Ελένη, αυτό δεν γίνεται για δύο λόγους: Πρώτον, θα έπρεπε να ξοδεύουμε όλο το διαθέσιμο χρόνο μας για να τα διαβάσουμε αυτά, πριν απαντήσουμε.
Δεύτερον, αν υποτεθεί ότι τον διαθέσαμε αυτόν τον χρόνο, το αν θα απαντήσουμε εξαρτάται από τις ίδιες τις απόψεις. Το άρθρο του «φίλου μας» το διάβασα (διαγωνίως και εγώ, βέβαια, αλλά ήταν αρκετό για να μορφώσω γνώμη) και δεν πρόκειται να διαθέσω ούτε δευτερόλεπτο για περεταίρω ενασχόλησή μου με αυτό.
Συμφωνώ πάντως απόλυτα μαζί σου ότι το διαδίκτυο έχει σήμερα διαμορφωθεί σε μία τεράστια πηγή χρήσιμης πληροφορίας, που με κάποιαν εμπειρία μπορούμε να την εκμεταλλευτούμε χωρίς υπέρμετρη προσπάθεια, συχνά ξοδεύοντας πολύ λιγότερο χρόνο από το ψάξιμο σε βιβλιοθήκες και αρχεία. Αυτό θα βελτιώνεται μάλιστα με το χρόνο, αφού συνεχώς προστίθενται καινούργιες πληροφορίες.
Αν υπάρχουν και αρλούμπες, κακεντρέχειες, παραπληροφόρηση κλπ. αυτό είναι η άλλη μπάντα της ζυγαριάς αλλά, κάτι τέτοιο συνέβαινε και στην εκτός διαδικτύου κοινωνία και θα συμβαίνει πάντα. Ο νοήμων αναγνώστης όμως, έχει γνώσιν.
Αν και είμαστε λίγο εκτός θέματος, πολύ γρήγορα θα σου απαντήσω ότι η σχέση του ρεμπέτικου με τα blues μπορεί να είναι περισσότερο εμφανής απ’ ό,τι με τη jazz, αλλά είναι υπαρκτή και στις δυο περιπτώσεις. Εξάλλου, jazz και blues ξεκίνησαν ως λαϊκές μουσικές του “περιθωρίου” με κοινές ρίζες, γεννήθηκαν από το πάντρεμα διαφορετικών κουλτούρων, μπολιάστηκαν με πολλά ακούσματα και άνθησαν σε συνθήκες κοινωνικών ανισοτήτων τραγουδημένες από κοινωνικές τάξεις που ζούσαν στη σκιά της ακμάζουσας αστικής. Γι’ αυτούς και πολλούς άλλους λόγους, η δυναμική τους ήταν τέτοια που, όπως και το ρεμπέτικο, αγκαλιάστηκαν ακόμα και από την αστική τάξη, την οποία αρχικά στηλίτευαν. Τέλος, θα σε παραπέμψω στα ατελείωτα ταξίμια του Στουραΐτη. Αν αυτό δεν είναι jazz, τότε τί είναι;
Στα μαθητικά μου χρόνια θυμάμαι ένα τεύχος του περιοδικού Jazz &Jazz το οποίο το είχαν ονομασει “Jazz και Χιτζάζ”. Δεν εστίαζε στο ρεμπέτικο αλλα γενικότερα στην επαφή της μουσικής ανατολικής μεσογείου με την Τζάζ. Κάπου έχω και ένα σιντάκι που είχαν βάλει μέσα…Μου είχε φανεί ενδιαφέρον σαν 16χρονος που ημουν τότε τουλάχιστον.
τώρα, σχετικά με το πότε πρέπει να απαντάμε και πότε πρέπει να αγνοούμε και εγώ δεν είμαι σίγουρος. Προσωπικά είδα ένα κείμενο (απο άνθρωπο που παραδέχεται οτι δεν έχει μεγάλη σχέση με το ρεμπέτικο) το οποίο γράφει πράγματα που με βρίσκουν αντίθετο. Αισθάνομαι οτι , εφόσων είναι μια δημόσια συζήτηση και έχω ίσως μια διαφορετική γνώμη να προσφέρω θα ήθελα να το κάνω(και το έκανα). Πρώτα για να υπερασπιστώ την ίδια την τέχνη, (αν και η καλή τέχνη δεν χρειάζεται …σταυροφόρους) και για να διευκρινήσω κάποιες ανακρίβειες που γράφαν και για το Μαρκο και για τον Τσιτσάνη. Αν και συμφωνώ με τον Κύριο Νίκο (Πολίτη) θα πάρω το μέρος της Ελένης στην συγκεκριμένη περίπτωση. Πρέπει να υπάρχει ένα χρέος που να συνοδεύεται με καλά επιχειρήματα. Οχι γιατι θέλω να πείσω 10 εκατομύρια Ελληνες να λατρέψουν το ρεμπέτικο αλλα γιατι είναι ανεύθυνο να γράφουμε ανακρίβειες για οποιοδήποτε θέμα.
Αν δεν είναι τζαζ, είναι μπλουζ.
Ίσως και ρυθμ’ν’μπλουζ
Πάντως καθώς το ξανασκέφτομαι, μπορεί κανείς να δει κάπως έτσι τις αναλογίες, όπως τις είπες.
Με άλλα λόγια πάλι, ο αυτοσχεδιασμός είναι κοινός παρονομαστής σε όλες τις μουσικές του κόσμου.
Όσο για το ίντερνετ, απλά νομίζω ότι παρακινεί πολύ περισσότερο από κάθε άλλο
μέσο στον έλεγχο των όσων πληροφοριών, απόψεων κλπ βρίσκει κανείς σ’ αυτό.
Και χάρη στη διαδραστικότητά του ως μέσο, είναι πολύ περισσότερο μέσο
συζήτησης, διαφωνίας, αμφισβήτησης και αναζήτησης μιάς “συνισταμένης”
(τόσο στην συμφωνία όσο και στην αντίθεση), παρά μέσο προβολής κάποιας “αυθεντίας”.
Αυτή είναι η προσωπική μου εντύπωση, και χωρίς να παραγνωρίζω άλλες πλευρές,
αυτό βρίσκω σαν το πιο θετικό του χαρακτηριστικό. Αυτό εννοούσα περίπου.
Συνομήλικοι πρέπει να είμαστε. Το σι ντι είχε ηχογραφήσεις από ορχήστρες αμερικάνικων μεσανατολίτικων κέντρων, συνήθως ελληνικής ή αρμενικής ιδιοκτησίας αλλά με ορχήστρες που περιλάμβαναν επίσης τούρκους, άραβες κλπ μουσικούς, στην 8η λεωφόρο της Ν. Υόρκης αν θυμάμαι καλά. Καταπληκτικά κομμάτια π.χ το Take five με ούτι.
