Μετακίνησα αυτά τα μηνύματα σε ξεχωριστό νήμα καθώς το θέμα “Συρραφές σκοπών με μουρμούρικα” που άνοιξε ο @pepe μιλάει για σκοπούς δηλαδή μελωδίες και όχι για στίχους. Εδώ όμως μπορούμε να συνεχίσουμε την συζήτηση κανονικά 
Στο θέμα μας όμως…
@loukasfilm νομίζω αυτό είναι το κλειδί για την επίλυση αυτού του θέματος. Σε εμάς τους “σκληροπυρηνικούς” του ρεμπέτικου που έχουμε χιλιο-ακούσει ένα τραγούδι με έναν συγκεκριμένο τρόπο και έχουμε γαλουχηθεί με αυτό, πολλές φορές το να το παραλάσσει κάποιος με οποιονδήποτε τρόπο (είτε αλλάζοντας την μουσική, είτε προσθέτοντας στίχους) είναι σαν να μας το μαγαρίζει. Προφανώς δεν περνάμε το ίδιο καλά ακούγοντας ένα τραγούδι που πια δεν μας είναι 100% γνώριμο και δεν μπορούμε να το νιώσουμε όπως θα το νιώθαμε αν ήταν “ανέγγιχτο”. Είναι το ίδιο περίπου θέμα που έχουμε και με την διαφορά πρώτης εκτέλεσης με τις μεταγενέστερες (ίσως σε πιο ελαφρύ βαθμό). Από την άλλη αυτό δεν σημαίνει ότι η τακτική της παραλλαγής ή της προσθήκης είναι κάτι κακό…
Το ότι αυτοί είχαν δημιουργήσει ένα τραγούδι στο παρελθόν σημαίνει ότι αυτό το τραγούδι πρέπει να παραμείνει ανέγγιχτο και απείραχτο από οποιοδήποτε άλλο; Παραμένει ιδιοκτησία τους αυτό το τραγούδι (πέραν της τυπικής έννοιας των πνευματικών δικαιωμάτων) ή είναι πια ιδιοκτησία του λαού - κόσμου και ο τελευταίος είναι ελεύθερος να το χειριστεί όπως θέλει;
Εγώ τείνω προς το δεύτερο - αφού η δημιουργία και η λαϊκή παράδοση (που το ρεμπέτικο αποτελεί μέρος της) είναι κάτι ζωντανό και πρώτα απ’ όλα ελεύθερο (και πιστεύω ότι πρέπει να παραμείνει έτσι). Προφανώς, μπορεί μια συγκεκριμένη προσθήκη να μας αρέσει ή να μην μας αρέσει αλλά εκεί δεν εστιάζεται το πρόβλημα στην πρακτική της προσθήκης αλλά στην ίδια καθ’ αυτή την αλλαγή.
Νομίζω η απάντηση σε αυτό είναι απλή:
Όλα αυτά είναι τραγούδια με απλοϊκό στίχο, που είτε δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα, ή έχει χιουμοριστικό - σκωπτικό ύφος ή που φαίνεται ότι γράφτηκε στο πόδι (ή και ίσως με προσθήκη στίχων από διαφορετικές παρέες). Προφανώς σε αυτά τα κομμάτια είναι πιο εύκολο να φορτώσεις δίστιχα καθώς δεν θα ακούγονται παράταιρα από το υπόλοιπο τραγούδι (από πλευράς επιπέδου στιχουργικής κυρίως). Άσε που δεν χρειάζεται να σκεφτείς και πολύ ώστε να παράγεις δίστιχα σε αυτά… Αρκεί να βρεις δυό λέξεις με ομοιοκαταληξία και είσαι έτοιμος!
Όμως αν είναι να φορτώσεις δίστιχα σε ένα τραγούδι σαν την Αχάριστη, πρέπει για να μην φανεί παράταιρο να καταφέρεις να αγγίξεις το επίπεδο της στιχουργικής που υπάρχει στο υπόλοιπο κομμάτι… Οπότε και οι περισσότεροι (σώφρονες) το αποφεύγουν.
Εγώ πάλι κάποτε (όσο ήμουν στο λύκειο) φόρτωσα ολόκληρη στροφή στην Συννεφιασμένη Κυριακή! 
Αυτό που θέλω πιο πολύ
Απ’ όλα στη ζωή μου
Είναι η καρδιά σου Κυριακή
που ποτέ δεν θα 'ν δική μου
(Εκεί που ο Τσιτσάνης εννοούσε την μέρα, εγώ το μετέφερα το νόημα σε γυναίκα)