Όσο εγώ ακόμα έγραφα, ο admin δημοσίευε. Δυο λόγια ακόμα, λοιπόν, σχετικά με το δικό του κείμενο:
Δεν βλέπω τόσο καθαρά να παραδέχεται το αρχικό κείμενο την ύπαρξη παράδοσης. Είναι τόσο ανυπόμονος ο συγγραφέας να καταδείξει ότι το κράτος (ανέκαθεν, προσοχή!!) μόνη του έννοια είχε την παραποίηση της παράδοσης, ώστε τελικά μένει μόνο αυτή η έννοια, σύμφωνα με τη δική μου ανάγνωση φυσικά. Και, όχι, δεν ορίζει η λαογραφία τη θέση της ως σύμβουλο του κράτους αλλά το κράτος την βάζει, εκ των υστέρων, σε αυτή τη θέση. Ο Πολίτης, πρώτα ασχολήθηκε εκτενώς με τη λαογραφία και μετά εξελέγη καθηγητής.
Βέβαια και έγιναν προσπάθειες όχι ίσως για φίμωση (η λέξη είναι κάπως βαρειά) αλλά για τον παραμερισμό στοιχείων που δεν συνήδαν με την προσπάθεια δημιουργίας εθνικής ταυτότητας. Με γνώμονα τις “κατηγορίες” του Φαλμεράϊερ για ανυπαρξία ελληνικού γένους παρά μόνο Αλβανών, Σλάβων κλπ. πραγματικά, κάθε πληροφορία που θα προσέθετε κάποιο λιθαράκι στο οικοδόμημα σύνδεσης της σημερινής (του 19ου αιώνα) Ελλάδας με την αρχαία, προωθούνταν, με αποτέλεσμα πληροφορίες που δεν περιείχαν τέτοια στοιχεία να παραμελούνται. Χαρακτηριστικότατη είναι εδώ η παρουσίαση της αξέχαστης Άλκης Κυριακίδου – Νέστορος, σε ένα (εξωπανεπιστημιακό) μάθημα που είχα παρακολουθήσει πριν αρκετές δεκαετίες: “Ως κατά την αρχαιότητα, ούτω και νύν αι γυναίκες του χωρίου μας μεταβαίνουν, προς πλύσιν του ιματσμού της οικογενείας, εις τον παρακείμενον ποταμόν χψω”, ανέφερε πλήρης εθνικής υπερηφάνειας δάσκαλος της εποχής. Και η Άλκη, με τη χαρακτηριστική κίνηση των χεριών της: -Ε, που θα πήγαιναν; Είτε Ελληνίδες, είτε αρβανίτισσες είτε σλάβες, τρεχούμενο νερό θα αναζητούσαν!
Σωστή και η παρατήρηση για τους περιηγητές. Εδώ θα αναφέρω άλλη ιστοριούλα: Περιηγητής παρακολουθεί, σε χωριό της Αττικής, τις γυναίκες να χορεύουν. Ρωτάει το συνοδό του Έλληνα λόγιο, πώς είναι το όνομα του χορού. Με κατεβασμένο το κεφάλι εκείνος απαντάει, σχεδόν με ντροπή: -Συρτός λέγεται, συρτός!.. Δεν είχε κάποια άλλη, αρχαιοπρεπέστερη λέξη να δόσει, που να αναφέρεται και σε αρχαία κείμενα όπως Πυρρίχιος, πχ. Αλλά ο περιηγητής ανασύρει από το σάκκο του σημείωμα από προγενέστερη επίσκεψη, όπου είχε καταγράψει την επιγραφή μιάς επιτύμβιας στήλης και αναφωνεί: -Μα τούτο είναι θαυμάσιον, εντυπωσιακότατον! Ιδού! Το σημείωμα ανέφερε “… (φρόντισε το νεκρό, τον στόλισε, τον έθαψε…) και την των Συρτών πατρίαν όρχησιν θεοσεβώς επετέλεσεν”. Φυσικά και ήταν προκατειλημμένοι οι περισσότεροι περιηγητές, επηρρεασμένοι από το ρομαντικό κλίμα της εποχής. Όχι όμως και να φτάσουμε στο σημείο να υποψιαζόμαστε ότι τα ταξίδια τους τα χρηματοδότησε το ελληνικό κράτος, καθώς και τα βιβλία που μετά εξέδιδαν.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 21:52 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 21:38 —
Αναλυτικότερα από ότι έγραψε ο Περικλής αμέσως μετά το δικό σου, δεν γίνεται. Οι βαλκανικοί πόλεμοι ήταν εθνικιστικοί.