Γιουροβίζιον: επιτέλους, καιρός να πούμε τέλος

Άλλα Θέματα
1

Χρόνια τώρα συντηρείται ένας θεσμός, ο οποίος εκθέτει τη χώρα μας, (*)
εφόσον – αφενός - ουδεμία σχέση έχει με την ελληνική μουσική παράδοση, άρα δεν αναδεικνύει την εθνική μας πολιτιστική ταυτότητα και – αφετέρου – ουδεμία ευκαιρία προσφέρει σε νέους τραγουδοποιούς να αναδείξουν το ταλέντο τους και τη δουλειά τους.

Χρόνια τώρα, ο θεσμός αυτός έχει καταντήσει ένα κακόγουστο show, βασισμένο μόνο στον εντυπωσιασμό, εντυπωσιασμό που προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από χλιδάτες, εκκεντρικές, εμφανίσεις, εφφέ και καπνούς, ενίοτε και … αεροβική γυμναστική, από έναν τυποποιημένο ήχο και μερικές άναρθρες κραυγές ή στην καλύτερη περίπτωση από ένα κοινότυπο κλισέ επαναλαμβανόμενο αρκετές φορές … για εμπέδωση.

Στη συνέχεια, τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν πρόθυμα την πλύση εγκεφάλου του κοινού, με εξαντλητικές και μεγάλης διάρκειας αναφορές στην «εθνική» μας συμμετοχή και με κάθε είδους γαργαλιστικές σχετικές λεπτομέρειες.

Απώτερος στόχος να πειστεί, και ο τελευταίος πολίτης, πως στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, όσον αφορά τουλάχιστον σε θέματα πολιτισμού, ισχύει η ισοπέδωση προς τα κάτω, να εμπεδώσουμε πως η μαζική κουλτούρα είναι συνώνυμη της ευτέλειας και του κιτς και ότι καμιά άλλη πρόταση για ποιοτική συμμετοχή δεν συζητείται καν.

Το όλο θέμα έχει δυστυχώς και συνέχεια, εφόσον οι συμμετέχουσες χώρες επιδίδονται στη διεκδίκηση της πρωτιάς, τα στοιχήματα και τα προγνωστικά δίνουν και παίρνουν, συνεχίζεται η πλύση εγκεφάλου για την «εθνική ανάταση» που οφείλουμε να νιώσουμε, αν διακριθούμε σʼ αυτό το διαγωνισμό του κιτς και της ευτέλειας, δημιουργούνται συμμαχίες κρατών, διακυβεύονται και αξιοποιούνται ή εξαγοράζονται με την ψήφο στο διαγωνισμό αυτό γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα και πολλά ακόμα γνωστά ευτράπελα.

Τελικά το αξιοθρήνητο τραγουδάκι της συμμετοχής θα βρει το δρόμο του στα πρωινάδικα και στα έντυπα τα προορισμένα για το αντίστοιχο IQ τηλεθεατών και αναγνωστών και θα κάνει τον αναμενόμενο σύντομο κύκλο του, μέχρι την επόμενη χρονιά.

Η συμμετοχή αυτή στηρίζεται βέβαια σε [b]κρατικά κονδύλια[/b]…
Η ΕΡΤ διαθέτει μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού της, τη στιγμή που αντιμετωπίζει τεράστια ελλείμματα, σʼ αυτή την αποθέωση του κιτς και της γκλαμουριάς.

Επιτέλους, ας δοθεί ένα τέλος σʼ αυτή την πολιτισμική απαξίωση και στη διαπόμπευση της χώρας μας.
Το επιβάλλουν λόγοι αισθητικοί, πολιτισμικοί, ιστορικοί, πνευματικοί, αλλά και οικονομικοί.

Ο αρμόδιος υπουργός ΥΠΠΟΤ ας πάρει θέση επί του θέματος αυτού.

Φτάνει πια ως εδώ, ας μην κατρακυλήσουμε κι άλλο, ας μην ρίξουμε κι άλλο τον πήχυ παρακάτω.

Υ.Γ. Στο διαδίκτυο, έχει αρχίσει η συλλογή υπογραφών, ατόμων επώνυμων και ανώνυμων, για την κατάργηση της συμμετοχής της χώρας μας από την εμποροπανήγυρι αυτή.

(*) Εξ ίσου, φυσικά, εκτίθενται και οι υπόλοιπες χώρες που συμμετέχουν

2

Εχεις δίκιο Ελένη.
Παρόλ’ αυτά να πω ότι προσωπικά δεν αντιτίθεμαι στον θεσμό.
Είμαι υπέρ ενός ευρωπαϊκού διαγωνισμού όπου θα υπάρχουν τραγούδια από κάθε χώρα σύμφωνα με την πολιτιστική τους παράδοση.

