Μπορούμε να θεωρήσουμε τα μπλούζ του πρίγκηπα ως ρεμπέτικα?
Όπως ακούσετε όλα τα τραγούδια .
Ειδικά το Μπλουζ του ρουμπόλα και το
Μπλούζ του ΑΙ Ονούφρη.
Ευχαριστώ .
Όπως ακούσετε όλα τα τραγούδια .
Ειδικά το Μπλουζ του ρουμπόλα και το
Μπλούζ του ΑΙ Ονούφρη.
Ευχαριστώ .
όταν είχα αγοράσει το βινύλιο καμιά εικοσαετία πριν, με είχαν ξενίσει στην αρχή (σε σχέση με τις ροκιές του). μετά τα λάτρεψα και τα έβγαλα όλα στην κιθάρα, πολύ με μπέρδευαν οι περίεργες σειρές των ακκόρντων…
με τον καιρό άρχισα να ακούω ρεμπέτικα και σνόμπαρα τα μπλούζ του παύλου, όμως κάποια στιγμή που ξαναγύρισα στα παλιά ακούσματα τα εκτίμησα από την αρχή ξανά. θεωρώ ότι ήταν πολύ αυθεντική δημιουργία και μέσα στην εποχή του, ο σιδηρόπουλος μπήκε σε ένα είδος τόσο διαφορετικό χωρίς να χάσει τον εαυτό του. και μάλιστα μια εποχή που οι ηλεκτρικές κιθάρες με τα μπουζούκια ήταν στα μαχαίρια. σαν να έσκαψε κάτω από τα σκυλάδικα της εποχής και να βρήκε τις ρίζες του μπουζουκιού (εξάλλου τα κομμάτια προορίζονταν για δίσκο με την οπισθοδρομική κομπανία). με τον ήχο της εποχής (κομπανία, απροσάρμοστοι), ίσως καλύτερα τελικά που μας έμειναν μόνο με την κιθάρα του…
αγαπημένα μου τα μπλούζ του εργατόπαιδου, του παλιοκάραβου, το ζεϊμπέκικο μπλούζ, ο χαρμάνης, δυνατοί στίχοι και ταιριασμένη μουσική.
Όχι, για ποιό λόγο να γίνει αυτό; Το τελικό αποτέλεσμα που ακούς έχει κάποιο ρεμπέτικο χαρακτηριστικό;
αν τα παίξεις με ρεμπέτικα όργανα και παίξιμο, έχουν αρκετά τέτοια χαρακτηριστικά. προφανώς όχι εξ ολοκλήρου, ούτε ο ίδιος δεν το επεδίωξε αυτό.
ποια ειναι τα χαρακτηριστικα του ρεμπετικου? και σε τι διαφερουν τα ρεμπετικα απο τα τραγουδια του Παύλου?
Δε χρειάζεται να μπλέξουμε πάλι με ορισμούς και εξαιρέσεις (έχει αποδειχτεί ότι δεν είναι εύκολο).
Τα μπλουζ του Πρίγκιπα είναι τραγούδια που δανείζονται στοιχεία από το ρεμπέτικο. Δεν είναι επ’ ουδενί γνήσια ρεμπέτικα, είναι όμως γνήσια τραγούδια.
1 «Μου αρέσει»
Για να βρεθεί κάποιος σε θέση να αναγνωρίζει τα χαρακτηριστικά ενός ρεμπέτικου τραγουδιού, καθώς και τις διαφορές από τραγούδια που δεν έχουν τα χαρακτηριστικά αυτά, πρέπει να αγαπήσει το ρεμπέτικο και να το ακούει με αγάπη για κάμποσα χρόνια. Η γραπτή παράθεσή τους σε λίστα, είναι κάτι πολύ δύσκολο για πολλούς και ιδιαίτερα χρονοβόρο για όλους.
