Συμφωνώ με τον Βιδία.
Βέβαια τα σάζια έχουν την εξής διαφορά από τα μπουζουκοειδή: εκεί οι χορδές είναι πολύ πιο χαλαρές, πράγμα που οδηγεί σε άλλη πενιά, άλλη πένα, άλλο ηχόχρωμα, γενικά άλλη χρήση του οργάνου.
Στα σχετικώς μεγάλα σάζια υπάρχουν μπουργάνες, αλλά με μια μοιρασιά (κάπως παράδοξη εκ πρώτης όψεως) που διατηρεί το re-entrant κούρδισμα:
Στο δικό μου, που είναι baglama μεγάλο, δηλαδή μάλλον το πιο κλασικό σήμερα μοντέλο, αν κουρδίσω την πρώτη χορδή σε Λα (συνήθως την πάω Σι, αλλά θα γράψω το Λα που είναι πιο εύκολο), η πρώτη χορδή που είναι τριπλή έχει μιά Λα μπουργάνα και δύο ψιλά τέλια μια οκτάβα πιο πάνω, η μεσαία δύο μεσαιοχοντρά τέλια Ρε μια τέταρτη πιο κάτω από την μπουργάνα = μια 5η πιο κάτω από τις δύο ψιλές, και η τρίτη έχει μια μπουργάνα κι ένα τέλι, ίδιες με της πρώτης και ένα τόνο πιο χαμηλά κουρδισμένες.
Αν το ερμηνεύσουμε αυτό με τη λογική του μπουζουκιού, όπου μια μπουργάνα δίνει την κυρίως νότα και το τέλι που είναι μαζί της την εμπλουτίζει, τότε στο σάζι η μεσαία χορδή είναι η πιο ψηλή από τις τρεις κι όχι η πιο μπάσα. Όμως στα σάζια πάει αντίθετα: στην πρώτη και την τρίτη χορδή, η κυρίως νότα είναι αυτή που δίνει το τέλι, και η μπουργάνα εμπλουτίζει τον ήχο της. Ότι έτσι πρέπει να το θεωρήσουμε, αποδεικνύεται αφενός από τον τρόπο χειρισμού αυτού του κουρδίσματος (με τις πρώτες νότες της μεσαίας κατεβαίνεις πιο κάτω από την πρώτη, κι όχι το αντίστροφο) και αφετέρου από τα μικρά σαζάκια (τζουρά), που έχουν μόνο τέλια, κι εκεί η μεσαία είναι ξεκάθαρα η πιο μπάσα.
Το μπουλγαρί του Φουσταλιέρη νομίζω (και για τα σημερινά είναι σίγουρο) ότι δεν είναι re-entrant αλλά με κούρδισμα στη σειρά.
Ρε-Λα-Ρε (ή οποιοδήποτε κούρδισμα με ίδιες τις δύο ακριανές χορδές) δεν ξέρω τι νόημα θα είχε. Το έχω δοκιμάσει στο σάζι και δε βγάζει τίποτε ενδιαφέρον. Όλη η ουσία, άλλωστε, του Λα-Ρε-Σολ (Ρε-Σολ-Ντο) είναι ότι διατηρεί τις σχετικές βάσεις των δρόμων.
Για τα όμοια ή διαφορετικά πάχη των χορδών δεν έχω άποψη.