Περικλή, μάλλον αυτή την παρατήρηση έψαχνα χωρίς να την έχω εντοπίσει, παρά μόνο διαισθητικά.
Αλλά νομίζω πώς αυτό το παράξενο (ίσως όχι από μόνο του) είναι που δίνει και την μια ορισμένη διαφορετική διάσταση που με προκάλεσε: οι “μη-λαϊκοί” στίχοι μια διαφορετική διάσταση στο μουσικό ύφος, το λαϊκό μουσικό ύφος μια διαφορετική διάσταση στους ήδη γνωστούς (με άλλη μουσική μορφή) στίχους. Δηλ. δεν το βλέπω σαν πρόβλημα, αλλά σαν στοιχείο που δίνει ενδιαφέρον, ή τουλάχιστον έδωσε σε μένα.
(Μια που το νήμα μοιάζει λίγο αδέσποτο) μάλλον πρέπει να σημειώσουμε ότι έρχεται από δώ:
κι ότι το τραγούδι που συζητάμε είναι αυτό:
