Λοιπόν μάγκες, τελικά έχει δίκιο ο Νίκος!
Βρήκα σε μια παλιά συζήτηση αυτό:
Δε διευκρινίζεται ποιο σιντί είναι που το λέει, αλλά βρήκα τη συγκεκριμένη εκτέλεση του Χαρμάνταλη. Πράγματι, η ομοιότητα με το ζεϊμπέκικο από το «Ταξίμι [και] Ζεϊμπέκικο» είναι ολοφάνερη. Το περίεργο είναι ότι ξαφνικά βρίσκω επίσης προφανές ότι ο Κιουτσούκ Τζεμάλ παίζει το ίδιο με τους ζουρνάδες των πιο πάνω βιντέων, ενώ ανάμεσα στους ζουρνάδες και το ρεμπέτικο εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω την ομοιότητα. Μάλλον κάτι δεν ακούω σωστά σους ζουρνάδες.
Και μια ελληνική εκδοχή του αρχικού Χαρμάνταλη, από Μυτιλήνη:
(Κυκλοφορεί και σε άλλες μυτιληνιές ηχογραφήσεις, πιο σαντουροβιόλικες, αλλά ας ακούσουμε για μια φορά και τον πραγματικό ήχο της Λέσβου σήμερα. Τον ωραιοποιημένο, Σόλωνα, Κακούργο, Αναγνωστήριο, τον ξέρει όλη η Ελλάδα, αλλά στη Μυτιλήνη αυτό θα ακούσουμε πιο πολύ.)
Τώρα, για να λέμε του στραβού το δίκιο:
Δεν είναι το ίδιο κομμάτι ο Χαρμάνταλης και το δικό μας. Απλώς μοιάζουν πολύ. Το ένα είναι σαμπάχ, το άλλο χιτζάζ. Υπάρχει όμως μια πολύ χαρακτηριστική φράση, η πρώτη πρώτη, που είναι κοινή γιατί κινείται στο άνω τμήμα της κλίμακας, όπου οι δύο δρόμοι ταυτίζονται, και υπάρχει και η επόμενη φράση όπου η κίνηση είναι η ίδια μεταξύ των δύο κομματιών αλλά τα διαστήματα είναι στο ένα χιτζάζ, στο άλλο σαμπάχ. Αυτές οι δύο φράσεις είναι το ένα θέμα. Τα υπόλοιπα θέματα δεν είναι κοινά.