Σε μια τέτοια περίπτωση βέβαια, το πρόβλημα θα ήταν η βαθμολογία, γιατί κάθε λαός ερμηνεύει διαφορετικά την πολιτιστική παράδοση του άλλου ή ακόμα χειρότερα δεν μπορεί να την καταλάβει.

Αυτό πάντως που βλέπουμε είναι κακή κόπια αμερικανιάς και πρέπει να σταματήσει. Είναι ξεφτίλα και για τις χώρες τις Ευρώπης να παρουσιάζονται πολιτιστικά με αυτόν το τρόπο.

3

Ελένη μπράβο για το ενδιαφέρων κείμενο.
Συμφωνώ οτι το Γιουροβίζιον είναι ένα κακόγουστο αστείο. Κάθε προσπάθεια συλλογής υπογραφών θα με βρει σύμφωνο χωρίς δισταγμό.
Το μοναδικό στοιχείο που ίσως μπορούμε να κοιτάξουμε θετικά είναι το ότι η γιουροβίζιον είναι αφορμή να αποδεκτούμε κάποια πράγματα που ξεχνιόνται:
1.Η μουσική ΕΙΝΑΙ μια παγκόσμια γλώσσα
2. Το ότι η μουσική δεν είναι επιχείρηση και δεν παράγει λεφτά, δεν σημαίνει οτι δεν πρέπει να δαπανούμε κάποια χρήματα για την διατήρηση και εξέλιξή της
Προς Θεού δεν υποστηρίζω οτι η Γιουροβίζιον έχει μεγάλη σχέση με την μουσική αλλα φοβάμαι οτι, αυτές οι αρχές που πρεσβεύει, ακόμα και με αυτόν τον αστείο τρόπο δεν θα πρέπει να εκλείψουν.Μπορούμε λοιπόν να βρούμε έναν καλό τρόπο να αντικαταστήσουμε την Γιουροβίζιον με μουσική που διακρίνεται με αξιοπρέπεια;

4 
      Όχι, δεν μπορούμε, Αλέξανδρε.  Έχει τόσο εξευτελιστεί ο “θεσμός” αυτός και παράλληλα, τόσο ενδυναμωθεί στο επίπεδο δημοσίων σχέσεων, μάσας κλπ, που δεν γίνεται τίποτα.  Ούτε αξιοπρέπεια ούτε σύνδεση με τις πολιτιστικές παραδόσεις των λαών, που λέει ο Διονύσης, ούτε τίποτα δεν χωράει σε αυτό το πανυγήρι και η γιουροβίσιον δεν πρεσβεύει σε αρχές, αλλά στον εύκολο και χωρίς καμμιάν ηθική αξία χαβαλέ.  Άλλωστε, ποιός ευρωπαϊκός λαός έχει σήμερα ζώσα πολιτιστική παράδοση που να έχει δώσει δείγματα υγιούς συνέχισης της παράδοσης; εκτός και αν περιλάβουμε σε αυτήν π.χ. τον Λεμπέση, αλλά και την Παπαρίζου, αφού λέει χρησιμοποίησε παλαιές φόρμες νησιώτικης σούστας στην επιτυχία της λίγα χρόνια πρίν.

Αλλά και με την άποψη ότι “η μουσική δεν είναι επιχείρηση και δεν παράγει λεφτά” διαφωνώ απόλυτα: παγκόσμιοι κολοσσοί όπως η Sony Music, από ποιές δραστηριότητες έφτασαν σε αυτό το τεράστιο μέγεθος, αν όχι από την παραγωγή μουσικής για επιχειρηματικούς σκοπούς;

Επομένως, το μόνο που μας απομένει είναι να οργανωθούμε ζητώντας την κατάργηση του “θεσμού”, προβάλλοντας ακριβώς την έλλειψη πολιτιστικών ή άλλων θετικών διαστάσεων σε αυτόν.

5

Επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε, αλλά για να έχουμε και ένα μέτρο σύγκρισης, ας ανατρέξουμε σε μια σημαντική και ξεχωριστή ελληνική συμμετοχή στο θεσμό αυτό.

