Λογω ιντερνετικου προβληματος(κομμενο τηλεφωνο)μολις σημερα συνδεθηκα απο τοτε .Το μειλ ειναι lemonis_@otenet.gr ( μετα το ονομα κατω παυλα_).Υπεθεσα οτι ειναι διασκευη γιατι καπου εχω ξανακουσει τη φραση αυτη αλλα ηθελα τη συγκεκριμενη εκτελεση .emel ξερεις τον Παναγιωτη? Χτες παιζαμε παρεα και με τον Καλαφατη
εχω βρει αυτουσ τους στιχους στο sealabs μηπως γνωριζει ποιος παραπανω στοιχεια???
Γιαννούσαινα, Γιαννούσαινα
που ’σουν και δε φαινόσουνα
ήμουν στη ζούλα ρε παιδιά κι άναβα μάγκες τη φωτιά
Βάλε και ψήσε μας καφέ
και γιόμισε τον αργιλέ
Και φέρε να φουμάρουμε το κέφι μας να κάνουμε
Βάλε χασίς απ ’το καλό
να μας ζαλίσει το μυαλό
Και δώσε μας το μπαγλαμά ν’ ακούσεις τσίφτικη πενιά
Γιαλούσαινα ψήσε καφέ,
βάλε φωτιές στον αργιλέ
βάλε φωτιά στον αργιλέ
Γιαλούσαινα ψήσε καφέ.
Έρχεσαι και μαστουριάζουμε
φεύγεις και χαρμανιάζουμε
φεύγεις και χαρμανιάζουμε
έρχεσαι και μαστουριάζουμε.
Χαρμάνης εξεκίνησε
να πάει για να φουμάρει,
χαρμάνης πίσω γύρισε
δε βρήκε να παρκάρει.
Λουλά μου και καλάμι μου,
τι θα γενεί το χάλι μου,
τι θα γενεί το χάλι μου,
λουλά μου και καλάμι μου.
(Ευκαιρία να κάνω κι εγώ τις διορθώσεις μου… :089:)
…Και άλλο το “Γιαννούσαινα”, του οποίου τους στίχους παραθέτει ο Νίκος Χίος…
Απλά, ξεκινήσαμε αυτό το τόπικ με το “Γιαλλούσαινα”.
Το “Γιαννούσαινα” είναι μάλλον παραδοσιακό, έχει δισκογραφηθεί το ΄33, με την Εσκενάζυ.
Αυτή τη Γιαλούσαινα δεν τη γνώριζα. Ωραίο τραγούδι, βερο μουρμούρικο. Κρίμα που η ερμηνεία του Ζαμπέτα είναι άθλια και η ενορχήστρωση …τέλος πάντων ό,τι μπορούσε να βρεθεί εκείνα τα χρόνια. Παίζει ωστόσο ωραίο μπουζούκι.
Το πρώτο δίστιχο είναι βέβαια κοινό με την άλλη Γιαννούσαινα, της Ρόζας, αριστούργημα όλο μαζί που υπογράφεται από τον Σ. Γαβαλά.
Το «έρχεσαι μαστουριάζουμε / φεύγεις και χαρμανιάζουμε», απροσδόκητα, θυμίζει ένα παραδοσιακό τσάκισμα από την Κω, «έρχεσαι και ζαλίζεις μας / φεύγεις μερακλαντίζεις μας».
Το «Λουλά μου και καλάμι μου / τι θα γενεί το χάλι μου» το είχε δανειστεί, πολύ παλιότερα, κι ο Παπάζογλου στον «Αργιλέ» (Αργιλέ μου παινεμένε), που δεν είναι μουρμούρικο αλλά αντλεί και από τη μουρμούρικη παράδοση.
Τέλος, ο σκοπός είναι πολύ γνωστός, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ με ποιους άλλους στίχους τον έχω ακούσει.
