πάντως εμείς το τραγουδάμε ως εξής:
ένα αρχίδι κι ένα μύδι κάνανε τον Αρχιμίδη
ένα μύδι κι άλλο μύδι κάνανε τον Διομήδη…
σε μουσική Λέου Λέου…
Επεξηγώ= ‘του είχε αλλάξει τα φώτα’= το είχε κάνει το τραγούδι χαβαλεδιάρικο. Τα έλεγε για να γίνει τζερτζελές με τους τουρίστες και αυτό φαινότανε. έλεγε ας πούμε το ‘του μ…νιού σου το γλωσσίδι μ’έδωσε κλωτσία στ’αρχ.δι’ και γελούσε ο κόσμος. αυτό εννοούσα.
Kι αυτό που έγραψες είναι από τα αδέσποτα μάγκικα δίστιχα της προφορικής παράδοσης που αναφέρει ο Σώτος. Δεν αυτοσχεδιάζουν ο Mητρέντζης, ο Nάκος ή ο admin (που εμφανίστηκε κατενθουσιασμένος! )
Admin, για γράψε όλα τα στιχάκια που ξέρεις για να καταγραφεί καμμιά φορά και η “προφορική” παράδοση.
ΣHM> Στεφ. Στο γλωσσίδι γιατί δεν έκανες σύντμηση;
κατά τα άλλα γνωρίζω τα ακόλουθα=
δυο ποντικοί βαρβάτοι μου ξεστρώναν το κρεβάτι
του μ. η χωρίστρα μας γαμ. την ορχήστρα
και κανά 2 ακόμα που δεν τα θυμάμαι αυτή τη στιγμή.
ως γνωστόν, το γλωσσίδι πρέπει να αποφεύγουμε να το συντέμνουμε.
Εξαιρετική η τελευταία παρατήρηση! Εύγε, Στεφανε!
Η το περίφημο : η κυρία με την γούνα
την γουστάρει την τσου?#@$να
μια εληά και δυο κουκούτσα
τα κορίτσα θέλουν ποuτ$Α
Εύγε κύριοι αρχίζουμε και σενιάρουμε
ΑΣΧΕΤΟ (;;
Ο Γιάνναρος απόθανε κι άφησε διαθήκη
όταν θα τονε θάψουνε στο σταυροδρόμι απάνου
ν’ αφήσουν την ψωλάρα του δυό σπιθαμές απόξω.
Γιά νάρχουνται οι νιούτσικοι και να τηνε ζηλεύουν
γιά νάρχουνται κι οι κοπελιές να κάθονται απάνου.
Γιά νάρχεται και ο παπάς να τηνε λιβανίζει
γιά νάρχεται κι ο βασιλιάς να δένει τ’ άλογό του.
Νάρχεται κι ο τραγουδιστής να τηνε τραγουδάει:
“Γειά και χαρά σου Γιάνναρε με την καραψωλάρα!”
κ.λ. κ.λ.
Η πλάκα είναι να το δείτε μεταφρασμένο στα Γαλλικά, στο βιβλίο του Μανώλη του Ζάχου, στις εκδόσεις Maspero (κατ’ εξοχήν εκδόσεις των αριστεριστών και του Τσε Γκεβάρα των δεκαετιών 60 - 70).
Kοιτα K ε===) αυλο-οιστρος αδελφακι μου ! Ξεθαρρεψαμε ολοι !
Κ.υλο-οίστρος σε μουσική Λέου Λέου.
Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΚΩΛΟΜΠΑΡΑ
Στερνή μου θέληση εστί σαν αποθάνω,
εκατοντάδες γυναικών στον τάφο μου απάνω,
να 'ρθούνε και να γαμηθούν από μπρος και πίσω,
ίσως καβλώσω και ‘γω και σηκωθώ να …χύσω!