1976.
[Έχει προηγηθεί, το 1974 επί Χούντας, η πρώτη ελλληνική συμμετοχή με το τραγούδι «Κρασί, θάλασσα και το αγόρι μου» των Πυθαγόρα – Κατσαρού, με τη Μαρινέλα. Ένα τραγούδι, το οποίο είχε την έγκριση της Χούντας και λόγω των δημιουργών και επειδή θεωρήθηκε ότι θα τόνωνε τον ελληνικό τουρισμό.
1975.
Η χώρα μας απέχει, λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο]

Το 1976, λοιπόν, ο Μάνος Χατζιδάκις, από τη θέση του στη ραδιοφωνία της ΕΡΤ, δέχεται πως η χώρα μας πρέπει να δηλώσει παρουσία στο θεσμό αυτό, αλλά επιβάλλει κάποιους όρους, τους οποίους και τηρεί απαρέγκλιτα.

Πρέπει το τραγούδι να έχει πολιτικό στίχο, να αναφέρεται στο κυρίαρχο, φλέγον, θέμα της εποχής, συγκεκριμένα στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο, πρέπει να έχει αναφορές στην ελληνική μουσική παράδοση, χωρίς φανφάρες, με στόχο όχι εντυπωσιασμούς και πρωτιές, αλλά τη διαμαρτυρία με όποιο κόστος.
Επιλέγει τη Μαρίζα Κωχ για το σκοπό αυτό, η οποία με την επωδό από το ηπειρώτικο μοιρολόγι, «Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου», λιτή και επιβλητική με ένα απλό μαύρο φόρεμα (με μια αλλαγή, αντί για τη συνοδεία μόνο του λαούτου, όπως είχε σχεδιαστεί αρχικά, τελικά, τη συνόδευσε η Ορχήστρα της Χάγης) ξεδίπλωσε τη στεντόρεια εκείνη φωνή – κραυγή και ερμήνευσε το τραγούδι που τους στίχους του είχε γράψει ο Μιχάλης Φωτιάδης:

"Κάμπος γεμάτος πορτοκάλια, όι-όι, μάνα μου!
που πέρα ως πέρα απλώνετ’ η ελιά.
Γύρω χρυσίζουν τ’ ακρογιάλια, όι-όι, μάνα μου!
και σε θαμπώνει, θαμπώνει η αντηλιά.

Στον τόπο αυτό όταν θα πάτε, όι-όι, μάνα μου!
σκηνές αν δείτε, αν δείτε στη σειρά
δε θα 'ναι κάμπινγκ για τουρίστες, όι-όι, μάνα μου!
θα 'ναι μονάχα, μονάχα προσφυγιά.

Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου!
Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου!

Κι αν δείτε ερείπια γκρεμισμένα, όι-όι, μάνα μου!
δεν θα ‘ναι απ’ άλλες, απ’ άλλες εποχές.
Από ναπάλμ θα 'ναι καμένα, όι-όι, μάνα μου!
θα 'ναι τα μύρια χαλάσματα του χτες.

Κι αν δείτε γη φρεσκοσκαμμένη, όι-όι, μάνα μου!
δεν θα 'ναι κάμπος, κάμπος καρπερός.
Σταυροί θα είναι φυτεμένοι, όι-όι, μάνα μου!
που τους σαπίζει, σαπίζει ο καιρός.

Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου!
Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου!"

Ο Μάνος είχε το εκτόπισμα να αψηφήσει τις απειλές για αντίποινα, αν δεν αποσυρόταν το τραγούδι αυτό, την επισήμανση της οργανωτικής επιτροπής του θεσμού πως δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια της ζωής της ελληνικής συμμετοχής και το τραγούδι ακούστηκε τελικά.

https://youtu.be/hC8jZeXVC9Q&feature=related

Η Τουρκία, την ώρα της μετάδοσης του ελληνικού τραγουδιού έβαλε διακοπή για διαφημίσεις και άλλο πρόγραμμα και παρεμπόδισε και την αναμετάδοση στις ανατολικές χώρες του τραγουδιού αυτού…

Δεν πέτυχε καμιά διάκριση, ήρθε 13ο στη σειρά και η απάντηση του Μάνου στα επικριτκά σχόλια από τον Τύπο και από το σινάφι του ήταν η εξής…

«Διάβασα πολλές επικρίσεις εναντίον της Ραδιοφωνίας, για το ότι δεν εναρμονίστηκε με το επίπεδο της Γιουροβίζιον και για το ότι δεν έγινε “δημοκρατικότερα” η επιλογή, ώστε να “πετύχουμε”». Πουθενά δεν διάβασα τη μόνη, τη μία και τη σωστή άποψη. Οτι δεν διαθέτουμε ηλίθιο τραγούδι και είμαστε μια χώρα που έχει τεράστια και αξιόλογη μουσική παράδοση. Λάβαμε μέρος διότι έπρεπε να δηλώσουμε παρουσία.
Διαλέξαμε ένα τραγούδι που μας ταιριάζει και δεν μας έκαμε, εκ των υστέρων, να ντραπούμε.
Αν πετυχαίναμε, ίσως να ντρεπόμουνα, μιας κι εγώ προσωπικά, ως υπεύθυνος, πρώτη φορά συνειδητοποίησα το επίπεδο του θορυβώδους αυτού διαγωνισμού».

