Μπουζουκοκατασκευές

Μιάς και το ξεκινήσαμε, είπα να καταθέσω κάποια στοιχεία για την διαίρεση της ταστιέρας της συγκερασμένης κλίμακας. Θα καταθέσω αργότερα (κάποια στιγμή) και συχνότητες, και μετά κάποια χρήσιμα στοιχεία γιά την διαίρεση των βυζαντινών και τούρκικων κλιμάκων.
Οχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά

  1. επειδή κάποιοι από εμάς κάνουν προσπάθειες για ερασιτεχνική κατασκευή οργάνου,
  2. επειδή θα ήθελα τη γνώμη ή συνεργασία όποιου έχει ανακατευτεί με αυτά.

(με άλλα λόγια το posting είναι αφιερωμένο στον φίλο μου τον Σώτο)

Ορισμοί:

“μήκος χορδής” = η απόσταση από το μέσα μέρος του ενός καβαλάρη ώς το μέσα μέρος του άλλου καβαλάρη. Αυτό είναι το καθοριστικό μήκος. Πιό κάτω - στο παράδειγμα - θεωρήσαμε μήκος χορδής 660 χιλιοστά (66 πόντοι). Προτιμάμε τα χιλιοστά γιά ακρίβεια.

“Δεσμός” = το μεταλλικό συρματάκι που έχει σφηνωθεί μέσα σε ένα αυλάκι στον έβενο της ταστιέρας. Τα αριθμούμε με 0, 1, 2, 3, κλπ. Στο μηδέν δεν έχουμε δεσμό παρά τον “πάνω καβαλάρη” που είναι δίπλα στις χορδές. Στο “ένα” έχουμε τον πρώτο δεσμό, κλπ.

“νότα” = μουσικός φθόγγος σε οποιαδήποτε οκτάβα. Αν 440 Hz είναι το La τότε La είναι και κάθε διπλασιασμός ή υποδιπλασιασμός του 440 (110, 220, 440, 880 κλπ)

Στη “φυσική κλίμακα”, εκεί που οι πιό έμπειροι παράγουν τις λεγόμενες “αρμονικές”, σε γενικές γραμμές ισχύει το ότι:

Στο μισό (1/2 = 0.5) του μήκος της χορδής έχουμε το 12ο δεσμό όπου ηχεί η ίδια νότα της ελεύθερης χορδής, μιά οκτάβα ψηλότερα. Το ξέρουν όσοι έχουν πιάσει όργανο αυτό.

Στα τρία τέταρτα (3/4 = 0.75) του μήκος της χορδής έχουμε τον 5ο δεσμό, δηλ. 5 ημιτόνια ψηλότερα από τη νότα της ελεύθερης χορδής. Προσοχή, μετράμε από τον κάτω καβαλάρη πρός τον πάνω που είναι πλάϊ στα κλειδιά.

Στα δύο τρίτα (2/3 = 0.6666) του μήκος της χορδής έχουμε τον 7ο δεσμό.

Υπάρχουν κι άλλα κλάσματα που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Επειδή χρησιμοποιούμε τα γινόμενα του αντίστροφου της 12ης ρίζας του 2, δηλαδή τα γινόμενα του αριθμού 0,94387 επί τον εαυτό του. Έτσι, πέντε φορές επί τον εαυτό του (γιά το 5ο τάστο) βγαίνει το 0,74915. Είχαμε πεί οτι “κανονικά” με το κλάσμα 3/4 πρέπει να βγεί 0.7500. Εχουμε μιά απώλεια από την κλασματική προσέγγιση της τάξης του 0.11%. Αυτό άμα το υπολογίσεις πάνω σε χορδή μήκους 660 χιλιοστών βγάζει 0.11*660/100 = 0.7 χιλιοστά. Οχι σπουδαίο, αλλά άμα υπολογίσεις το σφάλμα στο Mi και το Si, θα βρείς πάνω από 2 χιλιοστά.

