Αχ, όόόόχιιιιιιιιιιι!!!
Σατανά!!! ε σατανά!!!
Το ρεμπέτικο εννοείται πως δεν είναι ταξικό τραγούδι. Όπως και άλλα είδη, έτσι και το ρεμπέτικο κατέγραψε την ιστορία του λαού. Την καθημερινότητα, τα διάφορα επαγγέλματα και την εργατιά μαζί, την αγωνία, τη φτώχεια, τις δυσκολίες και τα βάσανα της ζωής, τη ξενιτιά, τον έρωτα, τη χαρά, τη δυστυχία, τον πόλεμο, τη μοναξιά, τη νοσταλγία για τις πατρίδες που χάσαμε αλλά και τις ουσίες, τη χαρτοπαιγνία, τις πόρνες και ούτω καθεξής.
Όταν ο Κατσαρός τραγουδούσε το ‘Παίζω πόκα, παίζω πινάκλι’ ή το ‘άμαν ντόκτωρ’ δεν είχε προφανώς στο μυαλό του το προλεταριάτο ή ο Τσιτσάνης όταν έγραφε το ‘Ξενιτεμένος κι έρημος’ απλά εξέφρασε ανθρώπινα συναισθήματα όπως τη νοσταλγία του τόπου σου, το να νιώθεις ξεχασμένος και μόνος. Δεν είχε κατά νου την αριστερά. Μήπως ήταν ταξικό το τραγούδι για τον Αθανασόπουλο? Η αχάριστη? Ή η Βαρβάρα? Ή η πριγκιπιώτισσα? Ή ο Νταλγκάς όταν τραγουδάει τον ‘καροτσιέρη’ ή το ‘χασαπάκι δε σε θέλω πια’ παρακινείται από τον κομμουνισμό? Ή ο Τσαούς με το ‘Το μπουζούκι μου βαστάω’ ? Αλλά κι ο Μάρκος όταν έγραφε τον Ηρακλή ή το ‘12’ που πήραμε τη νίκη αναφερόμενος στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης?
Η σχέση αριστεράς ρεμπέτικου είναι φθηνός λαϊκισμός αλλά και ανάγκη υιοθέτησης κάτι γνήσιου και αληθινού.
Από τη συντονιστική ομάδα: Απαλείφθηκε από τη δημοσίευση το τμήμα που δεν αναφέρεται στη σχέση Αριστεράς – Ρεμπέτικου.
χμ, μου φαίνεται πως μόλις άνοιξε το θέμα “δεξιά και ρεμπέτικο”…
δεν τίθεται ζήτημα για την ταξικότητα του ρεμπέτικου, σαφώς προήλθε από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. δεν ξέρω κανέναν αστό ρεμπέτη, αν μου ξέφυγε κάτι διορθώστε με. ο τούντας και ο περιστέρης διευθυντές ήτανε και γράφανε σύμφωνα με το ύφος που είχε πέραση κάθε εποχή.
ποιοί δούλευαν στα σφαγεία και στα εργοστάσια, ποιοί ξενιτευόντουσαν, ποιοί υποφέρανε από τους πολέμους, ποιοί τριγυρνούσαν στα μπουρδέλα και τους τεκέδες και μαχαιρωνόντουσαν, ποιοί γλεντούσαν στις ταβέρνες; η εργάτες, οι προλετάριοι, λούμπεν (συνήθως) ή συνειδητοποιημένοι, όπως θέλετε πείτε τους. οι αστοί και καλοβαλμένοι είχαν το ελαφρό. όχι τόσο απόλυτα διαχωρισμένα βέβαια, αλλά είναι προφανές πιο ξεπήδησε από πού. όσο για τα βενιζελικά και βασιλικά κομμάτια, καθώς και αυτά του “αμερικάνικου όνειρου”, είναι χαρακτηριστικά της έλλειψης ταξικής συνείδησης -αλλά και πάλι είναι “λαϊκές ζωγραφιές”, όχι εμβατήρια.
Πάλι στο θέμα της συζήτησης. το ρεμπέτικο είναι τραγούδι του λαού, όσο γενικός μπορεί να είναι αυτός ο όρος. αλλά και της εργατικής τάξης, και του λούμπεν προλεταριάτου, και των προσφύγων, όποιου δεν είχε στον ήλιο μοίρα -και ήταν πολλοί. αρκετοί ήταν αριστεροί (κκε ή όχι), αρκετοί βενιζελικοί, αρκετοί βασιλικοί. δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τραγούδια με προέλευση από κάποιο “χώρο”, όπως πχ το πολιτικό τραγούδι της μεταπολίτευσης, αλλά για αποδοχή ή απόρριψη από κάποιον χώρο -ή τον μετέπειτα εναγκαλιασμό του.