Αλλά, είπαμε, ο Μάνος διέθετε το εκτόπισμα, που απαιτείται για μια τέτοια πρωτοβουλία.

Άραγε, ποια προσωπικότητα σήμερα διαθέτει τα κότσια, τον ανδρισμό ενός Μάνου Χατζιδάκι, για να δώσει μια άλλη πνοή στο θεσμό αυτό και για να μην ντροπιάζεται η χώρα μας, με τη συμμετοχή της;

Κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις, κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα είχε αντίρρηση να συνεχιστεί η συμμετοχή της χώρας μας, με το όποιο οικονομικό κόστος συνεπάγεται η συμμετοχή αυτή.

Ας κρατήσουμε, ως επωδό, τα λόγια του Μάνου:
“δεν διαθέτουμε ηλίθια τραγούδια και είμαστε μια χώρα που έχει τεράστια και αξιόλογη μουσική παράδοση”…

6

Να μου επιτρέψετε να ξεκινήσω από μια γενικότερη παρατήρηση:

Για τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό η μουσική, ο κινηματογράφος, το θέατρο κτλ ήταν, και σε μεγάλο βαθμό παραμένει, [b]art /b. Και ένα μουσικό γεγονός στις περισσότερες περιπτώσεις το αποκαλούμε ακόμα [b]concert /b.

Οι Αμερικάνοι δεν δίνουν δεκάρα για την τέχνη στο βαθμό που δεν φέρνει λεφτά. Επικρατεί το δόγμα: αν ο πολιτισμός μας δεν παράγει χρήμα, τόσο το χειρότερο γι αυτόν. Έτσι σε όλα αυτά κολλάνε από πίσω και τη λέξη [b]industry /b. Music industry, movie industry κτλ. Και οι συναυλίες τους δεν είναι concerts αλλά shows. Άρα εκεί δεν πάμε για να ακούσουμε, αλλά κυρίως πάμε για να δούμε (π.χ. τα γυμνασμένα πισινά της Mandona, τους καπνούς, τα video walls και τα παράξενα ρούχα της Lady Gaga).

Το δυστύχημα είναι ότι η Ευρώπη όλο και περισσότερο συγκλίνει με τη λογική των αμερικάνων και η αιτία δεν είναι άλλη βέβαια από την πρεμούρα της να απευθυνθεί και αυτή στις παγκόσμιες αγορές.

Αν εντάξουμε λοιπόν την Eurovision στην παραπάνω λογική, εύκολα καταλαβαίνουμε ότι το πραγματικό αντικείμενό της δεν έχει (και δεν μπορεί να έχει) τίποτε κοινό με τη μουσική, τις παραδόσεις κτλ ή έστω με εθνικές επιτυχίες, υπερηφάνεια κτλ. Δεν είναι καν ένα τηλεοπτικό πανηγυράκι για να ξεσκάει ο μικρομεσαίος ευρωπαίος. Είναι κυρίως μια “μηχανή” που παράγει χρήμα. Η ιδεα είναι απλή. Να φτιάξουμε ένα τηλεοπτικό event που να επευθύνεται στη μεγάλη πανευρωπαϊκή αγορά. Τα υπόλοιπα είτε είναι το φυσικό επακόλουθο όπως οι σπόνσορες, οι διαφημήσεις, οι εταιρείες δίσκων, οι τηλεψηφοφορίες, κουτσομπολιά, κοντές φουστίτσες, τέρατα επί σκηνής κτλ, είτε είναι μια κατασκευασμένη επίφαση …δήθεν τέχνης … με δήθεν εθνικές μουσικές, … με δήθεν καλλιτέχνες, κτλ κτλ.

