Το ζήτημα είναι όντως μεθοδολογικό…
Μεθοδολογία όμως ΔΕΝ σημαίνει επιλεκτική χρήση των υπαρχουσών πηγών,
στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει ότι δεν υιοθετούμε μόνο (ΜΟΝΟ όμως και αποκλειστικά) και χωρίς διασταύρωση – έλεγχο κ.λπ. ό,τι διαβάσαμε στον Τύπο, αγνοώντας
(προφανώς γιατί τις θεωρούμε ανάξιες λόγου; ασήμαντες;)
πρωτογενείς πηγές, όπως η μαρτυρία του Μάρκου (και αυτή του Βαρθαλίτη).
Διαβάζουμε λοιπόν ότι ένας Λεονάρδος Βαμβακάρης απεβίωσε το 1930 και γνωρίζουμε ότι ο Μάρκος αναφέρει ως χρονολογία - για το θάνατο του αδελφού του - τα 1, 2,3 πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1940, 10 τόσα χρόνια μετέπειτα.
Πριν ασπαστούμε ως αδιαμφισβήτητη την πηγή από τον Τύπο, σκεπτόμαστε
α)την περίπτωση της συνωνυμίας.
Μια εντελώς πρόχειρη έρευνα (πανεύκολη φαντάζομαι ειδικά για έναν ερευνητή όπως ο κ. Βλησίδης) στα αρχεία του Δήμου Άνω Σύρου, δείχνει πως με το ίδιο ονοματεπώνυμο (Λεονάρδος Βαμβακάρης) εμφανίζονται 10 άνθρωποι, διαφορετικής ηλικίας, ασχολίας και με διαφορετικό πατρώνυμο, μόνο σε έναν εκλογικό κατάλογο και μόνο σε μια χρονιά, το 1910.
Έστω ένας από αυτούς τους 10, δεν είναι πιθανόν να άφησε απογόνους, ώστε έστω και ένας εγγονός να φέρει το ίδιο ακριβώς ονοματεπώνυμο με τον εγγεγραμμένο στους καταλόγους αυτούς;
Β) Πάμε πίσω στην Αυτοβιογραφία.
Λέει ο Μάρκος, περίπου: «…λίγο καιρό μετά το θάνατο του αδελφού μου του Λινάρδου, δεν άντεξε τα βάσανα και πέθανε και η μάνα μας…»
Και η επιβεβαίωση έρχεται από το ληξιαρχείο Νίκαιας Πειραιά:
1941 θάνατος του Λεονάρδου Βαμβακάρη
1942 θάνατος της Ελπίδας Βαμβακάρη (μάνας του Μάρκου – Λινάρδου κ.λπ.)
Περί μεθοδολογίας, λοιπόν, ο λόγος!
Και το επιμύθιο (και το λέω, φυσικά, για όλους μας):
εξετάζουμε όλες τις πηγές, τις διασταυρώνουμε και δεν σνομπάρουμε καμιά, ούτε προφορική ούτε γραπτή.