Χτες μου εφερε ενα απο αυτα να δω και να ψαχτω μιας και ξερει οτι ασχολουμαι με αυτες τις μουσικες.
Μου ειπε οτι μεταξυ αυτων ειναι καποιο του Βαμβακαρη και καποιο του Τσιτσανη…τι και πως ιδεα δεν εχει!
Σε λιγες μερες μαλλον θα μου φερει να τα δω ολα.
Δεν εχει γραμμοφωνο για να τα παιξει,δεν ειναι συλλεκτης,δεν ασχολειται καν με τη μουσικη αυτη οποτε του ειναι ουσιαστικα αχρηστα και ασημαντα.
Ενδιαφερεται να τα πουλησει.
Αυτο που εχω στα χερια μου σημερα δεν ειναι ρεμπετικο,οι ετικετες γραφουν:
his masters voice
απο τη μια πλευρα
“ΜΑΝΩΛΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΤΙΝΑ”-φοξ Νασου Φακιδη
Ζωζεφινα Γενοβεζου,Νασος Φακιδης και Γ.Καρανικολας
Χαβανεζικη συντροφια
απο την αλλη
“ΜΠΑ’Ι’Α”(ειναι λιγο δυσαναγνωστο)-Αραπικο Νασου Φακιδη
Ζωζεφινα Γενοβεζου κ Γ.Καρανικολας
Χαβανεζικη συντροφια
Το ενα τραγουδι υπαρχει και στο youtube το αλλο οχι.
Έτσι για την περιέργεια, πώς γίνεται αυτή η δουλειά;
Από πικάπ ή κασετόφωνο, η οικιακή ψηφιοποίηση γίνεται όπως περίπου γράφαμε παλιά κασέτες από δίσκους: παίρνω τον ήχο από μια έξοδο του ενισχυτή του στερεοφωνικού (μ’ έχει βολέψει η έξοδος των ακουστικών, δεν ξέρω αν υπάρχει και καλύτερη λύση) και τον πάω στον υπολογιστή ή σε ένα ηλεκτρονικό γραφτήρι. Από γραμμόφωνο όμως; Τα κλασικά γραμμόφωνα με το χωνί δεν ήταν για να συνδέονται με οτιδήποτε, άρα δεν έχουν εξόδους. Υπάρχουν σύγχρονα γραμμόφωνα που να μπορείς να πάρεις τον ήχο εσωτερικά;
Χωρίς να θέλω να φανώ ή να το παίξω ειδικός επί του θέματος, παλιότερα από “φιλολογικό” καθαρά ενδιαφέρον είχα ασχοληθεί με τη διαδικασία, χωρίς όμως να την κάνω ποτέ πράξη.
Ο τρόπος ο “εύκολος” (θεωρητικά πάντα) ήταν η αγορά ενός high-tech pickup παρόμοιου με αυτό που η λύση του προβλήματος ερχόταν με την οδήγηση του ήχου μέσω usb σε υπολογιστή (ή mac) όπου γινόταν η εγγραφή και επεξεργασία του ήχου. Φυσικά είχε ρύθμιση ταχύτητας για 33.3 / 45 / 78 στροφές.
Ο φτηνότερος και πιο ανορθόδοξος τρόπος είναι φυσικά με “εξωτερική” εγγραφή και μετά επεξεργασία σε κάποιο υπολογιστή.
κι εγώ από φιλολογικό ενδιαφέρον έμαθα πέντε πράγματα στη θεωρία…
εύρεση δίσκου στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, προσεχτικό καθάρισμα του δίσκου, καλό πικάπ με ρύθμιση για 78στρ, κατάλληλη βελόνα, κατάλληλος προενισχυτής, καλός μετατροπέας αναλογικού σήματος σε ψηφιακό.
για να γίνει σωστά το κάθε βήμα προϋποθέτει εμπειρία και εξάσκηση, και βέβαια επένδυση σε εξοπλισμό. ξαναλέω, ότι το ζητούμενο είναι ληφθεί η καλύτερη δυνατή εγγραφή από τον 78άρη, στο ψηφιακό αρχείο πέρα από μικροβελτιώσεις, η όποια επεξεργασία θα αλλοιώσει την ηχογράφηση.
Πικάπ ε; Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι παίζονται και σε πικάπ, παρόλο που το δικό μου έχει και 78 στρ. Μια μοναδική φορά είχα δοκιμάσει να παίξω δίσκο γραμμοφώνου, και ο θόρυβος ήταν τόσο τρομαχτικός που φοβήθηκα ότι θα μου χαλάσει τη βελόνα. Το έβγαλα και δεν ξαναδοκίμασα. Υπάρχουν λοιπόν ειδικές βελόνες για πλάκες γραμμοφώνου σε πικάπ, ε; Και σίγουρα και ειδική ρύθμιση στα βαριδάκια φαντάζομαι.
