Μακάρι - Αμήν και πότε . . .
Φίλε theos1960, μήν ζητάς συγνώμη, δεν τρέχει τίποτα, που μπήκε κι’αλλο θέμα στη κουβέντα. Το σημείο που θίγεις είναι όντως “καυτό” . . .
Και πλάκα - πλάκα, το μήκος του καβαλάρη στόν τζουρά που έφτειαξες ήταν αυτό που μου δημιούργησε την απορία. Έτσι όπως δείχνει στην φωτό τουλάχιστον, μου φάνηκε πολύ μακρύς - μεγάλος. Αλήθεια τον έφτειαξες ή τον πήρες έτοιμο (καβαλάρης μπουζουκιού πχ.) ?
Φίλε Νίκο, πρώτα απ’ολα να σε ευχαριστήσω που μοιράζεσαι μαζί μας τις γνώσεις σου. Η απάντησή σου γιά το μήκος είναι όντως ένας “μπούσουλας”. Οποιαδήποτε παραπάνω πληροφορία σε σχέση με το πώς επηρεάζουν (έστω κάποιες γενικές κατευθύνσεις) οι παράμετροι μήκος - πλάτος - ύψος - βάρος - διαμόρφωση κλπ. τον παραγόμενο ήχο, καλοδεχούμενη.
Τώρα για το άλλο θέμα που μας προέκυψε. Συντεχνιακή αντίληψη κλπ. Χμμμ . . .
Στό χωριό μου λοιπόν λένε “Η τέχνη δεν μαθαίνεται. Μόνο κλέβεται . . .” Τί πάει να πή αυτό ?
Αυτό πάει να πη οτι άν η οργανοποιία είναι όντως τέχνη, το να δώσεις στην δημοσιότητα ένα “μπούσουλα” με αναλογίες και μέτρα, δεν αρκεί για να σου κλέψει κάποιος την τέχνη. Στά χέρια του άσχετου είναι παντελώς άχρηστο (σαν να διαβάζει η γιαγιά μου το manual ενός πυραύλου) ενώ στά χέρια αυτουνού που έχει ψυχή - θέληση και αγάπη γι’αυτό, γίνεται εφαλτήριο για να πάει την συγκεκριμένη τέχνη παρακάτω.
Άν μάλιστα προσθέσουμε το γεγονός ότι μιλάμε για μιά “παραδοσιακή τέχνη” που εύκολα χάνεται (λόγω καταναλωτικής κοινωνίας, τεχνολογικών εξελίξεων, βιομηχανικής παραγωγής αγαθών κλπ.), τότε δημιουργείται η εύλογη απορία. Άν αυτοί που κατέχουν την τέχνη δεν την δείξουν στούς νεώτερους, ποιοί θα την δείξουν ? Πρέπει δηλαδή ο καθένας που έχει μεράκι και αγαπάει την οργανοποιία να “ξανα-ανακαλύπτει την Αμερική” απο την αρχή ? Ή να πατάει πάνω σε κάποιο “μπούσουλα” και να προχωράει την τέχνη παρακάτω ?
Άνθρωποι πχ. σαν την Carleen Hutchins (Γιά όσους δεν την ξέρουν, Αμερικανίς που έχει αφιερώσει πολλά χρόνια της ζωής της στήν μελέτη του ήχου του βιολιού, ψάχνοντας συχνότητες συντονισμού των καπακιών κλπ) είναι κορόιδα που δημοσιεύουν μελέτες, κάνουν διαλέξεις, γράφουν βιβλία, παραδίνουν μαθήματα σε οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο ? Γιά τράβα να αγοράσεις ένα βιολί απο τα χεράκια της. Γιατί άραγε δεν κολώνει να μεταφέρει την γνώση της παρακάτω ? Γιατί δεν ανησυχεί μήπως οι μαθητές της της κλέψουν την τέχνη και ανοίξουν μαγαζί απέναντι ? Γιατί άραγε αγωνίζεται να μεταφέρει τις γνώσεις και τα ευρήματα της σε όσο πιό πολούς μπορεί ?
Η απάντηση είναι μόνο μία. ΑΓΑΠΗ ΓΙ’ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ. Αγάπη και θέληση να μην πάει χαμένη η πολύχρονη μελέτη - αναζήτηση που έχει κάνει. Τίποτ’άλλο . . .
Γιά μένα όποιος φοβάται να μεταφέρει, τουλάχιστον στούς νέους, τις γνώσεις του, υποτιμάει τον εαυτό του. Καί σίγουρα δεν αγαπάει αυτό που κάνει. Απλά έχει (απο τύχη και μόνο) βρεί μιά γελάδα, και θέλει να την αρμέγει μόνο αυτός. Στεγνά και κατηγορηματικά.
Ώρες - ώρες φίλε Νίκο, με τα μυαλά που βλέπω να κουβαλάνε μερικοί γύρω μου, αναρωτιέμαι άν στ’αλήθεια είμαστε εμείς η ράτσα που έδωσε την λογική και τον πολιτισμό στήν δύση, ή αν είναι κάποιο κόλπο “του σκηνοθέτη”. (Άσχετο αλλά σχετικό).
Φιλικά, Γιώργος.