Ψάχνω σμυρνέικα παραδοσιακά τραγούδια (που να αναφέρονται στην μικρασιατική καταστροφή ή στη ζωή του Πόντου) όχι ερωτικού περιεχομένου, για εργασία.
Γιά τη ζωή του Πόντου, ή της Μικράς Ασίας, θα σου απαντήσουν τα παιδιά.
Γιά τη Μικρασιατική Καταστροφή, γράφτηκε ΜΟΝΟ ΕΝΑ, το περίφημο “Γιαγκίνι”, κατά την Αγγελική Παπάζογλου από τον Οδγοντάκη, αλλά βασισμένο στο παραδοσιακό τραγούδι της πυρκαγιάς (“Κάηκε ένα σχολείο- ή το Γαλαξείδι- ή ο Κατράντζος κ.λ.”). Το “Γιαγκίνι” είχε μεγάλη… αποτυχία, γιατί οι πρόσφυγες δεν ήθελαν να θυμούνται τις κακές μέρες της Σμύρνης, αλλά τις ομορφιές της με τα Μινόρε.
Έχω την υποψία πως “φωνογραφήθηκε” με τον Στελλάκη, αλλά το τραγούδησε αργότερα σε 45άρι και ο Ρούκουνας, και πρόσφατσ, στο “Ρεμπέτικο στου Θωμά” ο Γιώργος Μπαγιώκης.
Το περίεργο είναι πως μετά την αποτυχία που είχε το “Γιαγκίνι”, ένα άλλο δραματικότατο και Ιστορικό τραγούδι, η “Κακούργα Πεθερά” ή το τραγούδι του Αθανασόπουλου, του Ιάκωβου Μοντανάρη, είχε την μεγαλύτερη δισκογραφική επιτυχία όλων των εποχών!!! Πούλησε περισσότερους δίσκους απ’ όσα γραμμόφωνα είχαν οι Έλληνες γιά να τους ακούσουν! Λέγεται πως τον αγόραζαν οι παντρεμένοι γιά να τον σπάνε στα πόδια της πεθεράς τους, κι από κει βγήκε το “σπάω πλάκα”.
Κώστα, δεν είναι καθόλου περίεργο. Το μεν “Γιαγκίνι” έφερνε τραυματικές εμπειρίες στο μυαλό των ανθρώπων (ίσως και ενοχές για ορισμένους), ενώ η “Κακούργα Πεθερά” πούλησε τόσο πολύ γιατί οι άνθρωποι μένουν λίγο-πολύ οι ίδιοι μέσα στους αιώνες: Όπως μαζεύονταν στο Κολοσσαίο για να δουν τους Χριστιανούς ή τους δούλους να κατασπαράζονται από τα θηρία, έτσι και στη σημερινή εποχή μαζεύονται μπροστά στο χαζοκούτι για να δουν το αίμα να ρέει άφθονο στα δυστυχήματα, τους πολέμους, τα οικογενειακά δράματα και δε συμμαζεύεται. Και πάντα μένουν με μια γλυκόπικρη γεύση σκεφτόμενοι: “Τους καημένους τί πάθανε! Αλλά δόξα τω θεώ δεν είμαστε εμείς” και χαίρονται που τη σκαπουλάρανε κι αυτή τη φορά.
Έτσι είναι. Μήπως όμως γι αυτό και πρέπει να ξαναγεννηθεί το ρεμπέτικο τραγούδι, σήμερα, που το νέο “περιθώριο” ξαναμπήκε στην κοινωνία; Μήπως τώρα είναι η στιγμή να τους τα ξαναπούμε χοντρά;
Καημένε μου Γιωτόπουλε τι σούμελλε να πάθεις
από τον Μάο και τη Σία τα νειάτα σου να χάσεις…
gia pio neo perithorio milame? to ‘kakourga pethera’ den to gnwrizw. ti akrivws einai? pantws, oso kalo kai an akougetai, to rebetiko pistevw pws borei na xanagennithei alla den tha einai alithino rebetiko. pistevw pws i amfisvitish, h perithoriopoihsh kai h antithesh se diafores morfes exousias, boroun ektos twn allwn na ekfrastoun kai mesw ths mousikhs, h opoia mousikh omws gia kapoious ‘mystirious’ logous sxedon pantote metatrepetai se ena eidos mousikhs gia tis mazes, kati pio ‘pop’, gia mazikh katanalwsh. anti gia to rebetiko (to opoio vevea den akolouthise aftin tin poreia etsi akrivws- an kanw lathos, diorthoste me) thetw ws paradeigmata alla eidh, opws h punk, h h rock mousikh. kathe tetoio eidos texnhs afomoionetai apo thn mazikh, tin ‘eniaia’ koultoura, kai etsi pistevw oti stadiaka xanei thn arxikh tou axia.
Α ρε Κ.Φ.
Ποιος να σε ακούσει;
Είδες έναν Μιχαηλίδη (αν δεν κάνω λάθος, φοιτητής της Νομικής επί χούντας) πριν κανα μήνα στον Ευαγγελάτο, όπου είπε ότι πήγαν σπίτι του οι Στάικος και Γιωτόπουλος (αυτός ως Γάλλος αντιστασιακός φοιτητής!) να τον “ψαρέψουν” και μόλις τους πήρε χαμπάρι έφυγαν τρέχοντας.
