Και οι πληροφορίες του Παναγιώτη, πλήρεις.
Μόνο που -κι αυτό φαίνεται στις διηγήσεις του Παπαϊωάννου, του Μπαγιαντέρα και τόσων άλλων, που οι “κάποι” ήσαν “μαγκιώροι” των τραμπούκων, όπως ο Μόσχος του Μοσχομαγκικού κόμματος, είτε μαφιόζοι μαγαζάτορες όπως ο Βλάχος και οι Κατελάνοι, είτε κουκουλοφόροι των Γερμανών και τόσοι άλλοι, ήσαν “κάποι” όπως λέει κι η λέξη, δηλαδή εξουσία αστικής υφής (έστω κι αν κινούνται δήθεν στην παρανομία). Οι απλοί τραμπούκοι, το πολύ-πολύ να κερδίσουν ένα… πούρο Αβάνας μάρκας trabuccos. Οι καλλιτέχνες και δημιουργοί των νυχτερινών κέντρων, ούτε εγκληματίες ήσαν, ούτε πειράζαν άνθρωπο. Κι αν ο Μπαγιαντέρας ήταν “νταής”, σε καμμία περίπτωση δεν ήταν “κάπος”. Ο νταής είναι είναι ανώτερος στην ιεραρχία της μπέσας και του ήθους. Οι πράξεις του το αποδεικνύουν (βλέπε περιστατικό με τους νταβατζήδες της Ζιγκοάλας, και το άλλο με τους μπράβους του Βλάχου).
Το θέμα μου ήταν “μύθος και μυθοποίηση”.
Τελευταία μάθαμε για ένα γνωστό πρόσωπο και το καννάβης, μάθαμε ότι η τέχνη ελκύεται από τις παρεκτροπές, την πραβατικότητακαι τις οριακές καταστάσεις, για καλές νταήδες, απλοί τραμπούκοι, για την Αριστερά που οι διαφορετικες απόψεις δεν παίζουν και τόσο ρόλο… και άλλα πολλά.
Φυσικά δεν πεισθηκα! Το ρεμπέτικο είναι κατάλληλο για την προβολή ιδεολογιών.
…αλλά ακόμα δεν μάθαμε πότε έχει αρχίσει το ρεμπέτικο και που. Σχετικά με τους δημιουργόυς διαβάζω Βαμβακάρη, Παπάζογλου, Παπαιοάννου, όμως όταν ταιριάζει από άλους λόγους διαβάζω για τραμπούκους, κουτσαβάκηδες, νταήδες της Σμύρνης. Εγώ ξέρω πάρα πολύ καλά σε πιο εποχή ανήκει το κάθε στοιχεία.
Πανεύκολο!
Κάνε τον κόπο να αναζητήσεις την άποψη του Ζαχαριάδη για το ρεμπέτικο και αν φυσικά το επιθυμείς δώσε τη δική σου ερμηνεία…
θα φανεί φυσικά ποιος μιλά “ΠΙΚΑΝΤΙΚΑ” και ποιος ΑΝΟΣΤΑ!..:047:
Δέν είμαι «ρεμπετολόγος» ,ούτε επιδιώκω να γίνω .Ωστόσο απόψεις μου θέλω να καταθέσω. .Λοιπόν έχω χωρίσει το ρεμπέτικο ,με όσα έως τώρα γνωρίζω, στη προ του Τσιτσάνη περίοδο ,τοποθετώντας το στο χώρο της τέχνης underground= υπόγειος, αντικανονικός, κρυφός( Μάριο Μάφι underground εκδ.Οδυσσέας) .Και στη μετά Τσιτσάνη εποχή. Στη πρώτη κατ΄εμέ περίοδο , τα ρεμπέτικα παιζόταν ,σε στέκια σαν τους τεκέδες, υπόγεια καπηλειά, στις φυλακές ,κλπ. Εκεί εκτός από τους μικροαστούς ,για τους αστούς δε το κουβεντιάζω ,δε πήγαιναν ούτε και οι λαϊκοί. Σύχναζε μόνο το «συνάφι» .Ο Τσιτσάνης ήταν αυτός που άνοιξε το χώρο .Που τα στέκια έγιναν « μαγαζιά», κέντρα διασκέδασης δηλ για όλους. Τώρα, ασφαλώς και ο Τούντας Περιστέρης και άλλοι βέβαια δεν ήταν περιθωριακοί ,μη ξεχνάμε πως ζούσαν αυτοί ,και τι έπαιζαν και άκουγαν στη Σμύρνη, στη Πόλη και αλλού. ,Άλλωστε ,οι χαρακτηρισμοί, μάγκικα ,μουρμούρικα, χασικλίδικα κλπ ,με τους οποίους και συμφωνώ ,δε παραπέμπουν σε ομάδες που βιώνουν στο όριο η και πέρα απ΄άυτό?
