Για ποια “συντήρηση” μιλας, ρε φίλε; Γινε πιο σαφής…
Να αφιερώσω τον “Προσφυγα”, ενα διαχρονικό τραγουδι, που μου΄ρθε στο νου, σ΄ολους τους φιλους:
Κοιτάω ξανά τριγύρω και όλα μοιάζουν ξένα
και να τα αγγίξω δε μπορώ, είναι καλά κρυμμένα,
κοιτάω τα σύννεφα και σκέφτομαι ταξίδια,
μα χωρίς φως όλα τα γκρίζα στη ψυχή μου είναι ίδια.
Γι’ αυτό τα μάτια χαμηλώνω προς τη γη
και σε καλό μου πάλι να μου βγει,
γιατί κι αυτό το χώμα τώρα που πατάω
δε φταιω εγώ δε μ’ έμαθαν να τ’ αγαπάω.
Μονάχα σύμβολα τριγύρω και εικόνες
μασόνοι στο σκοτάδι να στήνουνε κανόνες
μια έμμονη ιδέα και μια φοβία
μήπως ποτίσει το μυαλό μου με στημένη βία.
Λόγια πολλά και δεν αντέχω πια -
που είναι η πατρίδα μου εκείνη η γλυκιά
που έχει στη πέτρα χαραγμένο λεει το φως
λες να την ξέχασε για πάντα ο θεός;
Και νιώθω πρόσφυγας εδώ που έχω γεννηθεί
σα τους προγόνους μου εδώ έχω στηθεί
για να ξεπλύνω τύψεις και υποσχέσεις να εκπληρώσω
πόσο ακόμα θα πληρώσω.
Όλα κρατάν καλά κι ο πόνος μεγαλώνει
κι ο φόβος το όνειρό μου συνέχεια πληγώνει
κάνοντας ακόμα πιο βαριά τη μοναξιά μου στον τόπο αυτό
που δανεική είναι κι η χαρά μου.
Στο τόπο αυτό που τα δάκρυα μοιάζουν δώρα
και σκεπασμένη μένει η αλήθεια από το τώρα
ακούω πολλούς να νοιάζονται για μένα
μα όλα τα λόγια πάντα μένουνε θαμμένα.
Γιατί οι σκιές είναι τριγύρω μου πολλές
να βασανίζουν το μυαλό μου με το χθες
γνωστές εικόνες παλιές ελπίδες
μητέρα η πατρίδα κι ας μην την είδες.
Κι ας μη σ’ αγκάλιασε ποτέ κοντά της
έλα κλείσε τα μάτια στα χτυπήματα και γέλα
Όποιος γεννιέται ασαφής
( από την κομπανία του σταθμού)
Όποιος γεννιέται ασαφής
δεν ξέρει τι να κάνει
να γίνει λίγο πιο σαφής
αχ βρε ντουνιά
όσο κι αν θέλεις, Γιάννη.
Όσοι σαφήνεια ζητούν
μυαλό έχουν ξεφτέρι
και δεν τους νοιάζει να μιλούν
αχ, βρε ντουνιά
χειμώνα καλοκαίρι.
Δίχως σαφήνεια ο ντουνιάς
δε γίνεται να ζήσει
θέλει τα πάντα να ΄ξηγεί
αχ βρε ντουνιά
τα μάτια του πριν κλείσει.
Φίλε Γιάννη, όπως βλέπεις η ασάφεια μας έδωσε ήδη δύο πρόσφυγες. Ο δικός μου ήταν μια ζωντανή ηχογράφηση με τον Μανώλη Αγγελόπουλο από το κέντρο “Βραχώρι”.
Ωωωω! Νίκο… Ιδιαίτερες ευχαριστίες για την επισήμανσή σου !!! Με κολακεύεις…
Ας ακούσουμε λοιπόν, τον Ζαμπέτα να παίζει, να κεντάει και να “σχολιάζει”, υπό την καθοδήγηση του Χατζιδάκι, στη συγκλονιστική εκπομπή του Τρίτου, τα Χριστούγεννα του 1979.
Είναι γεγονός ότι δεν παίζουμε, αλλά σχολιάζουμε. Σήμερα, λόγω ημέρας, ο σταθμός μας, πάντα επίκαιρος, σχολιάζει, με Τσαουσάκη και Μπουρνέλλη, τα αποτελέσματα των εκλογών και όχι τις πολιτικές προτιμήσεις του Μάρκου. Η Δημαρχεία λοιπόν, αφιερωμένη στους όμηρους του συστήματος, στους άνεργους, τους συμβασιούχους, τους ωρομίσθιους, τους πλήρους απασχόλησης με σύμβαση έργου, τους μερικής απασχόλησης με ΙΚΑ, εν ολίγοις σε όλους τους ολικής αλέσεως. Ελπίζοντας ότι δεν θα δούμε κανένα Δήμαρχο ή Νομάρχη να το χορεύει ζεϊμπεκικο…
Η Δημαρχεία
(Τσαουσάκη-Μπουρνέλλη)
Ένας εργάτης στέκεται
μπροστά στη Δημαρχεία
και περιμέν’ απ’ το πρωί
όλο με αγωνία
Είναι μεγάλος ο καημός
να ζει κανείς πάντα φτωχός
Κανας πελάτης να φανεί
να βγάλει το ψωμί του
να πάει στην γυναίκα του
και στο μικρό παιδί του.
Είναι μεγάλος ο καημός
να ζει κανείς πάντα φτωχός.
Είναι βαρύς ο πόνος του
μεγάλη αγωνία
να καρτερεί καθημερνώς
μπροστά στη Δημαρχεία.
