Το είχα γράψει παλιότερα, κʼ επιτρέψτε μου να το ξαναγράψω:
Στη δουλειά μας είμαστε ηθοποιοί!
Οι κοινωνίες των ανθρώπων δεν επέτρεψαν, ούτε επιτρέπουν τον αυτοπροσδιορισμό μέσω του επαγγέλματος (σπάνιες οι εξαιρέσεις). Δεν έχει σημασία πώς βιοποριζόμαστε· σημασία έχει ποιοί είμαστε όταν κλείνει πίσω μας η πόρτα της δουλειάς!
Οι «κακοί πλούσιοι, ο Νταλάρας, οι μπάτσοι», κ.λ. ενέχουν οπωσδήποτε μια δόση αλήθειας, αλλά από ένα σημείο και μετά καταντούν κουραστικά στερεότυπα.
Τώρα σε ό,τι αφορά την περίπτωση του Τσιτσάνη: εμπορικός ήτανε (μάλλον, από ένα σημείο και πέρα κατήντησε), εμπορικότατος! Δεν εννοώ φυσικά τον Τσιτσάνη παίκτη (πέρα από μια δόση ηλεκτρίλας της εποχής), παρά τον Τσιτσάνη δημιουργό. Και το αποδεικνύει ο ίδιος με τα λεγόμενά του.
Όταν του πήρε συνέντευξη ο Χατζηστεφάνου (δεν θυμάμαι κατά γράμμα, αλλά μπορείτε να το βρείτε εύκολα στο Youtube και να το διαπιστώσετε, όσοι θέλετε), τον ρώτησε αν θεωρεί κι ο ίδιος ως σπουδαιότερη δημιουργία του την «Συννεφιασμένη Κυριακή». «Ε,» απάντησε ο Τσιτσάνης, «αφού οι θαυμαστές μου αυτό θεωρούν, τότε αυτό είναι!».
Λυπάμαι, πολύ λίγη η απάντηση για το βεληνεκές ενός τέτοιου δημιουργού (κι ακόμα λιγότερο το τραγούδι, Χριστέ και Παναγιά μου!)! Και δε με νοιάζει αν έγραψε 300 και πλέον τραγούδια…με νοιάζει πως όταν ακούω το «Καράβι» ή τη «Μάγισσα της Αραπιάς» ή την εισαγωγή από τις «Ακρογιαλιές, δειλινά», χαμογελώ κλαίγοντας και ξέρω πώς αυτά τα τραγούδια δε θα σβήσουν, ποτέ!
Συμπέρασμα: να εστιάζουμε στο έργο! Στο ποιοτικό, άξιο έργο του δημιουργού! Του κάθε δημιουργού!