Ήμουν μπροστά , σε μια συζήτηση για το θέμα ρεμπέτικο σε θέατρο του , Βόλου το 1976 .Θυμάμαι δύο μόνο απ΄τους ομιλητές .Ήταν ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ,και ο Μίκης Θεωδοράκης .Ο πρώτος ήταν υποστηρικτής και μάλιστα ένθερμος του ρεμπέτικου .Ο Μίκης ξεκίνησε την τοποθέτηση του έτσι « Όταν εμείς κάναμε αντίσταση κατά των καταχτητών, αυτοί πίνανε τα χασισάκια τους….»
M αρέσουν και μ’ ενδιαφέρουν αυτες οι συζητήσεις.
αν θέλεις όμως γίνε πιο σαφής.
αν δηλ.δεν μπορεί να γίνει αυτη η κουβέντα στα “πλήκτρα” τότε που; :088:
τις ηχογραφήσεις του Κατσαρού και του Κωστή πριν το 1932 που τις κατατάσετε κ.Φέρρη;
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 21:28 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 21:18 —
κάποιοι γίνονται αγενείς και μάλλιστα σε μια κοπέλλα η οποία βρίσκεται μακριά και δεν έχει δώσει δικαίωμα για τέτοιου είδους αιχμές. Λίγο τακτ αν γίνεται παρακαλώ…
και μη μου πεις φίλτατε Αντώνη απο που το κατάλαβα…
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 21:51 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 21:28 —
Ακριβώς όπως το λες! Η Αριστερά μετά το 1980 συνέβαλε στην διάδοση και εξάπλωση του ρεμπέτικου. Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ο Μίκης “σάρωνε”!
Η δε νεολαία της τότε εποχής ( ως προς το λαικό τραγούδι) συμπεριφερόταν σαν να υπάρχει κενό μνήμης! Η μουσική δηλ. πριν απ το 1960 ήταν απο άγνωστη εως αδιάφορη…
Ο Κατσαρός απλά αντέγραφε ό τι άκουγε από την Αθήνα, όταν δεν έγραφε επιθεωρησιακά. Ο Κωστής πήγε λίγο παραπέρα, δεν άκουγε μόνο τα μουρμούρικα, έγραψε και κανα δυό από μόνος του.
Χαίρομαι βέβαια που ο Κ. Φ. βγάζει και αυτός το σμυρναίικο απʼ έξω, καθώς και το μουρμούρικο κλπ, αλλά ΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΚΑΛΟΥΠΙΑ, ούτε σε καλαπόδι. Ο Μάτσας δεν υπήρξε μαιευτήρ μουσικού είδους, υπεραξίας μαιευτήρ ήταν μόνο, και άριστος. Το ρεμπέτικο περιφερόταν στους χώρους όπου προσφέρονταν αργιλές, κρασί και μπίρα αρκετές δεκαετίες πριν ανοίξει το εργοστάσιο. Και το είχαν πάρει χαμπάρι και στην Αμερική αυτό, άρα μήπως πρέπει να βάλουμε την γέννηση του ρεμπέτικου στην αμερικάνικη Κολούμπια, με το Χαλικιά;
Κατά τα άλλα Κώστα, η Μάρθα έχει όνομα, μπορούσες να το αναφέρεις.
Χάρηκα που διάβασα την καθαρή θέση σου. Δεν πειράζει που έχω άλλη γνώμη (την έγραψα λέγοντας ότι προτιμώ την άποψη με τις διαφορετικές φάσεις, μαζί με την ανώνυμο φάση). Γι’ αυτό δεν πρέπει να ψάχνω και τόσο. Αλλά αυτό που έχει ιδιαίτερα ενδιαφέρον για μένα είναι τα επιχειρήματα για τις απόψεις σας (όλων σας).