Ας αφήσουμε τις θεωρίες, και πάμε στη πράξη:

Εστω λοιπόν οτι έχουμε ένα όργανο, με μήκος χορδής 660 χιλιοστά.
Με βάση τον πίνακα που ακολουθεί, παράγεται π.χ. το 6ο τάστο πολλαπλασιάζοντας το 0,70711 επί το 660 που δίνει μήκος χορδής (Μ.Χ.) 467 χιλιοστά (από τον κάτω καβαλάρη πούναι πλάϊ στην τρύπα του ηχείου).
<FONT FACE=“courier”>
ΤΑΣΤΟ ΣΥΝΤΕΛ. Μ.Χ.
0 1,00000 660
1 0,94387 623
2 0,89090 588
3 0,84090 555
4 0,79370 524
5 0,74915 494
6 0,70711 467
7 0,66742 440
8 0,62996 416
9 0,59460 392
10 0,56123 370
11 0,52973 350
12 0,50000 330
13 0,47194 311
14 0,44545 294
15 0,42045 277
16 0,39685 262
17 0,37458 247
18 0,35355 233
19 0,33371 220
20 0,31498 208
21 0,29730 196
22 0,28062 185
23 0,26487 175
24 0,25000 165
</FONT>

Η συνέχεια του πίνακα είναι άπειρη, διότι άπειρες είναι και οι διαιρέσεις που (μαθηματικά μόνο) επιτυγχάνονται σε πεπερασμένη χορδή. Βέβαια, δεν έχει νόημα από ένα σημείο και μετά, διότι δεν χωράει το δάχτυλο του παίκτη (πχ του Αρη του χοντροδάχτυλου) ανάμεσα σε πολύ κοντινούς δεσμούς.

Στην πράξη, για να τραβήξεις τις “χαρακιές” στον έβενο ωστε να περάσεις τους δεσμούς, πρέπει να κάνεις μιά μετατόπιση της χαρακιάς προς τον κάτω καβαλάρη (τόση όσο το μισό του πάχους του δεσμού) ώστε να δημιουργείται το θεωρητικά απαιτούμενο μήκος.

ΜΙΚΡΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ (μιάς και την άνοιξε ο Σώτος):

Με το πάτημα της χορδής ανάμεσα στους δεσμούς αλλοιώνεται η δύναμη με την οποία τείνεται η χορδή. Οπότε και αλλάζει η συχνότητα πρός το υψηλότερο. Αυτή η διαφορά:
(δύναμης κουρδίσματος) - (τελική δύναμη με το πάτημα)
πρέπει να αγγίζει το μηδέν.

Θεωρητικά (απλή ευκλίδεια γεωμετρία, με λίγη ανάλυση παραπάνω), εξαρτάται από τους παρακάτω παράγοντες:

  1. Από το πόσο κοντά στο μέσο της χορδής παίζεις. Οσο πιό κοντά σ’ αυτό, τόσο λιγώτερη η διαφορά. Γιαυτό ο παίκτης όταν παίζει στα πρώτα τάστα ή προς τα κάτω τα πιό πρίμα, ζορίζεται περισσότερο να πατήσει τη χορδή να ακουμπήσει τον έβενο. Ομως, αυτό εξαρτάται και από το:

  2. Από το ύψος του πάνω και του κάτω καβαλάρη. 'Η με άλλα λόγια, από το πόσο κοντά στους δεσμούς βρίσκονται οι χορδές. Δηλ, από το πόσο “μαλακό” είναι το όργανο. Επειρεάζει εντυπωσιακά αυτή η παράμετρος.

  3. Από το συνολικό μήκος χορδής: Οσο πιό μακρύ, τόσο μειώνεται η διαφορά. Αλλά δεν επειρεάζει παρά ελάχιστα. Αυτό είναι το δώρο της φύσης στους ρεμπέτες: Ακόμα και ένας λιλιπούτειος μπαγλαμαδάκος, αν γίνει σωστά, δεν θα φαλτσάρει περισσότερο από ενα “βασιλικό” μπουζούκι.

  4. Από το πόσο χαμηλά βρίσκονται οι δεσμοί. Η, σα να λέμε, πόσο λιμαρισμένοι είναι. Οσο πιό χαμηλοί, τόσο μικρότερη η διαφορά, αλλά τόσο περισσότερο “ταστάρει” το όργανο.

Τελικά, οι παράμετροι είναι πολλές. Αυτό είναι καλό και όχι κακό. Είναι η διαλεκτική της ΜΠΟΥΖΟΥΚΟΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ! Κάποιες από τις παραμέτρους ενδεχομένως να μην περνάνε από το χέρι του κατασκευαστή. Πχ. δεν θέλει “χαμηλούς” δεσμούς γιά Χ λόγους. Του μένουν μερικές ΑΛΛΕΣ όμως παράμετροι για να “παίξει” τη διαφορά.

Αυτά, και αν υπάρχει ενδιαφέρον επανερχόμαστε.

