Είναι κάποια τραγούδια, όπως ο αλανιάρης που με μπερδεύουν ως προς την εύρεση των συγχορδιών, άλλα μου λέει το αυτί μου και άλλα το μυαλό μου. Συγκεκριμένα, στον αλανιάρη (D) μου ακούγεται καλό να βάλω και την 5η ματζόρε (A), αλλά σκέφτομαι ότι στο τραγούδι δεν υπάρχει η 7η σε διεση (ντο #). Δεν ξέρω αν είναι κατανοητό το ερώτημα μου. Κι άλλα τραγούδια μου δημιουργούν τέτοια θέματα. Βοήθεια. .
Αφενός φίλε τίποτα δε σε εμποδίζει να εναρμονίσεις όπως θες το κομμάτι, από την άλλη, αντί για το μυαλό σου εμποστεύσου το αυτί σου, βρες την εκτέλεση που σου αρέσει και δες τί κάνει η κιθάρα
Δεν είσαι υποχρεωμένος να έχεις όλη την ώρα συγχορδίες. Αν έχεις ενδοιασμούς για το Λα+ αλλά δε σου πάει (δικαίως) το Λα-, υπάρχει και το λα ουδέτερο, υπάρχει η σκέτη μπασογραμμή που δεν καταλήγει σε συγχορδία παρά όταν ξαναγυρίσουμε στην τονική, υπάρχουν λύσεις. Στο “ορίτζιναλ”, αν ακούω σωστά, η λύση είναι να μην αλλάζουν καν συγχορδία: όλο Ρε.
Πάντως το Λα+ είναι απολύτως νόμιμο. Ντο# δεν υπάρχει στο κομμάτι, υπάρχει όμως στο δρόμο. Είναι τέτοια η κίνηση της μελωδίας ώστε στις συγκεκριμένες φράσεις της εισαγωγής και του κουπλέ η 7η είναι πάντα μικρή, με άλλη κίνηση όμως θα μπορούσε να είναι και μεγάλη (αν π.χ. παίξεις ένα ταξίμι στην αρχή και βάλεις ντο# κανείς δε θα πει ότι έφυγες από το δρόμο).
Τουναντίον, η νότα που δεν υπάρχει είναι η δεύτερη (μι): αυτή τόσο στο κομμάτι όσο και στο δρόμο είναι όλη την ώρα με δίεση! Αλλά νομίζω ότι κι αυτό δε σε εμποδίζει να παίξεις Λα+ (ή Λα ουδέτερο έστω), παρόλο που περιέχουν μι.
Πάντως αν θυμάμαι καλά έχει γίνει παρόμοια συζήτηση και έμπειρος κιθαρίστας (εγώ δεν είμαι ολωσδιόλου κιθαρίστας) με ενθάρρυνε σ’ αυτό που ήδη σκεφτόμουν από μόνος μου: όλο Ρε.
Ευχαριστώ πολύ για τη πολύτιμη βοήθεια σας.
σ’ αυτού του ειδους τα τραγουδια η συγχορδία βάσης συνήθως ειναι αρκετή και δεν χρειαζεται τιποτα παραπανω: βάρα ΡΕ+ λοιπον και θα δεις ποσο ωραια βγαινει
κι εγώ προτιμώ μία συγχορδία μόνο στο χουζάμ. μπορείς να επιλέξεις μπάσο λα για το κλείσιμο, υπονοώντας μόνο τη λα ματζόρε.
Όντως. . Τελικά ακούγεται πιο αυθεντικό μόνο με την τονική, ενώ με πιο πολύπλοκο παίξιμο βγάζει πιο μοντέρνο στυλ. Ίσως τελικά να έχει να κάνει με το στυλ που θέλεις να δώσεις στο κομμάτι.
