Μην αναρωτιέσαι καθόλου. Αυτο που περιγραφεις ειναι το ιδανικό. Ειναι παρα πολυ δυσκολο ομως για πρακτικούς και οικονομικούς λογους. Χρειάζεται παρα πολυ κοινό χρονο και φυσικα στουντιο. Μακάρι να υπήρχαν ολα αυτα και να γράφαμε ζωντανά.
Μου άρεσαν όλα , εκτός από το “σκότωσε με” που δεν το άκουσα επίτηδες…
Πολύ ωραία δουλειά…
Μπράβο Μήτσο.
εδώ θα διαφωνήσω Νίκο,ναι το ρεμπέτικο δεν έχει ανάγκη το κοινό του Θηβαίου ή του Νταλάρα, το κοινό του Νταλάρα έχει ανάγκη το ρεμπέτικο και καλό θα είναι με κάποιον τρόπο να το προσεγγίσει. Άλλωστε είμαστε τόσο βέβαιοι ότι υπάρχουν στεγανά στα διάφορα κοινά; Αν για παράδειγμα οι δικοί μου στο σπίτι δεν είχαν έναν δίσκο του Νταλάρα με επανεκτελέσεις ρεμπέτικων(καλές ή κακές δεν έχει τόση σημασία, όσο το ότι ήταν μια αφετηρία για μένα), το πιθανότερο είναι πως δεν θα είχαν κανέναν και απλούστατα θα ερχόμουν πολύ αργότερα σε επαφή με αυτή τη μουσική.
Συγγνώμη και για το ξεστράτισμα από το αρχικό θέμα. Τα τραγούδια που άκουσα ήχησαν συνολικά στα αυτιά μου πολύ ωραία, περιμένω και το σύνολο της δουλειάς.
Οσοι εμαθαν το ρεμπέτικο μέσα από τίς επαναεκτελέσεις,τού Νταλάρα καί τού κάθε Νταλάρα,ποτέ δέν κατάλαβαν ούτε καί θα καταλάβουν,το τι εστί γνήσιο ρεμπέτικο.
Συγνώμη καί από μένα γιά το ξεστράτισμα από το αρχικό θέμα.
Εγώ θα περιμένω να ακούσω συνολικά το δίσκο, μάλιστα παραπάνω από μια φορά, για να τον κρίνω και τότε θα σας κοινοποιήσω και τη δική μου άποψη.
Εγώ έτσι άρχισα, με τις κασέτες από τη “ρεμπέτικη ιστορία” και το δίσκο του Νταλάρα…
Αν και αυτή η συζήτηση απομακρύνει από το ζητούμμενο, την παρουσίαση και το σχολιασμό της δουλειάς του Μυστακίδη.
Καλύτερα να πεικεντρωθούμε σε αυτήν, ως αυτόνομο δημιούργημα…
Πολύ ωραία η δουλειά του κ. Μυστακίδη γι’άλλη μια φορά. Η τεχνική είναι απίστευτη.
Καταλαβαίνω οτι το ακουσμα έντεχνων φωνών σε ρεμπέτικα (εστω και διασκευασμένα) τραγούδια μπορεί να ξενίζει μερικούς.
Προσωπικά πιστεύω πως οι καλιτέχνες πρέπει να δοκιμάζουν τα κλασσικά όρια της τέχνης τους με σκοπό να τα διευρίνουν. Οι πειραματισμοί είναι ευπρόσδεκτοι. Ελπίζω μονο να μην εκμεταλέυονται απλά κάποιοι το “ρεύμα” του ρεμπέτικου αλλά να αγαπάνε πραγματικά αυτα τα τραγούδια.
Καλό ταξίδι στον δίσκο σου Δημήτρη.
Εγώ αυτό που έχω να πω είναι ότι κάθε φορά που ο Δημήτρης βάζει ένα καινούργιο τραγούδι στο facebook, παίρνω την κιθάρα ή το μπουζούκι και ξαναανακαλύπτω τα τραγούδια μέσα από την οπτική του Δημήτρη και των ερμηνευτών του. Και χαίρομαι! Πραγματικά, αυτά τα τραγούδια είναι χαρά και σε ευχαριστώ γι’αυτό Δημήτρη!
Αγόρασα το Εσπεράντο, το οποίο και άκουσα 4 φορές έως τώρα. Καλοτάξιδο Δημήτρη!
Νομίζω ότι είναι ένας δίσκος που πρέπει -αν είσαι ρεμπετομανής και λίγο φανατικός όπως εγώ- να του αφιερώσεις χρόνο ώστε να τον “καταλάβεις” σαν πρόθεση και σαν αποτέλεσμα (δεν μιλάμε όλοι την γλώσσα ΕΣΠΕΡΑΝΤΟ) αλλά τελικά σίγουρα αξίζει τον κόπο, παρά τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχει κανείς.
