Αγαπητε Νικο
Πρωτον χαιρομαι που συμφωνεις οτι ο Τζάκσον ηταν καταξιωμενος!!!
Δευτερον ποτε δεν ειπα οτι η κοκα κολα ειναι καταξιωμενη,επειδη ειναι διασημη.Εγραψα μονο οτι ειναι πασιγνωστη!!!
Τριτον αυτα που γραφεις για την κοκα-κολα ειναι η γνωμη σου,αλλα μου φαινετε οτι δεν ταιριαζει στο θεμα!!!
Και τεταρτον η λεξη χεσμενηπου χρησιμοποιεις ειναι λιγο επιθετικη,και χεζειτην συζητηση!!!Δεν νομιζεις?:089:
[COLOR=“Red”]ΑΥΤΟ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ[/COLOR]
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΠΟΠ
Michael Jackson
Ο άνθρωπος πέθανε. Να ζήσουμε να τον θυμόσαστε.
Ο θάνατός του όμως δε δικαιολογεί “αφιερώματα” μέσα στο ρεμπέτικο φόρουμ. Εγώ για παράδειγμα, που κάποτε χρειάστηκε να κοπιάσω για ν’ αποφύγω το βομβαρδισμό από τις επιτυχίες του Μ.J., πρέπει να τον υποστώ τώρα;
Τραβάτε σε κανα αντίστοιχο φόρουμ και στήστε του ανδριάντα. Εγώ ως ντροπή της φυλής του μπορώ να τον θυμάμαι.
Αντε πια…
ΥΓ. Τα πάντα μετρούνται με την επιτυχία; Αμφιβάλλω.
Το “Θρίλερ” είναι ο πρώτος δίσκος σε πωλήσεις, όλων των εποχών.
Στα τέλη της δεκαετίας του '60 (αν θυμάμαι καλά) ο Νιλ Σεντάκα έγραψε μια επιτυχία. Το “Ω Κάρολ”. Μετά από αυτή την επιτυχία, αυτό το γκομενάκι (η Κάρολ Κινγκ) έβγαλε ένα δισκάκι. Ούτε γω θυμάμαι τον τίτλο ούτε πολλοί άλλοι. Το άσχετο αυτό δισκάκι πούλησε 13 εκατομμύρια κομμάτια και για πολλά χρόνια ήταν το απόλυτο ρεκόρ για σόλο καλλιτέχνη. Μόνο και μόμνο επειδή ήταν η Κάρολ του Σεντάκα.
Ο Μάϊκλ Τζάκσον υπήρξε ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΤΑΛΕΝΤΟ, κι αυτό είναι το… κακό.
Όπως κι μο Στέλιος Καζαντζίδης, είχε ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΦΩΝΗ, κι αυτό είναι το… καλό.
[Ωχ Παναγίτσα μου, δε θέλω ν’ ανάψω φωτιές, Αδμίνορες, προφυλάξτε με από τον Ευαγγελάτο!)
Οι διαφορές είναι ξεκάθαρες.
Ο Τζάκσον υπήρξε (από 5 χρονών) θύμα της Αμερικάνικης Ιδεολογίας, που είναι ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ. Και μπορεί να βρεθείς, λέει, ακόμα και Πρόεδρος των ΗΠΑ, ή Βασιλιάς της Ποπ ή ό,τι άλλο.
Κι ενώ υπήρχε μιά ευκαιρία να “ξεχωρίσουν” οι Αφροαμερικάνοι, στον αγώνα τους ενάντια στον ρατσισμό, ο Τζάκσον προσχώρησε στο… άσπρο χρώμα, κι έγινε ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ, αλλά ΑΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
Ο Τζάκσον υπήρξε ο πρόδρομος της Παγκοσμιοποίησης.
Από την άλλη, το Ελληνικό σύστημα σκέψης (“ήθος” θα έλεγα) επέτρεψε στον Καζαντζίδη να γίνει ένα με τους ακροατές του, άνθρωπος μέσα σε ανθρώπους, κι ας είχε ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΦΩΝΗ. Το μόνο κρίμα είναι πως δεν του δόθηκαν παρά ελάχιστα τραγούδια που να μας κρατούν σε εγρήγορση, πνευματική, πολιτική, κοινωνική.
Φαντάζομαι πως γίνομε κατανοητός, και δε μιλάω γιά τα λεγόμενα “πολιτικά” τραγούδι, αλλά γιά τα παραδείγματα που μας έδωσε το ρεμπέτικο.
