Ένας σημερινός Πειραιώτης αυτά θα πει σχετικά με το τι ορίζουμε, γεωγραφικά, ως Ζέα και Πασαλιμάνι. Στην εκδήλωση «Αποτυπώματα του ρεμπέτικου στις γειτονιές του Πειραιά» ο κ. Θανάσης Βλάχος έδωσε μια σειρά από ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Φαίνεται, λοιπόν, ότι τα πράγματα σχετικά με τις ονομασίες αυτές δεν ήταν έτσι τις δεκαετίες του ρεμπέτικου (μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960). Η ονομασία Ζέα, που προσδιορίζει το δεύτερο μικρότερο και νοτιότερο μόρφωμα του ανατολικού λιμανιού του Πειραιά, καθιερώθηκε μετά τη δεκαετία αυτή. Μέχρι τότε όλος ο κόλπος εθεωρείτο Πασαλιμάνι. Για την περιοχή της σημερινής Ζέας υπήρχε (όπως και σήμερα άλλωστε) και η ονομασία Φρεαττύδα. Ουσιαστικά, Φρεαττύδα είναι η περιοχή πάνω από τον όρμο μέχρι την πλατεία Πηγάδας, προς τα δυτικά. Από το λιμάνι ποιας Ζέας, λοιπόν, κάναμε την τσάρκα μας τελικά; (το τραγούδι είναι του 1946). Στην ίδια εκδήλωση μάθαμε ότι, εκείνες τις δεκαετίες, ως λιμάνι Ζέας χαρακτηριζόταν η ακτή μεταξύ Αγίου Διονυσίου και Ηλεκτρικού Σταθμού, στο Κεντρικό Λιμάνι του Πειραιά. Επομένως το ταξίδι αυτό ήταν αρκετά μεγαλύτερο αφού έγινε περίπλους της Πειραϊκής Χερσονήσου. Έτσι, φαίνεται φυσιολογικότερος και ο τελευταίος στίχος «ώσπου ξαναήρθα πάλι στου Περαία το λιμάνι». Ως στιχουργός του τραγουδιού αναφέρεται ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης. Δεν γνωρίζω πόσο εξοικειωμένος ήταν με τα τοπωνύμια του Πειραιά αλλά ο Παπαϊωάννου θα ήταν.
Στη βιογραφία του ο Μάρκος αναφέρει τη Ζέα αφού εκεί δούλευε στις εκφορτώσεις. Έχοντας την εντύπωση ότι και ο Μάρκος θα εννοούσε τη σημερινή Ζέα κάτι δεν φαινόταν λογικό. Μετά από την παρουσίαση του κυρίου Βλάχου αυτό διευκρινίζεται.
Στη Ζέα αναφέρεται και ο Μιχάλης Γενίτσαρης στο τραγούδι του 1956 «Γεια σου Περαία αθάνατε»: «Στη Ζέα, στα Λιπάσματα και στα γνωστά Ταμπούρια». Την περιοχή του Κεντρικού Λιμανιού θα εννοεί και εδώ ο Γενίτσαρης μιας και οι τρεις αυτές περιοχές βρίσκονται προς την ίδια μεριά του Πειραιά.
Έχω την εντύπωση ότι η παλιά ονομασία για το κομμάτι αυτό του κεντρικού λιμανιού του Πειραιά δεν είναι και πολύ γνωστή σήμερα.