Μια γνωστή βιολίστρια ετών 32, στο Λονδίνο, σταμάτησε σε ένα γνωστό καφέ για φαγητό έξω από τον σταθμό. Μέσα σε λίγα λεπτά το βιολί που είχε μαζί της εξαφανίστηκε…
Το συγκεκριμένο όργανο είναι ένα σπάνιο βιολί κατασκευής Antonio Stradivarius του 1696, σημερινής αξίας περίπου δύο εκατομμυρίων ευρώ. Επίσεις, μέσα η βαλίτσα περιείχε δύο πολύ σημαντικά δοξάρια, κατασκευής Pecatte, αξίας άνω των 73.000 ευρώ, και Bazin, αξίας περίπου 6.000 ευρώ.
Η ασφαλιστική εταιρία προσφέρει αμοιβή περίπου 15.000 – 18.000 χιλιάδες ευρώ σε όποιον βρει ή δώσει σχετικές πληροφορίες.
Άντε, καλό χριστουγεννιάτικο δώρο σε όποιον τα βρει…
Βιολί Στραντιβάριους; όταν κάθεσαι σε τέτοια μαγαζιά κοντά σ’ αυτό το σταθμό (σ’ όποιο πολυσύχναστο σταθμό ντε…), ακόμα και το τηλέφωνο σου τσιμπάνε από την κωλότσεπη πριν πιείς τη πρώτη τζούρα καφέ. Όχι… βιολί Στραντιβάριους…
Εδώ ανοίξανε το “Εφήμερο” και κλέψανε…τα όργανα που είχαν κρεμασμένα στον τοίχο!! (κιθάρα, μπουζούκι κλπ)! Ή ακόμη και οι ληστές το ρίξανε στην τέχνη τελευταία ή δεν βρίσκουν πια τί άλλο να κλέψουνε…!!
Δηλαδή, αν καταλαβαίνω καλά, η ασφαλιστική εταιρία είναι διατεθειμένη να καταβάλλει στον (όποιον) ιδιοκτήτη το ποσό των περίπου 2 εκατομμυρίων συν 73.000 συν 6.000; Καλά, κάποιον καλό δικηγόρο να τους γράφει τους όρους εξαίρεσης από αποζημίωση στα ασφαλιστικά τους συμβόλαια, δεν έχουν; Η βλακεία δεν αποζημιώνεται τόσο απλά. Και, εν πάσει περιπτώσει, ένα βιολί αξίας δύο εκατομμυρίων (που απ’ ό τι φαντάζομαι δεν ανήκε στη βιολονίστρια) αφήνεται να κυκλοφορεί σε καφέ κοντά σε σιδηροδρομικούς σταθμούς; Καλά να πάθουν, όλοι.
Κύριε Νίκο δεν αποζημιώνουν τα πάντα, αλλα η κλοπή καλύπτεται. Στην ασφάλεια μπαίνουν πάντα κάποιοι όροι, απο όσο γνωρίζω:
Καλύπτεται η κλοπή και η ζημιά απο ατύχημα αλλα ΟΧΙ απο κακή τεχνική. Δηλαδή, αν τραβήξω το δοξάρι στραβά και ξηλώσω μια γωνία η ασφάλεια δεν το πληρώνει. Αμα όμως κοπανήσω το βιολί στην πόρτα οπως το κρατάω, η ασφάλεια το καλύπτει. Δεν καλύπτει επίσης κλοπή απο αμάξι και ζημιά σε αεροπλάνο αν το όργανο τοποθετηθεί με τις βαλίτσες.Τα υπόλοιπα, λίγο πολύ πληρώνονται, ακόμα και πτώση απο μοτοσυκλέτα
Αυτα τα οργανα ανηκουν στους μουσικους ή τους χαριζονται, εν ειδη υποτροφιας για να παιζουν? Ειχα παρακολουθησει πριν 2-3 χρονια τον κ.Ματσκε με την κορη του στο Μεγαρο Θεσσαλονικης, και στα φυλλαδια που μας μοιραστηκαν με πληροφοριες, αναφεροταν πως στην κορη του ειχε δοθει ενα Stradivarius, σαν υποτροφια σε ενα διαγωνισμο… Αρα, τα πανακριβα και ιστορικα οργανα ανηκουν σε καποιους ή τους δινονται μονο για παραστασεις? Φιλε alk αν ξερεις κατι παραπανω τοποθετησου, εχει ενδιαφερον. Ευχαριστω.
Τα όργανα μπορούν να αγοραστούν απο όποιονδήποτε μπορεί να τα πληρώσει αλλα συνήθως καταλήγουν στα χέρια επενδυτών, συλλεκτών κλπ, παρά μουσικών. Στο λονδίνο ξέρω οτι η Royal Academy of Music έχει περίπου 12, τα μισά απο τα αυτά είναι δανεισμένα απο την συλλογή του David Josefovich, που είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε το πολυμερές που χρησιμοποιείται στο βυνίλιο. Εχουν ίσως την μεγαλύτερη συλλογή ιταλικών οργάνων στον κόσμο. Τα όργανα δανείζονται σε επαγγελματίες και φοιτητές, κυρίως γιατί η Αcademy δεν αντέχει να πληρώνει την ασφάλεια για 500 όργανα. Εγώ είχα για 3 χρόνια μια βιόλα Gasparo da Salo κατασκευασμένη στην Breschia το 1580.
Ο οικος Beare συχνά έχουν 1-2 στα χέρια τους οπως και ο Florian Leonhart (αλλος μεγάλος dealer). Υπάρχουν επίσης 2 μεγάλοι παγκόσμιοι οργανισμοί, το stradivari society και το maggini foundation που συλλέγουν τέτοια όργανα και τα παραχωρούν προσωρινά σε μουσικούς. Το συγκεκριμένο ήταν στα χέρια της κορεάτισας Min Jin Kym αλλα δεν αναφέρεται πουθενά αν ανήκει στην ίδια ή όχι.
Αυτά ξέρω μόνο.