Συμφωνω οσον αφορα τις αλλες χωρες,αλλα στην Ελλαδα ειναι διαφορετικα τα πραγματα και το ξερουμε ολοι.Αλλο οι συναυλιες και οι μουσικες σκηνες και αλλο το ελληνικο παλκο.Παντως το επιπεδο πολλων παιδιων της ηλικιας που αναφερεις(18-19 και πανω),ειναι πολυ καλο.Και τεχνικα και αισθητικα.Και φυσικα δεν αναφερομαι σ’αυτους,οπως το παραδειγμα που δινεις πιο πανω,αλλα σε περιπτωσεις ανθρωπων που δεν το κατεχουν το θεμα κι ομως παιρνουν μεροκαματο.Συμφωνουμε και στην τελευταια παρατηρηση που κανεις.
Αν το συγκρότημα παίζει κατεξοχήν ρεμπέτικη μουσική και μάλιστα σε ‘‘αυστηρά όρια’’ τότε σε πάλκο ‘‘κέντρου’’ μέλλον δεν έχει.
Έχει είτε σε ταβέρνες είτε σε μαγαζιά μικρά που έχουν κόσμο πολύ αλλά και τη φιλοσοφία της μουσικής αυτής.
Εδώ στα περίφημα ρεμπετάδικα, τα ρεμπέτικα ακούγοντα λιγότερα από τα ελαφρολαϊκα και τα έντεχνα.
Το νυχτοκάματο πάντως στην Θεσσαλονίκη κυμαίνεται στα 35-(πολύ σπάνια πλέον)50 ευρώ και αυτό αυστηρά μόνο με δύο όργανα (κιθάρα μπουζούκι). Υπάρχουν και ταβέρνες που κάνουν φουλ-πρόγραμμα όλη τη βδομάδα πέρα Παρασκευής-Σαββάτου, αλλά είναι ελάχιστες και οι μουσικού που έχουν είναι γνωστοί τους και δουλεύουν χρόνια εκεί. Κυριολεκτικά τα πράγματα δεν μπορούν να είναι καλύτερα.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 14:38 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 14:33 —
Πάντως να προσθέσω ότι για τους μουσικούς ρεμπέτικου της Θεσσαλονίκης, η λύτρωση έρχεται το καλοκαίρι που πάνε Χαλκιδική, όπου τα λεφτά είναι καλύτερα όπως και συνήθως οι συμπεριφορές. Φίλος μου δούλεψε σε μαγαζί στα Νέα Πλάγια όπου ο μαγαζάτορας προσπάθησε να τους βρει και διαμονή (την οποία πλήρωνε ο ίδιος). Το υφάκι του ‘‘τα ξέρω όλα’’ λείπει περισσότερο από εκεί.
και μπουζουκοκίθαρα βγαίνουν στην σαλονίκη, και στην αθήνα, και παντού.
κάποιες φορές μάλιστα η τσέπη μπορεί να είναι το ίδιο γεμάτη (ή άδεια πλέον)σε σχέση με μεροκάματο. επίσης η ανταπόκριση του κόσμου είναι θερμή και συμμετοχική, πιο πολύ από το μαγαζί. αυτά έχουν χρησιμοποιηθεί επιτυχώς ως επιχείρημα σε συννενόηση με μαγαζάτορα, και ήταν αλήθεια!
αλλά είναι σαν το κολύμπι, θερινό σπορ για πολλούς και χειμερινό για λίγους.
Eιμαι ενας μετριος,αξιοπρεπης παικτης,διεκπεραιωνω σωστα 60-70 τραγουδακια και θελω να παιξω επαγγελματικα σε καποιο μαγαζι.
Μπορω;
(Το ερωτημα μου δεν ενεχει επαγγελματικο προσανατολισμο καριερας)
Διεκπεραιώνω τί σημαίνει;
Παίζω 70 τραγούδια π.χ. ακριβώς όπως παίζονται στο δίσκο, απλά δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω σε εκφραστικό επίπεδο, και δεν είναι παραπάνω σε σε αριθμό επειδή δεν έχω κάτσει να βγάλω άλλα; Ή παίζω 70 τραγούδια απλοποιημένα όπως μου τα έργαψε στην ταμπλατούρα ο καθηγητής ή τσάτρα πάτρα όπως τα έπαιζε στο YouTube π.χ. ο χρήστης, λέμε τώρα, baglamaτtzis13 και δεν μπορώ να βγάλω τίποτα άλλο με το αυτί, εύκολα και καλά;
Φίλε δεν υπάρχει λόγος να ζητάς την άδεια ή να ρωτάς τη γνώμη κανενός.
