Πρόσφατα είχα μια συζήτηση σχετικά με τον ποιόν αποκαλεί ο Παπαϊωάννου «άρπαγα τραγουδιστή» στην αυτοβιογραφία του «Ντόμπρα και σταράτα» σε επιμέλεια Κ. Χατζηδουλή, όπου η ομήγυρις -εμού συμπεριλαμβανομένου- κατέληξε ότι δεν μπορεί νάναι άλλος από τον Μπιθικώτση. Παρόμοια άποψη είχε και παλαιότερα διατυπωθεί σε μορφή ερώτησης σε αυτό δώ το φόρουμ. Επειδή δεν μου «κολλούσε» και πολύ μετά που το καλοσκέφτηκα το πράγμα, κοίταξα προσεκτικά το βιβλίο και διαπίστωσα τα ακόλουθα:
- Ο χαρακτηρισμός ΔΕΝ ανήκει στον Παπαϊωάννου, αλλά στον Χατζηδουλή ο οποίος τον παραθέτει σε κάποιο από τα σχόλια του, συγκεκριμένα στο σχόλιο 10, σελ 180, όπου εκτός από «άρπαγας», ο τραγουδιστής αυτός είναι και «αδίστακτος» και «εκβιαστής». Μάλιστα χρησιμοποιεί «γκαγκστερικές μεθόδους» τις οποίες «δεν εννοεί να αποβάλει», πάντα κατά τον Χ.
- Που το «κολλάει» ο Χ. αυτό το σχόλιο; Στην κουβέντα του μπάρμπα-Γιάννη: «Εδώ φτάσανε στο σημείο τραγουδιστές που τους πήραμε από το χέρι και τους αναδείξαμε, να μην μας τραγουδάνε τραγούδια. Και ξέρετε γιατί; Γιατί θέλουνε να παίρνουνε πιό πολλά ποσοστά από μας που γράψαμε τα τραγούδια! Θέλουνε, δηλαδή, να παίρνουνε και τα δικά μας ποσοστά, γιατί βλέπεις είναι εμπορικοί και πουλάνε δίσκους, μιά και ό,τι πούνε είναι σουξέ» (σελ. 175). Εδώ άρχισα να αμφιβάλλω: τον Μπιθικώτση δεν «τον πήρε από το χέρι και τον ανέδειξε» ο Παπαϊωάννου, ούτε κανένας άλλος. Άρα, κάτι δεν πάει καλά εδώ.
- Αμέσως μετά στην επομενη παράγραφο, ο Παπαϊωάννου λέει: «Όταν ήμουνα στην Αμερική, τη δεύτερη φορά, πέθανε η μάνα μου όπως είπα και επειδή έλειπα δεν πρόλαβα να έρθω στην κηδεία της. Έγραψα όμως ένα τραγούδι εκεί στην ξενητειά για την μανούλα μου και αφού έγραψα και την μουσική, το έστειλα εδώ στην Ελλάδα σ’ ένα τραγουδιστή-φίρμα και τον παρακάλεσα να το τραγουδήσει. Άκου λοιπόν την συνέχεια για να καταλάβετε όλοι σας ότι ο Παπαϊωάννου δεν λέει τρίχες: όχι μόνο δεν το τραγούδησε, αλλά έγραψε ένα άλλο τραγούδι ο ίδιος για την μάνα, που το έκανε δίσκο και μάλιστα είχε και μεγάλη επιτυχία! Και μετά μου λένε γιατί βρίζω και γιατί στενοχωριέμαι. Και να φανταστείτε ότι αυτόνε τον τραγουδιστή εγώ τον έκανα άνθρωπο. Επειδή δεν τον θέλανε στην εταιρία, τσακώθηκα μαζί τους και τον επέβαλα. Τα έξι πρώτα τραγούδια της καριέρας του, που έγινε τραγουδιστής και φίρμα, είναι δικά μου. Και αυτός δεν καταδέχτηκε να τραγουδήσει το τραγούδι που έγραψα για την μάνα μου και το έστειλα από την Αμερική. Για να μην τυχόν και χάσει μερικές ψωροχιλιάδες ποσοστά» (σελ. 175). Αν και δεν καταλαβαίνω σε ποιό τραγούδι αναφέρεται, νομίζω ότι εδώ ο Παπαϊωάννου φωτογραφίζει τον Καζατζίδη.
Άρα;