Προαναφέρθηκε πως σ’ αυτού του είδους τα τραγούδια η συγχορδία βάσης συνήθως είναι αρκετή, κατά τη γνώμη μου ακόμα κι αυτή κάποιες φορές είναι περιττή… Στον ‘Αλανιάρη’ συγκεκριμένα η κιθάρα δεν παίζει καθόλου συγχορδίες αλλά έχει την μι κουρδισμένη ρε και ο Σκαρβέλης “κάνει παιχνίδι…” με τις μπάσες ρε-λα-ρε. Σαν κιθαρίστας φίλε renosgeocy πρέπει κατα τη γνώμη μου να προσαρμόζεις το παίξιμό σου πρώτον με το ύφος του τραγουδιού που εκτελείς, δεύτερον με το πόσα και ποιά όργανα παίζουν και τρίτον ανάλογα με τον τρόπο το παίζει το μπουζούκι… Στην 1η εκτέλεση εδώ, με τον Βαμβακάρη να παίζει συχνά τις ανοιχτές του πάνω στη μελωδία και τα ζίλια να κρατούν ρυθμό η κιθάρα μόνο με τα μπάσα δίνει κατ’ εμέ το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, αισθητικά και ακουστικά!
Το κομματι αν μιλάμε για τον αλανιάρη του Μαρκου είναι Σεγκιά. Η συγχορδία της πέμπτης δηλ στο Λα είναι ματζόρε γιατι είναι η βάση του 4χορδου ράστ που υπάρχει εκεί(λα σι ντο# ρε).Λόγω της κίνησης βέβαια που συμβαίνει στο κομμάτι Δηλ στην εισαγωγή φτάνει η μελωδία στο ντο αλλά δεν το ξεπερνάει γι αυτό είναι πάντα φυσικό και μέσα στα λόγια η κίνηση είναι καθοδική δηλ ξεκινάει απ το ψιλό ρε και πάει προς την βάση συνεπώς η 7η δηλ το ντο ακολουθεί την φορά της μελωδίας. Αυτό δεν επηρεαζει καθόλου την συγχορδια γιατι δεν λειτουργεί με την λογική της ευρωπαικης μουσικής αλλά με την λογική του ισοκράτη. Αν επέλεγες να βάλεις λοιπόν κι αλλη συγχορδία εκτος της τονικής πολύ σωστα σκέφτηκες την λα. 'Ολα τα άλλα είναι θεμα γουστου.
Ε λοιπόν, ήθελα να το ρωτήσω αυτό (και προηγουμένως αναφέρθηκα στο δρόμο αποφεύγοντας επιμελώς να τον ονομάσω): εξακολουθούμε να το θεωρούμε σεγκιάχ παρόλο που καταλήγει στη νότα ραστ (εδώ Ρε αντί Φα#);
Στην θεωρία των λαικων δρόμων ναι,το λέμε σεγκιά ειτε καταλήγει στην 3η είτε στην βάση. Στα μακάμ βέβαια είναι το μακάμ σαζκιάρ.
Με αφορμή μια πρόσφατη διαφωνία με ένα φίλο για το τραγούδι του Παπαιωάννου “όταν δω τα δυο σου μάτια” (Dm) αν θα μπει και Α ματζόρε συγχορδία (που, νομίζω, δεν υπάρχει στην αυθεντική εκτέλεση) στο κομμάτι παραθέτω το εξής ερώτημα:
Για κάποιους από σας που είστε και επαγγελματίες μπορεί να είναι πιο ξεκάθαρο. . μέχρι που μπορούμε να επεμβαίνουμε σε ένα κομμάτι; Μέχρι πιο σημείο μπορούμε να το “αλλάζουμε” χωρίς να δείχνουμε “έλλειψη σεβασμού” στο τραγούδι και στο δημιουργό του.
Υ.Γ : Συγχωρέστε με εαν η ερώτηση δεν είναι ξεκάθαρη, ή αν έχει επαναληφθεί το θέμα.
Κάθε κομμάτι με το που φεύγει απ τον δημιουργό του είναι ενα αυτόνομο “καράβι” που διαγράφει την πορεία του.