Αν νομίζεις ότι παίζεις αξιοπρεπώς (μια χαρά ρεπερτόριο είναι για αρχή τα 70 τραγουδάκια), δοκιμάζεις να μπεις στο χώρο και βλέπεις (έστω και για πλάκα/χαρτζιλίκι). Αν ο κόσμος γουστάρει, θα στο δείξει.
θανάση, συμφωνώ εκτός από την παρένθεση. αν είναι κάποιος να το κάνει για πλάκα/χαρτζιλίκι, ας μην πάει στο μαγαζί. γιατί οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να πετάξουν έξω εργαζόμενους για να πάρουν πιο φτηνούς. έτσι έγινε η ζημιά με τους φοιτητές την δεκαετία του '90 που έριξαν τις τιμές και το επίπεδο, εκτοπίζοντας ένα σωρό επαγγελματίες. προφανώς δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που όντως είναι σοβαροί και καλοί σ’αυτό που κάνουν (και ζητάνε κανονικό μεροκάματο αφού έτσι κι αλλιώς παρέχουν κανονικά εργασία), αλλά στην κουλτούρα “έλα μωρέ, χαβαλέ να κάνουμε, να μας κεράσουν κανένα κρασάκι και να ρίξουμε κανένα γκομενάκι”. και αυτό παρασκευοσάββατα σε μαγαζιά που έχουν ήδη μουσική, χωρίς να τους ενδιαφέρει ποιόν διώχνουν για χάρη τους.
και προφανώς δεν αναφέρομαι στον φίλο μπουρμπού, που απ’ό,τι έχω καταλάβει σέβεται αυτό που παίζει. όπως δεν θα πήγαινες ξαφνικά για μπογιατζής ή κούριερ μην έχοντας ιδέα για 10 ευρώ, έτσι δεν θα πας για μουσικός.
Περίμενα να δω αν δε θα έκανε κανείς λόγο για τους φοιτητές του '90.
Λοιπόν, η γνώμη μου είναι: αφενός, ότι το μέσο επίπεδό τους, συγκρινόμενο με το μέσο επίπεδο όσων παίζουν σήμερα σε παρόμοια μαγαζιά, δείχνει ότι έχει γίνει συνολικά μια πολύ μεγάλη πρόοδος. Απορώ γιατί μερικοί έγραψαν ότι δεν υπάρχει επίπεδο σήμερα. Κακοί, καλαμπόρτζηδες και τεμπέληδες πάντα υπάρχουν, αλλά υπάρχει κι ένας μέσος όρος που τον βρίσκω πολύ ανεβασμένο.
Αφετέρου, ότι αυτό που γινόταν τότε το ‘90 ήταν μια χαρά. Πλήρωνες ένα κρασί κι ένα μεζέ φτηνά, κι είχες μια φτηνή ποιοτική διασκέδαση στηριγμένη σε άλλα στάνταρ κι όχι εκείνα του μαγαζιού με τους πιο επαγγελματίες. Γινόταν (εκτός φυσικά από τις αποτυχημένες βραδιές ή μεσημέρια) παρεΐστικη κατάσταση, στην οποία ασφαλώς περιλαμβανόταν και το «χαβαλέ να κάνουμε, να μας κεράσουν κάνα κρασάκι και να ρίξουμε κάνα γκομενάκι», και δεν το θεωρώ καθόλου κακό. (Μουσική που να μη ρίχνεις γκόμενες τι λόγο ύπαρξης έχει;) Και αυτό δε γινόταν εις βάρος της ίδιας της μουσικής. Μπορεί κανείς να έχει μια περιορισμένη εμβέλεια σε ρεπερτόριο, δεξιοτεχνία κλπ., αλλά μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο να είναι απολύτως αξιοπρεπής.
Δε νομίζω ότι αυτοί οι εύθυμοι ερασιτέχνες εκτόπισαν τους πιο καταρτισμένους και αξιόμαχους επαγγελματίες: άλλες πόρτες χτύπαγαν οι μεν, άλλες οι δε. (Και φυσικά αρκετοί από εκείνους τους εύθυμους ερασιτέχνες είναι πλέον σήμερα κορυφές αναγνωρισμένες από λίγους και μυημένους).