Από τη συντονιστική ομάδα: απαλείφθηκε από τη δημοσίευση το τμήμα που (κατά επισήμανση και του συντάκτη του) δεν αναφέρεται στη σχέση Αριστεράς - Ρεμπέτικου.
Η Βόρειος Ήπειρος δηλαδή όπου το ελληνικό στοιχείο είναι πλειοψηφία?
“πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι”…
μη στεναχωριέσαι φίλε “ΚΡΟΝΟΣ”, θα τη πάρουμε τη Πόλη!!!..
Προσωπική μου άποψη το ρεμπέτικο βασικά χτυπήθηκε και απο τις δυό πλευρές…
Τι να πώ τώρα???
- Οι δεξιοί τα είχανε βάλει όλα μέσα σε ένα τσουβάλι (και του Μάρκου) και τα αποκαλούσανε “αναρχοκουμουνοχασικλίδικα”
- Οι αριστεροί “ανήθικα” όπως είπαι και ο nikosn:
Νομίζω ότι τελικά μέχρι και την δεκαετία του '80, υπήρχε μιά σχετική περιφρόνιση για το ρεμπέτικο
(ειδικά τα δεκαετίας '20,'30,'40). Θυμάμαι την εποχή που ήμουνα φοιτητής ( δεκαετία’80) , οι περισσότεροι
τα θεωρούσαν κάτι σαν ξεπερασμένο, για γέρους κ.λ.π
Επίσης πολλοί αριστεροί φίλοι μου, μόλις ακούγανε για ρεμπέτικο πετάγανε “καντίλες” , και προτιμούσανε
τα heavy metal της εποχής (μέχρι και ερασιτεχνικό συγκρότημα είχαν φτιάξει).
Μεγάλη στροφή του κόσμου παρατηρήθηκε απο την δεκαετία του '90 και μετά …
Επιστροφή στις ρίζες!!!
(Αντε να πάμε και στο ασυγκέραστο!!!)
για όσους θυμούνται (λόγω ηλικίας) η χρυσή δεκαετία της αναβίωσης του ρεμπέτικου είναι το 80 και όχι το '90 …
δουλεύαμε τότε στα ρεμπετομάγαζα επταήμερο!!!
έχει μαλιάσει η γλώσσα μου να λέω ότι οι μουσικοί (επώνυμοι και ανώνυμοι) που έβαλαν το ρεμπέτικο στα ρεμπετάδικα ήταν αριστερής σκέψης. Θα με καταντήσετε γραφικό στο τέλος…
Ευτυχώς που δεν υπάρχει μόνο μία άποψη για το θέμα.
Δυστυχώς όμως που … (ως φαίνεται) αναβιώνει η “καλή” λογοκρισία !
καθώς φαίνεται, η αλήθεια, κάποιους ενοχλεί…
Γιάννη, δεν είναι λογοκρισία αυτό που κάνουμε και δεν υπάρχουν καλές λογοκρισίες, είτε σε εισαγωγικά είτε μη. Έχουμε συμφωνήσει σε ένα κανονισμό, σύμφωνα με τον οποίο δεν διεξάγουμε εδώ καθαρά πολιτικές συζητήσεις και αυτό προσπαθούμε να τηρήσουμε, όσο βέβαια είναι εφικτό σε τέτοιο θέμα…
προς αποφυγήν παρεξήγησης δεν απευθύνομαι στους συντονιστές οι οποίοι κατά τη γνώμη μου διευθύνουν άψογα την όλη συζήτηση…
Συμφωνώ Άλκη, αριστερής σκέψης. Μόνο που κάποιοι με το “αριστερής” σκέφτονται μόνο ΚΚΕ και μάλιστα οργανωμένους!!! Ή ακόμα χειρότερα, κι εδώ κολλάει και το θέμα μας, το ότι ήταν αριστερής σκέψης (άρα ΚΚΕ) δεν σημαίνει ότι τους έβαλε και το κόμμα.
Κι εσύ όταν πήγαινες για πενιές τότε, δεν φαντάζομαι να το έκανες για κανένα κόμμα!!! Σωστά;
Αν βγει λοιπόν κάποιος και ισχυριστεί Π.χ. ότι:… “την αναβίωση του ρεμπέτικου, τη δεκαετία του '80, την ξεκίνησαν άνθρωποι αριστερής σκέψης άρα το ΚΚΕ ως κόμμα πρωτοστάτησε”, δεν θα ήταν ανακρίβεια; Ομοίως με την αναβίωση και η δημιουργία του ρεμπέτικου.
Τέλος από μένα (νομίζω).
Δεκτή η απαλοιφή μέρους του μηνύματος μου αν και νομίζω δεν ήταν όλα άσχετα με το θεμα. Πολλοί γράψαν πολλά ασχετότερα. Απλά ήθελα να απαντήσω στην ‘ΚΚΕ υστερία’ που εκφράστηκε από άλλα μέλη.