Δεν μας προκαλεί άραγε εντύπωση ότι η χώρα με τη μεγαλύτερη μουσική βιομηχανία της Ευρώπης, δηλαδή το Ηνωμένο Βασίλειο (UK), που όμως έβγαλε τόσους και τόσους σημαντικούς παγκόσμιους καλλιτέχνες, έστελνε κάθε χρόνο στη Eurovision τον κατιμά της και συνήθως στην ψηφοφορία ερχόταν στην τελευταία πεντάδα ;;;. Για μένα το συγκεκριμένο φαινόμενο έχει δύο εξηγήσεις. Πρώτον, ο θεσμός και η ποιότητα της μουσικής που διακινούνταν σε αυτόν ήταν, είναι και θα είναι ξεφτίλα, άρα δεν είχαν λόγο να συμμετέχουν με σοβαρό τρόπο, και δεύτερον και κυριότερο, δεν είχε μεγάλο οικονομικό ενδιαφέρον. Με το λέγε-λέγε όμως, τα τελευταία λίγα χρόνια το πανηγυράκι άρχισε να αποκτά κρίσιμη οικονομική μάζα. Από την άλλη οι περισσότεροι συμμετέχοντες άρχισαν να τραγουδάνε στα αγγλικά!!!. Οσμίστηκαν λοιπόν καινούργιο χρήμα. Έτσι από πέρυσι, εκεί που έστελναν τους παρακατιανούς, άρχισαν να στέλνουν το βαρύ πυροβολικό τους, όπως τον Andrew Lloyd Webber.

7

Η Eurovision δεν είναι μουσικός διαγωνισμός, ένα μουσικό show της πλάκας είναι, δεν κερδίζουμε κάτι συμμετέχοντας και παράλληλα ξοδεύουμε χρήματα που δεν έχουμε, το να σταματήσει η συμμετοχή μας δεν θα ταν άσχημη ιδέα.

8

Γεία σας απο την Δρέσδη.
Κύριε Νίκο Πολίτη, πολύ σωστά τα λέτε.Ουσιαστικά η ερώτηση μου είναι η εξής: Είναι καλύτερα να δαπανούμε λεφτά σε μουσική χωρίς αξιοπρέπεια ή να μην δαπανούμε λεφτά για την μουσική καθόλου; Εφόσον κάτι τέτοιοι αστείοι θεσμοί είναι η μοναδική ευκαιρία για την μουσική να αντιμετωπιστεί σαν επάγγελμα, αυτό είναι ένα στοιχείο που μας ενδιαφέρει να κρατήσουμε, ή είμαστε καλύτερα χωρίς;

Με κινδυνο να βγω εκτος θέματος να πω το εξής:το πρόγραμμα της όπερας της Δρέσδης έχει: Απόγευμα Academy of St Martin in the Fields απο Λονδίνο(μόλις παίξαμε), βράδυ Pitsburg Symphony και αύριο βράδυ την ορχήστρα του Marinsky απο Αγία Πετρούπολη. Αυτό κύριε Πολίτη μου φαίνεται σαν ζώσα πολιτιστική παράδοση, πάντα στηριγμένη με πάρα πολλά χρήματα. Και είναι ζωντανη γιατι βρισκόμαστε σε μια πόλη που έχει φανταστική τοπική ορχήστρα αλλα φιλοξενεί απόψε σχεδόν 300 μουσικούς απο μεγάλη Βρετανία, Αμερική και Ρωσσία.
Και για αυτό επιμένω στο οικονομικό, γιατι βρίσκω οτι είναι απαραίτητη η αναγνώριση της ανάγκης για στήριξη.Και αναρωτιέμαι,αντε και ακυρώνουμε την Γιουροβίζιον, υπάρχει τρόπος να “επενδύσουμε” αυτά τα χρήματα σε κάτι δημιουργικό με ουσία; Αυτές οι υπογραφές που μαζεύονται λοιπόν έχουν κάποιο τέτοιο σκοπό;

9

Ας παραμείνει τουλάχιστον η Ευρώπη στο επίπεδο της art, εκεί άλλωστε είναι και η παράδοσή της.
Ας μην περάσει στο επίπεδο της industry, ας μην μεταβληθεί σε βιομηχανία θεάματος, με ό.τι αυτό συνεπάγεται.

Όσο για τα χρήματα τα οποία θα εξοικονομηθούν από τη μη συμμετοχή της χώρας μας στη Γιουροβίζιον,
ας δοθούν στην Εθνική Λυρική Σκηνή, η οποία βρίσκεται σε τραγική κατάσταση, με ματαιώσεις παραγωγών, με το προσωπικό της σε ελαστικές σχέσεις εργασίας ή και απλήρωτο και με μηδαμινή κρατική επιχορήγηση, γιατί τα χρήματα δίνονται σε άλλες προετεραιότητες, όπως …Mέγαρο Θεσσαλονίκης… και το νέο κτήριο του …Mεγάρου Aθηνών … και όπου βέβαια δεν αποτελεί λύση η εκχώρησή της στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

10

Δυστυχώς Ελένη εύχεσαι για κάτι που έχει ήδη συντελεσθεί. Δυστυχώς στην πλευρά του απευκταίου… Και θές τα χειρότερα; Προχθές η υπουργός της παιδείας συζητούσε (στα πλαίσια των μέτρων για την χρηματοδότηση από το ΔΝΤ και την ΕΕ) για (προσέξτε τον τίτλο της είδησης)

“την απελευθέρωση της αγοράς της εκπαίδευσης”

Ούτε παιδεία ούτε τίποτα. Αγορά και εκπαίδευση μόνο…

Τί να λέμε λοιπόν για τέχνη!