Eθεσα το ερωτημα κυριως απο φιλοσοφικης σκοπιας παιδια και οχι κυριως απο επαγγελματικη φιλοδοξια…αλλωστε εγω για να ειμαι ικανοποιημενος και να προβω σε ενα τετοιο ‘‘βημα’’ νομιζω οτι πρεπει να μου προσθεσω καποια πραγματα ακομη τα οποια με διαθεση και ορεξη δουλευω ωστε να ερθω καποια στιγμη και να πω οτι δεν ειμαι ‘‘μετριος’’ αλλα κατι παραπανω…ισως ‘‘καλος’’ αφου το ‘‘πολυ καλος’’ μαλλον απεχει…σε ευχαριστω liga που με αντιλαμβανεσαι ετσι γιατι τουλαχιστον προσπαθω μεσα απο την αυτογνωσια μου να σεβαστω τους πιθανους ακροατες μου -ειτε φιλοι μου ειναι αυτοι,ειτε στο μελλον καποιοι πελατες σε ενα ταβερνακι- αλλα κυριως την ιδια τη μουσικη.
Στο δια ταυτα λοιπον…ρωτησα γιατι ηθελα να αναδειξω το κατα ποσο η αγορα εργασιας επιρρεαζεται απο την προσφορα και ζητηση αλλα και αυτη η αμιγως εμπορικη διαδικασια επιρρεαζεται απο την ποιοτητα…
δηλ. καποιος θα παρει εμενα π.χ. με ενα φθηνο μεροκαματο ή θα παρει καποιον που παιρνει και 20-30-40 ευρω παραπανω αλλα παιζει ‘‘παππαδες’’?
κι εγω ακουγομαι λοιπον (για τον μαγαζατορα και τους πελατες του) αλλα και ο ετερος υποψηφιος προφανως παει πολυ πιο μακρια απο εμενα ερμηνευτικα…
τι θελουμε,τι παιρνουμε,τι ζηταμε,τι προσφερουμε?
σε ενα κουτουκακι με πιο χαλαρο ακουστικα κοινο και οχι ισως τοσο εκπαιδευμενο εγω στεκομαι…
σε μια αναλογη ρεμπετικη σκηνη με απαιτητικο κοινο μονο για πελατης κανω…
ειναι αδυνατο να με πληρωσει καποιος επιχειρηματιας στη δευτερη περιπτωση…
αρα μηπως και ο πραγματικα αξιολογος παικτης πρεπει να στοχευει σε συγκεκριμενους χωρους (οπου και το κασε του θα ειναι αναλογο της αξιας του)?
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 17:11 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 17:03 —
Φιλε babis σημαινει οτι παιζω τα τραγουδια σωστα χωρις ματαιες,φλυαρες και υπερβολικες πινελιες δικες μου (ισως και αστοχες),δεν ειναι παραπανω σε αριθμο γιατι μεχρι εχθες ηταν λιγοτερα και αυριο θα ειναι περισσοτερα και αποφευγω τους αρπακολιστες του youtube…και αν ακομη κατι δεν μου βγαινει θα ζητησω τη βοηθεια του δασκαλου -οχι απλοποιημενη αλλα ακριβως οπως υπαρχει η συνθεση- για να μου τη δωσει γνωριζοντας οτι ειναι σωστος,συγκεκριμενος στο υφος και ηδη εχει διορθωσει οποιες ατελειες και ‘‘τρυπες’’ δικες μου…ελπιζω να σε βοηθησα…
Υ.Γ. το κατι παραπανω σε εκφραστικο επιπεδο για εμενα ειναι σε αρχικο σταδιο…προτιμω λιγα,μικρα,ταπεινα και καλα,παρα καλαμπορτζιδικα.
μιλάω για εκείνη την πολύ συχνή περίπτωση που διώχνουν αξιοπρεπείς εργαζόμενους για να βάλουν φτηνούς καλαμπόρτζηδες (ή όχι και τόσο). κανένας δεν την έχει συναντήσει δηλαδή;
σκεφτείτε να πάω εγώ σαν μάγειρας σε μαγαζί, μια που μαγειρεύω σπίτι έτσι κι αλλιώς. θα φτιάξω κανα-δυο φαγητά, θα φάω στο μαγαζί, θα πάρω μια μερίδα σπίτι και κανένα χαρτζιλίκι και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι. εκτός από τον μάγειρα που έχασε τον μισθό του εξαιτίας εμένα και του αφεντικού. ίσως και τους πελάτες που πληρώνουν για να φάνε. και βέβαια εμένα τον ίδιο, που αργότερα δεν θα βρίσκω ούτε αυτό το πιάτο φαΐ, γιατί αύριο κάποιος θα έρθει και θα μαγειρέψει χωρίς να φάει καν. το ίδιο παράδειγμα σκεφτείτε το με υδραυλικό ή ηχολήπτη, για να δείτε πόσο άκυρος είναι ο “χαβαλές”.
