Ή… “Ελλάς το μεγαλείο σου”
-Τι είναι, παιδί μου, το ομόλογο;
-
Ο πρωθυπουργός.
-
Ποιος στην είπε αυτή την αηδία;
-
Η τηλεόραση. Όλο λέει «συναντήθηκε με τον ομόλογό του»…………
Έχει καταλάβει κανείς Χριστό από την ιστορία με τα ομόλογα του Δημοσίου; Όχι;
Από την Ιστορία γενικώς έχετε καταλάβει; Πάλι όχι; Και γιατί δεν ρωτάτε; Πολύπλοκο. Καλώς. Μη χαλάμε και τη ζαχαρένια μας.
Ενώ για τον Άλεξ τα καταλάβατε όλα. Γι’ αυτό ομολόγησαν και οι ένοχοι τόσο γρήγορα. Από τη γενική κατακραυγή.
Και με τα ομόλογα το ίδιο θα γίνει. Ανομολόγητα θα μείνουν, θα δεις. Απ’ την πολυπλοκότητα. Θες να μάθεις; Άκου:
Το κράτος δεν έχει λεφτά να αγοράσει όπλα. Ας μην αγοράσει, θα μου πεις. Και πώς θα πολεμήσει τους Τούρκους; Μα, δεν υπάρχουν Τούρκοι, το λέει και το βιβλίο της Ιστορίας: «Καλύτερα περνάγαμε επί Οθωμανών παρά τώρα επί οθωμανικού».
Το κράτος, όμως, πρέπει να αγοράσει όπλα για να ζήσει ο εργαζόμενος στη Μασατσούσετς, του οθωμανικού. Το λέει ο νόμος του …Μάσα.
Πάει, λοιπόν, το κράτος σ’ ένα ταμείο εργαζομένων, που ξέρει ότι έχει λεφτά σεντουκιασμένα από τις εισφορές των κορόιδων, και του λέει: θέλω τόσα. Πάρτα λέει το ταμείο, αλλά δώσε εγγύηση.
Τρέχει ο κράτος στο πιεστήριο, τυπώνει ένα χαρτί, που το λένε ομόλογο, γιατί είναι ομολογία δανεισμού, κι αφού το αφήσει να στεγνώσει κανένα μισάωρο γράφει αριθμητικώς και ολογράφως 280.000.000 ευρώ απάνω και από κάτω ότι θα έχει ξοφληθεί σε 12 χρόνια, το βάζει σ’ ένα φάκελο κίτρινο και το πάει για μουντζούρωμα στον ομόλογο του ομολόγου. Οχι το βιβλίο, το ομόλογο.
Καλά μέχρι εδώ; Μια σοδίτσα, ένα σπράιτ, γλυκό νερατζάκι; Ενα λλεκούμι για; Όχι αγόρι μου, σεφταλιές εν έχομεν, είναι εθνικιστικόν φαγητόν. Πάμ’ παρακάτω:
Ο κράτος έχει το χαρτί, το ταμείο έχει τα λεφτά, γιατί δεν τ’ αλλάζανε χέρι χέρι να πάει στο διάολο, να τελειώνει η δουλειά; Όοοοχι.
Άμα το κάνει έτσι, πρέπει να τη γράψει κιόλας αυτή την πράξη στα κιτάπια. Άμα τη γράψει, όμως, θα φανεί ότι χρωστάει 280.000.000 ευρά. Άμα φανεί, θα δηλωθεί ως δημόσιο έλλειμμα. Τι θα πει γιατί. Γιατί ό,τι χρωστάει το κράτος εγγράφεται στο έλλειμμά του. Χρωστάω πάει να πει είμαι μέσα. Φεσωμένος.
Μην κοιτάς που σε μας χρωστάω πάει να πει έχω τζιπάρα, βιλάρα, γυναικάρα, που πάει μ’ άλλον παπάρα. Αυτά είναι νεοπλουτίστικαι μέθοδες, τες οποίες δεν ακολουθεί το κράτος. Μόνο όσοι συναλλάσσονται με αυτό. Καμιά φορά και τίποτα υπάλληλοί του, ομόλογοι, που μπήκαν αρειμάνιοι και βρέθηκαν Αρμάνιοι.