μιλώντας πολύ συγκεκριμένα για τα μπλούζ του πρίγκηπα, είναι γραμμένα πάνω στους δρόμους -αν και με εναρμόνιση πιο κοντά στο λαϊκό και ροκ παίξιμο στην κιθάρα. πολλές φράσεις είναι τυπικές του ρεμπέτικου, κάποια κομμάτια μάλιστα έχουν ευθείες αναφορές (πχ χαρμάνης/μ’έχεις μαγεμένο).
στιχουργικά επίσης πραγματεύονται τα ίδια θέματα, έρωτας, ουσίες, φιλία, δυσκολίες τη ζωής, και μάλιστα με την ευθύτητα και την ωμότητα του ρεμπέτικου. όπως και σήμερα γράφονται γνήσια τραγούδια, οι συνθήκες ποτέ δεν έλειψαν (για κάποιους τουλάχιστον).
από την άλλη, η γλώσσα και το περιβάλλον που αντανακλούν τα τραγούδια είναι της εποχής του. όπως και το παίξιμο, η φωνή, μουσικές φράσεις από μπλούζ ή ροκ. γι’αυτό είπα προηγουμένως ότι ο παύλος (σκέτο, όπως λέμε ο μάρκος) μπήκε σε αυτό το είδος χωρίς να χάσει τον εαυτό του ή να υποδυθεί κάποιον άλλον.
Και τον 50 Cent αν τον περάσεις ένα χέρι αστάρι και τον ασπρίσεις, του φορέσεις τραγιάσκα και του κοτσάρεις μπαγλαμά, αφαιρέσεις τα μπίτια και βάλεις μπασοκίθαρο, κόψεις από το βίντεο τα λάγνα, γυμνασμένα γυναικεία κορμιά και δείξεις μουστακαλήδες με μπεγλέρια, ρεμπέτης είναι (τον είχε μυήσει στην ψειρού ένας γερορεμπέτης έλληνας κατάδικος)!
Στα σοβαρά τώρα, δεν υφίσταται θέμα ορισμού (όπως τα λέει κι ο pepe επάνω). Είναι το ίδιο άκουσμα που διέπει και χαρακτηρίζει το είδος, η ενορχήστρωση, τα όργανα, οι ρυθμοί, οι φωνές.
Και σ’ εμένα αρέσουν κάποια κομμάτια του Σιδηρόπουλου, όπως και του Άσιμου (ο «Παυλάρας» κι ο «Νικόλας», τακίμια κ’ έτσι δικέ μου!) (κι οι ίδιοι τους πιθανότατα είχανε ρεμπέτικα ακούσματα) αλλά ούτε «ρεμπέτες» είναι, ούτε τίποτα τοτέμ της Πλατείας Εξαρχείων.
Λόγω αντισυμβατικότητας που πάει πακέτο με την επανάσταση ή τη δήθεν «επανάσταση», το ρεμπέτικο καπελώθηκε και καπελώνεται. Και πρώτοι διδάξαντες οι αριστεροί, που το λογοκρίνανε κιόλας από πάνω (είχανε θέμα με το λουλά και το χασίσι…)
Γεροί νάμαστε αδέλφια ν’ ακούμε και να τη βρίσκουμε όπως γουστάρει ο καθένας…κι από ορισμούς,…αλάργα!
άμα δε σ’αρέσουν εσένα, κανένα πρόβλημα. αλλά οι παραλληλισμοί και τα συμπεράσματα που κάνεις είναι επιεικώς άκυρα. εξάλλου δεν μας αφορούν, μάλλον σε άλλους θες να τα πεις.
άλλωστε κι εσύ κάποιον μάρκο αναφέρεις ως αγαπημένο συνθέτη, χωρίς επίθετο.
ζητώ συγγνώμη από τους συνομιλητές για το προσωπικό.
Δεν αναφέρθηκα σ’ εσένα. Δεν “σας αφορούν”; Ποιούς δηλαδή;
Επίσης ποιά “δε μ’ αρέσουν”; Εγώ έγραψα τί είναι (μάλλον, τι δεν είναι), όχι αν μ’ αρέσει.