Κι ερχόμαστε στην ΟΥΣΙΑ:
Στη λαϊκή τέχνη, το τραγούδι απαιτεί συμμετοχή. Στο γλέντι, τραγουδιστές, οργανοπαίκτες, χορευτές και “πελάτες”, είναι ένα, μία ενιαία μικροκοινωνία, που συμμετέχει στο δρόμενο -Κι αυτό είναι το μεγαλείο.
Στην αστική τέχνη, καθιερώθηκε το “θέαμα”, δηλαδή Αυτός εκεί πάνω, στη σκηνή, κι εμείς από κάτω απλοί θεατές. Όπως στο μπαλέτο δηλαδή, όπου αυτά που κάνουν οι μπαλαρίνες είναι πολύ δύσκολα γιά τον απλό λαό. Και παρ’ όλα αυτά, οι Αμερικάνοι επιμένουν πως “μπορείς κι εσύ να το κάνεις”. Κι όταν δεν τα καταφέρεις (κι αυτό αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων), πρέπει να νιώθεις… αποτυχημένος, και να είσαι γεμάτος πλέγματα.
Γιά τους δικούς μας αποδέκτες αυτής της κουλτούρας, που είναι μας λένε ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας, δεν υπάρχει άλλη λύση, από την επαφή, τις παρέες, την κοινωνική ζωή, την ομαδική ζύμωση, και πάλι μη με παρεξηγήσετε, δεν εννοώ την ένταξη σε κόμματα, αλλά τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ.
Το απομονώνω γιατί είναι πραγματικά η ουσία, η ειδοποιός διαφορά στα διάφορα είδη τέχνης:
Η θέση του παραλήπτη του κάθε έργου τέχνης.
Χαίρομαι.
Κι επειδή έχει γίνει επανειλημμένα λόγος γιά την τηλεόραση, θα πω το εξής:
Το οπτικοακουστικό θέαμα, είναι από τη φύση του διαχωριστικό, και δεν επιδέχεται συμμετοχή. Είναι δηλαδή ένα αστικό θέαμα, που γίνεται… μικροαστικό. Γι αυτό και οι τηλεοπτικοί προσπαθούν να πετύχουν μιά ψευδή συμμετοχή, όπως π.χ. στα τηλεπαιχνίδια, ή στην “απ’ ευθείας” επικοινωνία, που είναι στην πραγματικότητα το θέαμα της (χαμένης) συμμετοχής. Το ζήτημα δημιουργείται όταν η τηλεόραση ασχολείται με την λαϊκή παράδοση. Όπως π.χ. η εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, που αναπαριστά (δήθεν) τη συμμετοχή σε γλέντι, και καταντά να είναι παρωδία.
Πιστεύω πως η τηλεόραση, όταν ασχολείται με την λαϊκή παράδοση, πρέπει να αποδέχεται την ίδια την “θεαματικότητα”, και να την παρουσιάζει ως “παράσταση”, με την θεατρικότητα που της αρμόζει. Ένα τηλεοπτικό μουσικό πρόγραμμα το Σαββατοκύριακο, δεν έχει καμμία σχέση με τα παρτάκια που κάνανε οι γειτονιές τον παλιό καιρό.
Και γιά να μη θεωρηθεί πως ευλογώ τα γένια μου, θα πω πως αναγνωρίζω τη δουλειά του Μυλωνά στο Δημοτικό τραγούδι, όσες επί μέρους επιφυλάξεις κι αν έχει κανείς, γιατί δεν “παριστάνει” το λαϊκό πανηγύρι, αλλά χρησιμοποιεί το τηλεοπτικό μέσο ως θεαματικό εργαλείο και μόνο.
Σε προέκταση, κι αν δεχτούμε πως η τηλεόραση επεχείρησε να υποκαταστήσει τα πανηγύρια της συμμετοχής, κι ως ένα βαθμό το κατάφερε, θα δούμε πως κυριάρχησαν οι Μάϊκαελ Τζάκσον και οι Σακη-Ρουβάδες.
Γιά όσους έτυχε να δουν την “τελετή” γιά τον Τζάκσον, απολογούμαι: Δεν είχα ιδέα!
Είναι τρεις μήνες που έχει τυπωθεί η αφίσα, και η φωτογραφία (με την υδρόγειο) ήταν παρμένη από την εορταστική Πασχαλινή εκπομπή!