Είναι ένας δίσκος γεμάτος κιθάρα, όχι αυστηρά 100% λαϊκή κιθάρα, αλλά με υλικό και ιδέες και προς άλλα μονοπάτια.
Οι ερμηνείες είναι καλές (στα πλαίσια που οι περισσότεροι τραγουδιστές δεν είναι του ρεμπέτικου -και κάποιοι ούτε καν του λαϊκού- και κυρίως ότι τις φωνές αυτές τις έχουμε βαρεθεί κατά κοινή ομολογία οι περισσότεροι αφού τα ραδιόφωνα και η τιβι μας βομβαρδίζουν με δαύτους). Ξεχωρίζει ο Πάππος για τη ζεστασιά του και η Νέγκα για τη διαύγειά της, καλή η Βελεσιώτου και ο Σιώτας. Και του Αλκίνοα του πάει το κομμάτι που είπε! Κακή εντύπωση μου έκανε η Ζαμάνη διότι μουρμουρίζει πάνω στο σόλο του Πολίτη, ατυχής επιλογή αν έχεις συναίσθηση τί συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Κρίμα γιατί έχει τσαχπινιά και το είπε καλά το κομμάτι της.
Όμως, η συνολική αίσθηση που αφήνει ο δίσκος είναι θετική και πιστεύω ότι αξίζει να την βάλει κάποιος στην ίδια playlist με τις προηγούμενες δουλειές του Δημήτρη!
Ελπίζω Δημήτρη σύντομα και στα επόμενα!
Υ.Γ. Αν δεν βαριέσαι πες μας πόσες κιθάρες παίζουν σε κάθε κομμάτι, εγώ πρόχειρα ακούω 4 στα περισσότερα και 3 σε ένα δυό… Επίσης δεν αναφέρεται στο booklet ποιός παίζει κιθάρες, αν τις έπαιξες όλες εσύ ή όχι κτλ. Τέλος, με ποιά κιθάρα έπαιξες; Γενικά ακούω νομίζω έναν ήχο να επικρατεί, εκτός από στου Σκαρβέλη το ταξίμι που ακούω πιο “παλιακό” κιθαρόνι.
Ευχαριστώ πολύ Μπάμπη.
Στα περισσότερα κομμάτια τα βασικά κανάλια ειναι 4. Για να παιχτούν όμως όπως είναι στο δίσκο κάποια χρειάζονται 5 η 6 με ανώτερο τις 7 (στο την πόρτα μη μου κλείνεις στα τελευταία μέτρα της εισαγωγής παίζουν 13 κανάλια αλλά και με 7 παίζεται αν τα προσαρμόσεις ελάχιστα). Όλες τις κιθάρες τις παίζω εγώ εκτός από το σόλο στο "σάμπα μου ξηγιέσαι"που παίζει ο Δημήτρης Πολίτης. Δυστυχώς έκανα την βλακεία και έπαιξα όλο τον δίσκο με μία κιθάρα( κατασκευής του Γιάννη Αλεξανδρή) εκτός - όπως πολύ σωστά αναφέρεις- από του Σκαρβέλη που έπαιξα με μια Γρ, Απαρτιάν το 49. Λέω δυστυχώς γιατί το γεγονός ότι ήταν μόνο μία κιθάρα και πολλά τα κανάλια με δυσκόλεψε πολύ στην μίξη. Πολύ σύντομα θα βγούν οι παρτιτούρες από όλο τον δίσκο όπου θα καταγράφω ακριβώς ότι παίχτηκε στον δίσκο με ταμπλατούρες και δακτυλοθεσίες.
Δημήτρη κατ’ αρχήν να πω συγχαρητήρια για το δίσκο. Με περιμένει κάτω απ το δέντρο με την επιστροφή στα πάτρια εδάφη για τις γιορτές, αλλά από όσα άκουσα μέχρι τώρα είναι πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση.
Οι παρτιτούρες θα βγουν σε ξεχωριστό βιβλίο;
Σ ευχαριστώ πολύ.
Ναι θα είναι ξεχωριστό βιβλίο
Δέκα ημερών κάτοχος του “Esperanto”, θα ήθελα να εγκαινιάσω τη συμμετοχή μου στο φιλόξενο φόρουμ σας με την κατάθεση και των δικών μου σκέψεων/απόψεων σχετικά με το CD, λαμβάνοντας υπόψη και κάποια από τα σημεία που τέθηκαν πιο πάνω.