ΚΚ

Οπως καταλάβατε δουλεύω σαν ψαράς που δεν ξέρει τα νερά: ρίχνω λίγη μαλάγρα, και πετάω posting σε διάφορα βάθη. Και όποιος τσιμπήσει.

9 posts were split to a new topic: Πρόβλημα με διαστήματα σε ταστιέρα μπουζουκιού

Τι είναι αυτά που τους λες ρε Κουρούνη! Θα σ’ ακούσει ο Αντρέας και τη …βάψαμε. Εκείνος δε μπορεί να κουρδίσει τις δυο όμοιες μεταξύ τους. Αμα φτιάξει ένα “σαζάτο” όργανο, τότε κάθε βράδυ στην ταβέρνα θα κουρδίζω μπουζούκια αντί να παίζω.
Αντε να το ρίξω στο σοβαρό τώρα.
Φτιάξε ένα μονόχορδο (το φτιάχνουμε όλοι παρέα αν θες), χωρίς να δώσεις σημασία στο ηχείο. Δηλαδή μια ταστιέρα που να βγάζει κάποιο minimum ήχο. Συγκέρασέ την όπως εσύ νομίζεις, να δούμε τι νότες θα βγάλει. Εγώ πάντως πιστεύω ότι δεν έχεις δίκιο (για τα λανθασμένα τάστα, βάσει του Πυθαγόρα). Αν αποδειχτεί ότι έχεις δίκιο… θα σε βγάλουνε στα κανάλια!!!

Φαντάζεσται ρε μια κοινωνία που θα συζητούσε σε τηλεοπτικές εκπομπές το θέμα της ορθής διαίρεσης
της ταστιέρας αντι για τα γαμίσια του κορκολή
ναι ρε , αυτό είναι ο Αρης κι ο ΚΚ(ΤΜ) σε παράθυρο κι Ευαγγελάτος στην μέση.
Ο χοπ μεγάλωσε και με έχετε βάλει σε δίλημα
Πυθαγόρειος ή συγκερασμένη κλίμακα.
Για να ακούω επιχειρήματα

Ρε Αρη, δεν τίθεται θέμα σωστού και λάθους.
Απλά η εξέλιξη οδήγησε (πρώτα τους κεντρο-ευρωπαίους) σε ένα “συμμάζεμα” των κλιμάκων με τη βοήθεια των απλών μαθηματικών.
Ισομοιράζεις τη χορδή με τρόπο λογαριθμικό και “ξεμπερδεύεις” με τα κλάσματα. Είναι πολύ παλιά ιστορία και δεν τίθεται θέμα να ξανα-ανοίξει (έτσι νομίζω… άμα είναι, ας το ψάξουμε το θέμα).
Το αν το αναφέρω, είναι γιατί (αντίθετα με τους τούρκους) υπερβολικά εύκολα “ξεμπερδέψαμε” με τα 72 κόματα της βυζαντινής.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΠΟΥ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ:

Οι τούρκοι - ακόμα και σήμερα - δουλεύουν με 9 υποδιαιρέσεις του τόνου και τέσσερις υποδιαιρέσεις του ημιτονίου.
Επιπλέον εξακολουθούν να ορίζουν με τρόπο κλασματικό το μουσικό μόριο της κλίμακάς τους.

Εμείς, γιά κάποιους σοβαρούς ιστορικούς λόγους φαίνεται, σπεύσαμε να υιοθετήσουμε την κεντρο-ευρωπαϊκή υποδιαίρεση χωρίς πολλές πολλές περιστροφές. Οι λόγοι ήταν (σαφέστατα) οι καλλιτεχνικές προτιμήσεις της αιωνίως δουλοπρεπούς ελληνικής ψευτο-αστικής τάξης.

Μήπως, λέω ΜΗΠΩΣ θέλουμε να το ξανασκεφτούμε?
Δεν βλάπτει. Αλλωστε, υπάρχουν εκατοντάδες μουσικοί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα που έχουν όργανα με “μπερντέδες” (μετακινούμενους δεσμούς).

Υπάρχουν πολλά ανοιχτά θέματα, που με τυφλή υιοθέτηση της συγκερασμένης, δεν διαιωνίζονται, παρά ξεχνιώνται. Κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο.

Τα λέμε καλύτερα από κοντά αυτά. Δεν τα ξέρω τόσο καλά (ακόμα) για μπορώ να τα γράψω σωστά.
Είμαι σε φάση αναζήτησης άκόμα…
Πιστέυω νάβρω άκρη σύντομα.