…
Πάνω στο τάφο βάλτε με
δυο γλυκά ‘γγελούδια,
να ‘ναι λευκά, ξεβράκωτα,
με φίνα κωλαρούδια
…
Να γίνουν γάμοι και χοροί,
να γίνουν πανηγύρια,
και να γαμούνε οι καλόγεροι στα μοναστήρια
τις όμορφες καλογριές και τα καλογεροπαίδια
…
Στη πονεμένη μου ψωλή
να βάλετε στεφάνι,
γιατί δεν άφηνε κώλο και μουνί
προτού να αποθάνει!
…
Κλάψτε με κώλοι και μουνιά
και μαυροφορεθείτε,
τον πιο πιστό σας σύντροφο
δεν θα τον ξαναδείτε
…
Τα κινητά κι ακίνητα
θα τα κληροδοτήσω,
σ’ όσες μικρές και στρουμπουλές
τον πνίγουν από …πίσω!
…
Κι όσα έχω κτήματα,
έπιπλα και παράδες,
τ’ αφήνω εις τους πούστηδες
και στους κωλομπαράδες!
…
Η διαθήκη γράφτηκε
χωρίς συμβολαιογράφο,
κι όποιος δεν τη δέχεται
στ’ αρχίδια μου τον γράφω
…
Κι εσείς που την ακούσατε
και δεν συγκινηθείτε,
είστε από κούνια πούστηδες
και πα να γαμηθείτε.
…
Υ.Γ.:
- Ζητείται επιγόντως συνθέτης για μελωποίηση
- Θα προτιμούσα να’ ναι ζεϊμπέκικο απτάλικο ή καμηλιέρικο
Tι πρωτοφανής συμμετοχή είναι αυτή ;;; (Φραγκίσκο, πρόσεξες τι έγινε ;;; Έπιασαν τόπο η “επερώτησή σου” και τα χαιρετίσματα σου προς όλους. Kαι πιο πολύ το 'Eύγε" σου!)
Aφιερωμένο :
Kι έτσι η παλιά φρουρά
όλοι μας ενωμένοι
εν σώματι εβρέθηκε
στο πάλκο καθισμένη.
Aρχίσαμε διπλοπεννιές
με τέτοια μαεστρία
και ζωντανέψανε
παλιά μας μεγαλεία !!!
(Aπό το “O Zαμπέτας στην Kόλαση” (Γ. Zαμπέτα-N. Mπακογιάννη)
Ιωάννα μου, εγώ το εννοώ το “εύγε”, δεν τόπα για να γίνει χαβαλές. Το χιούμορ του Στέφανου σχετικά με την σύντμηση ήταν απίστευτο, αν σκεφτεις που αναφέρεται και τι συνήθειες υπάρχουν στον κόσμο…
να’σαι καλά.
8a r8w sto para8uri sou
apopse na ton pai$w
ton fino mou to mpag(k)lama
sto spiti sou ape$w.
8a tone pai$w dunata
kai me ta duo mou xeria
ta$imi solo kai penia
na klapsoun kai t asteria.
Ki afou ton pai$w gia kala
8a mou r8ei gia na xusw
na xusw maura dakrua
ton pono mou na pni$w.
Ti den ton exw egw mikro
alla polu megalo
ton pono mesa sthn kardia
kai pou na tone balw.
Ρε παιδιά, ξέρει κανείς ποιος τραγουδάει το λαθρέμπορα :
“…κι άλλα τρία στην Ανάφη το λαθρέμπορα να μάθει…”
και ποια άλλα έχει τραγουδήσει; Που μπορώ να βρω;
Δε θ’ αντισταθώ να αναστήσω αυτή την αρχαία συζήτηση.
Τα βωμολοχικά τραγούδια τα παίρνω πολύ στα σοβαρά, όπως και μερικοί (τουλάχιστον) από όσους είχαν σχολιάσει εδώ πριν σχεδόν 20 χρόνια. Αυτή τη φορά όμως δεν το κάνω για να θεωρητικολογήσω, αλλά για να ρίξω τα φώτα σ’ αυτό το εντυπωσιακό δίστιχο:
Τρομερή κακία, αλλά, εδώ που τα λέμε, καμιά φορά είναι αλήθεια…
Εντυπωσιακή όμως είναι και η κακοτεχνία στο μέτρο ορισμένων συμμετοχών, ακόμα εντυπωσιακότερη μάλιστα η επιθυμία να βρεθεί μουσική που να ταιριάξει. Πώς να ταιριάξει ρε φίλε, με τέτοια ασυμμετρία στο στίχο;
Νίκο, προφανώς αναφέρεσαι στη «Διαθήκη» (#24).