Μια σοδίτσα; Ένα αμαρέτο με γίγαντες; Εθνικιστικόν και αυτό; Α! Θυμίζει ελληνοϊταλική απώθηση περί τα μέσα του περασμένου αιώνα. Καλώς. Τι λέγαμε; Στο σπίτι όλοι καλά;
Δεν μπορεί λοιπόν ο κράτος να δώσει το ομόλογο απευθείας στο ταμείο, και τι κάνει. Εμ, έλα ντε. Εδώ σε θέλω. Δεν του βάζει αριθμό έκδοσης!!!
Πω, πω απατεωνιάαα. Σκάσε ρε συ, θα μας πάρουν χαμπάρι. Ποιοι θα μας πάρουν; Οι κουτόφραγκοι, που ελέγχουν το έλλειμμα. «Τέτοιες ελληναράδες, φασισταριά έβγαλαν τα βιβλία ιστορίας που μαθαίνατε». «Τι σχέση έχει αυτό με το έλλειμμα;
Βγάζει, που λες, το κράτος το ομόλογο χωρίς νούμερο, δηλαδή τα νούμερα βγάζουν το ομόλογο, αλλά δεν φαίνονται -τα νούμερα- κρυφά από τους κουτόφραγκους και πάει εξ από δω, κατά διαβόλου, που λέει κι ο λαός, να το πουλήσει σε μια ξένη τράπεζα.
Και γιατί να πάρει μια ξένη τράπεζα ένα κρυφό, ήγουν και επικίνδυνο χαρτί; Έλα ρε συ, μην είσαι χαζός. Ξέεερει η τράπεζα, ότι το χαρτί θα το μεταπουλήσει στο Ελλάντα για να το πληρώσει το Ταμείο των κορόιδων, γιατί αυτή τη δουλειά κάνει προσυνεννοημένα, με το αζημίωτο και όχι μόνο με το ελληνικό κράτος. Όοοολα τα κράτη απατεώνες είναι. Απλώς το δικό μας κάνει ψιλικατζοδουλειές, που τις καρφώνουν κιόλας τα όργανά του. Το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυφύλακας είναι όργανο, άρα ο αστυφύλακας είναι μπουζούκι; Καμία σχέση. Εδώ μιλάμε για βλάβη γενετική. Είναι γεννητικά τα όργανα. Τα οποία ενίοτε τρώγονται κιόλας!
Σόδα, περιέ, δίκταμο;
Καλά. Πόσο κάνει το χαρτί; λέει η τράπεζα. Ενενήντα εννιά κι εννιά, λέει ο κράτος. «Ορίστε», «ευχαριστώ», χαίρετε.
Πάει την άλλη μέρα η τράπεζα, βρίσκει μια χρηματιστηριακή, που αγοραπουλάει χαρτιά, πάρτο της λέει και πούλα το εκεί που ξέρεις. Πώς λέμε βάλτο εκεί που ξέρεις; Έτσι.
Άμα τη λένε και Ακρόπολη τη χρηματιστηριακή ακόμα καλύτερα, γιατί, σε πείσμα των βιβλίων της Ιστορίας, δείχνει την εθνική και φυλετική συνέχεια μεταξύ του Περικλή, που βούτηξε το ταμείο της Συμμαχίας από την Δήλο και το κλείδωσε στον Παρθενώνα, για να το διαχειρίζεται ασφαλέστερα από τους νησιώτες, που έτσι κι αλλιώς αποκλεισμένοι ήτανε, μια με τις βλάβες στο Αίολος Κεντέρης, μια με τις καθυστερήσεις του Ροδάνθη, τι λέγαμε, το 'χασα πάλι, ε;
Κατεβαίνει, που λες, απ’ το λόφο η Ακρόπολη και πάει στο Ταμείο, που λέγαμε στην αρχή, ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΔΕΝ ΘΥΜΑΣΑΙ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΟ ΧΩΡΟ Η ΣΕΛΙΔΑ ΝΑ ΞΑΝΑΛΕΩ, και του κουνάει το χαρτί: «Τσα, 106,5».
Φτύνει τα δάχτυλα το Ταμείον, μετράει 106,5 επί κάτι χιλιάδες ευρά για ένα ομόλογο, που το κράτος έχει πουλήσει για 99,9, τσεπώνει τη διαφορά το αρχαίο μνημείο, δεν φαίνεται κανένα έλλειμμα στας Φριξέλλας, σε 12 χρόνια το Ταμείον θα πληρωθεί κανονικά τα 280.000.000 συν τους τόκους, ούτε γάτα ούτε ζημιά, και ένας τσέπωσε περίπου 5.500.000 ευρά αέρα, κι άντε να τον βρεις.
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=59725588,62653204,81658388