ΚΚ

oi akolouthes difthinsis einai ton grafeion diplomaton evresitexnias. Aftes einai oi diefthinsis ton mixanistmon evresis. isos vrite kati. poio sigoura prepei na pate oi idioi ston organismo viomixanikis idioktisias sto marousi kai na kanete evresi gia kamia patenta gia mousika organa. Ego epeidi asxoloume rotisa kai mou ipan oti iparxoun. molis paro mia anasa tha psakso kai oti vro tha to koinopoiiso

http://gr.espacenet.com/
http://164.195.100.11/netahtml/search-bool.html

Παιδιά γειά και χαρά. Διάβασα τη συζήτήση περί μπουζουκοκατασκευής και έχω μία απορία. Το μήκος χορδής ορίζεται από τον εκάστοτε οργανοποιό ή πρέπει να είναι κάποιο σταθερό μήκός; Εγώ πάντως μέτρησα το μπουζούκι μου και το βρήκα 334 χιλιοστά. Από κει και πέρα ρύθμισα στο ίδιο και τον καβαλάρη που ήταν κάτι χιλιοστά μετατοπισμένος. Ευχαριστώ για τις πληροφορίες.

Όσον αφορά την πρόταση του Κώστα για τα “σαζάτα” όργανα μην πάμε μακριά. Απ’όσο ξέρω Ο Γιοβάν Τσαους είχε κάτι τέτοιο. Ένα σαζομπούζουκο που δεν μπορούσε κανείς άλλος να παίξει λόγω των υποδιαιρέσεών του (χώρια που είχε και γνώσεις ο άνθρωπος καθότι ήξερε όλους τους δρόμους).

Τα λέμε,
γιώργος

Προφανώς Γιώργο το μπουζούκι σου είναι 67άρι, όπως και η πλειοψηφία αυτών που κυκλοφορούν στις μέρες μας. Δηλαδή το μήκος χορδής είναι 67 εκ.
Και έτσι ίσως με μεγαλύτερη προσοχή αν ξαναμετρήσεις θα βρείς αντί για 334 χιλ. το σωστό που είναι 335 χιλ. Και αυτό γιατί 33,5*2=67 εκ.

Το θέμα της επιλογής του μήκους της ελεύθερης χορδής είναι μάλλον μεγάλη ιστορία και αυτό γιατί εμπλέκονται πολλοί παράγοντες. Ίσως φαίνεται πως είναι θέμα προσωπικής επιλογής του κατασκευαστή αλλά ακόμα και σ’ αυτήν την περίπτωση η επιλογή είναι αποτέλεσμα συνυπολογισμού ιδιαιτεροτήτων του μπουζουκιού.
Π.χ. αν και έχω δεί μπουζούκι με μήκος χορδής 70 εκ., από το σημείο αυτό και προς μεγαλύτερα νούμερα περιορίζεται πολύ η ευχέρεια και η ταχύτητα του παιξίματος στα πρώτα-μεγάλα τάστα.
Επίσης οι βιομηχανίες που παράγουν χορδές δίνουν σ’ αυτές συγκεκριμένες διατομές (πάχη), ώστε καθώς κουρδίζουμε το όργανο(τεντώνουμε τις χορδές)αυτές να μας δίνουν συγκεκριμένες νότες. Αυτό σημαίνει πως για συγκριτικά μεγάλα μεγέθη χορδής π.χ. στο μπουζούκι θα έπρεπε να αυξηθεί και το κούρδισμα (τάση χορδής) για να μας δώσει αντίστοιχα τη Ρε, τη Λα κλπ, με αποτέλεσμα να σπάνε οι χορδές.
Εάν επρόκειτο για άλλα ντουζένια (εκτός του Ρε-Λα-Ρε) ίσως και να μπορούσαμε να φτιάξουμε μπουζούκια με μήκος χορδής 80 ή και 90 εκ.
Πάρε για παράδειγμα τα σάζια που έχουν μεγάλο μήκος χορδής. Οι χορδές τους είναι πολύ πιο λεπτές και μαλακές (όχι πολύ τεντωμένες) και φυσικά είναι κουρδισμένα σε άλλα ντουζένια.

Τα ίδια και για μπαγλαμάδες και τζουράδες.
Συνήθως οι μπαγλαμάδες είναι γύρω στα 36 εκ. και οι τζουράδες 62 εκ. για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Οι μπαγλαμάδες έχουν χορδές μαντολίνου και οι τζουράδες λαούτου.

