ο Στέλιος Βαμβακάρης, για τον Μάρκο
<<Το ζεϊμπέκικο είναι χορός αρσενικός,χορός
νταήδων,χορός πολεμιστών.Είναι χορός
νταλκαδιάρικος,δεν είναι για παιχνίδι.
Υπάρχουν πολλές μορφές ζεϊμπέκικου,το
γιουρούκικο,το αϊδίνικο,το καμηλιέρικο,το
απτάλικο,το παλιό ζεϊμπέκικο και το
καινούργιο,το κοφτό,το στιφογυριστό.εχει
κόλπα πολλά το ζεϊμπέκικο,πολλά είδη.
Ο μουσικός που χτίζει στα εννέα ογδοα,εχει
περιθώριο να κάνει πολλά,γιατί εχει εννέα
νότες μπροστά του,εννιά χτυπήματα και,αν
ξετυλίξεις το νήμα που κρύβουν,θα φτάσεις
πολύ μακρυά.
Ο Μάρκος ηταν ο αρχηγός στα εννέα όγδοα.Οι
αλλοι εμαθαν να γράφουν τα ζεϊμπέκικα
ακούγοντάς τον.Τούς εδωσε τα φώτα του.
Πρωτοπόρος.Είχε κάτι παλάμες σαν κουπιά,
σαν φτυάρια,βούταγε το μπουζούκι και το
καρύδωνε,του εκανε κεφαλοκλύδωμα,αυτή
ηταν η μέθοδός του.
Με αυτό το πιάσιμο εβγαζε το καραντουζένι
του και μεταμορφωνόταν ολόκληρος σε
ορχήστρα.Μυαλό,ψυχή,φωνή,μπουζούκι και το
πόδι για κρουστό.Δεν υπάρχει μπουζουξής
που να θέλησε να καταλάβει την αληθινή
πενιά και να μη μελέτησε τα τραγούδια του
Μάρκου Βαμβακάρη.
Ο Μάρκος επαιζε το οργανο και την ιδια
στιγμή βάραγε κλακέτες με το πόδι,χόρευε
καθιστός,είχε τον ρυθμό στο αίμα του.Ο
Μάρκος εφτιαχνε το ζεϊμπέκικο πάνω στα
βήματά του,γιατί ηθελε να μπορεί να το
χορεύει πάνω στο κέφι του.
Οπως ο καλός χασάπης παίρνει τα εντόσθια
του αρνιού,τα τυλίγει πλεξούδα με τόση
μαεστρία και σου φτιάχνει μια γαρδούμπα
θανατηφόρα,ετσι κι ο Μάρκος ειχε την καύλα
κι εφτιαχνε το ζεϊμπέκικο φορμαρισμένο στα
πόδια του και μπέρδευε την κοινωνία ολη.
Για να χορέψεις ενα ζεϊμπέκικο του Μάρκου
επρεπε να χεις ανάψει τα καντήλια του
Πειραιά, να χεις μετρήσει τα βράχια της Πειραϊκής.Επρεπε να χεις πάει απο υπόγειες διαδρομές,ναχεις κρυφτεί κάτω απο
γέφυρες και πίσω απο παραπήγματα,ναχεις ανεβοκατεβεί βραχάκια,να χεις σκαρφαλώσει
λόφους,ναχεις πάει βαρκάδα στα λιμανάκια, ναχεις περάσει απέναντι στις …Σαλαμίνες.
Επρεπε ναχεις κάνει την σπουδή σου για να φτάσεις στο σημείο να χορέψεις του Μάρκου την ζεϊμπεκιά.Δεν θα ταν ψεύτικο το πάθος, σαν την κάλπικη λίρα που βάζουν στην Βασιλόπιτα. Δε θά ταν μια χορογραφία ζογκλερίστικη,αλλά μια τελετή της ανθρώπινης ύπαρξης,ενα στριφογύρισμα βγαλμένο απο τα σπλάχνα και τ αντερα,ενας χορός που θα σε ξεκοίλιαζε ο κοφτερός ρυθμός του και η λύσσα του.>>