Σε άλλο νήμα μάθαμε από τον Περικλή ότι στιχάκια από την Κακούργα Πεθερά έχουν καταγραφεί σε τοπικό σκοπό της Κω. Η καταγραφή (με τίτλο "στου Χαροκόπου τα στενά") βρίσκεται στην πρόσφατη έκδοση του ΚΕΠΕΜ, "Ζυές της Κω". Δεν έχω (ακόμη) την έκδοση και δεν ξέρω αν η Κακούργα Πεθερά είναι από τις καταγραφές του Καρά (1955 - 1975) ή από τις πρόσφατες.
Να, λοιπόν, άλλη μια περίπτωση που η Κακούργα Πεθερά ενσωματώθηκε στην παράδοση ενός τόπου. Στην παρουσίαση της έκδοσης ο Λάμπρος Λιάβας το θεωρεί έκπληξη και σχολιάζει: "…η αφομοιωτική και αναπλαστική δύναμη της παράδοσης"
Στη Σίφνο, στιχάκια της Κακούργας Πεθεράς αποδίδονται σε δύο σκοπούς, όχι όμως Σιφνέικους. Ο ένας είναι ο σκοπός από το τραγούδι"Μαρικάρα μου" (1931) του Νταλγκά. Βρίσκω στο sealabs ότι η Μαρικάρα έχει στοιχεία δίσκου HMV OW-82 και αριθμό καταλόγου ΑΟ-2012, ενώ η Κακούργα Πεθερά με τον Νταλγκά (1931) έχει στοιχεία δίσκου HMV OW-267, και αριθμό καταλόγου AO-2011. Ο άλλος είναι πάνω στο "Ζωντoχήρα (στο Περιστέρι γνώρισα) (1950)"
Βρίσκουμε καμια 25αριά στροφές για την κακούργα πεθερά (δείτε στο παρόν και εδώ. Αυτά, όπως πληροφορούμαστε παραπάνω, κυκλοφόρησαν σε έντυπη μορφή. Στις ηχογραφήσεις του Μοντανάρη με διαφορετικούς ερμηνευτές βρίσκουμε διαφοροποιήσεις στα στιχάκια κάθε φορά (προφανώς δεν ήταν δυνατόν να χωρέσουν όλα σε ένα τρίλεπτο). Επομένως, όπως λέει και ο Περικλής, η διάδοση στην ελληνική κοινωνία έγινε και από την έντυπη μορφή αλλά και από στόμα σε στόμα. Στη Σιφνέικη εκδοχή έχω καταγράψει δύο που δεν είναι σε καμιά ηχογράφηση (μαζί με την πιο πρόσφατη, του Ζαγοραίου). Είχα ρωτήσει ένα Σιφνιό (γεν. 1940) που τον είχα ακούσει να τραγουδάει πολλά από αυτά, από που τα είχε μάθει και μου είπε ότι τα ήξερε από τη μάνα του.
Όπως διαβάζουμε, το περιστατικό έκανε τρομερή εντύπωση στην τοπική κοινωνία και η διάδοση, τότε, του τραγουδιού ήταν αποτέλεσμα της εντύπωσης αυτής. Οπότε θα γινόταν έντονες συζητήσεις στην επικράτεια. Σε αποκριάτικο χορό του 1934 που έγινε σε καφενείο του Αρτεμώνα σώζεται δίστιχο:
Εδώ ειν το δικαστήριο που μέρες ελειτούργα
εδώ είναι που δικάσανε τη Φούλα την κακούργα
Προφανώς, στο καφενείο εκείνο θα γινοτανε έντονες συζητήσεις για το περιστατικό και ο λαϊκός ποιητής (εδώ Αλέξανδρος Μαγκανιέρης, 1865-1938) το σημείωσε.