Να συμπληρώσω μόνο μερικά στα όσα πολύ σωστά σημείωσε ο Little George (λίγο από Ρομπέν των Δασών έχουμε εδώ!)

Βεβαίως και δεν μπορεί κανείς να φτιάχνει όποιο μήκος χορδής γουστάρει. Ομως το σύν / πλην 3 άϊντε 4 πόντους δεν αλλάζει τραγικά τα πράγματα. Εννοείται οτι οι διάμετροι που δίνονται από τους κατασκευαστές χορδών είναι σχεδιασμένες για κάποιο ιδανικό μήκος χορδής ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΝΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΟ ΡΗΜΑΔΙ ΤΟ ΦΑΚΕΛΛΟ ΠΟΥ ΤΙΣ ΕΧΕΙ ΜΕΣΑ. Οπότε αυτό που θα ήταν χρήσιμο, είναι να κατασκευάσει κανείς ένα Πυθαγόρειο μονόχορδο με δύο καβαλαρέους και αντί γιά χορδοστάτη ένα δυναμόμετρο ακριβείας για να υπολογίσουμε τάση χορδής και παραγόμενες αρμονικές.
Νομίζω πως μόνο έτσι θα ξέρουμε τι μας γίνεται. Ομως, ποιές χορδές να δοκιμάσουμε; Εδώ γίνεται χαμός. Πήρα προ ημερών για τον τζουρά μου χορδές λαούτου (λίγο ποιό μακρυές) διότι έτσι μου είπανε και διεπίστωσα οτι κρεμάνε χειρότερα απο τις μπουζουξίστικες που του είχα. ΑΝΤΕ πάλι να τις αλλάζω.
Το λάθος μου; Ε, ήταν οτι πήγα και πήρα χύμα πράμα. Αγνωστη διάμετρος, άγνωστο βάρος ανά τρέχον μέτρο, άγνωστα όλα. Μόνο ο Στασινός έδειχνε να ξέρει τι βγάζει απ’ τα συρτάρια του.
Προ δέκα δώδεκα ετών έπαιζα με ένα ταμπουρά 72,5 εκ. Με το θέμα των χορδών είχα χάσει τον ύπνο μου. Θυμάμαι οτι στις ΔΕΚΑ ώρες απασχόλησης με το όργανο οι ΕΦΤΑ ήταν αφιερωμένες στο πέρασμα νέων σετ χορδών και στο κούρδισμά του.
Προτείνω καυτά αυγά στις μασχάλες των κατασκευαστών χορδών και παλούκωμα των εμπόρων που τα ξέρουν όλα.
Αυτά.

Little George, θα φτιάξουμε το μονόχορδο?

ΚΚ

Ακου τώρα σε τι λούκι μπήκα…
Είμαι Σάββατο βραδάκι στο ρεμπετοουζερί ενός φίλου και (τι άλλο) τα πίνω μ’ έναν “αδερφικό”. Το παληκάρι είναι μάλλον ο καλύτερος ηχολήπτης στην Πελοπόνησσο και απ’ τους καλύτερους πανελλαδικά. Και μου χώνει την ερώτηξη:
“Πώς θα βγάλουμε στην κονσόλα το μπουζούκι, σε μεγάλη ένταση, κρατώντας όμως το φυσικό του ήχο”;
Τα δεδομένα που μου βάζει είναι:

