Καλησπέρα θα ήθελα να ρωτήσω σε τι δρόμο είναι γραμμένο το τραγούδι αυτό του Σκαρβέλη, και τα ακόρντα του στην κιθάρα, αρχικά σε εκτέλεση από Ρε και ύστερα σε τούτη την εκτέλεση : http://www.youtube.com/watch?v=vCPpYM7VAt4. Το έχω βγάλει περίπου όπως ο Φώτης στο βίντεο.
νιαβεντ ειναι οπως τα περισσοτερα χασαπικα του σκαρβελη.απο ρε τα ακορντα ειναι:
εισαγωγη:ρε-,φα+,λα+ρε-)
στα λογια:ρε-(σε ολο το πρωτο δυστιχο),φα+,λα+,ρε-
το σημειο που λεει “γκρηνιαζεις κ δ σταματας” βγαλε το μπασοκιθαρο που παιζει ιδιες νοτες με τη φωνη γιατι δεν ξερω τι ακκορντο χωραει.
το παιδι στο βιντεο το παιζει μι,ο καβουρας στην 1η εκτελεση το λεει σολ…
Αφου μιλάμε για Σκαρβέλη, για να μην ανοίξω καινούργιο θέμα, στο τραγούδι “Μα τι να κάνω σ’ αγαπώ”, είναι ολο σε ρυθμό παλιό ζεϊμπέκιο, αυτό που λέμε κι μονό;;
Ενω στο ολο μου πάει ετσι στην κιθάρα, στην εισαγωγή μπερδεύομαι. Γιατί;
απτάλικο είναι, μή σε μπερδεύει που επανακυκλοφόρησε σε σιντί με κομμένη εισαγωγή -αμάν πια με το κουτσούρεμα… είχαν fade in στην columbia το '30;!
Μη το γελάς. Μπορεί και να είχαν
“Neptune”, part of the orchestral suite The Planets, written by Gustav Holst between 1914 and 1916, was the first piece of music to have a fade-out ending.[citation needed] Holst stipulates that the women’s choruses are “to be placed in an adjoining room, the door of which is to be left open until the last bar of the piece, when it is to be slowly and silently closed”, and that the final bar (scored for choruses alone) is “to be repeated until the sound is lost in the distance”.[3] Although commonplace today, the effect bewitched audiences in the era before widespread recorded sound—after the initial 1918 run-through, Holst’s daughter Imogen (in addition to watching the charwomen dancing in the aisles during “Jupiter”) remarked that the ending was “unforgettable, with its hidden chorus of women’s voices growing fainter and fainter… until the imagination knew no difference between sound and silence”.[4]
The technique of ending a spoken or musical recording by fading out the sound goes back to the earliest days of recording. In the era of mechanical (pre-electrical) recording, this could only be achieved by either moving the sound source away from the recording horn, or by gradually reducing the volume at which the performer/s were singing, playing or speaking. With the advent of electrical recording, smooth and controllable fadeout effects could be easily achieved by simply reducing the input volume from the microphones using the fader on the mixing desk.
Το παλεύω κι εγώ το “Μα τι να κάνω σ’ αγαπώ”, προσπαθώντας να το τελειοποιήσω στη κιθάρα. Μέχρι στιγμής έχω καταφέρει αυτό: