Φραγκοσυριανή

Φώτη για την Parlophon ότι σου παράθεσα είναι αδιαμφισβήτητο καθώς είναι από τον κατάλογο της ίδιας της εταιρείεας , το ίδιο και για τα Hmv και Columbia που έχουμε και λεπτομερή καταγραφή στοιχείων για τα πρώτα από το αρχείο της Hayes για τα δεύτερα από τον Charlie όταν εκείνος βρήκε τα αυθεντικά recording books της Columbia στο British Library την δεκαετία του 70, για τα Odeon αναμένω και απο σένα με προσοχή, θα κοιτάξω και εγώ τους καταλόγους οντεόν που έχω να δω μήπως βγαίνει καμιά άκρη, τώρα δεν έχω πρόσβαση καθώς τους έχω δανείσει σε ένα φίλο αλλά θα ενημερώσω μόλις έχω.

Στο 9:00 λέει για την Φραγκοσυριανή…

//youtu.be/K12PY6AhHFM

Απόλυτη ταύτιση!

Στο βίντεο που παρέθεσε ο Κώστας:

«….μα εγώ σʼ ένα πανηγύρι ήμουνα και είδα μια ωραία κοπέλα, φούντωσα που την είδα και το έγραψα…»

Αυτοβιογραφία:

«…το ʼ35, για μια κοπέλα στη Σύρα, έγραψα τη Φραγκοσυριανή…» (σελ. 284)

Αυτά, επί της ουσίας.
Με ολίγη σάλτσα παραπάνω σε ορισμένα μπλογκς…

Δυο αποσπάσματα απο δυο διαφορετικά βιβλία…Νομίζω οτι εδω λύνεται η απορία για την Φραγκοσυριανή.

``Η μητέρα μου,η Ελένη,η οποία καταγόταν απο το Μαυροβούνι της Μάνης,μου ελεγε οτι μετά τον γάμο της με τον Μάρκο το 1923,η μητέρα του η Ελπίδα εκανε αλλα δυο παιδιά.Τη Ρόζα το 1925 και τον Αργύρη το 1930.Τα δυο αυτά παιδιά τα μεγάλωσε εκείνη και τα αγαπούσε πάρα πολύ γιατί δεν είχε και δικά της παιδιά.

Κάποτε η Ρόζα είπε :Και χαστούκι να φάω απο την Ελένη θα το δεχτώ.Τόσο δεμένη ηταν μαζί της.
Την κάλεσε και στον γάμο του γιού της του Παλαιολόγου.Ημουνα κι εγώ μαζί.
Η μητέρα μου ηταν ξύπνια γυναίκα.Δεν δεχόταν να την πειράξεις.Δεν ζύγωνε μύγα στο σπαθί της.Ηταν γνωστή και δίκαιη.Ητανε καλόψυχη.Μ αγαπούσε πολύ.Εφυγε το 1998.
Θυμάμαι τον Μάρκο Βαμβακάρη να κάθεται σε σκαμνάκι ή σε καρεκλίτσα εξω απο το σπίτι του,και να παίζει το μπουζούκι του.Τον φοβόμουνα λίγο,αλλά είχα καταλάβει απ ολη του την συμπεριφορά οτι ήτανε ψυχούλα.
Μου είπε η μητέρα μου για την Φραγκοσυριανήοτι την ανοιξη του 1935,την ώρα που καθότανε στην αυλή,είπε του Μάρκου,κρατώντας το στήθος της γιατί ενοιωθε ενα πόνο : Μάρκο,μια φούντωση,μια φλόγα εδώ.Και μετά ξανά :Δεν ξέρω μωρέ Μάρκο.Μια φούντωση,μια φλόγα εχω εδώ,στην καρδιάΚαι μια τρίτη φορά του ξαναλέει : Μια φούντωση,μια στένεψη,μια στεναχώρια αισθάνομαι στην καρδιά. Και παίρνει ο Μάρκος ενα χαρτί και το γραψε εκείνη την ώρα.Η μάνα μου μου το εχει πει αυτό και πρέπει να λέμε την αλήθεια.Μπορεί να μήν την ξέρουμε.Οταν ομως την ξέρουμε,να την λέμε.Ετσι ξεκίνησε η Φραγκοσυριανή.
Μέσα απο τα τραγούδια του διαβάζω σε υπέρτατο σημείο,πόσο αγάπη είχε γι αυτήν ( την Ελένη )..Ο Μάρκος τραγούδησε για για την φούντωση και την φλόγα που είχε μέσα στην καρδιά του γι αυτήν. Και το τραγούδι Ημουνα μάγκας μια φοράπου λέει ο Πάρις να γινόμουνα νακλεβα την Ελένη,ν αφηνα τον Μενέλαο με την καρδιά καμένηο Μάρκος το γραψε γι αυτήν στα χωρίσματα το 1937. Θεοδώρα Ι.Χαλαβατζή Απο το βιβλίο του Δ.Βαρθαλίτη :Μάρκος Βαμβακάρης
Απο τον μύθο στήν ιστορία``1600 - 2017


Μάσησε ο Μάρκος απο την ομορφιά της,ονειρευόταν τα μάτια της,τα φιλιά που της εδωσε,και τσάκα τσάκα την παντρεύτηκε.... Ηταν πιτσιρίκος οταν την παντρεύτηκε,ούτε δεκαεπτά χρονών.. Μέσα απο τα τραγούδια του διαβάζω,σε υπέρτατο σημείο,πόσο αγάπη είχε γι`αυτήν.....Καταλαβαίνω πόσο τον ταλαιπώρησε η οικογένεια της γυναίκας του,επειδή δεν τον ηθελαν για γαμπρό τους..Κρυφά απο την μάνα σου θαρθώ να σε φιλήσω``...``Περνούσα κάτω απ τα παραθύρια σου,σε ειδα και καμάρωνα τα μαύρα σου τα φρύδια΄…Ο Μάρκος τραγούδησε για…Τη φούντωση και τη φλόγα που είχε μέσα στην καρδιά του…και για τα …΄Mαγεμένα μάτια της΄…Τα τραγούδια ηταν η ειλικρίνειά του,τίποτα δεν εκρυψε.
Αυτή η γυναίκα τον εφερε σε ασχημο χάλι.Τον ρήμαξε.Τον κεράτωσε.Πήγε και γαμήθηκε με τον κουμπάρο.Τον ξεφτίλισε…Στο τέλος,εφυγε απο κοντά της,κι αυτή συνέχισε να ζεί στο σπίτι του,δεν της το πήρε οταν χωρίσανε…`΄

Ο Στέλιος στο βιβλίο του…Ο Αγιος Μάγκας…

Αν διαβάζω καλά, η κυρία Θ. Ι. Χαλαβατζή θεωρεί ότι ο στίχος «Μια φούντωση, μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά» (και μόνο αυτός!) οφείλεται στην μητέρα της Ελένη (alias Ζιγκοάλα), την πρώτη γυναίκα του Μάρκου, και γράφτηκε (από τον ίδιον) σε ένα κομμάτι χαρτί το 1935. Ο ίδιος βέβαια, στην αυτοβιογραφία του, επιβεβαιώνει μεν το 1935 αλλά μιλάει σαφέστατα για κοπέλα στη Σύρα, στην οποία η (μανιάτικης καταγωγής) Ελένη δεν πάτησε ποτέ το πόδι της. Ότι πρόκειται για συριανή το επιβεβαιώνει και ο Στέλιος Β. σε συνέντευξη του στο CNN (δες #25 παραπάνω). Εδώ πάντως

η μοναδική αναφορά στην Φραγκοσυριανή είναι αυτή

και, βεβαίως, δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στο βιβλίο για να το μάθουμε αυτό το πασίγνωστο. Έτσι, λοιπόν, οι απορίες μας παραμένουν…