Μη σώσεις και πειστείς, που θα 'λεγε και η συγχωρεμένη η γιαγιά μου (δεν άντεξα, το είπα).
Αρχισε στις 2 Απρίλη 1624 και τελείωσε στις 22 Ιούνη 2009 (χτες).
Ναι, όπως και οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης. Αλλιώς τι σkατά τέχνη θα ήταν;
Ανάθεμα κι αν κατάλαβα τις εννοείς, τι ξέρεις και τι πιστεύεις. Ισως αυτός είναι και ο λόγος που σε ειρωνεύομαι. Εχω πια την εντύπωση ότι γράφεις για να γράφεις και ρωτάς για να ρωτάς.
Ημαρτον!
Προσπαθώ για τελευταία φορά να σου απαντήσω:
Είναι το ρεμπέτικο έκφραση του περιθωρίου;
Οχι! Είναι έκφραση ΚΑΙ του περιθωρίου. Στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα αποτελεί κυρίως έκφραση των πιο χαμηλών λαϊκών στρωμάτων της πόλης, ανάμεσά τους και τα περιθωριακά στοιχεία. Στην πορεία εξαπλώνεται παραπέρα, εντάσσοντας γενικότερα το λαϊκό στοιχείο και φλερτάροντας και με στοιχεία ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων (μιλάω περί στρωμάτων και δε βάζω το ζήτημα με ταξική ορολογία, γιατί κάποιοι κάνουν “κρα” να βρουν πάτημα και να χαλάσουν τη συζήτηση).
Στο περιθώριο, με την ευρεία του έννοια, ανήκουν οι φυλακόβιοι, οι θαμώνες των τεκέδων, αλλά και εξαθλιωμένοι μικρασιάτες πρόσφυγες. Μπορείς όμως να χαρακτηρίσεις ως λούμπεν μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, π.χ. του κατοίκους της Δραπετσώνας του μεσοπολέμου, μόνο και μόνο επειδή ήταν εξαθλιωμένοι; Δεν έχεις εκεί ταξικά συνηδειτοποιημένους ανθρώπους; Αυτοί δεν εκφράζονται άμεσα μέσα από το ρεμπέτικο;
Επειτα, μια σειρά δημιουργοί του ρεμπέτικου ΔΕΝ ανήκαν στο χώρο του περιθωρίου. Ισως μάλιστα να είναι και η πλειοψηφία (αν και δεν είναι αυτό το ζητούμενο). Π.χ. ήταν περιθωριακός τύπος ο Τσιτσάνης; Ο Χατζηχρήστος; Ή τι περιθωριακό υπάρχει στα τραγούδια του Παπαϊωάννου; Και δεκάδες άλλα παραδείγματα.
Και τι αναγωγές είναι αυτές που γίνονται;
Ο Μπαγιαντέρας στα νιάτα του “θήτευσε” στο περιθώριο, κάνοντας μια πενταετία φυλακή, μπλέχοντας με τα ναρκωτικά. Παρόμοια κι ο Γενίτσαρης με τα νταηλίκια του. Ο Μάθεσης ήταν σαφώς μέλος του περιθωρίου. Γνωστός νταής. Το ίδιο και οι Κατελάνοι και ο Βλάχος και μια σειρά άλλοι τύποι. Επειδή ο Μπαγιαντέρας και ο Γενίτσαρης έφτιαξαν τραγούδια, επειδή ο Μάθεσης έγραψε στίχους, αυτό σημαίνει ότι οι νταήδες και οι νταραβεριζόμενοι με τα ναρκωτικά και τη σωματεμπορία ήταν ρεμπέτες; Δηλαδή ποια είναι η σχέση; Η μάνα μου και οι μάνες τους άπλωναν ρούχα στον ίδιο ήλιο; Αυτό τους ενώνει;
Θυμάστε πώς μιλάει ο Χιώτης για τον περιβόητο Μπουχό, έναν από τους κορυφαίους νταήδες της εποχής; Με απέχθεια! “Τραμπούκος, τσιράκι ακροδεξιών πολιτικών…κλπ.”. Στο ίδιο τσουβάλι ο Μπαγιαντέρας με τους χαφιέδες της Ασφάλειας και τους συνεργάτες των Γερμανών;
Ναι, ο χασικλής, ο ναρκωμανής έχει κάθε δικαίωμα να εκφραστεί μέσω της τέχνης. Εν προκειμένω της μουσικής. Κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει αυτό το δικαίωμα, όπως κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει από το ρεμπέτικο τα μάγκικα, τα χασικλίδικα τραγούδια του, “αποστειρώνοντάς το” και παρουσιάζοντάς “απαλλαγμένο” από τέτοιες επιρροές. Τζατζίκι χωρίς σκόρδο, που λέει χαριτολογώντας ο πατέρας μου. Αυτό είναι το ένα άκρο. Το άλλο άκρο είναι να παρουσιάζουμε τη μουσική δημιουργία ενός λαού ως λούμπεν.