11

έχω την αίσθηση ότι τα αφοριστικά ή τα αντιδραστικά ή τα μηδενιστικά συνήθως δεν οδηγούν κάπου…ή τελος πάντως κάπου καλύτερα…
τι θέμα είναι να υπάρχει αντιπρόταση η οποία να στηρίζεται έμπρακτα με πράξεις και νέες προτάσεις από όσους την πρότειναν…
πρέπει νομίζω να ξεφύγουμε από τα μικροαστικά και τα μίζερα και να κυνηγήσουμε κάτι καλύτερο…

12

Ρε συ Δημήτρη, όλοι οι προηγούμενοι γράψανε από ένα σεντόνι ο καθένας για να πούνε πέντε ιδέες με κάποια τεκμηρίωση. Χωρίς να μας λές κάτι επί της ουσίας (σε τι ακριβώς διαφωνείς ή αν έχεις να προτείνεις κάτι άλλο), έρχεσαι με μια πραγματικά αφοριστική φράση και λές ότι όλα τα άλλα είναι … αφοριστικά, μίζερα και μικροαστικά (!!!) :082:. Τι άλλο να πω … ΕΛΕΟΣ!

13

πραγματικά ΕΛΕΟΣ!
φίλε προφανώς (για μένα) δεν κατάλαβες τι ήθελα να πω… προφανώς κ εγώ δεν το εξέφρασα σωστά…
συμφωνώ με όλα τα παραπάνω λίγο έως πολύ…κυρίως με τον φίλο από τη Δρέσδη.
απλά θεωρώ ότι απόψεις του στυλ να καταργηθεί, δεν προσφέρει τπτ, να μαζέψουμε υπογρεαφές κλπ χωρίς κάποιο σκοπό, αντιπρόταση και τα συναφή δεν προσφέρουν κάτι ουσιώδες… μένουμε στην αντίδραση χωρίς να προχωράμε παρακάτω…
επίσης είμαι από αυτους που είδα πρωτη φορά στη ζωή μου γιουροβιζιον με την παπαρίζου κ έκτοτε σχεδόν ελάχιστα εκτός από τη δική μας συμμετοχή …
πρέπει να έχεις κ άποψη…

συνεπώς φίλε μου τα ΕΛΕΟΣ δεν κόλλαγαν πολύ…
απλα εφόσον δ ειχα κατι άλλο να προσθέσω στα όσα ειχαν προηγηθεί, επέλεξα να μην μακρυγορήσω…
ευχαριστω κ συγγνωμη για το μπέρδεμα κ το μεγάλο ποστ

14

Δεν ήξερα την ιστορία πίσω από τη συμμετοχή μας με την Μαρίζα Κώχ και σε ευχαριστώ Ελένη, για την πολύ ενδιαφέρουσα δημοσίευσή σου.

Το πλασάρισμα στη θέση 13 πρέπει να σημαίνει (δεδομένου του πλήθους των τότε συμμετοχών) αν όχι την τελευταία, πάντως μία από τις τελευταίες θέσεις. Εγώ αυτό το είχα εκλάβει ως ένα μήνυμα του ευρωπαϊκού κοινού ότι σε αυτό τον διαγωνισμό δεν έχουν θέση πολιτικές ή εθνικές αντιπαραθέσεις. Τις επιπτώσεις στην Ελλάδα από αυτό το χαστούκι, γιατί περί τέτοιου πρόκειται, τις είδαμε τον επόμενο χρόνο: Ο Χατζιδάκις απείχε βέβαια πλήρως από τη διαδικασία επιλογής (εικάζω με δική του πρωτοβουλία) και ως συμμετοχή επελέγη εκείνο το ανεκδιήγητο “Σωκράτη εσύ, σούπερ στάρ”, που θεωρήθηκε από την Επιτροπή ότι διέθετε τα στοιχεία ώστε να αποσπάσει μία τουλάχιστον καλή σειρά: “διεθνή” μουσική, “πλούσια” σκηνική δράση και θέμα που κανείς δεν θα τολμούσε να αμφισβητήσει. Δεν συμφωνώ με τη δήλωση του Χατζιδάκι ότι “δεν διαθέτουμε ηλίθιο τραγούδι” και αυτό επιβεβαιώθηκε με τη συμμετοχή αυτή, αλλά και τις περισσότερες επόμενες, δικές μας ή διεθνείς. Αποδείχτηκε πάντως ότι διαθέτουμε και πληθώρα ηλιθίων που προωθούνται σε Επιτροπές επιλογής τραγουδιών.

