«Παναγιά» λέει η κυρία Πιπίνα, ή «πάντα γειά»; Εγώ ακούω πότε το ένα, πότε το άλλο, πάντως περισσότερες φορές το «Παναγιά».
(Πολύ ωραίοι στίχοι, δεν τους ήξερα!
Υ. γ. Μήπως το «Να σ’ αγαπώ πουλάκι μου και να ΄σαι απ’ άλλη φύση» που γράφει ο Κωνσταντόπουλος, είναι «απ’ άλλη πίστη»; )
Την πρώτη φορά ακούγεται «Παdαγιά». Όλες τις υπόλοιπες Παναγιά.
Νομίζω ότι αυτό το d (όχι nd, όπως θα πρόφεραν οι περισσότεροι εκείνη ιδίως την εποχή το ντ) είναι ένα ν με λάθος άρθρωση, όπως όταν είμαστε συναχωμένοι. Γενικά όλη η πρώτη στροφή έχει λάθη στις ανάσες: γιά μαγεμένο μ’ έχεις (το γιά, δηλ. διαζευκτικό ή, δεν ακούγεται καθόλου, αλλά έτσι είναι ο στίχος, γνωστός και από άλλους σκοπούς), και στα σγουρά σου τα μαλλιά ομοίως, έχει κι ένα λάθος στον ρυθμό όπου αργεί να μπει.
Μετά στρώνει.
Άρα, Παναγιά λέει.
Φυσικά. Μόνο έτσι βγάζει νόημα, μόνο έτσι βγάζει ρίμα, και επιπλέον ακούγεται και αρκετά καθαρά.
Πολύ ωραία εκτέλεση, στίχοι και εκτέλεση, παρά τα λάθη.
Άλλωστε Παναγιά λέει κι ο τίτλος. Στην περιγραφή δίνονται και στοιχεία έκδοσης του δίσκου, άρα τον τίτλο δεν τον φαντάστηκε ο ανεβάστορας, ούτε τον έβγαλε με το αφτί (που γενικά δεν είναι και πολύ εξασκημένο, έχω παρατηρήσει, του συγκεκριμένου).
Το μαντολίνο είναι εξαιρετικό, η τεχνικη και τα στολίδια…
Αλήθεια, έκανα τέτοιο βαθυστόχαστο σχόλιο; Και για την εκτέλεση τίποτα;
Ε, τέλος πάντων. Πολύ ωραία ηχογράφηση ως προς τους στίχους και την ερμηνεία…
Πράγματι, έτσι φαίνεται. Όμως τί σημαίνει «Έχε γειά Παναγιά»; Την ονόμασε Παναγιά την κοπέλα και έχει και την απαίτηση να του καθότανε; Άσε που ήταν και αλλόθρησκη, τί “Παναγιά”!.. Αλλά και το «πάντα γειά» μετά το έχε γειά; Ή θα πεις Έχε γειά και τέρμα, ή Έχε για πάντα γειά. Σ’ αυτήν όμως την περίπτωση θα έπρεπε να ειπωθεί «Έχε γειά, για πάντα γειά» και δεν ειπώθηκε, που στο μέτρο θα έβγαινε, τραγουδιστά.
Εμένα πάντα μου φαινόταν ότι η Παναγιά είναι χωριό και ότι το στιχάκι (ανεξάρτητο από τα υπόλοιπα, που έτσι κι αλλιώς ανεξάρτητο είναι ό,τι κι αν σημαίνει) είναι της ξενιτιάς.
Πάντως, υπέρ της άλλης άποψης, το «πάντα γεια» έτσι σκέτο υπάρχει ως έκφραση. Στην Κρήτη το ακούω συχνά. Και επαυξημένο, «πάντα γεια, πάντα χαρά» (συνήθως λέμε απλώς «γεια χαρά», αλλά κι αυτό έκφραση είναι - σε συντακτικώς πλήρη ανάπτυξη είναι το λιγότερο συχνό «γεια και χαρά»).
Εκτός κι αν εννοούσε “Έχε για πάντα γειά”… Αλλά είπε Παναγιά!
…η άλλη άποψη (επειδή γενικώς υπάρχει συζήτηση γι’ αυτό το ζήτημα σ’ αυτό το τραγούδι, δεν είναι σημερινή) είναι βέβαια ότι το κανονικό είναι «πάντα γεια» και η παναγιά είναι παραφθορά. Ειδάλλως,
σαφώς αυτό είπε.
Σημειωτέον ότι ενώ το «έχε γεια» είναι αποχαιρετισμός, κυρίως πριν από μεγάλο αποχωρισμό, το δε «γεια χαρά» χαιρετισμός για κάθε περίσταση, το «πάντα γεια» είναι πιο κυριολεκτικό: πάντα υγεία.
Πάντως εδώ στην Αθήνα, το “πάντα γειά” ως πάντα με υγεία δεν το έχω ακούσει. Όμως επειδή το τραγούδι είναι πολίτικο, να ρωτήσουμε ίσως κάποιον που να κατάγεται απ’ την Πόλη και να ξέρει.