1. Έμαθα για το “Esperanto” από τα κοινωνικά δίκτυα, από μια παραπομπή στο Soundcloud όπου ο Δημήτρης έχει σηκώσει (μαζί με την ιστοσελίδα του) σχεδόν το μισό του δίσκο. (Ηρωική κίνηση). Άκουσα πρώτα τη “Τζεμιλέ”. Ως κιθαρίστας αρκετά χρόνια, φυσικά έμεινα άναυδος. Παραγωγή, ενορχήστρωση, διφωνίες, ελαττωμένες, μπάσα, ερμηνείες, απίστευτα καθαρά, ρητά και ρευστά.
2. Εξεπλάγην με τη συμμετοχή τόσο και τόσων γνωστών τραγουδιστών. Δεν ήταν ωστόσο κίνητρο αγοράς. Ξέρω ότι οι φανατικοί του π.χ. Νταλάρα, θα τρέξουν να το αποκτήσουν για τη σχετική συλλογή τους, ωστόσο εδώ προτάσσεται ο κιθαριστής. Δε νομίζω επίσης ότι κανείς εξ αυτών των τραγουδιστών “έκλεισε τον κύκλο του/της”, εξάλλου, πότε ανοίγει και κλείνει ένας μουσικός κύκλος; Πώς μπορούμε εκ των προτέρων να βάζουμε όρια σε κάτι που εκ της φύσεως του είναι τόσο “ανοικτό” και διαλεκτικό, όπως η μουσική;
Νομίζω ότι τα “μεγάλα ονόματα” σεβάστηκαν τον Μυστακίδη και δεν προσπάθησαν/επεδίωξαν να τον “καπελώσουν”. Και στο κάτω-κάτω, αν είναι η αναγνωρισιμότητά τους να γίνει “όχημα” για την περαιτέρω διάδοση/διείσδυση ενός εκπληκτικού μουσικού, χαλάλι.
Ειδικώς για τη Ζαμάνη, στα δικά μου αυτιά η ερμηνεία της είναι απολαυστική και ταιριαστή. Δε νομίζω ότι “ασεβεί” κατά τη διάρκεια του (διαστημικού) σολαρίσματος του Δημήτρη Πολίτη, όπως προειπώθηκε. Ήδη από την πρώτη ακρόαση μέχρι και τώρα, η πρόσληψή μου ήταν ότι “φλερτάρει” διακριτικά με το όργανο και το “μουρμουρητό” που διαπιστώθηκε είναι ένα παιχνιδιάρικος ερωτικός διάλογος, διακριτικός και στο φόντο.
3. Και τα δεκαέξι τραγούδια αποτελούν μοναδική ευκαιρία τεχνικής απόλαυσης και εκπαίδευσης για τον μουσικό αλλά και αισθητικής απόλαυσης για τον μη μουσικό ακροατή. Ωστόσο, κάποια εξ αυτών δυσκολεύομαι ακόμη να τα “εισπράξω” στο βαθμό που εισέπραξα τα περισσότερα και εξηγούμαι:
α. Τζεμιλέ: Δεν μπορώ να ταυτίσω τη Δήμητρα Γαλάνη με αυτό που γίνεται μουσικά στο τραγούδι. Ίσως φταίω εγώ, που την έχω συνδέσει με άλλου είδους/ύφους ερμηνείες.
β. Ταμπακιέρα: Έχω την αίσθηση ότι ίσως και θα μπορούσε να λείπει, υπό την έννοια ότι η αναγνωρισιμότητα του τραγουδιού έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον “αποκαλυπτικό” εν πολλοίς χαρακτήρα των υπολοίπων τραγουδιών. Παικτικώς επίσης, πρόκειται για μια επανεκτέλεση κατά την οποία ο Μυστακίδης έλαβε τις λιγότερες πρωτοβουλίες από κάθε άλλο τραγούδι. Και εγώ θέλω τον Μυστακίδη να ζωγραφίζει!! :-). Στην Ταμπακιέρα Δημήτρη, συγκριτικά, απλώς σκετσάρεις!
γ. Να γλυτώσουμε κι οι δυο: Ομοίως, δε νομιζω ότι θα μπορέσω ποτέ να αγαπήσω αυτό το τραγούδι, όσο ζωηρά κι αν παρεμβαίνει ο Μυστακίδης. Η επαναληπτικότητα των πρώτων φράσεων μετά την εισαγωγή η οποία διατρέχει τελικά κουπλέ και ρεφρέν συνολικά τολμώ να πω ότι με κουράζει με την απλοϊκότητά της, κάτι βεβαίως για το οποίο ευθύνεται η αρχική σύνθεση. Επιπλέον, η Αρβανιτάκη σε αυτό το τραγούδι είναι κι αυτή στο “ρελαντί” των δυνάμεών της, τίποτα το καινούριο ή ιδιαίτερο εκ μέρους της.