Είναι ένα άθλιο κακέκτυπο των γνήσιων δημοτικών βωμολοχικών τραγουδιών. Ταιριάζει στις προεφηβικές ηλικίες όπου μόλις έχουμε μάθει να λέμε απαγορευμένες λέξειςκαι το κάνουμε συνέχεια έτσι χωρίς αφορμή, μόνο για τη χαρά του απαγορευμένου. Ή στις εφηβικές που το σεξ μας απασχολεί τα περισσότερα δευτερόλεπτα του 24ώρου, αλλά μόνο σε επίπεδο σκέψης και λόγου, γιατί η έμπρακτη ενασχόληση απέχει ακόμη μερικά χρόνια.
Περιέργως έχει μεγάλη διάδοση. Το έχω ακούσει να τραγουδιέται σε πλαίσια παραδοσιακού αποκριάτικου γλεντιού με αθυρόστομα τραγούδια, σε πάνω από δύο άσχετα μέρη, και σίγουρα στο ίντερνετ θα είναι διάσημο.
Μετρικά δεν είναι τόσο κακότεχνο. Απλώς αυτός που το μετέφερε εδώ το άκουσε κουτσουρεμένο ή το κουτσούρεψε μόνος του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ζητούσε μελωδία, αγνοώντας ότι ήδη τραγουδιέται σε αρκετές μελωδίες (προϋπάρχουσες βέβαια). Και όταν τραγουδιέται, οι στίχοι είναι μετρικά σωστοί, χωρίς αυτό βέβαια να το κάνει λιγότερο αξιοθρήνητο.
Χαρακτηριστική η σύγκριση με τον «Γιάνναρο» του #21: κι αυτό βωμολοχικό είναι, κι αυτό σοκάρει, αλλά εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες. Απόοκει και πέρα, ο Γιάνναρος κρατάει πραγματικά άλλο επίπεδο.
Είναι πασίγνωστο ως καρπάθικο, σε λίγο διαφορετική παραλλαγή. Το έχω ακούσει και από τη Β. Εύβοια, καθώς και από τη Σάμο. Κάθε φορά τα μεν λόγια έχουν κι από κάποια μικροπαραλλαγή που πείθει ότι δεν πρόκειται για πρόσφατη αντιγραφή από το το διάσημο καρπάθικο αλλά για παλιές ντόπιες παραλλαγές -ότι δηλαδή το αρχικό πρότυπο, απ’ όπου κι αν είναι, έχει ζυμωθεί μέσα σε πολλές γενιές σύμφωνα με όλα τα προβλεπόμενα για την προφορική παράδοση-, όσο για τη μουσική, είναι εντελώς διαφορετική, κάθε φορά αμιγώς ντόπια.
Η βερσιόν που διάβασα εδώ δεν ταυτίζεται με καμία από τις τρεις που ήδη ήξερα, και θα έλεγα ότι πιθανώς είναι η ανώτερη όλων. Δεν ξέρω από πού είναι, και επομένως δεν μπορώ να μαντέψω πώς τραγουδιέται.
Πολύ ενδιαφέρον Περικλή, δεν το γνώριζα το πόνημα… Όμως όσα προ- / εφηβικά ανάλογα θυμάμαι (Ο Τρωϊκός ο Πόλεμος, Κύρου ανάβασις, …), όλα είχαν άψογο 15σύλλαβο μέτρο και, συχνότατα ευφυέστατο κείμενο.
Έ, όχι, όταν προστίθεται και η μετρική ασυμμετρία, ο θρήνος γίνεται γοερότερος!