  1. Οι κάψες αλλά και όλοι οι μαγνήτες που κυκλοφορούν στην αγορά δε βγάζουν φυσικό ήχο.
  2. Τα μικρόφωνα μπορούν να πιάσουν το φυσικό ήχο, αλλά όταν χρειάζεσαι μεγάλες εντάσεις τα πράγματα είναι “σκούρα”. Μάλιστα, σε κλειστό χώρο είσαι αποτυχημένος “από χέρι” (ατελείωτοι μικροφωνισμοί).
    Εχει στο μυαλό του μια συγκεκριμένη λύση:
    Συνδυασμός “ειδικού” μικροφώνου με κάψα ή μαγνήτη.
    Θέλει δηλαδή να πάρει ένα μέρος των συχνοτήτων απ’ το καπάκι και ένα μέρος απ’ το ηχείο.
    Η βοήθεια που μου ζήτησε:
    Να κάτσουμε μαζί και να του παίξουμε μπουζούκι σε δυο-τρία στυλ. Και εννοεί να παίξουμε σόλα, ακόρντα και “γεμάτες”. Θέλει το μπουζούκι του “πειράματος” να έχει δυνατό και “μεσαίο” ήχο.
    Αυτός θα ηχογραφήσει τους διάφορους ήχους που προκύπτουν και θα μετρήσει τις διάφορες συχνότητες στο “αναλάιζερ”. Ετσι, βάσει των προδιαγραφών των μικροφώνων, θα ταιριάξει κάτι ανάλογο.
    Το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί είναι οι μπάσες και μπασομεσαίες συχνότητες που κάνουν όλη τη ζημιά (ομολογώ ότι πίστευα το αντίθετο).
    Η σκέψη μέχρι στιγμής είναι:
    Ενα μικρό εσωτερικό μικρόφωνο (που θα δέχεται χαμηλό σήμα, ώστε να μην “συντονίζει”) θα συλλαμβάνει τις μπάσες και τις μπασομεσαίες, ενώ ένας μαγνήτης ή μια κάψα θα παίρνει τις μεσαίες και κύρια τις πρίμες.
    Θα εξαντληθούν τα περιθώρια χρήσης μικρής κάψας (πρότεινα βιολιού, την οποία έχω δοκιμάσει παλιότερα και είχα σχετικά καλό αποτέλεσμα), ώστε να αποφευχτεί η τρύπα που “βολεύει” τους μαγνήτες.
    Αν καταφέρει να το φτιάξει θα τρομάξουμε πολύ κόσμο.
    Κι ένα άσχετο με τα παραπάνω.
    Κατέληξα στο ξύλο του μπαγλαμά που θα φτιάξω.
    Ελιά. Κι αν μάλιστα είμαι τυχερός (όσο αφορά το μέγεθος του κούτσουρου), ελιά κομμένη κατά τη διάρκεια της κατοχής!

Ελιά Ελιά και κώτσο βασιληά…

Έλα ρε Κώστα.

Το ίδιο ακριβώς σκεφτόμουν και εγώ για το δυναμόμετρο κλπ.
Δε μου φαίνεται πολύ δύσκολο.
Τουλάχιστον μπορούμε να υπολογίσουμε την τάση κάθε χορδής.
Από 'κεί και πέρα δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοείς με το “Πυθαγόρειο μονόχορδο”. Πόσες οκτάβες νομίζεις ότι θα πρέπει να περιλαμβάνει; (Εάν φυσικά πρέπει να είναι περισσότερες της μίας.)

Σκέψου πως το μονόχορδο αυτό θα είναι η τελείως ανηλειγμένη μορφή έκφρασης του ταμπουρά, ή ανάποδα ο ταμπουράς είναι η πλήρως συμπεπυκνωμένη μορφή του μονόχορδου που προτείνεις.(Αν κατάλαβες τίποτα πες μου και 'μένα!!!)

Καλημέρα βλάμηδες

Το μονόχορδο έχει όσες οκτάβες θέλουμε, δεδομένου οτι από καβάλαρη σε καβαλάρη έχεις ακριβώς “άπειρες το πλήθος” υποδιαιρέσεις του μισού του μισού του μισου κλπ…
Για τον υπολογισμό της τάσης εφελκυσμού των χορδών, το μονόχορδο που χρειάζεται κανείς είναι το στοιχειώδες. Ισα ίσα να παράγει την δεσπόζουσα αρμονική (δεν ξέρω τους ελληνικούς όρους της ακουστικής- βοηθάτε ωρέ!) και να είναι ανιχνεύσιμη από ένα κουρδιστήρι.

Ομως πονηρά σκεπτόμενος λέω το εξής: ΑΜΑ είναι να μπεί κανείς στο κόπο να κάνει κάτι, καλό είναι “φτάσει στον πάτο”. Το μονόχορδο που ονειρεύομαι είναι μιά συσκευή μελέτης του ήχου που, εκτός από το δυναμόμετρο (που θα είναι και η καινοτομία μας) θα έχει επαρκές μήκος για τοποθέτηση και ενός κινητού καβαλάρη (ας το λέμε κινητό “τάστο”) και ενός ηχείου τέτοιου ώστε να παράγει ήχο ΚΑΙ από τη μιά μεριά του “τάστου” ΚΑΙ από την άλλη.
Σε συνδυασμό με την έρευνα του φίλου του Αρη περί σύλληψης του ήχου απο μπουζούκι, καλό θα ήταν να μπορούσαμε να τον περνάμε στην line-in της sound blaster και με το κατάλληλο software να μετράμε δεσπόζουσες και δευτερεύουσες αρμονικές της ταλάντωσης.