δ. Το χασαπάκι: …Ναι το ξέρω! Δεν υπάρχει μέσα! ΓΙΑΤΙ; Χαχα. Εάν θέλει ο Δημήτρης μας απαντάει σχετικά με τα κριτήριά του για τα τραγούδια που διάλεξε. Άκουσα την πρόβα του τραγουδιού εδώκαι νομίζω ότι κιθαριστικώς τουλάχιστον, έπρεπε να περιλαμβάνεται στο Esperanto. 
4. Κατά την προσωπική μου κρίση και αντίληψη, κάθε μουσική παραγωγή είναι σπορά. Περιλαμβάνει αλληλεπίδραση. Πετάς 1000 σπόρους, πιάνουν 100, κάποιοι απ’ αυτούς θα μεγαλώσουν και ελάχιστοι ίσως σε θρέψουν. Μεταξύ των γονίμων σπόρων, βεβαίως, θα ξεπεταχτούν αυθάδικα ζιζάνια. Έχουν πικρή και στυφή γεύση, κατά κανόνα αλλά σπανίως επικρατούν οριστικώς, ιδίως όταν θέλουν να επιμολύνουν συμφραζόμενα που προφανώς και μεγαλειωδώς τα ξεπερνούν.
Στην περίπτωσή μου, η επίδραση της δουλειάς του Μυστακίδη στην άμεση καθημερινότητά μου ήταν τέτοια που με έκανε να ξαναπιάσω την κιθάρα και να αρχίσω να τραγουδάω μαζί του από το PC μου. Ρίπαρα σε mp3 κάθε τραγούδι, το συσχέτισα με την πρώτη εκτέλεση και ενσωμάτωσα και τυχόν live ή πρόβες ή εκπαιδευτικά του ίδιου του Μυστακίδη.
Όσο έγραφα για προσωπική μου χρήση τις πρόχειρες πρόβες μου στο “Θα χαθώ μικρή μου” με την κάμερα, μπερδευόταν στα πόδια μου η δικιά μου η μικρή, η τρίχρονη κοράκλα μου η οποία χωρίς να την πάρω είδηση έκανε τα δικά της.
Στο τέλος, έγινε ένα 2λεπτο βιντεάκι, εδώ, με πολλή όρεξη και ενθουσιασμό, το οποίο από καρδιάς Δημήτρη στο αφιερώνω, και από αυτό το φόρουμ, διότι έμπρακτα και χειροπιαστά η δουλειά σου μ’ έκανε να περάσω πανέμορφες στιγμές και κυρίως μού έδωσε ένα νέο στόχο, με τη βοήθεια και αυτού του καταπληκτικού φόρουμ, να εμβαθύνω ουσιαστικά στον τομέα της λαϊκής κιθάρας.
Ευχαριστώ και πάλι για τη φιλοξενία, ελπίζω να μην την καταχράστηκα.
Γιώργος.
Ευχαριστώ κατ αρχάς για τα καλά σου λόγια.
Την ταμπακέρα την έβαλα γιατί έτσι ακριβώς την φανταζόμουν με την φωνή της Βιτάλη. Εχεις δίκιο είναι πολύ γνωστό κομμάτι. Αυτό που θα πρέπει να κοιτάξεις ίσως σ αυτό το κομμάτι είναι οι γραμμές που παίζονται πίσω απ την φωνή.
Το χασαπάκι δεν μπήκε γιατί έβαλα μόνο ένα κομμάτι του Σκαρβέλη και προτίμησα το χαθώ μικρή μου που μ άρεσε πολύ όπως το είπε ο Μαστέλος. Θα μπεί σίγουρα στον επόμενο που θα είναι μόνο Σκαρβέλης.
Η αλήθεια είναι ότι στάθηκα με προκατάληψη στην Ταμπακιέρα (λόγω υπερέκθεσης ακουστικής και παικτικής) και την αδίκησα/προσπέρασα. Πράγματι γίνονται ωραιότατα πράγματα. Ωστόσο, η είδηση για δίσκο σου με μόνο Σκαρβέλη είναι κάτι που κρατώ και περιμένω με πολύ ενδιαφέρον.
Δημήτρη,
ένα μεγάλο εύγε σου πρέπει και για την διαχρονικά σταθερή σου προσήλωση στην ανάδειξη του έργου του παμμέγιστου “Παστουρμά”.
Με τον προσήκοντα σεβασμό θα πρότεινα στις επιλογές σου να “χώσεις” και κάποια λιγότερο γνωστά στο ευρύ κοινό (π.χ. “δυο μάγκες με βαρέσανε”, “το μπουζουκάκι”, “δερβισάκι” ).
Μετά μια βραδιά αφιέρωμα και … βόρεια.
“σκεψου το σαν να το λεει γυναικα σε γυναικα χωρις να της σηκώνει το δάκτυλο…”
Όλα τα λεφτά Μήτσο…!!!