Έμαθα (με δυο μήνες καθυστέρηση) ότι πέθανε ο Λεωνίδας Χρηστάκης και θυμήθηκα μια συνέντευξη του στο “Ποπ και Ροκ” πριν από δέκα χρόνια. Δεν έχω το τεύχος μαζί μου να αντιγράψω αλλά πάνω κάτω είπε : Μου τραγουδούσαν “υπαρξιστής θα γίνω και φράγκο δεν θα δίνω” στους δρόμους και μου ρίχναν γόπες, επειδή φορούσα μπερέ και είχα μούσι.
Νόμιζα ότι ήταν αυτοσχέδιο τραγουδάκι μέχρι που άκουσα την ηχογράφηση με την Μπέλλου από την εκπομπή του Νέαρχου Γεωργιάδη. Η μαρτυρία του Χρηστάκη φανερώνει έναν κοινωνικό ρόλο του ρεμπέτικου/λαϊκού διαφορετικό από τον μυθικό ρόλο της έκφρασης του περιθωρίου
“Ο υπαρξιστής” είναι τραγούδι του 1953, σε στίχους του Κ. Βίρβου, μουσική του Μπ. Μπακάλη που ερμήνευσαν οι: Μπέλλου, Σταμούλης και Ζαγοραίος.
Επηρεασμένο φυσικά από τις … ανησυχίες της εποχής.
"Υπαρξιστής θα γίνω
και φράγκο δε θα δίνω
το σύμπαν κι αν καεί.
Θα στήσω μια παράγκα
και θα περνώ, ρε μάγκα
μποέμικη ζωή.
E ρε κόσμε, πω πω πω
θα το ρίξω στον υπαρξισμό.
Στην πλάκα θα το ρίξω
τις πίκρες μου να πνίξω,
να πάψω να πονώ"
Εξαρτάται τι εννοείς εμπνευσμένο. Το τραγούδι κοροϊδεύει ξεκάθαρα τους ανησηχούντες της εποχής, τον Σίμο τον υπαρξιστή και τους θαμώνες της παράγκας του.