Τελειώνοντας με το θέμα, να θέσω άλλο δύο ρητορικά ερωτήματα:
Τι είναι ρεμπέτικο;
Μια περίοδος (μικρή μέσ’ στην αιωνιότητα) του αστικού λαϊκού τραγουδιού.
Από πότε έχουμε αστικό λαϊκό τραγούδι;
Από τότε που άρχισαν ν’ αναπτύσσονται τα μεγάλα αστικά κέντρα και οι κάτοικοί τους ήταν σε θέση να τραγουδήσουν. Μιλάμε δηλαδή για αρκετούς αιώνες πίσω.
Επειδή είσαι ο δεύτερος μέσα σ’ ένα μήνα που το λέει (για την ευκολία μιλάμε) κι επειδή εγώ έκανα τον κόπο αλλά δεν …ευόδωσε, μήπως θα μπορούσες να με παραπέμψεις με κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο;
Δεν κατάλαβες τι λέω; Να κάτσω να γράφω δυο μέρες την άποψή μου (είπαμε, έχω να πω πολλά) και μετά να μου πετάξεις (παράδειγμα λέω) ένα “κοίτα τι λέει ο Ζαχαριάδης” κι εγώ να ξανακάτσω να γράφω και… και… Ημουν σαφέστατος κι ο Νίκος εν μέρει το 'πιασε.
Να μαζευτούμε να τα πούμε. Σε έναν οποιονδήποτε χώρο. Ούτε ημερίδες ούτε συνέδρια. Ενδιαφέρει κάποιους το θέμα; Τάδε μέρα, τάδε ώρα, στο τάδε μέρος. Αλλωστε από οργάνωση πάμε καλά.
Ενώ πριν το 1980; Εκείνη η ρημάδα η αναβίωση του ρεμπέτικου στη δεκαετία του ‘60, από ποιον στηρίχτηκε; Απ’ το Μαρκεζίνη;
Εχετε υπόψη σας ότι οι ρεμπέτικες βραδιές που οργάνωνε ο Νέαρχος στα μέσα της δεκαετίας του '60 γίνονταν υπό την αιγίδα της Πανσπουδαστικής; Οι συναντήσεις με τους ρεμπέτες και η καταγραφή των συνεντεύξεων την ίδια εποχή, ξέρετε ότι γίνονταν για το περιοδικό της Πανσπουδαστικής;
Φυσικό δεν ήταν; Δεν το άξιζε;
Ή μήπως ξεχνάμε ότι τα λίγα ποιοτικά μπουζούκια της εποχής ακούγονταν στις συναυλίες του Μίκη;
Αλλωστε, μήπως θυμόσαστε το “λαϊκό” τραγούδι της εποχής;
Είσαι λιγάκι μικρότερος από μένα (αν δεν κάνω λάθος 39 χρόνων). Εγώ που πέρασα την εφηβεία μου λίγο μετά τη μεταπολίτευση δεν έχω κανένα κενό μνήμης.
Από δω και πέρα δεν ξέρω τι θα κάνουμε! :019:
Και τέλος πάντων, πολλοί από εδώ μέσα δεν μάθαμε το ρεμπέτικο από το “Μινόρε της αυγής” και την Αθηναϊκή Κομπανία. Το ‘χαμε στ’ αφτιά μας από νωρίτερα.
αυτή ήταν η στάση της οργανωμένης αριστεράς προς το ρεμπέτικο τραγούδι τουλάχιστον μέχρι το 1980.