Ακόμα δεν έχω πιεί καφέ και δεν ξέρω τι ακριβώς γράφω. Μόλις ξυπνήσω, θα τα διαβάσω και άμα βγάλω συμπέρασμα θα ικανοποιηθώ πολύ.

ΚΚ

…μέρα.

  1. Πες μου τι ακριβώς θέλεις να μετρήσεις. Αυτό περί …δεσπόζουσας αρμονικής, κάν’ το πιο λιανά.
  2. Οταν λες “…να παράγει ήχο και από τη μιά μεριά του “τάστου” και από την άλλη”, εννοείς πίσω απ’ τον καβαλάρη; Αν ναι, για ποιό λόγο;
  3. Δυναμόμετρο, εννοείς μέτρηση έντασης του ήχου;
  4. Μην ήπιες τίποτις ληγμένο πρωί-πρωί;

Μόλις τελειώσετε το διδακτορικό σας γιατί περί αυτού πρόκειται,να μού πείτε και μένα το ιδανικό πάχος χορδής για κάθε μήκος κλίμακας μεχρί τότε έχω κάποια πιό φλέγοντα ερωτήματα όπως
πώς επηρεάζει το μέγεθος και το σχήμα της τρύπας
του ηχείου την ακουστική του οργάνου?
Μήπως η λέξη bozuk που σημαίνει proktos έχει να κάνει με την τρύπα στο ηχείο του μπουζουκιού που λείπει απο τα σάζια και άν ισχυει αυτο γιατί η τρύπα δεν είναι πίσω?
Πώς βρίσκουμε το ιδανικό ύψος των δυό καβαλαρέων
δηλ ποιά είναι η ιδανική απόσταση χορδής - τάστου?
Γιατί τρίζει ο γαμημένος ο μπαγλάμάς μου?
Ποίο είναι το ιδανικό σχήμα πένας?
εννοείται για κάθε πάχος χορδής.
θα μπορούσαμε να ξεράνουμε μουριά στο φούρνο μικροκυμάτων?
ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΜΟΥ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΚΟΜΙΝΕΣ ΟΠΩΣ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ
ΝΕΑΝΙΑΣ???

Απαντώ στις ερωτήσεις σου με τη σειρά:

  1. Να είναι τόσο ψιλές όσο να βγάζει δυνατό ήχο και να είναι τόσο χοντρές όσο να μη σπάνε ή να μην “τραβάει” το μανίκι μπρος.
  2. Απ’ τη στιγμή που έχει τρύπα, κατά την προσωπική μου άποψη, το μέγεθός της δεν αλλάζει σημαντικά την ένταση του ήχου (εκτός βέβαια από ακραίες περιπτώσεις).
  3. Ωωωωπ… Τα σάζια έχουν τρύπα πίσω…
  4. Δεν υπάρχει κανόνας, δηλαδή μαθηματικός τύπος που να λέει: Τόσο είναι το μανίκι, τόσο το σκάφος, άρα τόσο το ύψος του καβαλάρη. Ο πάνω καβαλάρης (ο μικρός) όσο το δυνατό χαμηλότερος, να μην “ξύνει” το πρώτο τάστο, ο κάτω το ίδιο αλλά εκεί ελέγχεις όλα τα τάστα. Οι χορδές πρέπει να είναι όσο το δυνατό κοντύτερα στην ταστιέρα, χωρίς όμως να “ξύνουν”. Καμιά φορά αθετείς εσκεμένα αυτόν τον “κανόνα”, δηλαδή, το αφήνεις να “ξύνει” λίγο προκειμένου είναι πιο μαλακό ή ανάποδα, σηκώνεις τις χορδές λίγο ψηλότερα και κάνεις το όργανο σκληρότερο προκειμένου να βγάλει πιο δυνατό ήχο.
  5. Μπορεί να τρίζει τουλάχιστο για δέκα λόγους. Π.χ. Στραβή ταστιέρα ή με κακή κλίση τοποθετημένη. Χαμηλοί καβαλάρηδες (είτε ο πάνω είτε ο κάτω είτε και δυο). Τάστα όχι καλά τοποθετημένα (μπορεί να είναι έστω και ένα). Βαθιές σχισμές στους καβαλάρηδες. Πολύ μαλακές (ψιλές χορδές) κ.ά.
  6. Οποιο σε βολεύει. Εχω δει και στρογγυλές…
  7. Ναι μπορούμε να την ξεράνουμε. Μετά, αφού φτιάξεις το όργανο με τη μικροκυματοφουρνοξεραμένη μουριά, φέρτο σε μένα να του βάλω κι ένα διαφανές καπάκι από πλεξγκλάς, ώστε να καλυφτούμε πλήρως τεχνολογικά. Παρεμπιπτόντως, είπαμε, το ξύλο που χρησιμοποιούμε για την κατασκευή μουσικού οργάνου πρέπει να είναι “πεθαμένο”, όχι “σκοτωμένο”.
  8. Κάνεις παρέα μαζί μου τελευταία. Ετσι, οι γκόμενες τυφλώνονται απ’ τη δική μου ομορφιά (να μην πω για τη δύναμη, την εξυπνάδα και το αλαβάστρινο κορμί μου) και αναγκαστικά εσένα σε …παραβλέπουν.
    Μεγάλε Αρη. Για όλα έχεις τη σωστή απάντηση!