Από την αυτοβιογραφία του Μάρκου : '‘Στο Καρέ του Άσσου, κι εκεί πάλι ερχόντουσαν κομμουνιστές. Και κοιτάζανε να πιάσουνε πάλι άλλους, τους αντίθετους, τους χίτες και γινότανε πάλι κει το μάλε βράσε. Κάθε βράδυ τους κυνηγάγανε. Ερχόντουσαν λοιπόν εκεί οι κομμουνιστές, και μου λέγανε. Α, αυτά τα τραγούδια που λες τα χασικλήδικα να τα σταματήσεις. Εδώ ήτανε χάος, χάος απ’ αυτόν τον κόσμο όλο, κι αυτοί θέλανε για να σταματήσω τα τραγουδια τα χασικλήδικα! Δεν τα θέλανε με κανένα τρόπο. Θα σε κάνομε εξορία! Θα σε διώξουμε. Δεν θέλουμε. Να μην τα λες τα τραγούδια αυτά. Τι να κάνω? Ζούλα από τον ένα ζούλα από τον άλλο.
Ερχόντουσαν οι χίτες . Για πες τα, Μάρκο, μη σε νοιάζει τίποτες. Εμείς θα σε φυλάμε. Αλλά ήτανε και κείνο μεγάλο πράμα, οι χίτες μαζί μ’ αυτουνούς τους κουμμουνιστές. Σοβαρό. Οι αντάρτες θέλανε να παίζω δικά μου κομμάτια και να μην είναι χασικλήδικα για να μη μαθαίνει ο λαός τέτοια πράματα. Ήταν από τότε σοβαροί αυτοί. Όχι δικά τους αντάρτικα δηλαδή, γιατί πού να τα ξέρω γω τα δικά τους. Ενώ οι χίτες λέγανε. Παίξε ότι γουστάρεις και δεν μπορεί να σ’ εμποδίσει κανένας.
Κυνηγόντουσαν, σκοτωνόντουσαν αυτοί μεταξύ τους. Κάνανε μάχες μες τις οδούς κι απ’ όξω απ’ το μαγαζί, και χίλια δυο. Παλεύανε αγρίως. . . . . . . Πόσες φορές εκτυπήσανε ανθρώπους και μέσα στο μαγαζί κι έμπαινα μες τη μέση. Βρε παιδιά δεν κάνει. Αμαρτία. Όλοι αδέλφια είμαστε.’’
Εδώ σύμφωνα με το Μάρκο (αν καταλαβαίνω καλά) σε ταβέρνες κλπ συχνάζαν και αριστεροί και χίτες. Δεν είχαν όλοι ταξική συνείδηση δηλαδή. Γιατί κάποιοι προπαγάνδισαν για την εργατική τάξη που συχναζε σ’ αυτούς τους χώρους προσπαθώντας να της αποδώσουν ταξικη και προλεταριακή συνείδηση. Κι ούτε ξερουμε αν όλοι αυτοί ήταν εργάτες. Κάποιοι έχουν την τάση να ‘βαφτίζουν’ τον κάθε εργαζόμενο ως εργάτη. Όποιος εργαζόμενος έχει εργοδότη και ένα αφεντικό τελείωσε ,τον βαφτίζουν εργάτη. Σώνει και καλά όλοι οι εργαζόμενοι και υπάλληλοι κάποιου να ανήκουν στην εργατική ταξη.
Όσο για το ''Α, αυτά τα τραγούδια που λες τα χασικλήδικα να τα σταματήσεις. Θα σε κάνομε εξορία! Θα σε διώξουμε.’’ το ξαναείπα και το κόψατε αν η αριστερά ήταν στα πράγματα εκείνη την περίοδο βέβαιο είναι πως θα είχε επιβάλλει τη δική της λογοκρισία
Πάντως ορθώς (κατ’ εμέ) η αριστερά ήταν κατά των χασισιών.
Ενώ σήμερα -κρυφοφανερά- τα εκθειάζουν ορισμένοι τόσο της αριστεράς όσο και της δεξιάς !
{Τώρα Μπάμπη -να δεις- θα μας την “πέσουν” οι άλλοι, οι “έτσι”, που ταυτίζουν το ρεμπέτικο με τα χασικλήδικα… !!!
Ελεύθερα παιδιά (τις απόψεις σας, εννοώ, όχι τίποτα άλλα…)…}
Κρόνε, μετράς τέσσερα (4) μόλις μηνύματα στο φόρουμ, όλα με αφρομή να “απαντήσεις στην ΚΚΕ υστερία”. Και παρά την συγκεκριμένη παραίνεση συντονιστή, ότι είσαι εκτός θέματος, συνεχίζεις στην ίδια ρότα.