η αναβίωση του ρεμπέτικου έγινε απο μεμονωμένους αριστερούς (συμφωνώ απόλυτα) ποτέ όμως απο οργανωμένη συλλογική δραστηριότητα.
το ΚΚΕ δια στόματος Ζαχαριάδη και πολέμησε αλλά (πολύ χειρότερα ) και αγνόησε το ρεμπέτικο τραγούδι.
Σήμερα είναι το μοναδικό κόμμα απ’ το πολιτικό σκηνικό που στηρίζει και προβάλει μέσω εκδηλώσεων, φεστιβάλ, ραδιοφώνου και τηλεοπτ.σταθμού, την υπόθεση του ρεμπέτικου.
Παλιά όμως δεν λειτούργησε έτσι! Ας το παραδεχτούμε όσο και αν μας κακοφαίνεται…
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 01:51 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 01:30 —
Εσύ όχι!
οι άλλοι όμως μη μου πεις ότι δεν είχαν. Εγώ ήμουν οργανωμένο μέλος το 1985 και γνωρίζω πολύ καλά το μέγεθος της άγνοιας (όχι μόνο της νεολαίας αλλά και των παλιών δυστυχώς).:108:
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 02:20 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 01:51 —
στη συμπεριφορά σου διακρίνω τη “λεπτή” ευγένεια και το τακτ του Κακαουνάκη:019:
Δηλαδή αυτά περί Πανσπουδαστικής τζάμπα καθόμουνα και τα 'γραφα. Τίποτα δεν άκουσες.
Το ότι η ΚΝΕ, από τον πρώτο κιόλας χρόνο νομιμοποίησής της, το 1975, περιέλαβε στις κεντρικές της εκδηλώσεις ρεμπέτικες συναυλίες, ούτε αυτό το 'χεις ακούσει.
Ξαναρωτάω: Θα μου δώσεις τα φώτα σου, να διαβάσω κι εγώ ο φουκαράς αυτή την περίφημη δήλωση;
Εδώ κανονικά θα ‘πρεπε να πω καμιά χριστοπαναγία για τη σύγκριση και μόνο, αλλά βλέπω το “γελάκι” στο τέλος και πάω πάσο.
Ας μείνουμε στην κουβέντα.
Θεωρώ ότι γνωρίζω πολύ καλά τη στάση της Αριστεράς, του ΚΚΕ (γιατί αυτό απασχολεί όσους βάζουν το ζήτημα κι όχι η …ευρύτερη έννοια της Αριστεράς), απέναντι στο ρεμπέτικο. Και ξαναλέω ότι θα ‘θελα να τη “μοιραστώ” με όσους ενδιαφέροντα. Τολμώ μάλιστα να πω ότι άλλα περιμένετε ν’ ακούσετε από μένα κι άλλα θα προκύψουν.
Εκείνο όμως που μ’ εκνευρίζει περισσότερο απ’ όλα είναι η “κριτική”( στάση πολλών “φίλων” του ρεμπέτικου, ιδιαίτερα των “προοδευτικών” ανθρώπων (τα πλάκωσα όλα σε εισαγωγικά και ερωτηματικά κι ας παρεξηγηθεί όποιος θέλει), που ανάγουν σε μέγιστη ζημιά του λαϊκού τραγουδιού αυτήν που -υποτίθεται ότι- έπαθε από τη στάση της ηγεσίας ενός κόμματος που όχι μόνο δεν ήταν στην εξουσία, αλλά βρισκόταν και στην παρανομία. Κι ασχολούμαστε με αυτό κι όχι με το πολιτικό σύστημα που κυριαρχεί στη χώρα τον τελευταίο αιώνα. Δεν είναι λιγάκι παραλογισμός;
Η έναρξη της δημόσιας συζήτησης για το ρεμπέτικο εντοπίζεται στη “διένεξη” Ανωγειαννάκη και Ξένου, το 1947. Πού ξεκίνησε αυτή η συζήτηση; Στο “Ριζοσπάστη”, στο επίσημο όργανο του ΚΚΕ. Ποιο ήταν μάλιστα το πρώτο δημοσίευμα; Το άρθρο του Ανωγειαννάκη, που ήταν επαινετικό για το ρεμπέτικο και το αναδείκνυε ως γνήσια λαϊκή δημιουργία! Ο Ξένος ακολούθησε. Και η συζήτηση συνεχίστηκε για χρόνια και μέσα κι από άλλα έντυπα αριστερής …κατεύθυνσης. Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Από τη μια η ηγεσία του ΚΚΕ έχει “γραμμή εξόντωσης” του ρεμπέτικου, ενώ από την άλλη το επίσημο όργανό της πάει κόντρα στη γραμμή. Λέτε;
Ως εδώ. Πήγε τρεισήμισι το πρωί. Τα υπόλοιπα από κοντά. Να γίνει συνεννόηση με τον Αδμιν και να ανακοινώσουμε χρόνο και χώρο για την κουβέντα. Κι όποιος ενδιαφέρεται, καλοδεχούμενος.