1 «Μου αρέσει»
Ο μεμέτης, του Γαβαλά και πάλι. Και σίγουρα υπάρχουν κι άλλα. Νομίζω ότι υπάρχει και κλασικό τούρκικο οργανικό ζεϊμπέκικο, τύπου Αϊδίνικο κλπ.
Παρεμπιπτόντως: Γιαννούσαινα είναι η λέξη, Γιαννούσης ο κύρης της, όχι Γιαλ(λ)ούσης. Του αγίου Ιωάννου γιορτάζει.
Αμ δε!
Κάτι άλλο έχεις στον νου σου Νίκο.
Στου Μπεζεστένη την αυλή του Γαβαλά θυμίζει λίγο αυτό τον σκοπό του Ζαμπέτα, αλλά ούτε αυτό είναι ακριβώς.
Ωπ, να το! Τώρα που γράφω μου 'σκασε η φλασιά:
Edit: Κι αυτό κατά το ήμισυ!
Του Μεμέτη, κατά το ήμισυ και παραπάνω, κατ’ εμέ… Φράση μουρμούρικων κλπ, σε πάρα πολλά κολλάει.
Αυτόν τον Μεμέτη;
Μα είναι ζεϊμπέκικο με το τριάρι στο τέλος, και δρόμος ραστ-σαζκιάρ. Άλλος σκοπός. Του Ζαμπέτα ο σκοπός είναι ζεϊμπέκικο με το τριάρι στην αρχή, και δρόμος πειραιώτικος.
Και παρεμπιπτόντως: στο δεύτερο μισό του σκοπού της Παπαγκίκα, που δεν το έχει ο Ζαμπέτας, υπάρχει κι ένα θέμα από τον Μπουρνοβαλιό μανέ (το Και γιατί δε μας το λες), εκζεϊμπεκισμένο!
δεν έχω βρει χρόνο να βρω ακριβώς την αντιστοιχία της μελωδίας, πάντως είναι πολύ τυπικό “δούλεμα” του πειραιώτικου. είχε τέτοια ακούσματα ο ζαμπέτας, αλλά τα περνούσε από άλλο φίλτρο…
Για κάποιο λόγο, όση ώρα σκέφτομαι χωρίς να ακούω μουσική (δηλαδή την ακούω μες στο κεφάλι μου), μπερδεύω αυτό τον χιτζαζκιάρ σκοπό με το Πολίτικο ζεϊμπέκικο (π.χ. το Έλα να πάμε εκεί που λες του Μάρκου, Δεν πάγω πια στον Γαλατά του Νταλγκά, το κυπραίικο Στείλε με μάνα στο νερό), που είναι Χουζάμ! Μόλις βάλω ν’ ακούσω κάποια εκτέλεση είτε του ενός είτε του άλλου, λέω «καμία σχέση, μα πώς τα μπέρδεψα;».
Οχι βέβαια! “Μεμέτη μου μεμέτη μου, μ’ εσέ περνά το ντέρτι μου”
Μόνο που νόμιζα ότι το είχε «οικειοποιηθεί» ο Γαβαλάς…
Μα κι εκείνος είναι 2223, όχι 3222. Βέβαια είναι σε πειραιώτικο, αλλά νομίζω ότι η ομοιότητα εξαντλείται στο ότι τα πειραιώτικα γενικά μοιάζουν μεταξύ τους, αυτό δηλ. που λέει ο Νικόλας:
Ίδιος σκοπός όμως, όχι.
(Πάντως ο Μεμέτης του Γαβαλά-Μεμέτη είναι αυτός που έβαλα. Ο άλλος, αδέσποτος βέβαια κατ’ ουσίαν, σε μία ηχογράφηση -του Νούρου- υπογράφεται από κάποιον Χρ. Μαρίνο.)
Ρυθμικά, φυσικά και είναι άλλο. Μελωδικά, αυτό μου έρχεται στο μυαλό, όταν ακούω του Ζαμπέτα την ηχογράφηση.