Δεν μπορώ εδώ να μην αναφέρω τον τρόπο με τον οποίο ένας χρονογράφος εφημερίδας σχολίασε το τραγούδι του Σωκράτη, που οι εμπνευσμένοι στίχοι του περιλάμβαναν (από μνήμης γράφω) και τα εξής:
Θεό, θεό, θεό δεν σε λένε
Κεριά, κεριά, κεριά δεν σου καίνε, μα
Τα λό-, τα λό-, τα λόγια σου καίνε
Κι ακό- ακό- ακόμα τα λένε
Σωκράτη εσύ, σούπερ στααααααρ κλπ.

Ο Νίκος Πολίτης (πρώτος μου εξάδερφος, σήμερα μακαρίτης) σχολίασε στην Καθημερινή: “οι στίχοι μου θυμίζουν έντονα το γνωστόν δημώδες “Στης θειάς μου Νικολάκαινας, γάμος εγινότανε”.

Για όσους δεν βρίσκουν συσχέτιση, ένας στίχος του κατά τις απόκρηες αδομένου τραγουδιού, με τα τσακίσματά του:
Στης θειάς μου Νι- στης θειάς μου Νι- στης θειάς μου Νικολάκαινας κλπ.

15

Εντάξει Δημήτρη, δεν έγινε και τίποτε. Απλώς όταν γράφουμε πίσω από μια απρόσωπη οθόνη καμιά φορά οι λέξεις που διαλέγουμε οδηγούν σε αχρείαστες παρεξηγήσεις.:245:

16

Θα υπέγραφα (που λέει ο λόγος) ένα κείμενο “να φύγουμε από τη γιουροβίζιον” (κι όχι βέβαια από “αντιευρωπαϊσμό”), αλλά δεν θα υπέγραφα να το κάνουμε αυτό για “οικονομία”. Διότι ο πρωθυπουργός είχε δίκηο, όταν προεκλογικά έλεγε “λεφτά υπάρχουν”. Άλλο θέμα ότι η μεγάλη μάζα τους βρίσκεται νομιμότατα (άρα και ηθικά βεβαίως βεβαίως) στα ιδιωτικά ταμεία παρόντων και μελλοντικών “δωρητών”, “χορηγών” και “ευεργετών”, οι οποίοι κάαααθονται και τα μαζεύουν (και είναι καμπόσοι τους και πιστωτές του καλύτερου πελάτη τους: του ελληνικού κράτους). Δεν θα βάλω τώρα και υπογραφή, για να στηρίξω τον μετεκλογικό πρωθυπουργό εναντίον του προεκλογικού.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά δε φτουράνε ούτε υποδείξεις για το πώς να κάνουνε τη δουλειά τους αυτοί που την έχουνε σπουδάσει με διδακτορικά στο αντικείμενο του καριερισμού και της “πολιτικής επιστήμης”, όπως επίσης δεν φτουράνε ούτε υιοθετήσεις των ψεμμάτων τους προκειμένου να βρεθεί “κοινή βάση” για το “κοινό καλό”: Κανείς από αυτούς δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό. Ενδιαφέρονται μόνο για την κατοχύρωση των συμφερόντων που υπηρετούν επαγγελματικά ως πολιτικοί καριέρας. “There’s no common ground for me and you”, όπως έλεγε κι ο Lou Reed στους αμερικανούς πολιτικούς της δεκαετίας του '80: ακόμα και στους ελκυστικότερους… Και τελικά το μόνο που μένει από αυτή την “καλοπροαίρετη προσπάθεια για το κοινό καλό” δεν είναι παρά οι υιοθετήσεις των ψεμμάτων τους.

Και δεν φτουράνε ούτε ευχολόγια περί της λυρικής και της μη παράδοσής της στο ίδρυμα του επιφανούς ανθρώπου του πολιτισμού μακαριστού κ. Νιάρχου.
Γενικά δεν φτουράει το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, από τη στιγμή που είναι εντελώς διαφορετικές οι αφετηρίες και οι σκοπιμότητες…

Συγγνώμην, βέβαια, αν το ύφος μου φαίνεται ενδεχομένως απότομο.