Συγνώμη Ελένη αλλά δεν νομίζω ότι στους τεκέδες μαζεύονταν γιά να πλέξουν κανάβινα πουλόβερ.
Νομίζω ότι χρειάζεται λίγο “διάκριση” όταν παραθέτουμε τέτοια στοιχεία.
Άρη, σ’ ευχαριστώ που έγραψες τη γνώμη σου. Νομίζω η άποψή σου και η άποψή μου για το ρεμπέτικο γενικά είναι αρκετά κοντά. Αλλά δεν είναι σωστή η εντύπωσή σου ότι “γράφω για να γράφω και ρωτάω για να ρωτάω”.
Η αιτία γιατί γράφω και ρωτάω είναι γιατί έχω μια δυνατή συνείδηση ότι το ρεμπέτικο είναι μια λαική μουσική, και ακριβώς για μια λαική μουσική των Ελλήνων. Αυτό σημαίνει για μένα ότι πρόκειται για μια μουσική ενός ξένο λαό (ξένο γιατί δεν είναι η δική μου λαική μουσική). Νιώθω, ξέρω και σέβομαι ότι σ’ ένα λαικό τραγούδι βρίσκονται η νοοτροπία, η ψυχή, η γλώσσα, ολες οι εμπειρίες, οι μύθοι, τα ταμπού κτλ.
Είδα ότι στην αντιμετώπιση του φαινόμενο ρεμπέτικο και τώρα ιδιαίτερα στο θέμα “περιθώριο” υπάρχουν εντελώς διαφορετικές απόψεις. Και αν βρήκα ήδη τη θέση μου, από τους λόγους παραπάνω ενδιαφέρομαι να μάθω τα επιχειρήματά από τη μια πλευρά για να καταλάβω καλύτερα τις διαφορετικές γνώμεις και για να δω αν οι σκέψεις μου είναι σωστές ή πρέπει να αλλαχτούν.
να ρωτησω κατι σαν απλος παρατηρητης?
Γιατι η καταθεση αποψεων πρεπει παντα να συνοδευεται απο εντασεις?
Ολοι εδω εχουμε εναν κοινο σκοπο,να μαθουμε ο ενας απο τον αλλο,και να δωσουμε-προσφερουμε οτι εχουμε.Δεν θελω να σας προσβαλω αλλα αν δεν υπηρχε η ενταση θα ηταν πολυ πιο επικοδομητικη η συζητηση.
Φιλοι μου ειναι καλοκαιρι,καλο θα ειναι να χαρουμε αυτη την ομορφη παρεα εδω περα χωρις να υπαρχουν πικρες απαντησεις και εντασεις.Ειναι απλα μια προταση,ελπιζω να τα πουμε κι απο κοντα με ολους.
Καλημερα και καλες πενιες…
Ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ. μέχρι το Μεσαίωνα, αλλά και μέχρι τα νεότερα χρόνια, ήταν γνωστή η χρήση όχι μόνο για πουλοβεράκια, καραβόπανα και σχοινιά, αλλά και ως θεραπευτικό και κυρίως ευφορικό μέσο.
Επιμένω πως πρέπει να δούμε πότε και γιατί άρχισε η απαγόρευση και ποιες συγκεκριμένες σκοπιμότητες εξυπηρέτησε.
