Δημοτικός και παραδοσιακός μουσικός κατά Αχαλινωτόπουλο

Η καταγωγή σου από που είναι?
Ο πατέρας μου είναι από Κωνσταντινούπολη και η μάνα μου από τη Ναύπακτο απʼ όπου έχω και την μουσική καταγωγή μου. Δούλεψα πολύ με την Τασία Βέρρα αλλά πήγα και στο Ξηρόμερο που είναι και ο πυρήνας και το κέντρο του κλαρίνου. Επίσης δούλεψα και με τους Χαλκιάδες στα Ηπειρώτικα. Η ειδίκευση μου και η εμπειρία μου στην δημοτική μουσική είναι αυτή αλλά, πρέπει να σου πω ότι, διαχωρίζω τους όρους δημοτικός μουσικός και παραδοσιακός μουσικόςΔηλαδή?
Δημοτικός μουσικός είναι αυτός που απευθύνεται σε μια μικρή κοινωνία ανθρώπων, που γνωρίζουν καλά τη γλώσσα της μουσικής που αυτός παίζει. Την γνωρίζουν και τον κρίνουν γι αυτό και σχετίζονται, έχουν σχέση ερωτική με τη γλώσσα αυτή και τον ίδιο το μουσικό. Στο λέω απερίφραστα κανένας μουσικός που λέει ότι παίζει μουσικές παραδόσεις απʼ όλη την Ελλάδα δεν τις παίζει καλά. Δεν υπάρχει αυτό, υπάρχει μόνο τόπος καταγωγής και εξειδίκευση στη δημοτική μουσική. Κάθε τόπος έχει τον δικό του δημοτικό μουσικό. Ζούμε σε μια εποχή πληροφορίας που υπάρχει ισοπέδωση, τα παίζουν όλοι όλα, αλλά τελικά ο καθένας παίζει μόνο τα κομμάτια της περιοχής απʼ όπου κατάγεται. Αυτή είναι και η διαφορά του παραδοσιακού μουσικού από το δημοτικό. Ο παραδοσιακός μουσικός βγαίνει και λέει εγώ παίζω την παράδοση όλης της Ελλάδος. Αυτό έχει μέσα του μια ιδεολογία ένα εθνικισμό, τέτοια πράγματα που δεν ξέρω που οδηγούν. Το παραδοσιακό κάτι θέλει να αποδείξει, το δημοτικό βγαίνει από την καρδιά μιας μικρής κοινωνίας, εκλέγεται με άμεση δημοκρατία χωρίς διαμεσολάβηση, ούτε δισκογραφίας, ούτε ραδιοφώνου ούτε τηλεόρασης ούτε άλλων μέσων. Θα μου πεις τώρα που υπάρχει αυτό; Υπάρχει, ο Νίκος Φιλιππίδης όταν παίζει στη Κόνιτσα, στο χωριό του, είναι δημοτικός μουσικός. Μα θα μου πεις αυτός έχει παίξει και αλλού. Άστο που έχει παίξει αλλού, για αυτούς είναι ο γιός του μπάρμπα Φίλιππα, τους ξέρει και τον ξέρουν … Αυτό είναι δημοτικός μουσικός. Τα άλλα όλα είναι από το κεφάλι μας είναι κατασκευές. Όταν έρχεται λοιπόν ο Πετρολούκας και παίζει το Ραστ στο Μεσολόγγι είναι κατασκευή αυτό, δεν ξέρει να παίξει το Ραστ όπως παίζει τα Πωγωνίσια και δεν το παίζει όπως ο Γιάννης Βασιλόπουλος. Ο Γιάννης Βασιλόπουλος έπαιζε το Ραστ τέλεια φοβερά, ο Πετρολούκας παίζει πάρα πολύ ωραία τα Πωγωνίσια και τα μοιρολόγια. Καθένας στο τόπο του, άντε να παίξει κι από ένα γειτονικό.
Θα μου πεις εσύ τα λες και κάνεις άλλα πράγματα. Εγώ κάνω πράγματα των οποίων υπογράφω τη σύνθεση ή την διασκευή, έχω δικό μου κόσμο, δική μου οπτική και όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, δεν λέω ότι κάνω παράδοση έχω ένα δικό μου δρόμο. Άλλο το ένα άλλο το άλλο.

http://www.ogdoo.gr/prosopa/synenteykseis/manos-axalinotopoylos-ena-dynamiko-proso- Πηγή: Ogdoo.gr - http://www.ogdoo.gr/prosopa/synenteykseis/manos-axalinotopoylos-ena-dynamiko-proso

1 «Μου αρέσει»

