Δεν ηθελα να γραψω για να μην το συνεχισω, αλλα δεν μπορω. Γιατι ειναι κακο να μαθαινουμε να διαιωνιζουμε και να διατυμπανιζουμε γεγονοτα που στην επισημη ιστορια (ας ειναι απο οποια πλευρα ας θελει) δεν ειναι καπου γραμμενα. Και εξηγουμαι: Πως γινεται να παρθει ως ιστορια το βιβλιο ενος δημοσιογραφου, ΟΧΙ ιστορικου; Αναφερει πηγες;; Εκει ειναι η ιστορια και τα γεγονοτα, οχι το τι λεει απο δευτερο ή και χιλιοστό δεύτερο χέρι ο κάθε κύριος Καμπουράκης. Αν η πηγη του ειναι τα πρακτικα του 20ου συνεδρίου, με γεια και χαρά να αποδεχτώ το γεγονός. Αλλά, το μη αναφερθέν στα επίσημα ντοκουμέντα, όπως και να το κάνουμε βρωμάει. Δεν θέλω να είμαι εριστικός, αλλά δεν μου αρέσει να δέχομαι και να αναπαράγω γεγονότα που δεν διασταύρωσα, ειδικότερα αν το έχει γράψει κάποιος ΜΗ ιστορικός ή δεν αναφέρει τις πηγές του.
Γιατί απλά φίλε Κούρε, αυτό κάλλιστα μπορεί να είναι η νοσηρότατη φαντασία του εμπαθούς με ότι κομμουνιστικό υπάρχει κυρίου Καμπουράκη.
Σε καμία περίπτωση δεν κακολογώ εσένα, αλλά το γεγονός πως και πάλι τα γραφόμενά σου δεν στηρίζονται στο 100% για να με “πεισεις”.
Καλο καλοκαίρι εύχομαι και ακομα πιο δημιουργικες συζητησεις.
Ορθόν.
Η αλήθεια είναι πως η ζωή και το έργο του καλλιτέχνη έχουν σημασία τόσο για το κοινό που τον παρακολουθεί, όσο και για τον ίδιο. Δεν μπορώ π.χ. να φανταστώ τον κ. Νταλάρα, όσο κι αν εκτιμώ τη φωνή του και απολαμβάνω τα (παλιά) τραγούδια του, να τραγουδά το “Πάγωσε η τσιμινιέρα” και να αισθανθώ την απόγνωσή του, όταν ο ίδιος διάγει βίο πολυτελή με πράσινες αποχρώσεις… θα μου πείτε, ένας τραγουδιστής που μιλά για χωρισμό στα τραγούδια του θα πρέπει να είναι ντε και καλά χωρισμένος; ΟΧΙ. Αλλά όσο και αν είναι ορθό να διαχωρίζουμε τον βίο από το έργο, δεν είναι πάντοτε εφικτό… η αλήθεια είναι πως επηρεαζόμαστε από αυτό, απλά χρησιμοποιώντας τη λογική διαχωρίζουμε τα πράγματα.