Είναι αλήθεια, όμως, πως πληκτρολογώντας δεν μπορούμε να επεκταθούμε και πολύ ούτε σ’ αυτό το επιμέρους ζήτημα…
Παρότι, από ότι φαίνεται, η συζήτηση κλείνει θα ήθελε να πω ότι γιά να παρατηρήσουμε κάτι θα πρέπει πρώτα από όλα να το “ορίσουμε”. Νομίζω ότι απόψεις του στύλ -Ο τάδε μουσικός ήταν καλός οικογενειάρχης, ή άνθρωπος, ή υπάλληλος, ή, ή,- δεν βοηθάν σ’ αυτή τη συζήτηση εκτός αν έχουμε την άποψη ότι η κοινωνική ομάδα την οποία ονομάζουμε “ρεμπέτες” ήταν οι συνθέτες, οι τραγουδιστές άντε και οι μουσικοί. Δεν νομίζω ότι ο Βαμβακάρης απευθύνεται στους συναδέλφους του όταν λέει “όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά”.
Δεν είμαι απολύτως σίγουρος αν στ’ αλήθεια υπήρχε κάποια κοινωνική ομάδα που να ανταποκρίνεται στα πρότυπα και την “ιδεολογία” που περνάει μέσα από το (προπολεμικό τουλάχιστον) ρεμπέτικο τραγούδι ή αν είναι ένας λαϊκός μύθος. Γιά μένα υπήρξε, και μάλιστα διαλέγει να είναι “περιθωριακή” ή “υπόγεια” ή ότι άλλο θέλετε. Η επιλογή να ζείς εκτός -ή στα περιθώρια- του νόμου (κλοπή, νταβαντζιλίκι, ναρκωτικά (ή και μαχαιρώματα για λόγους τιμής) ή ότι άλλο), όσο και αν είναι αναγκαστική από την φτώχεια ή τις κοινωνικές συνθήκες, νομίζω ότι ορίζετε από αυτές τις λέξεις. Πέρα από αυτό αν δεν μας αρέσουν λέξεις όπως περιθώριο ή λούμπεν ή αν έχουν αποκτήσει αρνητικό νόημα ή ιδεολογική βαρύτητα και δεν ανταποκρίνονται σ΄αυτό που θέλουμε να πούμε ας τις αλλάξουμε.
Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί που ακούν ρεμπέτικα ανήκουν σε αυτή την ομάδα, ειδικά μετά την άνθηση της δισκογραφικής παραγωγής και το άπλωμά του σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Επίσης οι δισκογραφικές εταιρίες σίγουρα έχουν μεγάλο ποσοστό ευθύνης γιά την θεμετολογία των τραγουδιών, εφόσον προωθούν και παραγγέλνουν τραγούδια με “πιασάρικα” θέματα (παρανομίας) προφανώς με μόνο σκοπό το κέρδος.
Αλλά τουλάχιστον στά πρώιμα σταδιά του και ήταν αποδεσμευμένο από την δισκογραφία -διηγήσεις και αναφορές γιά παλαιούς οργανοπαίκτες και γλέντια σε τεκέδες πριν την δισκογραφική εμφάνηση- αλλά είχε και κάποια κοινωνική ομάδα που έπαιζε και τραγουδούσε το ρεμπέτικο και επίσης κάποιους που ακολουθούσαν τις συμπεριφορές που περιγράφονται σ’ αυτά.
Μια που μιλάμε για “μύθους”, βρήκα ένα άρθρο για το blues που μπορεί να ενδιαφέρει…υπάρχει μόνο σαν cache, γι αυτό μερικές από τις λέξεις είναι μαρκαρισμένες.
στάση πολλών “φίλων” του ρεμπέτικου, ιδιαίτερα των “προοδευτικών” ανθρώπων (τα πλάκωσα όλα σε εισαγωγικά και ερωτηματικά κι ας παρεξηγηθεί όποιος θέλει), που ανάγουν σε μέγιστη ζημιά του λαϊκού τραγουδιού αυτήν που -υποτίθεται ότι- έπαθε από τη στάση της ηγεσίας ενός κόμματος που όχι μόνο δεν ήταν στην εξουσία, αλλά βρισκόταν και στην παρανομία. Κι ασχολούμαστε με αυτό κι όχι με το πολιτικό σύστημα που κυριαρχεί στη χώρα τον τελευταίο αιώνα. Δεν είναι λιγάκι παραλογισμός;