δυστυχώς λόγω ανάγκης, ξέρω πολλούς καλούς παίχτες χρόνια στο χώρο που ρίχνουν τις απαιτήσεις τους. καμιά φορά όμως μπαίνει και η αυτοϋποτίμηση πέρα από την υποτίμηση που τρώμε στη μάπα καθημερινά. κι εγώ έχω βρεθεί σ’αυτή τη θέση, δεν κρίνω ως αναμάρτητος.
Στην υδραυλική και την ηχοληψία δε χωράει χαβαλές: ή την κάνεις τη δουλειά ή δεν την κάνεις. Στη μαγειρική δεν είναι τόσο μονοσήμαντα τα πράγματα: αν ένα μαγαζί καθιστά σαφές (με την εμφάνισή του, τις τιμές του κλπ) ότι δεν παρέχει γκουρμελίκια αλλά κάτι απλό, πρόχειρο, σπιτικό και τίμιο, τότε στο παραπάνω σενάριο θα είναι και οι πελάτες ευχαριστημένοι. Ότι ο καλός άνεργος μάγειρας δε θα είναι, έχεις βέβαια δίκιο.
Στη μουσική επίσης δεν είναι μονοσήμαντα. Μπορεί να υπάρχει περιορισμένο τεχνικό κλπ. επίπεδο, να υπάρχει χαβαλές (ο καλώς νοούμενος πάντα), αλλά ταυτόχρονα να υπάρχει και έμπρακτος σεβασμός του μουσικού στη μουσική του, στο κοινό του, στα λεφτά που παίρνει και τελικά στον εαυτό του. Αν δεν υπάρχει, μιλάμε απλούστατα για αρπαχτές που δε χρειάζεται να τις συζητήσουμε, είναι προφανές ότι θα έχουμε κοινή άποψη.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 17:43 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 17:36 —
Να το θέσω και αλλιώς: έχει σήμερα καλούς και σεβαστούς μουσικούς που τους θυμάμαι πριν 20 χρόνια να παίζουν για χαρτζηλίκι σε ταβερνάκια. Προφανώς πριν 20 χρόνια δεν ήξεραν ούτε τα μισά απ’ όσα ξέρουν τώρα. Δεν ήταν όμως ούτε καλαμπόρτζηδες ούτε απατεώνες. Κανείς δεν είχε τότε την αίσθηση ότι είναι κοροϊδία να τους «σερβίρει» ένα μαγαζί.
κατ’αρχήν, μην είσαι τόσο σίγουρος για την ηχοληψία και τα υδραυλικά, δεν το είπα τυχαία… αν θες σκέψου το με κούριερ ή σερβιτόρο που -κακώς, λόγω υποτίμησης- θεωρούνται “ανειδίκευτες” εργασίες. τέλος πάντων να το θέσω αλλιώς, γιατί συνέχεια γράφω και καταντάει βαρετό για όλους.
αν κάποιος κάνει κάτι σε επαγγελματικό επίπεδο -δηλαδή παίρνει λεφτά για να το κάνει- πρέπει να ζητάει αξιοπρεπή αμοιβή, γιατί πρώτον ο εργοδότης θα κάνει τη δουλειά του έτσι κι αλλιώς και δεύτερον γιατί μετά θα πάρει λιγότερα και ο επόμενος που θα δουλέψει. αν δεν κάνει τη δουλειά σωστά, ας δουλέψει ως βοηθός (με αντίστοιχα αξιοπρεπή αμοιβή πάντα), ας πειραματιστεί πάνω στον εαυτό του και στους φίλους του, ας πάει σε μια σχολή, και μετά ας βγεί στο μεροκάματο ικανός να υποστηρίξει αυτό που κάνει, ώς εκεί που φτάνει.
αν κάποιος θέλει να βγάλει εύκολα χρήματα, έστω και λίγα, κοροϊδεύοντας τον εαυτό του και τον κόσμο, ή αν θέλει να ρίξει τις τιμές για να δελεάσει τον τσιγγούνη μαγαζάτορα (από εκεί ξεκινάει το κακό), ας το αφήσει καλύτερα γιατί μόνο ζημιά κάνει -και στον εαυτό του μακροπρόθεσμα.