17

Για να μη θεωρηθεί ότι μένω μόνο σε έναν αρνητισμό ως προς τη μη συμμετοχή της χώρας μας στη Γιουροβίζιον, για όλους τους λόγους που προανέφερα, ας επαναλάβω και πάλι την πρότασή μου - και βέβαια, εννοείται, πως παρόμοιες προτάσεις μπορούμε να προτείνουμε αρκετές ακόμα.

Λεφτά για την Εθνική Λυρική Σκηνή, η οποία αφέθηκε να ρημάζει.

Μεταφέρω εδώ από ένα δημοσίευμα στην “Καθημερινή” 2-10-2005, την επιστολή της κ. Ιωάννας Παπαντωνίου, με τίτλο:

“Megaron Plus, φωσφορίζουσα κηλίδα στην καρδιά του πολιτισμού μας”

[i]"Σήμερα έρχομαι να απαγγείλω ένα νέο «Kατηγορώ», αλλά αυτή τη φορά ένα ονομαστικό κατηγορώ, μια που και οι προηγούμενες αναφορές μου στον ίδιο άνθρωπο αφορούσαν.

O κύριος Xρήστος Λαμπράκης, ο οποίος θα περάσει στην ιστορία αυτής της έρημης χώρας ως «Ευεργέτης»,έχοντας απορροφήσει το δημόσιο χρήμα που ανήκει σε όλους…
Ένα περιστατικό (και θα είχα να αναφερθώ σε πάρα πολλά) που συνέβη στο γραφείο του κ. Xριστοδουλάκη - τότε υπουργού Eθνικής Oικονομίας.
Mόλις μπήκα στο γραφείο του, του είπα:
«Γνωρίζετε, κύριε Yπουργέ για ποιο σκοπό ήρθα να σας δω».
Mου απάντησε τα εξής κυριολεκτικά:
«Kυρία Παπαντωνίου,τα χρήματα δόθηκαν και δεν υπάρχουν».
«Σε ποιους δόθηκαν, κύριε Yπουργέ;».
«Σε άλλες προετεραιότητες, όπως Mέγαρο Θεσσαλονίκης, το νέο κτίριο του Mεγάρου Aθηνών».
«Mα υπάρχει πιο μεγάλη προτεραιότητα και αναγκαιότητα από την Kρατική Λυρική Σκηνή της χώρας που προϋπήρχε των Mεγάρων;;;».
Eκεί σήκωσε τους ώμους του και δεν μίλησε.
Tότε εγώ του λέω:
«Δηλαδή, κ. Yπουργέ, πηγαίνουν όλα στον ίδιο άνθρωπο; Kαι εμένα τι με συμβουλεύετε που παλεύω σαν τον Δαβίδ με τη σφεντόνα;».
Kαι εκείνος μου απάντησε:
«Kαι η σφεντόνα πονάει. Συνεχίστε την πίεση»,
και με αποχαιρέτησε…"[/i]

Επαναλαμβάνω και πάλι πως παρόμοιες προτάσεις για να πιάνουν τόπο τα κονδύλια , αφενός, και αφετέρου για να μην ξεμπροστιάζεται η χώρα μας διεθνώς, μπορούμε να καταθέσουμε αρκετές.

18

Υπάρχει τρόπος δημιουργικός και ουσιαστικός: Ενίσχυση των μουσικών σχολείων που φυτοζωούν και πάνε για κλείσιμο, ενώ θα έπρεπε να αποτελούν φυτώρια νέων ταλέντων και προώθησης της παραδοσιακής μας μουσικής!

19

Καλύτερα που σταματάει αυτή η ενασχόληση με το euro-pop πανηγυράκι γιατί μόνο ζημιά μας έφερε,δεν ωφεληθήκαμε κυριολεκτικά σε τίποτα,φάγαμε φέσι με την πρωτιά που πανηγυρίζαμε και πληρώσαμε τα μαλιοκέφαλα μας για τα φορέματα της Εθνικής μας ντίβας απο την Κυπρο,τα ιπτάμενα καραγκιοζιλίκια του Saki με τη Memounos.Τουλάχιστον δεν προβάλαμε κανα μπουζούκι η κανα χορό δικό μας για να πούμε οτι κάτι δείξαμε.
Απο δω και πέρα ξεραήλα να ησυχάσει το κεφαλάκι μας.

20

Υ.Γ. Στο διαδίκτυο, έχει αρχίσει η συλλογή υπογραφών, ατόμων επώνυμων και ανώνυμων, για την κατάργηση της συμμετοχής της χώρας μας από την εμποροπανήγυρι αυτή.

Που είναι για να υπογραψουμε;