… απρόσμενο και μας πάει … “αλλού” !
αλλά παρ’ όλα αυτά …ταιριάζει !
ΘΑ ΧΑΘΩ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ 1939 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΒΟΥΡΑΣ ΚΩΣΤΑΣ ΣΚΑΡΒΕΛΗΣ
ΘΑ ΧΑΘΩ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ 1939 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΒΟΥΡΑΣ ΚΩΣΤΑΣ ΣΚΑΡΒΕΛΗΣ
1 «Μου αρέσει»
Ε όχι και απρόσμενο, “επισκέπτη”, γάντι ταιριάζει και μας πάει απευθείας στο “ποιμενικό μινόρε”, όπως κάποιοι ονόμασαν το νικρίζ. Είναι η εποχή που το νικρίζ “δοκιμάζεται” σε κομματάκια του τύπου “τσομπανάκος ήμουνα”, και στα λαϊκά και στα “καθώς πρέπει” μουσικά είδη (κάτι έχει πεί και η Βέμπο). Και εδώ, τη “φλογέρα του τσομπάνη” πάει να μιμηθεί. Μην ξεχνάμε ότι το κρατικό ραδιόφωνο πρωτολειτούργησε το 1938 με σήμα του τον “τσομπανάκο”.
το πιο εκπληκτικό σ’αυτό το κομμάτι, είναι που στο πρώτο ταξίμι η κιθάρα κλείνει κλαρινιτζήδικα, για να προετοιμάσει το κλαρίνο που έρχεται μετά!
1 «Μου αρέσει»
Είχα από χτές το βράδυ έτοιμο ένα κείμενο, που όμως δεν πρόλαβε να φύγει εγκαίρως. Στο μεταξύ με πρόλαβε ο λίγκα ρόζα, λέγοντας αυτά ακριβώς που έλεγα κι εγώ:
Για πρόσεξε το σόλο της κιθάρας από το 0:43 και μετά: Είναι σαν να μας προετοιμάζει για το κλαρίνο, που αυτή βέβαια ξέρει ότι θα ακολουθήσει. Μόνο τα κυπροκούδουνα και τα μπεεε μπεεε λείπουν. Και βέβαια ήταν συμφωνημένη η συμμετοχή του, στο μυαλό του Σκαρβέλη τουλάχιστον.”
Δεν είναι το μόνο κλαρίνο του Σκαρβέλη : http://www.youtube.com/watch?v=tmNUMlJtf6E το οποίο είναι τρέλα!!!
Το τραγούδι αυτό (“Τα μάτια και τα μάγουλα”) είναι βασισμένο στη μουσική του “Σε ξέχασα, δε σε πονώ” του Σκαρβέλη και διασκευάστηκε από τον Γεώργιο Ξενόπουλο ο οποίος του έβαλε άλλους στίχους. Νομίζω δισκογραφήθηκε μετά το θάνατο του συνθέτη, οπότε ουσιαστικά το “Θα χαθώ μικρή μου” είναι το μοναδικό κομμάτι του στο οποίο χρησιμοποιείται κλαρίνο.
Συμφωνώ βέβαια πως το τραγούδι είναι υπέροχο. Ειδικά οι στίχοι του Ξενόπουλου που χρησιμοποιούν την τεχνική της προσωποποίησης (“τα μάτια και τα μάγουλα μαλώναν μεταξύ των”) φαίνεται να αντλούν την επιρροή τους από την στιχουργική της παράδοσης. Ίσως γι’ αυτό να επιλέχτηκε και το κλαρίνο. Επεδίωκαν δηλαδή να κυκλοφορήσουν ένα δημοτικοφανές άσμα.
Εξ αφορμής του σχολίου #8 του Πελοποννήσιου, θα έλεγα ότι εμένα μου φαίνεται ελαφρώς διαφορετική περίπτωση:
Πράγματι, οι στίχοι θυμίζουν έντονα δημοτική παράδοση. Μερικές όμως λεπτομέρειες, όπως τα καθαρευουσιάνικα «των» (μεταξύ των κλπ., που μάλιστα επαναλαμβάνονται επίμονα) φροντίζουν να αποτρέψουν κάθε ενδεχόμενη παρανόηση ότι θα μπορούσε όντως να πρόκειται για δημοτικό. Ακριβώς το ίδιο και με το κλαρίνο: τέτοιος σκοπός, αν ήταν δημοτικός -που από άποψη κλίμακας τουλάχιστον θα μπορούσε-, θα πήγαινε μεν ωραία με κλαρίνο, δε θα ακουγόταν όμως έτσι, αφού όπως παρτήρησε κι ο Γιάννης είναι ωδειακό και όχι λαϊκό κλαρίνο και δεν το κρύβει.