Στη διαδικασία που περιέγραφα πιο πάνω για δίσκο πικάπ ή κασέτα, ομολογώ ότι ενώ το ξέρω πως υπάρχει κι αυτό, το παρέλειψα γιατί δεν έχω το σχετικό εργαλείο. Πήρα τον ήχο απλά, όπως αν ερχόταν από ένα μικρόφωνο που ηχογραφεί εξωτερικούς ήχους. Άρα πρέπει κάθε φορά να ρυθμίζω και την ένταση καταλλήλως. Αυτό φυσικά έχει απώλειες, και είναι κάτι ενδιάμεσο μεταξύ εξωτερικής και κανονικής εσωτερικής ηχογράφησης. Ωστόσο, μετά από αρκετές δοκιμές, το αποτέλεσμα δεν είναι αφόρητο.
Δεν ξέρω πώς είναι τα πράγματα σήμερα, εγώ ξέρω πώς δούλευε το πικάπ που αγόρασαν στη δεκαετία 50 προς το τέλος της, οι γονείς μου και γρήγορα το οικειοποιηθήκαμε. Είχε τρεις ταχύτητες (78, 45, 331/3) και δύο βελόνες, τη μία για τα βυνίλια και την άλλη για τις πλάκες. Πλάκες (78 στροφών) δεν αγοράστηκαν ποτέ, αλλά κάποιος πιό μάγκας από μένα μου είχε εξηγήσει ότι οι μεν δίσκοι βυνιλίου χαράσσονται με κινήσεις της βελόνας δεξιά και αριστερά από το νοητό κυκλικό ίχνος, στις δε πλάκες δεν ξεφεύγει δεξιά / αριστερά η βελόνα χάραξης αλλά αυξομειώνεται το βάθος του αυλακιού. Άρα, χρειάζονται πράγματι δύο μύτες αναπαραγωγής ήχου, μία για 33 – 45 και μία για 78. Με ένα επί τούτου μοχλουδάκι που το έσπρωχνες είτε στην αριστερή μεριά της κεφαλής είτε στη δεξιά, περιστρεφόταν ολόκληρος ο μηχανισμός αναπαραγωγής και ερχόταν προς τα κάτω είτε η μία είτε η άλλη μύτη (stylus στα αγγλικά). Να σημειώσω εδώ ότι η μύτη για τις 78άρες πλάκες δεν χρειαζόταν, φυσικά, να αντικαθίσται μετά από κάθε παίξιμο.
Το δικό μου πικάπ είναι της δεκαετίας '70 (γονέων φυσικά). Έχει τις τρεις ταχύτητες (και μια τέταρτη, 11 στροφές, για δίσκους μιας τεχνολογίας που βγήκε κάποτε για λίγο και δεν έπιασε). Δεύτερη βελόνα δεν παίρνει. Επειδή όμως εκείνη την εποχή τα πικάπ ήταν κυρίως «συναρμολογούμενα», δηλαδή συνήθως αγόραζες ένα σκέτο πλατώ και το αρμάτωνες με βραχίονα/κεφαλή/βελόνα της επιλογής σου, υποθέτω ότι οι γονείς μου απλώς δεν πήραν κεφαλή σαν των γονέων του Νίκου γιατί το '70 δεν είχαν πια δίσκους γραμμοφώνου.
και οι δικοί μου έχουν ένα τέτοιο! 16 στροφές είναι (για την ακρίβεια 16 2/3, το μισό του 33 1/3), νομίζω είχα πετύχει ένα δίσκο μια φορά. έχει μεγάλη διάρκεια αλλά ποιότητα περισσότερο για ομιλίες παρά για μουσική (http://www.capsnews.org/apn2010-3.htm).
Οι 16 στροφές ήταν πράγματι μόνο για ομιλία και η καινοτομία αυτή δεν έπιασε. Των δικών μου γονιών το πικάπ δεν την είχε, βγήκε αργότερα, όπως και το στέρεο. Το στέρεο έχει μία ενδιαφέρουσα τεχνική: καθώς κυλάει ο δίσκος, το “δεξιό” αυλάκι ακολουθεί τις κινήσεις του ενός καναλιού, το “αριστερό” του άλλου. Η βελόνα “διαβάζει” και τα δύο κανάλια συγχρόνως. Και μιά που μιλάμε για πικάπ, τα λίγο πιό ακριβά εκείνης της εποχής είχαν και μία διάταξη που επέτρεπε να στοιβάζεις μέχρι δέκα δισκάκια των 45 στροφών σε έναν ψηλό άξονα, αντί του χαμηλού για ένα μόνο δίσκο και το πικάπ σήκωνε αυτόματα την κεφαλή, την έστελνε μέχρι να ακουμπήσει το δισκάκι, έπεφτε το δισκάκι αυτόματα (πάνω στα υπόλοιπα, που είχαν ήδη παιχτεί) και ακολουθούσε η κεφαλή, που ήξερε πόσο ακριβώς πρέπει ακόμα να προχωρήσει προς το κέντρο, ώστε να κατέβει μετά και να βρεθεί στο κενό, άγραφο κομμάτι της άκρης του δίσκου.