Είπαμε, δεν είναι ιντερνετικό πολτικό καφενείο εδώ. Συζητάμε σε συγκεκριμένα πλαίσια, με συγκεκριμένη θεματολογία. Και δεν είναι ανεκτή η χυδαία συμπεριφορά απέναντι σε μέλη του φόρουμ μόνο και μόνο επειδή έχουν τοποθετηθεί διαφορετικά. Άμα έχει κάποιος πρόβλημα με το ΚΚΕ, να πάει αλλού να ξεδώσει, όχι εδώ μέσα.
Δεν θα μπαχαλέψει άλλο το θέμα.
Όποιος όμως αγαπάει το ΚΚΕ και λέει αριστερές κορώνες εδώ μέσα όλα είναι οκ? Στο τελευταίο μου ποστ νομίζω ήμουν πολύ συγκεκριμένος. Παρέθεσα την εμπειρία ενός ρεμπέτη σε σχέση με την αριστερά ή κάποιους αριστερούς εν πάσει περιπτώσει. Πού το περίεργο? Αν δηλαδή γινόταν συζήτηση με θέμα ‘δεξιά και ρεμπέτικο’ (όπως κάποιοι πρότειναν κατά κάποιο τρόπο) και έλεγε κάποιος π.χ. για τη λογοκρισία του Μεταξά θα του λέγαμε τι είναι αυτά είσαι εκτός θέματος?
Από μέρους μου δε βλέπω χυδαία συμπεριφορά απέναντι σε άλλα μέλη του φόρουμ
Αν αυτό έχεις καταλάβει μέχρι τώρα, ποιός είμαι εγώ που θα σε πείσω διαφορετικά; πετάει ο γάιδαρος…
Στο τελευταίο σου ποστ χρησιμοποιείς μια μαρτυρία ως άλλωθι για να βγάλεις διάφορα συμπεράσματα (
χρήσιμα ( για την κουβέντα.
Δηλαδή; τα είπες όλα αυτά για να καταλήξεις στο ότι…; σε ενοχλεί ο όρος “εργάτης”; το ΚΚΕ χρησιμοποιεί… “ξύλινο λόγο”; έχεις ενστάσεις στον Λενινιστικό ορισμό της εργατικής τάξης; τί ακριβώς; Κι αυτό έχει να κάνει με το θέμα μας, πώς ακριβώς;
Κι αυτά τα παραπάνω, συνεχίζουν να έχουν σχέση με το θέμα μας;
Σε ό,τι αφορά την μαρτυρία του Μάρκου. Πρώτα να θυμίσω πως οι μαρτυρίες προσώπων δε μπορούν να αποτελούν ιστορικά ντοκουμέντα που μπορούν να συμβάλλουν στην κατασκευή μιας σοβαρής τεκμηρίωσης. Τέλος πάντων. Το πιάσαμε σε αυτό το θέμα το ζήτημα της στάσης του ΚΚΕ, του ΕΑΜ απέναντι σε αυτά τα τραγούδια μέσα στις οξυμένες εκείνες συνθήκες, σε συνθήκες πολέμου. Το να ξεκινάς από την στάση αυτή, και να βγαίνεις στο συμπέρασμα ότι το ΚΚΕ είναι πολέμιο στο ρεμπέτικο συνολικά, είναι αστείο.
Είναι εύκολο να δημιουργείς εντυπώσεις, αλλά όχι και τόσο εύκολο. Ε, μα πια.
δηλ αν κάποιος απαντήσει σ’ αυτή τη παράγραφο θάναι ΕΝΤΟΣ θέματος;;;;
Όταν λέμε ότι κάποιος ανήκει στην εργατική τάξη, αυτό δεν αφορά πολιτικές πεποιθήσεις ούτε αν έχει “ταξική συνείδηση” κλπ. Είναι προσδιορισμός αντικειμενικός που αφορά την κοινωνική θέση κάποιου. Τώρα, ότι και η ματιά ακόμα απέναντι στον έρωτα προσδιορίζεται από την κοινωνική θέση, αυτό για μένα είναι βέβαιο, αλλά δεν παύει να είναι θέμα συζήτησης εξαιτίας της βεβαιότητάς μου…
Όσο για τη δεκαετία του ‘80, ως “αριστερός” την έβγαλα λίγο πολύ -βγαίνοντας πού και πού για διασκέδαση- στα “ρεμπετάδικά” μαζί με την “αριστερή” παρέα μου. Κι ακόμα πιο πριν, απ’ όσο μπορώ να θυμάμαι, από τη δεκαετία του ‘70 το ρεμπέτικο είχε πάντα θέση στο πρόγραμμα των φεστιβάλ της ΚΝΕ. Αντίθετα, οι “μη αριστεροί” φίλοι μου ήταν αυτοί που δεν πολυπήγαιιναν στα “ρεμπετάδικα” και γι’ αυτούς ήταν τα τραγούδια αυτά ας πούμε “ξένα”.