Είναι λοιπόν δημοτικοφανές, όχι όμως από αυτά που απευθύνονται στους φυσικούς ακροατές του δημοτικού αλλά μάλλον, θα έλεγα, αστικό βουκολικίζον τραγούδι. Αστικό πλέον με την ταξική έννοια, όχι απλώς των κατοίκων του άστεως αλλά των αστών, εκείνων που το βρίσκουν μεν χαριτωμένο να κλέβουν τζουρίτσες από το άρωμα του αγνού λαού, αυτού του εξωτικού αγνώστου, μόνο όμως εφόσον αυτό το άρωμα είναι θυμάρι και πεύκο, όχι τραΐλα και αγροτική μασχάλη, δηλαδή κρατάνε και τις απαραίτητες αποστάσεις μη λερωθούνε απ’ την πολλή συνάφεια με το λαό που στην τελική δεν είναι και ολότελα άγνωστος. (Κι η Μαρία Αντουανέτα διασκέδαζε να ντύνεται βοσκοπούλα, δεν άρμεγε όμως, ούτε έτρεχε στις ραχούλες, αλλιώς θα της έφευγε κάνας πόντος.)
Συγκρίνοντας το τραγουδιστικό στυλ ανάμεσα στα «Μάτια και τα μάγουλα» και στο ορίτζιναλ «Σε ξέχασα δε σε πονώ» φαίνεται νομίζω ολοκάθαρα -άλλη μια φορά- η διαφορά ανάμεσα στο πραγματικά λαϊκό και στο όχι πραγματικά λαϊκό.
Ασφαλώς δεν αρνούμαι ότι με αυτά τα δεδομένα το συγκεκριμένο παίξιμο του κλαρίνου είναι όντως ταιριαστό και ωραίο. Απλώς μην ξεχνάμε να το κρίνουμε με τους δικούς του όρους.
και με τον Λιάκο…
θα συμφωνήσω με τον περικλή, και επιπλέον να δηλώσω ότι αυτή η εκτέλεση (στα 2 μέτρα) με αφήνει παγερά αδιάφορο. και να φανταστεί κανείς ότι τουλάχιστον στα προπολεμικά ελαφρά υπήρχαν αξιόλογα παιξίματα και ερμηνείες.
πόνεσε πολύ αυτό το βίντεο με τον Έκτορα…
Ύστερα από έρευνα φίλου συνειδητοποίησα ότι έκανα λάθος σχετικά με τη χρήση του κλαρίνου από τον Σκαρβέλη. Ας διορθώσω λοιπόν τα προηγούμενα γραφόμενά μου παραθέτοντας τα υπόλοιπα τραγούδια του συνθέτη στα οποία ακούγεται το εν λόγω όργανο:
- Ο νέος μάγκας (Ζαχαρίας Κασιμάτης)
- Βλαχοπούλα (Ρόζα Εσκενάζυ)
- Πού πας Ελένη μοναχή (Ρόζα Εσκενάζυ)
- Κόρη του Παπά (Γιώργος Παπασιδέρης)
- Παναγιώτα (Γιώργος Παπασιδέρης)
- Αιγιωτοπούλα (Γεωργία Μηττάκη)
Να σημειώσω ότι κάποια από τα προαναφερθέντα τραγούδια πιθανώς δεν γράφτηκαν από τον Σκαρβέλη αλλά είναι παραδοσιακά που απλώς διασκευάστηκαν από αυτόν. Για το 4ο και 5ο τραγούδι της λίστας είμαι σχεδόν σίγουρος πως είναι έτσι ενώ υποψιάζομαι και το 2ο και 6ο τραγούδι.
1 «Μου αρέσει»
Κωτσο, εχεις εξελιχθει σε μεγα Σκαρβελο-γνωστη! Μπραβο για τις πληροφοριες και για το ψαξιμο!