Μα αν ειναι δυνατον το μπλουζ του εργατοπαιδου εεε… ειναι πολυ ξεχωριστοι και προχορημενοι αυτοι οι κουλτουριαρηδες μιλια μπροστα δεν μπορω να τους καταλαβει ο μεσος ανθροπος πολυ αντισυμβατικοι δενεεε… το μπλουζ του εργατοπαιδου μπραβο ψαγμενο.(και δακρυζω εμετο)
συμφωνω στο οτι δεν μπορουμε να αναφερουμε τα χαρακτηριστικα του ρεμπετικου, αλλα παρολαυτα πιστευω οτι ολοι εδω μεσα μπορουν να αναγνωρισουν ποτε ενα τραγουδι ειναι ρεμπετικο ή οχι…πιστευω οτι τα μπλουζ του πριγκιπα ειναι επηρεασμενα αμεσα απο το ρεμπετικο τραγουδι, ειναι φως φαναρι…τωρα, το οτι δεν εχουν μπουζουκι, αυτο ειναι ενα αλλο θεμα…παντως ο ‘‘Παυλαρας’’, οπως λεει και ο Πικινος εχει δωσει τα γεμισματα του μπουζουκιου με τη φωνη του. επισης θεωρω οτι τα χαρακτηριστικα του ρεμπετικου δεν περιοριζονται στο ακουσμα, ρυθμο,φωνες κλπ, αλλα σε κατι αλλο, το οποιο κανενας δεν ξερει τη λεξει για να το κατονομασει
Δεν περιορίζονται μόνο εκεί, κι από τη στιγμή μάλιστα που σ’ εκφράζει, δε χρειάζεται καν να το κατονομάσεις. Κι άλλες μουσικές εκφράζουν αυτό που θες να πείς, απλά δεν είναι ρεμπέτικο (στο μέτρο της κοινής συνεννόησης).
ρε συ ευριπιδη…αν ειναι δυνατον…δειξε λιγο σεβασμο…ναι εναι πολυ ψαγμενο το μπλουζ του εργατοπαιδου,οντως. τοσες γενιες εχουν μεγαλωσει με τον Παυλο, πολυ πριν ακουσουν Μαρκο και Τσιτσανη…δειξε λιγο σεβασμο, και το ανθρωπος ειναι με Ω
1 «Μου αρέσει»
Μα φυσικά. Ξεκάθαρα και δηλωμένα! Άλλο όμως επηρεασμένα από ρεμπέτικα κι άλλο αυτούσια ρεμπέτικα.
Αν δεν απατώμαι, τα μπλουζ του Πρίγκιπα είναι μια σειρά πρόχειρες ηχογραφήσεις που έκανε ο Σιδηρόπουλος μόνος του στο σπίτι σ’ ένα κασετόφωνο. Σαν πρόχειρο τετράδιο σημειώσεων, που δεν πρόλαβε να τις δουλέψει σε ολοκληρωμένη μορφή και όταν, αργότερα, βρέθηκαν, εκδόθηκαν σε δίσκο έτσι όπως ήταν. Διορθώστε με.
Απλά: σ’ ένα ρεμπέτικο πρόγραμμα, ή σε ένα δίσκο με συλλογή διάφορων ρεμπέτικων, δεν περιμένω ν’ ακούσω το Μπλουζ του Ρομπόλα. Αν το ακούσω, θα το θεωρήσω σαν μια επιλογή που ξεφεύγει από την πεπατημένη, και λογικά θα περιμένω να υπάρχει και κάποιο σχόλιο του τύπου «βάλαμε κι ένα τραγούδι του Σιδηρόπουλου, παρόλο που …, επειδή …». Εσύ Τάκη όχι; Ε, ο καθένας όπως το βλέπει.
