αλλος ενας Δάσκαλος έφυγε.
7 «Μου αρέσει»
Μεγάλος παίκτης και δάσκαλος. Ας έχει καλή ανάπαυση.
4 «Μου αρέσει»
Ηταν κατι παραπανω απο δασκαλος, καλο παραδεισο να εχει, αισθανομαι πολυ τυχερος που τον γνωρισα και για οτι πηρα απο αυτον. Ευχομαι οι μαθητες του να συνεχισουν το εργο του και ακομα περισσοτερο… θυμαλμαι τελειωνε το μαθημα π.χ. στις 9 και μας κρατουσε αλλη μια μιαμιση ωρα παραπανω παιζοντας και τραγουδωντας οτι του ζητουσαμε με ορεξη 15χρονου. Και ηταν τοτε 73 ετων… τι αλλο να πω… οσοι μενετε αθηνα και δεν περασατε απο κει, απο την σφηκοφωλια οπως ελεγε, λυπαμαι πολυ αλλα χασατε, ηταν χρυσορυχειο…
2 «Μου αρέσει»
Η μνήμη του θα είναι ζωντανή μέσα από το σημαντικό του έργο, καθώς και από την συνέχεια της μουσικής την οποία πέρασε σε πολλούς νεότερους ανθρώπους.
1 «Μου αρέσει»
και
Ο λαουτιέρης Χρήστος Ζώτος
{Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της εκτελεστικής πρακτικής του)
Πτυχιακή Εργασία
Σταύρου Παπασταύρου
1 «Μου αρέσει»
συνέντευξη στον
Δημήτρη Βαγγέλη.
1 «Μου αρέσει»
1 «Μου αρέσει»
Βαριά απώλεια για το δημοτικό τραγούδι.Τι να λέμε τώρα…
1 «Μου αρέσει»
Δημιούργησε «σχολή», νομίζω ότι στο μέλλον θα μιλάμε για λαούτο πριν και μετά το Ζώτο. Είναι και περίεργο που βγήκε σολίστας από τη στεριανή παράδοση όπου το λαούτο είναι συνοδευτικό. Νομίζω πιο πολύ σαν ρηξικέλευθο πρωτοπόρο θα τον τιμήσει η ιστορία παρά σαν φορέα της παράδοσης.
2 «Μου αρέσει»
Κανεις λαθος, παντοτε ειχε και σολιστες το στεριανο λαουτο, το οτι δεν φανηκαν γενικα, αυτο ειναι αλλη ιστορια,
1 «Μου αρέσει»
ενα κειμενο του Γιάννη Υφαντή στο FB(τραγουδιστής), που περιέχει ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία.
<<Καλό ταξίδι Χρήστο Ζώτο.
Έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 85 χρονών, ο τελευταίος σπουδαιότερος Έλληνας λαουτιέρης της παραδοσιακής μας μουσικής, Χρήστος Ζώτος.
Είχε γεννηθεί το 1937 στην Κανδήλα Αιτωλοακαρνανίας από μουσική οικογένεια, η οποία όμως κατάγονταν από την Πρέβεζα και είχε μετακινηθεί στο Ξηρόμερο, στο χωριό της μητέρας του, όταν οι γονείς του παντρεύτηκαν.
Ο Χρήστος Ζώτος ξεκίνησε αρχικά με βιολί, αλλά σύντομα το εγκατέλειψε και ασχολήθηκε οριστικά με το λαούτο. Δάσκαλος του ήταν ο Αρτινός Γεράσιμος Λάλος, αλλά την πρακτική εξάσκηση, που είναι και το σημαντικότερο για έναν νέο μουσικό, την έκανε, σε καθημερινή σχεδόν βάση, στο σπίτι του, όπου μαζεύονταν τα συγκροτήματα, αλλά και μεμονωμένοι οργανοπαίκτες, για να κάνουν πρόβα με τον πατέρα του, πριν πάνε σε δουλειές.
Εκείνη την εποχή έμενε στην Κανδήλα, εκτός από τον συγχωριανό του Τάκη Καρναβά, και ο Βασίλης Σαλέας. Νεαροί, τότε , και οι τρεις, γεμάτοι όρεξη, αλλά κυρίως με πηγαίο ταλέντο, βρίσκονταν και μελετούσαν με τις ώρες, στα μεσοδιαστήματα που δεν πήγαιναν σε δουλειές.
Πολύ γρήγορα ο Χρήστος Ζώτος ξεχώρισε για την τεχνική του στο όργανο και έγινε περιζήτητος στα μουσικά σχήματα, όχι μόνο της Αιτωλ/νίας, αλλά της Ηπείρου, της Λευκάδας και αργότερα όλης της Στεριανής Ελλάδας.
Το 1969 πήγε στον Καναδά και έμεινε μέχρι το 1982. Όταν επέστρεψε βρήκε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση στα μουσικά πράγματα. Το λαούτο είχε σχεδόν εκτοπιστεί από τις δημοτικές κομπανίες και είχε αντικατασταθεί από τα ηλεκτρικά όργανα, που ακούγονταν πιο έντονα, σύμφωνα με τις νέες ηχητικές απαιτήσεις.