Μπορείς να κάνεις ότι σ αρέσει και σε κάνει να αισθάνεσαι εσυ εντάξει.Αν αυτό αρέσει στους άλλους η όχι είναι άλλο θέμα. Τον σεβασμό σου στο κομμάτι τον δείχνεις και μόνο που ασχολείσαι μ αυτό πολλά χρόνια μετά την δημιουργία του. Και αποψη μου είναι οτι αν το παίζεις ακριβώς όπως πρωτοπαίχτηκε χωρίς αυτό να σε εκφράζει, καταδικάζεις και το κομμάτι αλλά και εσένα σε στασιμότητα.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, εάν θες, δεν είναι έλλειψη σεβασμού να αλλάξεις μια συγχορδία. Έλλειψη σεβασμού είναι να αλλοιώνεις τα χαρακτηριστικά και να μετατρέπεις το δημιούργημα κάποιου σε κάτι αγνώριστο. Εκεί πια είναι κάτι άλλο … κάτι νέο.
Το κάθε κομμάτι γράφτηκε και παίχτηκε μια φορά “σωστά”, όταν το έγραψε και το έπαιξε ο δημιουργός του. Από εκεί και πέρα όσες φορές έπαιξε ακριβώς το ίδιο πράγμα ο δημιουργός του είναι επανεκτέλεση και όταν προσπάθησαν να παίξουν κάποιοι άλλοι είναι διασκευή. Όλα αυτά ακούγονται πολύ θεωρητικά (και θα συμφωνήσω με όποιον έχει την ίδια άποψη), απλά θέλω να καταλήξω στο ότι ο δημιουργός έγραψε μια μελωδία πού ήταν η δική του ιδέα (έστω και κλεμμένη από κάτι παρόμοιο) και κάθε προσπάθεια αναπαραγωγής της μελωδίας αυτής (κατά μία έννοια) είναι διασκευή. Το πόσο θες εσύ να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις πράγματα είναι δική σου επιλογή, όταν όμως η διασκευή σου πάψει να θυμίζει την αρχική μελωδία, τότε είναι αυτό το “κάτι άλλο” που έλεγα παραπάνω. Γι αυτό πολλές φορές θα δεις τον ίδιο τον δημιουργό να διασκευάζει δικό του κομμάτι. Κάτι που δεν είναι ίδιο με το αρχικό, αλλά κάτι διαφορετικό που μοιάζει όμως αρκετά με το προηγούμενο.
Σαν προσωπική τοποθέτηση, ελπίζω να βοήθησα.
1 «Μου αρέσει»
μια και πιάσαμε το ραντεβού:
αν θες να συνοδεύσεις μερακλήδικα ένα μπουζούκι που βαράει ανοιχτές, και να μπείς στον νανουριστικό κύκλο του ισοκρατήματος, κρατάς ένα ρε μινόρε, ρίχνεις και την μπάσα σε ρε άμα γουστάρεις.
αν όμως θες να το πειράξεις και να βάλεις ντιμινουίτες και λα ματζόρε και συγκοπάτο ρυθμό, μια χαρά γίνεται και βγαίνει ωραίο -για την εποχή μας που είμαστε εξοικειωμένοι με τέτοια ακούσματα. κάπως έτσι πρέπει να τους ακούγοταν ο σκαρβέλης με τους νεωτερισμούς του!
Αφού έγραψα άλλο ένα σεντόνι και τελικά δεν το άπλωσα, έρχεται ο Λίγκα να με καλύψει:
Αυτό είναι το ζήτημα. Δεν μπορείς να προδώσεις την εποχή σου. Αν όμως μπορείς, με στυλ σημερινό, να ερμηνεύσεις μια σύνθεση του τότε χωρίς να προδώσεις ούτε εκείνην, αυτό είναι νομίζω θεμιτότατο.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 20:01 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 20:00 —
…Αναλαμβάνοντας βέβαια και τα ρίσκα σου!
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 20:03 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 20:01 —
…όπως τα αναλαμβάνεις και όταν παίζεις σαν παλιός.