Παλιά ήταν μιά υποψία.
Κάτι σαν ένα χαλικάκι στο παπούτσι.
Μιά φευγαλέα εικόνα, ένας ίσκιος.

Τώρα μετετράπη σε βεβαιότητα.
Μια σιγουριά που σου κάνει τα πάντα ξεκάθαρα.
Ξελαμπικάρισμα 100%

ΕΙΣΑΣΤΕ ΤΡΕΛΟΙ ΓΙΑ ΔΕΣΙΜΟ!
Και ως τέτοιους θα σας αντιμετωπίζω εις το εξής.

“Ας τον τρελλό στην τρέλλα του
και μην το συνεφέρεις
τι κρύβει μέσα η ψυχή
ενός τρελλού δεν ξέρεις”

Ακης Πάνου

Λοιπόν, μουρλάρες, ο καφές έχει ΟΝΤΩΣ λήξει προ διμήνου, αλλά αυτό δεν επαρκεί ως εξήγηση για το πρωινιάτικο παραλήρημά μου.

Δεσπόζουσα ή επικρατούσα αρμονική (dominant) λέμε την κύρια νότα που παράγεται από μιά ταλάντωση, π.χ. την Ρε για το καντίνι. Παράγονται κι άλλες (θεωρητικά) γιαυτό ξεχωρίζουμε την κύρια.

Το δυναμόμετρο μετράει κιλά (δύναμη) όπως το βάρος. Ενα κλασσικό δυναμόμετρο είναι αυτό με το ελατήριο που αντικατέστησε την παλάντζα. Υπάρχουν δυναμόμετρα φοβερής και τρομερής ακριβείας, όπως αυτά που είχαμε στο εργαστήριο σκυροδέματος στο πολυτεχνείο, και κάνουν κοντά στο εκατομμύριο.

Να παράγει ήχο και από τη μιά μεριά του τάστου αλλά και από την άλλη (όχι όπως τα όργανα που έχουμε) προκειμένου να μπορούμε να μελετήσουμε τις ΣΧΕΣΕΙΣ των ήχων κατά την συνήχηση.

Τώρα το ΓΙΑΤΙ… είναι μια ιστορία που λέγεται ΜΟΝΟΝ με κρασί κόκινο.

Χαίρετε, και να βλέπετε που και που το γιατρό σας.

Πέστο έτσι ρε μεγάλε. Μιλάς για το γνωστό δυναμόμετρο. Εγώ έψαχνα για κάτι σε σχέση με ένταση ήχου. Μάλιστα…
Λοιπόν να το πάρουμε το όργανο, γιατί μου χρειάζεται και μένα. Το παλιοφιατάκι έχει κάψει μια βαλβίδα και δουλεύει τρικύλλινδρα. Πρέπει να του μετρήσω τη συμπίεση, να του βγάλω το καπάκι της κεφαλής και ν’ αλλάξω τη βαλβίδα. Μετά όμως, για να σφίξει ομοιόμορφα το καπάκι, χρειάζεται δυναμόκλειδο, το οποίο δε διαθέτω.
Με μια ψιλοπατέντα όμως θα τα καταφέρω και με το δυναμόμετρο… ααααχα χα χα χα χα…
Πσσσσσσσσσσσσσσ… Μεγάλε! Ρέντα που 'χεις σήμερα!