Ρωτάει ο Ευαγγελάτος: Τι σημαίνει “τους πήρατε χαμπάρι”;
Οτι ήταν Ρουφογαλάκηδες, χαφιέδες της ασφάλειας απαντάει ο τύπος.
Μούγγα στο ALTER…
Για το Στέφανο:
Η ροκ, η πανκ, όπως και άλλα “κοντινά” είδη μουσικής δε θα μπορούσαν να πάρουν τη θέση ενός λαϊκού τραγουδιού, καθώς είναι κατά 99% ελεγχόμενα απ’ το σύστημα. Πράγμα το οποίο συμβαίνει σε μεγάλο ποσοστό και με το λαϊκό τραγούδι μετά το '50.
Αντιγάφω απ’ το Μπαγιόκο:
Οπως μαζεύονταν στο Κολοσσαίο για να δουν τους Χριστιανούς ή τους δούλους να κατασπαράζονται από τα θηρία, έτσι και στη σημερινή εποχή μαζεύονται μπροστά στο χαζοκούτι για να δουν το αίμα να ρέει άφθονο στα δυστυχήματα, τους πολέμους, τα οικογενειακά δράματα και δε συμμαζεύεται. Και πάντα μένουν με μια γλυκόπικρη γεύση σκεφτόμενοι: “Τους καημένους τί πάθανε! Αλλά δόξα τω θεώ δεν είμαστε εμείς” και χαίρονται που τη σκαπουλάρανε κι αυτή τη φορά.
Μπαγιόκο, νομίζω ότι με μια παράγραφο περιέγραψες τις πραγματικές διαθέσεις του μεγαλύτερου (δυστυχώς) κομματιού της κοινωνίας μας. Αν δεν αλλάξει αυτή η διάθεση… χέστα.
ΑΝ
den eipa pws h punk h to rock boroun na paroun th thesh enos laikou. giati to laiko tragoudi einai elliniko eidos, eno ta alla gennithikan kai diamorfothikan katw apo diaforetikes koinwnikes sinthikes opote anaferontai se diaforetika pramata. etsi akrivws kai ena laiko tragoudi den tha borouse na antikatasthsei ena classiko rock/folk kommati sthn amerikh. to paradeigma to edwsa thelontas na deixw oti kathe eidos mousikhs pou xekinaei ‘ap’exw’, mh-simvato me ta osa prostazei h eniaia koultoura mias koinwnias gia kapoious logous allazei siga siga kai ginetai pio gnwsto, pio ‘pop’ kai xanei thn arxikh tou axia. etsi exhgietai h parousia ths punk se ena forum gia to rebetiko. mi me parexhgeite.
s.
ʼρη, έχεις δίκιο γιά το “ποιός μας ακούει”, κι αυτό πιστεύω πως γίνεται γιατί είναι αυταπόδεικτο και τεκμηριωμένο, με εκατοντάδες μαρτυρίες.
Εγώ ο Κώστας Βρεττάκος είχαμε την… τύχη να μας πλησιάσει ο περιβόητος Ζωάκος, το 67, και να μας φέρει… τα σχέδια του Επιτελείου της χούντας, γιά να κάνουμε… αντίσταση!!! Φυσικά και πανικοβληθήκαμε και κάψαμε αμέσως τα χαρτιά… Ο Ζωάκος μας ακολούθησε και στο Παρίσι, και λίγα χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε επισήμως πως ήτανε πράκτορας της Σία! Ύστερα, όλους αυτούς που αναφέρεις, τους ξέρω από κοντά, και γιά τον Γιωτόπουλο ξέρω πως μυήθηκε στις Γαλλικές Μυστικές Υπηρεσίες (τους Barbouzes) από τον μακαρίτη τον Γιώργο Σώχο (βρέθηκε νεκρός γύρω στο 85, κάπου στην Πάτμο) που ως φίλος, μας είχε ειδοποιήσει εγκαίρως να φυλαγόμαστε από τον Αμπράμοβιτς γιατί… μας είχε δώσει ο ίδιος!!!
Είναι κι ο περιβόητος “Ντούμπτσεκ”, που μέχρι σήμερα υπηρετεί τους Γάλλους. Οι Γάλλοι βλέπεις, είχαν πετύχει εκεί που η Σία απέτυχε, κι έτσι ετοίμασαν την οργάνωση γιά να τη χαρίσουν στους Αμερικάνους. Και το κλειδί της υποθέσεως: Η ίδια η Σία πέρασε το σχήμα στη Στάζι, στα πλαίσια της δυείσδησης στις μυστικές υπηρεσίες των Σοσιαλιστικών χωρών, κι έτσι πέτυχαν μ’ ένα σμπάρο τρία τρυγόνια! Τελευταίοι και καταϊδρωμένοι μπήκαν και οι Έλληνες (η τότε ΚΥΠ), κι από τότε… ολοκληρώθηκε το μπάχαλο!
Όσο γιά την αδράνεια του κόσμου, έχω μιάν αίσθηση. Κάτι ο Μπους, κάτι η Παγκοσμιοποίηση, κάτι η Νέα Πείνα, νομίζω πως ξεκίνησε η επαναπολιτικοποίηση των λαών, και όπου νάναι θάχουμε καινούργια κατάσταση να χαιρόμαστε. Είναι το σημείο όπου παραδέχομαι το ΚΚΕ γιά την ξεροκεφαλιά του, που θα δικαιωθεί στο τέλος.