Χρειάστηκε να ξεκινήσει, ουσιαστικά από την αρχή και να δώσει τεράστιο αγώνα, για να αποκαταστήσει το Στεριανό λαούτο στη θέση του.
Προς την κατεύθυνση αυτή, ίδρυσε σχολή λαούτου και λαϊκής μουσικής, στην Αθήνα, όπου φοίτησαν όλοι σχεδόν οι λαουτιέρηδες που εργάζονται σήμερα στο χώρο.
Δίδαξε ακόμη και στο τμήμα Λαϊκής και παραδοσιακής μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου, στην Άρτα.
Επειδή, το να περιγράψει κάποιος τον Χρήστο Ζώτο, την αξία του και το έργο του, είναι πολύ δύσκολο, θα παραθέσω μερικές σκέψεις, που είχα γράψει γι’ αυτόν, τον Μάη του 2019, γοητευμένος από μια συνέντευξή του, που είχα παρακολουθήσει.
Έλεγα, λοιπόν εκεί ότι:
Τον παρακολουθώ κάθε φορά που μιλάει και κάθε του λέξη πέφτει μέσα μου ατόφια, όπως οι σταγόνες της βροχής στο διψασμένο χώμα, γιατί ο λόγος του είναι προϊόν σοφίας και γνώσης. Τον απολαμβάνω κάθε φορά που παίζει και γοητεύομαι με την τεχνική του, που έχει φτάσει σ’ αυτά τα επίπεδα. Θαυμάζω τη διαύγεια του πνεύματός του, παρά τα 82 του χρόνια, και τη ζωτικότητα με την οποία κινούνται τα χέρια του πάνω στο όργανο!
Εκείνο όμως που έχει τη μεγαλύτερη αξία σ’ αυτόν τον άνθρωπο είναι η βαθύτατη γνώση της παραδοσιακής μας μουσικής και η υπεύθυνη στάση που κράτησε απέναντι σ’ αυτήν. Το δεύτερο έχει σπουδαιότερη σημασία, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Χρήστος Ζώτος υπερασπίζεται το κεφάλαιο της δημοτικής μας μουσικής χωρίς το οπλοστάσιο των ανώτερων γραμματικών γνώσεων που διαθέτουν άλλοι, αλλά με την αφοπλιστική απλότητα της αλήθειας και της συσσωρευμένης εμπειρίας που έχει.
Δεν τον παρέσυρε η ορμή του χρήματος, που στο επάγγελμα αυτό είναι καταλυτική, για να χαλάσει τα τραγούδια και να κερδίσει ασελγώντας πάνω σ’ αυτά. Είναι ο μόνος που έχει το θάρρος να αποκαλεί θορυβοποιούς αυτούς που οι αδαείς μουσικά μάζες θεωρούν σπουδαίους και είναι αυτός που επινόησε, έστω και χάριν αστεϊσμού, τον όρο ‘’μουσική αστυνομία’’ για όσους κακοποιούν τη μουσική και τα τραγούδια.
Είναι ο άνθρωπος που έσωσε κυριολεκτικά το λαούτο από τον αφανισμό, όταν εισέβαλαν στη λαϊκή ζυγιά τα ηλεκτρικά όργανα και το εκτόπισαν απ’ αυτήν. Κράτησε άμυνα και με το κύρος που απέπνεε το παίξιμό του, και τη γοητεία που ασκούσε στους εκατοντάδες μαθητές που δίδαξε, κατάφερε όχι απλά να το επαναφέρει, αλλά και να έχει σήμερα και το κύρος που του αρμόζει στη δημοτική κομπανία.
Για την τεχνική του δε θα πω πολλά πράγματα. Θα πω μόνο ότι είναι μουσικός παγκόσμιας εμβέλειας, γνωστός σε όλες τις ηπείρους και υπολήψιμος από τους ανθρώπους του χώρου του.
Νιώθω υπερήφανος που είναι Αιτωλοακαρνάνας και τρέμω στην ιδέα πόσο φτωχή θα γίνει η δημοτική μας μουσική μετά απ’ αυτόν. Πραγματικά είναι εθνικό κεφάλαιο και πλούτος όχι μόνο για την παραδοσιακή μουσική αλλά και τα συναφή μ’ αυτήν είδη.
Γιώργος Υφαντής 28-5-2019
Ομάδα: ‘’Δημοτικοί οργανοπαίκτες και τραγουδιστές’’ >>
1 «Μου αρέσει»
εδώ ο Χρήστος Ζώτος “δοκιμάζει” μια λαούτο-κιθάρα .
Η λαούτο κιθάρα είναι κατασκευής Αδελφών Παπαναστασίου στη Λάρισα. Δυστυχώς και τα δύο αδέλφια πέθαναν νέοι μέσα σε ένα χρόνο.