Η αλήθεια είναι ότι ούτε το υπόλιπο το καταλαβαίνω. Τα μιλήσαμε (οκέι), όνειρο ήτανε τ’ αλησμονήσαμε (οκέι από μόνο του). Όλο μαζί;
Στου δε Δούσα την εκτέλεση, αν θυμάμαι καλά, το ρεφρέν αρχίζει τελείως αλλιώς αλλά με παρόμοιο άκουσμα: Σ’ το 'πα μια κι 'αλλη μια, τα μιλήσαμε, έτσι δε λέει;
Έτσι η αλλιώς, δεν το βρίσκω απόλυτα ξεκάθαρο.
Θα κάνω μια υπόθεση (ίσως κάπως άσχετη).
Έχετε σκεφτεί ότι τη κοπέλα που φεύγει μπορεί να τη λέγανε Παναγιώτα και ενώ ξεκαθάρισαν τη σχέση τους (τα μίλησαν) τελικά όλα ήταν ένα όνειρο το οποίο λησμονήθηκε (λόγω των περιστάσεων) ;
Απλά μια υπόθεση …
Και γω της ξενιτιάς υπέθεσα πως είναι, ως ασύνδετο 2στιχο.
Ναι, κατά σύμπτωση κάποια στιγμή στο κενό μεταξύ σχολίων το σκέφτηκα! Δεν έχω ακούσει καμιά να τη φωνάζουν Παναγιά, Παναΐτσα όμως ναι, και μάλιστα βαφτισμένη ακριβώς έτσι.
Αλέξανδρε, μιλάμε εδώ για την εκτέλεση της κυρίας Πιπίνας. Στη συγκεκριμένη παραλλαγή, η κοπέλα είναι μουσουλμάνα. Επιπλέον, ο Παναγιώτης (που γιορτάζει της Παναγίας) μπορεί βεβαίως να παράξει θηλυκό τύπο, την Παναγιώτα, αλλά κανείς δεν θα απευθυνθεί προς κάποιαν Παναγιώτα προσφωνώντας την «Παναγιά μου».
Δέχομαι τότε ότι δε μπορεί να τη λέγανε Παναγιώτα (ως αλλόθρησκη) , αλλά θα μπορούσε να είναι “όμορφη σαν την Παναγιά”. Ή και αυτό μοιάζει άκυρο σαν σκέψη; Για τον Βοσκόπουλο, χρόνια μετά, δεν έμοιαζε πάντως όταν προσφωνούσε τη Λάσκαρη “ξανθή αγαπημένη Παναγιά”. 
Όποτε μιλάει ένας Έλληνας Ορθόδοξος για την Παναγία, ποτέ δεν επαινεί την ομορφιά της αλλά βρίσκει άλλα, πνευματικότερα στοιχεία να προβάλλει. Αδυνατώ πάντως να γνωρίζω κατά πόσον ο Βοσκόπουλος, έχοντας τη Λάσκαρη στο μυαλό του, αλληθώριζε κατά Παναγία μεριά…
Αυτό το δέχομαι (αν και προσωπικά δεν το έχω ποτέ ακούσει), αλλά δύσκολα θα υπέθετα ότι κάποια σημερινή Παναΐτσα που θα ήθελε να ακολουθήσει την τρέχουσα μόδα, να αφήσει δηλαδή το υποκοριστικό και να επιστρέψει στο “γνήσιο” όνομα, ποτέ δεν θα τόλμαγε να διορθώσει « - Δεν με λένε Παναΐτσα, Παναγία με λένε (ή, Παναγιά)».
Τι σκέφτομαι για το όνομα:
α) Δεν έχω ακούσει όνομα Παναγία, ούτε ως βαφτιστικό ούτε ως χαϊδευτικό. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Αλλά καθώς δεν έχω ακούσει ούτε Χριστός ούτε Θεός, τείνω προς τη σκέψη ότι τέτοια ονόματα θα είναι ταμπού.
β) Όμως έχω ακούσει Παναΐτσα. Αυτό μού θυμίζει ότι έχουμε και Δέσποινα, και Παρθένα, και φυσικά Μαρία (και επίσης Μανόλη), άρα ίσως τελικά να μην είναι και τελείως ταμπού. Άρα μήπως κάπου υπάρχει και το σπάνιο Παναγία;
γ) Ανεξαρτήτως αυτών, το Παναγιά θα μπορούσε να παράγεται και από το Παναγιώτα ως χαϊδευτικό, όπως Παναγιώ, Πανάγιω, Παναή, Παναγιούδα (β/ελλαδίτικο που σημαίνει ακριβώς Παναγίτσα, καθώς οι θρακομακεδόνικες καταλήξεις -ούδης, -ούδα, -ούδι σημαίνουν ό,τι οι κοινές -άκος ή -ούλης, -ίτσα ή -ούλα, -άκι), Παναγιούλα (ίδια περίπτωση) κλπ. Οι κατά τόπους και κατά εποχές μορφές που μπορεί να πάρει το κάθε βαφτιστικό είναι αμέτρητες.