Και κάτι που το έχω ξαναδιηγηθεί αλλά αξίζει: Εκπομπή, δεκαετία 50 προς το τέλος, στο “δεύτερο πρόγραμμα”, προσφερόμενη για προώθηση δίσκων. Παρουσιαστές Μίμης Πλέσας και Μίμης Φωτόπουλος. Πλέσας, στην αρχή της (45 λεπτών) εκπομπής που παρουσίαζε δέκα δίσκους: - Και σου έχω σήμερα δέκα κομμάτια, το ένα καλύτερο απ’ το άλλο! Φωτόπουλος: - Ε, πρόσεχε τότε να τα τοποθετήσεις με τη σωστή σειρά στο πικάπ, αλλοιώς θα βγούν το ένα χειρότερο απ’ το άλλο!
Ως φαίνεται, τα είχε “χαρίσει” ο Τσιτσάνης και τα δύο στον Βασιλειάδη, που εμφανίζεται εκτός από στιχουργός και ως συνθέτης.
Μόνο για ομιλία, γιατί για μουσική δεν είχε ικανοποιητική πιστότητα (αυτό που στα ψηφιακά λέμε “ποιότητα”): Λιγότερες στροφές ανά λεπτό σημαίνουν ότι η βελόνα “κινείται” πιο αργά στο αυλάκι, άρα μέχρι να περάσει λ.χ. ένα δευτερόλεπτο από την ηχογράφηση κάνει λιγότερα εκατοστά δρόμο απ’ ό,τι στις 33 ή τις 45. Άρα, ότι η “πληροφορία” είναι πιο πυκνογραμμένη. Στις 33 στρ. είναι πιο αραιογραμμένη, άρα με λιγότερες απώλειες, στις 45 ακόμη καλύτερα (αυτός είναι υποθέτω ο λόγος που το αντιοικονομικό 45άρι επιβίωσε και αφού το ΛΠ είχε καθιερωθεί) και, παραδόξως, στις 78 του γραμμοφώνου ακόμη καλύτερα. Δηλαδή το “πρωτόγονο” 78άρι, που σήμερα το έχουμε συνδέσει με το χρατς χρουτς, είχε την καλύτερη ανάλυση έβερ!
Έχω δει πικάπ με ρημαγμένη βελόνα που φαίνεται πως είχε σκιστεί στα δύο: το ένα ηχείο έπαιζε ένα [SIZE=2]σημείο πιο μπροστά στο τραγούδι και το άλλο ένα σημείο πιο πίσω, δηλαδή πατούσαν σε άλλα αυλάκια!
[/SIZE][SIZE=2]
Ναι, οι πλέι λιστ της εποχής! Τέτοια πικάπ έχω δει, αλλά όχι να λειτουργούν.
Ενώ όμως κάποια εποχή τέτοιοι αυτοματισμοί έγιαν της μόδας, η επόμενη μόδα ήταν να καταδικαστούν οι αυτοματισμοί ως “ακαλαίσθητοι”. Έτσι στο πατρογονικό μου πικάπ όχι μόνο πλέι λιστ δεν κάνεις, αλλά ούτε καν σηκώνεται ο βραχίονας στο τέλος του δίσκου αν δεν τον σηκώσεις μόνος σου. (Το πλατό ευτυχώς γυρίζει μόνο του, δε θέλει άνθρωπο, ούτε βόδια όπως στο αλώνι.)
όπως έχουμε ακούσει σε εκδόσεις του charles howard και του σταύρου κουρούση, ή σε αντίστοιχες δουλειές με ξένη μουσική (πχ blues, jazz, κλασική), ο αρχικός ήχος των 78αριών έχει μεγάλη πιστότητα. το πρόβλημα είναι πως λόγω υλικού (βακελίτης) είναι πολύ ευαίσθητοι. κάθε φορά που παίζονται η βελόνα φθείρει τον δίσκο (εξ ου και το χρατς-χρουτς), ενώ είναι εξαιρετικά εύθραυστοι. επίσης λόγω τεχνολογίας της εποχής, δεν έχει καλή συχνοτική απόκριση παρά μόνο στη μεσαία περιοχή.
προσωπική μου γνώμη, αυτή ακριβώς η απλότητα της τεχνολογίας είναι και που μας παραδίδει τόσο πιστά ηχητικά τεκμήρια. ένα μικρόφωνο, χωρίς επεξεργασία και χωρίς πολλαπλές εγγραφές. μια κομπανία που παίζει ζωντανά, και όσο λιγότερα μηχανήματα ανάμεσα στην εγγραφή και στην αναπαραγωγή.
είναι κρίμα που τόσα χρόνια οι 78άρηδες έχουν συνδεθεί με κακή ποιότητα, λόγω άγνοιας ή προχειρότητας των συλλεκτών/ηχοληπτών/παραγωγών/δισκογραφικών.
