
Συμφωνώ απόλυτα. Αλλά, για τί είδους βοήθεια πρέπει να ψάξει, εκεί είναι το ζουμί. Ούτε πώς πρέπει να τοποθετηθούν τα δάχτυλα έχει τόση σημασία να μάθεις (το κομμάτι δεν είναι δα και τόσο δύσκολο), ούτε άλλες τεχνικές υποδείξεις είναι αναγκαίες. Το σημαντικό είναι, να μπεις στην φιλοσοφία του τραγουδιού. Αν την νοιώσεις, θα ανοιχτούν μπροστά σου βιβλία ολόκληρα που, ούτε ακουσμένα δεν τα είχες.
Από το 1932, που κυκλοφόρησε το εμβληματικό κομμάτι του Χαλικιά, έχουν περάσει πέντε ολόκληρα χρόνια μέχρι το Κρασοπίνω. Ένα όργανο και ένας ήχος συνδεδεμένος μαζί του, άγνωστα στην συντριπτική πλειοψηφία όχι μόνο των αστών αλλά και των προλετάριων των ελληνικών πόλεων, όχι μόνο έγιναν πασίγνωστα στο διάστημα αυτό, αλλά το «πειραιώτικο» ύφος έφτασε πλέον να σαρώνει στα νούμερα των πωλήσεων και να έχει βάλει και τον Τούντα και όλους τους παράγοντες του Σμυρναίικου στον μεγάλο προβληματισμό, τί θα μπορούσαν να κάνουν. Την λύση που βρήκαν, την ξέρουμε εμείς σήμερα πολύ καλά, απλά προσαρμόστηκαν σεβόμενοι το γνωμικό «Με τους λύκους, ούρλιαζε!». Όμως σε αντίθεση με π.χ. την Περσεφόνη, που «πειραιωτίζει» απροκάλυπτα και στη μουσική και στο στίχο και στην ερμηνεία, το ύφος του Κρασοπίνω είναι 100% Σμυρναίικο με τα ούλα του, και με κλαρίνο ακόμα, μόλις ένα χρόνο νωρίτερα!
Ε, με ένα μπουζούκι τρίχορδο σημερινού ήχου και τίποτα, μα τίποτα άλλο, αυτή την ατμόσφαιρα δεν μπορείς να την περάσεις στον μαθητή, ίσα ίσα φοβάμαι ότι και ο (κατά τ’ άλλα υποδειγματικός στο παράδειγμα!) δάσκαλος δεν την νοιώθει, αυτή την ιδιαιτερότητα.
]
Είναι της εποχής που όλα τα ξένα ονόματα μεταγράφονταν σαν να ήταν γαλλικά.
προφέρονταν, θα έλεγα. (Πιάνο και) γαλλικά, μάθαιναν τα κορίτσια, βλέπεις… (όχι βέβαια του Μάρκου, αν είχε παιδιά από τότε…)
(όμως το Kiepura, Κεπούρα, όχι Κιεπουγά!)
A post was split to a new topic: Πως να διαλέξω μπουζούκι (με λίγα χρήματα) - Διονύσης Γονατάς