Αυτές πάλι τις μέρες έκανα μια άλλη συμπτωματική ανακάλυψη, όχι ακριβώς ίδια αλλά με κάποιες αναλογίες.
Βρήκα στη «Θυσία του Αβραάμ» του Κορνάρου το δίστιχο:
Ω πολυέλεε Θεέ, δοξάζω τ’ όνομα Σου,
φύλλο δεν πέφτει οκ το δεντρό χωρίς το θέλημά Σου.
Αυτονομημένο και ελαφρώς παραλλαγμένο, το δίστιχο είναι γνωστό απανταχού του Αιγαίου. Συνήθως σήμερα λένε:
Θέ μου μεγαλοδύναμε, μεγάλο τ’ όνομά Σου,
φύλλο δεν πέφτει απ’ το δεντρί χωρίς το θέλημά Σου.
Ακούστε το λ.χ. σε μια ηχογράφηση από τη Φολέγανδρο.
Δεν είμαι ο πρώτος που εντοπίζει ότι το δίστιχο της Θυσίας υπάρχει και ως μαντινάδα. Ο Μπ. Δερμιτζάκης πιθανολογεί ότι το δίστιχο προϋπήρχε και το ενσωμάτωσε ο Κορνάρος στο έργο του. Ομολογουμένως έχει αρκετά πειστική επιχειρηματολογία, αν και θα πίστευα μάλλον το αντίστροφο, καθώς είχα την εντύπωση ότι ίσα ίσα στον Κορνάρο, και γενικά στην Κρητική Αναγέννηση, πρωτοβρίσκουμε ελληνικό στίχο με ομοιοκαταληξία, και ότι άρα η μαντινάδα (λαϊκό αυτόνομο ομοιοκατάληκτο 15σύλλαβο ιαμβικό δίστιχο) από εκεί πηγάζει.
Όπως και να 'χει ο σκοπός μου δεν είναι να ανοίξω ένα φιλολογικό πρόβλημα (που άλλωστε είναι πολύ πιθανόν να έχει προ πολλού ανοίξει και ίσως να έχει λυθεί κιόλας χωρίς να το γνωρίζω), αλλά να επισημάνω ότι ένα δίστιχο, γνωστό τουλάχιστον από το 1696 (πρώτη έκδοση της Θυσίας), τραγουδιέται ακόμη.