Συνεχίζουμε το πρόγραμμα του σταθμού, με τις αναζητήσεις μέσω του «Ελληνικού μουσικού σταυρού» (ενίοτε και Γολγοθά)
1.Αναζητείται η Αθηνά Παναγιωτοπούλου. Η Αθηνά Παναγιωτοπούλου εθεάθη για τελευταία φορά μαζί με τον Βασίλη Λουμπαρδέα, το 1997 στο Μαρούσι με «Σαράντα πυρετό» να κάνει «Ασταμάτητα» «Κατάληψη» σε μία «Κιβωτό». Φορούσε γραβάτα καρό , είχε ατίθασα μάτια, και αρνιόταν επίμονα να μιλήσει για αγάπες. Την αναζητούν όσοι πίνουν από Δευτέρα ως το Σάββατο για μιαν αγάπη θάνατο.
2.Αναζητείται ο Ηλίας Πάλης. Ο Ηλίας Πάλης κυκλοφορούσε στο εμπορικό κέντρο Αμαρουσίου μαζί με τον Χάρη Περσίδη, όταν ένα αστέρι, έσβησε μονοκονδυλιά το παραμύθι με τις περαστικές αγάπες. Η Μάγισσα τον έκανε αθάνατο, αλλά μια ξένη μοίρα τον υποχρέωσε να αλλάξει επίθετο. Τα τελευταία του λόγια πριν εξαφανιστεί ήταν «Είμ’ εδώ και είμ’ αλλού, είμαι σώμα δίχως νου…». Τον αναζητούμε επειδη ακόμη ακούμε το “Απτάλικο του χάρου”: «Γιατί ο νιος δεν αναπνέει, η Καλαμαριά τον κλαίει/ Η ανάσα του λουλούδι, της Καλαμαριάς τραγούδι και της προσφυγιάς».
Παρεπιμπτοντως ο Ηλιας Παλης πρεπει να ειναι ο συντοπιτης μου και πρωην λυραρης, τραγουδιστης στα κρητικα, συνθετης και στιχουργος Ηλιας Παλιουδακης ο οποιος πριν καμμια 10ρια χρονια ισως και παραπανω αποφασισε να γινει λαϊκος τραγουδιστης. Σημειο αναφορας φωνητικα τοτε ειχε -κακως- το Μανωλη Αγγελοπουλο …
Νικο66 οι σουρεαλιστικες σου αναφορες εχουν πλακα και ενδιαφερον !!
Θα ήθελα να αφιερώσω σε όλες τις ελληνικές δισκο―γραφικές εταιρίες το τραγούδι «αράπη πού’γινες δίκοπο μαχαίρι».
Επίσης το «πέντε έλληνες στον άρη» σούπερ σπέσιαλ αφιερωμένο στην ΝΑΣΑ.
Αν βρήτε και την πρώτη σπάνια εκτέλεση του «Γιάννη μου το καντήλι σου»,
από μένα για τον καντηλανάφτη της ενορίας μου που μας ακούει αυτή την ώρα (έχει τρανζιστοράκι ο μπαγάσας στον γυναικονίτη!).
Ρε συ Πάνο, εγώ έχω το ανάποδο πρόβλημα. Περνάει η βραδιά και δεν προλαβαίνω! Κοιμάμαι κάθε βράδυ (δηλαδή πρωί) στις 4 και ξυπνάω (με ξυπνάνε) στις 7. Θα ήθελα λοιπόν παραγγελιά το “Θέλω βαριά να κοιμηθώ”.
Ο ντι-τζεϊ του μεσονυκτιου ξυπνησε μεσημερι και μετα απο 8 ρουφηξιες καφε σκετο συνεχιζει το προγραμμα του σταθμου με δυο βαρεια κι ασηκωτα του μεγαλου ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ !!
Γιατι να φυγεις
και
Μια μερα θα πεθανω
Αφιερωμενα σε ολα τα καψουρια και τις μοναχικες ψυχες …
Βαλσαμο η φωνη του Καζαντζιδη …
Εγω ποναω και με τρωει το μαρζι
εγω πεθαινω κι εσενα δε σε νοιαζει …
Μα ελα που γεννηθηκα μονο καλο να κανω
γιαυτο στα πεζοδρομια μια μερα θα πεθανω …
Ύστερα από την Καζαντζιδική παρέμβαση του συνάδελφου yiorgosv, επανερχόμαστε με το ΘΕΛΩ ΒΑΡΕΙΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ, αφιερωμένο (με τόκους υπερημερίας) στον ξάγρυπνο Άρη (σιγά μη κοιμόταν τέτοια ώρα) - γειά σου Τσαουσάκη λεβέντη!
Αμέσως μετά, μπαίνουμε στην παγκόσμια και εγχώρια επικαιρότητα. Μάρκος και ΟΣΟΙ ΓΕΝΟΥΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ, αφιερωμένο με περίσσα αγάπη στο ζεύγος της αμερικανικής γερουσίας Μπους/Πελόσι, και με Χιώτη στο ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΩ - αφιερωμένο επίσης με περίσσα αγάπη στους κατατρεγμένους, βιοπαλαιστές Αρειοπαγίτες, και τις οικονομίες που δεν αντέχουν.
Ακου τώρα τι έγινε! Δουλεύω εδώ και 4 ώρες μια εκπομπή και φτάνοντας κοντά στο τέλος, ανακαλύπτω ότι ο κομπιούτερας τα 'χει παίξει και δεν ανοίγει τον windows explorer με τίποτα! (και όλα τα παρεμφερή - Πίνακα ελέγχου, φακέλους κλπ.).
Παρακαλώ τους παραγωγούς να σιγοντάρουν την τσαντίλα μου και να μου αφιερώσουν το τραγουδάκι του Νταλγκά “Πού να βρω μπουρδέλο να σου μοιάζει”…