Τακι ειμαι πουλιμενο πιονι του σηστηματος γουρουνι του καπιταλισμου και της δικτατοριας των μονοπολιων και δεν μπορω να καταλαβω τα υψιλα νοηματα που μεγαλωσαν γενιες ψαγμενων… σορυ:088: τι σκριβανος τι σιδιροπουλος:088:
φιλε pepe συμφωνω,σε ενα δισκο με ρεμπετικα δεν κολλαει να βαλεις τα μπλουζ του πριγκηπα, οπως και δεν κολαει πχ σε ενα δισκο με μαρκο,μπαγιαντερα κλπ να βαλεις τις αραπινες του τσιτσανη. επισης δεν θα μου κολλαγε στα μπλουζ του πριγκηπα να ηταν ηχογραφημενα σε στυλ ρεμπετικης κομπανιας…
ευριπιδη δεν σε καταλαβαινω… τι γουρουνι του συστηματος και πιονι, εγω δεν μιλαω με γριφους…αν θες εξηγησε τι θες να πεις, αν οχι δεν πειραζει ετσι κι αλλιως η κουβεντα εχει καει
Το είδος που λέμε σήμερα ρεμπέτικο δεν “γέννησε” μόνο το λαικό τραγούδι. Γέννησε και αυτού του είδους του “ρεμπετομπλουζ” ή “ρεμπετοροκ” (όσο αδόκιμοι και να φαίνονται οι όροι, είναι σχετικά σαφής).
Ο Σιδηρόπουλος μαζί με τον Στέλιο Βαμβακάρη και άλλους ήταν πρωτοπόροι σε αυτό. Είτε αρέσει είτε όχι σε κάποιους οι δίσκοι “Τα μπλουζ του πρίγκηπα” και “Η φαντασία στην εξουσία” έφεραν έναν άλλο (σπουδαίο μουσικά) ήχο που γεννήθηκε από την παρέα που κάνανε ο Στέλιος με το Σιδηρόπουλο και άλλους ροκάδες της εποχής.
Ο Σιδηρόπουλος είχε πολλά ακόμα να δώσει αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε!
Ο Στέλιος από την άλλη με τους δίσκους Το blues συναντά το ρεμπέτικο, Μια μέρα τη νύχτα, Σ’ ένα μπαρ του Μισισίπι, Νιρβάνα και το Αγνώστου Διαμονής εξέλιξε το είδος και πλέον έχει πάει το πράγμα πολύ μακριά! Σε κάποιους αρέσει, σε κάποιους όχι. Πιστεύω όμως ότι κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι πρόκειται για κάτι πρωτάκουστο και καινοτόμο! Και φυσικά πολύ πλούσιο μουσικά! Κάτι σαν αυτό που έκανε ο Μάρκος με την τετράδα στην εποχή τους!
Και για να απαντήσω στην αρχική ερώτηση του φίλου, όχι δεν είναι ρεμπέτικα. Είναι τα μπλουζ του πρίγκηπα. Είμαι πεποισμένος ότι ο “μουσικολόγος του μέλλοντος” θα βρει ένα ωραίο όνομα γι αυτό το είδος δίνοντας του τη θέση που του αξίζει στην ελληνική μουσική.
δεν ήξερα ότι ο παύλος σιδηρόπουλος είχε επαφή με τον στέλιο βαμβακάρη όταν έφτιαχνε τα μπλούζ του πρίγκηπα. πάντως δεν νομίζω ότι φτιάχτηκε κανένα νέο είδος, μερικοί δίσκοι από δυο μουσικούς δεν αρκούν -εκτός κι αν μου διαφέυγουν και άλλοι.
να πω την αλήθεια, η “φαντασία στην εξουσία” δεν μου άρεσε, ενώ οι πειραματισμοί του βαμβακάρη δεν με συγκινήσανε (υπερβολική βρίσκω την σύγκριση με την τετράδα). ίσως να φταίει που στα αυτιά μου το μπουζούκι έχει πολύ συγκεκριμένο ηχόχρωμα και δεν συνδυάζεται εύκολα με άλλο μουσικό είδος.
νομίζω ο χρόνος έχει δώσει στα μπλούζ του πρίγκηπα την θέση που τους αξίζει (σε αντίθεση με τα υπόλοιπα).