Σε κάποιο άλλο σημείο λέει <<Καλό το παρελθόν αλλά το πράγμα πάει και μπροστά. Το λέω και το υπογραμμίζω και είμαι πραγματικά υπερήφανος για τους μαθητές μου, που είναι γύρω στα 20 και θα μείνεις άναυδος άμα τους ακούσεις, όπως ο Γιάννης Αντωνιάδης, ο Μιχάλης Σιώπης, ο Νεκτάριος Παπαγεωργίου, κ.α. Επανέρχομαι λοιπόν και λέω μετά τον Σαλέα σε αυτό το πιο διεθνές άκουσμα του κλαρίνου, έχουν βγει και άλλοι σπουδαίοι σύγχρονοι σολίστες όπως ο Σταύρος Παζαρέντζης, ο Μάκης Τσίκος, ο Θανάσης Βασιλόπουλος, ο Μάκης Μπέκος ο νεότερος, όλοι αυτοί έχουν σχηματίσει, έχουμε σχηματίσει μια νέα σχολή κλαρίνου και ας βρεθεί κανείς και πει ότι δεν παίζουμε δημοτικό κλαρίνο… Άμα θέλουμε παίζουμε. Όταν βρίσκομαι στο χωριό της μητέρας μου την Ελατόβρυση και παίζω δημοτικά, αλλά παλαιά, λες και ακούς παλιούς δίσκους 78 στροφών. Ο Παζαρέντζης όταν παίζει στη Νάουσα είναι δημοτικός 100%, αλλά ο άνθρωπος θέλει να παίξει κι άλλα πράγματα. Αυτή η σχολή των νεότερων κλαριντζήδων είναι ότι καλύτερο έχει να δείξει το κλαρίνο στην χώρα και θέλω να εκφράσω το παράπονό μου ότι προτάσσεται μόνο η παράδοση της Ηπείρου πρώτα από τις άλλες περιοχές. Δεν έχω τίποτα με την Ήπειρο, είναι πολύ σπουδαία υπόθεση, αλλά παίζω το όργανο αυτό από 9 χρονών και οφείλω και έχω γνώμη. Τα καλύτερα κλαρίνα της Ελλάδος είναι από την Αιτωλοακαρνανία, την Πρέβεζα και την Άρτα. Δηλαδή να στους πω: Σουκαίοι, Σαλέηδες, Βασιλοπουλαίοι, Μπεκαίοι, Μάκης Βασιλειάδης… καληνύχτα σας. Αυτά είναι η Αʼ Εθνική. Η δεύτερη περίπτωση είναι η Γουμένισσα ο Ντομάτας και ο Ρίγκος, τεράστια κλαρίνα, που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί, και μετά είναι οι υπόλοιπες περιοχές. Παλαιότερα ήταν και η Ανατολική Ρούμελη, Λειβαδιά, Λαμία με Καραγιάννη, Γιαούζο κλπ. Βέβαια κάθε περιοχή έχει τα δικά της, δεν το πάμε τοπικιστικά. Ο Βαγγέλης Σούκας , που είναι και δάσκαλος μου, το κλαρίνο το έκανε σκόνη. Εδώ και σαράντα χρόνια έπαιζε την Αράχωβα από Λα μπεμόλ από Σι μπεμόλ κι από Ντο δίεση κι από όπου θες. Στην Ήπειρο το Πωγωνίσιο το παίζανε μόνο από Ντο, από Ρε, από Λα μέχρι εκεί ήτανε. Τώρα οι νεότερες γενιές Ηπειρωτών και πολύ καλών μουσικών το έχουν ξεπεράσει. Δεν αναφέρομαι στην τοπική ιδιαιτερότητα. Όπως είπα παραπάνω, την διαχωρίζω όμως από την υπόθεση της καλλιτεχνικής αξίας και της τεχνικής δεξιότητας. Μπορεί κάποιος να είναι παραδοσιακός και να παίζει ένα κομμάτι από ένα μόνο τόνο και να το παίζει αξεπέραστα. Αλλά η δεξιότητα και η τεχνική διαπιστώνεται και είναι μετρήσιμη. Και από αυτήν την άποψη, π.χ. αν έχει ευελιξία στα τρανσπόρτα κλπ, σε όλα αυτά οι άλλες περιοχές προηγούνται>>
Υπερβολές τοπικίστικες. Η πηγή του κλαρίνου ήταν και θα είναι η Ήπειρος, τόσο στο παραδοσιακό-τοπικό ύφος, όσο και στην ποικιλία ρυθμών και δρόμων. Η …σχολή του ξηρομέρου είναι διακριτή μεν, υποδεέστερη δε, και, κατά τη γνώμη μου, έδωσε κυρίως μία αραβικού τύπου εκδοχή της δεξιοτεχνίας, που δεν είναι και απόλυτα απαράιτητη, μπορούμε και χωρίς αυτή.
Πιστεύω πως, από έναν σοβαρό μουσικό, αξίζει σεβασμός,αναγνώριση ή έστω μια απλή αναφορά στους Ρούντα, Μπατζή, Χαρισιάδη, Τζάρα, Χαλκιάδες, Μπραχόπουλο, Ράρα,Καψάλη και τόσους, μα τόσους άλλους (καμμία περιοχή δεν έχει βγάλει τόσους αληθινούς δεξιοτέχνες).
Θεωρώ πως είναι παράλειψη εκ μέρους του.

1 «Μου αρέσει»

Να μην παραλειψω να αναφερω οτι επι πολλες δεκαετιες καποιοι εξαιρετικοι κατα τα λοιπα κλαριτζηδες της αιτωλοακαρνανιας ουδεποτε εχουν εμψανιστει με παραδοσιακη κομπανια αλλα με μορφωματα τυπου ηλεκτρικης κιθαρας αρμονιου και ντραμς (οχι οτι αυτο δεν συνεβη και στην ηπειρο , αλλα σε πολυ μικροτερη εκταση). Η …εθνικη ελλαδος που αναφερει περιλαμβανει την αρτα και την πρεβεζα, που, αν και οντως ενσωματώνουν πολλά χαρακτηριστικά του ιδιωματος του ξηρομερου, ωστοσο ειναι κομματι της ηπειρωτικης μουσικης κληρονομιας. Μήπως άλλαξε η γεωγραφία τόσο πολύ με τον Καλλικράτη και δεν μας το είπαν ;

1 «Μου αρέσει»