Αξιώθηκα κι εγώ να ακούσω επιτέλους τη συλλογή (Περίμενα να βρω λίγο χρόνο ώστε να είναι οι κατάλληλες συνθήκες ακρόασης).
Θερμά συγχαρητήρια σε αυτούς που το οργάνωσαν και το κυνήγησαν. Ταυτόχρονα, χίλια μπράβο σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν ως μουσικοί.
Σημασία, κατά την ταπεινή μου άποψη, έχει το κίνητρο (το οποίο στην προκειμένη είναι η αγάπη για το ρεπερτόριο και όχι το κέρδος) και έπειτα ότι η αισθητική προσέγγιση η οποία πηγάζει μέσα από καλλιτεχνικές πηγές. Στη χαοτική (και όμορφη όμως) εποχή του Γιου Τιουμπ, κι ενώ μπορεί κανείς να βρει δεκάδες (π.χ. Γελασμένος), εκατοντάδες (π.χ. Ελένη η Ζωντοχήρα), χιλιάδες (Πέντε μάγκες) ή… σχεδόν καμία (π.χ. Δροσάτη Πελοπόννησος) επανεκτελέσεις στα τραγούδια του Εϊτζιρίδη, σκόρπιες, καλές, κακές, διασκευές, αυθεντικές κτλ, το να σκάσει μύτη μια ολοκληρωμένη δουλειά, με συνθήκες στούντιο κτλ, έρχεται να ανεβάσει το επίπεδο και τις απαιτήσεις και να δείξει ότι υπάρχει και άλλος τρόπος αυτή η μουσική να συνεχίσει να είναι γόνιμο πεδίο για τους νέους μουσικούς του ρεμπέτικου. Επίσης, αξίζει να αναφερθεί -διότι για μένα δεν ήταν αυτονόητο- ότι ακούστηκαν κάποια τραγούδια του Τσαούς από γυναικείες φωνές, πράγμα που δεν είχε πολυφορεθεί και δείχνει ότι δεν (πρέπει να) υπάρχουν στεγανά.
Δεν σας κρύβω ότι δεν μου άρεσαν όλες οι εκτελέσεις το ίδιο (φυσικό είναι αυτό), αλλά όλες μου άρεσαν, και σε όλα τα τραγούδια αναγνωρίζω την αγνή κατάθεση και το καλό μουσικό επίπεδο.
Στη ψυχή μου, πιο πολύ μου μίλησε ο Ligas o Rosas με τον τσιμπημένο του πρεζάκια… (βρε μπαγάσα η φωνή σου “γράφει” καταπληκτικά στο δίσκο!!).
και εις άλλα… καλά και όμορφα!