Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά, το Αρχείο της ΕΡΤ ψηφιοποιεί και παρουσιάζει ολόκληρη την ιστορική εκπομπή, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου συνθέτη.
έχουμε ακούσει εδω και ‘κει μόνον μικρά κομμάτια απο την ιστορική αυτή συνέντευξη.
μηλάει για τον τεράστιο μουσικό Χιώτη. μηλάει για τον Μπιθικώτση και αλλους καλλιτέχνες.
τουλάχιστον τα περισσότερα τα ειχα ακούσει “λάθος “.
και δεν ήξερα πως η Μάρθα Βούρτση ηταν και φτασμένη πιανίστα. (παίζει και τραγουδάει ενα του τραγούδι.)
σχεδόν 100 λεπτά εκπομπής για τα 100 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη.
Με το συμπάθειο, αλλά τουλάχιστον όσοι παρακολουθούμε κάπως συστηματικά το ραδιόφωνο της ΕΡΤ (δεν ξέρω τι γίνεται στην τηλεόραση) λέμε «όχι άλλο Μίκη»!
Πέθανε προς το τέλος του ‘21. Ο Θάνατός του έδωσε αφορμή για ένα σωρό αφιερώματα, φυσικά όχι μόνο ραδιοφωνικά αλλά και συναυλιακά, εκδοτικά κλπ. Πέρασε ένας χρόνος, δύο, μερικά πράγματα δε γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη, τέλος πάντων κάπου στον τρίτο άρχισε να κοπάζει το πράγμα. Και τώρα, στον τέταρτο χρόνο από τον θάνατό του, έχουμε εκατό χρόνια από τη γέννησή του, και φτου κι απ’ την αρχή.
Όχι πως δεν είναι τεράστιο το έργο του. Όχι πως δεν έχουμε πάντα να μάθουμε κάτι που δεν ξέραμε για τη μουσική του, τη ζωή του, την πολιτεία και τις απόψεις του. Ναι, είναι αναμφισβήτητα ένας παγκόσμιος Έλληνας. Και είναι ευτήχημα που τα πνευματικά του δικαιώματα είναι ταχτοποιημένα με τρόπο ώστε να μπορούμε ν’ ακούμε τη μουσική του από πολλά δημόσια μέσα χωρίς περιορισμούς (αντίθετα λ.χ. από του Χατζιδάκι).
Αλλά το πολύ το κυρελέησον το βαριέται κι ο παπάς!
Σε προσωπικό επίπεδο συμφωνώ κι επαυξάνω γιατί οι παλιότερες γενιές ευτυχώς ζήσαμε τις ημέρες και τα έργα του Μίκη.
Όμως διατηρώ αμφιβολίες για τους νεότερους για το πόσο και πόσα γνωρίζουν για τον, αναμφίβολα, μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη.
Ας βομβαρδίζονται λοιπόν με τέτοια και άλλα παρόμοια μέσα σε τούτη την εποχή!
Περικλή θα διαφωνήσω μαζί σου για το “κυρελέησον”.
Σήμερα με τα όσα γίνονται γύρω μας, ειδικά την γενοκτονία των Παλαιστινίων από τους σιωναζί, το να γίνονται εκδηλώσεις - αφιερώματα, στον συνθέτη που έχει γράψει τον ύμνο της Παλαιστίνης, είναι πολύ σημαντικό. Δείχνει μια στάση του κόσμου απέναντι στο έγκλημα που συντελείται.
Προσωπικά και μόνο γι αυτό, για τον συμβολισμό που περιέχουν, θα ήθελα ακόμα περισσότερες συναυλίες και αφιερώματα.