Καμιά φορά πρέπει να πιστεύει κανείς ,χωρίς να δει τις τρύπες απο τα καρφιά ,στα χέρια του αλλου…
Ισως υπήρχαν λόγοι που ποτέ δεν είπε καθαρά ο Μάρκος,για ποιά κοπελα γράφτηκε το τραγούδι αυτό… Αλλά και ο Στέλιος,που σίγουρα ξέρει ποιά είναι αυτη η μυστήρια γυναίκα,δεν μιλάει καθαρά για αυτό το θέμα…
Ο Στέλιος ηταν ο κολλητός του πατέρα του σε τέτοια θέματα,και ποτέ δεν τον πρόδωσε…!!!

Τέρμα απο μένα.!!!

Ποτέ, Κώστα, και εδώ είμαι απόλυτος όχι σαν άνθρωπος, αλλά σαν ερευνητής. Ακριβώς: Σίγουρα είχε λόγους ο Μάρκος να «τροποποιήσει» λιγάκι τα πράγματα, και ο Στέλιος ακριβώς το ίδιο. Γιαυτό και παραξενεύτηκα ιδιαίτερα, όταν διάβασα τη μαρτυρία περί «Ζιγκοάλας» και φουντωμάτων που γράφονται σε χαρτάκια και αξιοποιούνται ολόκληρη δεκαετία (και βάλε…) αργότερα. Εδώ ο Βαρθαλίτης έπρεπε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να επιμείνει ιδιαίτερα πριν υιοθετήσει (γιατί, την υιοθετεί και μάλιστα, άκριτα) τη συγκεκριμένη μαρτυρία. Τα χρόνια περνάνε, οι άνθρωποι κάποτε φεύγουν και τότε, μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε.

Μα και στα σίγουρα να είπε αυτά τα λόγια η Ελένη,σε καμία περίπτωση δεν πιστοποιεί την εμπνευση του Βαμβακάρη. Μπορεί οι εμπνεύσεις να είναι δυο κι ο Μάρκος να προτιμά την άλλη.Μόνο αυτός μπορεί να πει. Κι αφού λεει το χ, ισχύει το χ.

δεν ξέρω πόσο νόημα έχει να ξεψαχνίζουμε τόσο προσωπικές ιστορίες, όπου ο κάθε εμπλεκόμενος θα θέλει να προστατεύσει τον εαυτό του και τους γύρω του (και καλά κάνει).

Και μόνο που μιλά στο συγκεκριμένο τραγούδι για μια [u]Φραγκοσυριανή[/u],

νομίζω πως απομακρυνόμαστε κατά πολύ από την περίφημη Ζιγκοάλα.

Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις όπου από απλές καθημερινές συζητήσεις προέκυψαν οι στίχοι για γνωστά τραγούδια. Π.χ. εδώ παρουσιάζονται εκδοχές για το πώς φτιάχτηκε το “Σβήσε το φως να κοιμηθούμε”.
Ή, σε μια τηλεφωνική συνομιλία ο Θόδωρος Δερβενιώτης ζητούσε επίμονα απο τον Κώστα Βίρβο να του δώσει στίχους που τους καθυστερούσε. Ο Βίρβος του έλεγε κάτι σαν “Ισως το γράψω σήμερα, ίσως αύριο” και τελικά προέκυψε το “Ισως”.

Νομίζω οτί με βάση αυτά που γράφει ο Βαρθαλίτης, ο Μάρκος εμπνέυστηκε από την Ελένη για αυτό το κομμάτι, το οποίο πιθανώς να πήρε σάρκα και οστά για μια Συριανή, κάτι απόλυτα φυσιολογικό για ένα δημιουργό να μπλέκει το μυαλό του και την φαντασία του. Εξάλλου ο Μάρκος πήγε το 1936 στην Σύρο ενώ η Φραγκοσυριανή ηχογραφήθηκε το 1935 άρα το αρχικό ερέθισμα πρέπει του το δωσε η γυναίκα του. Ο Μάρκος δεν φανέρωσε ποτέ ότι αφορμή γι αυτό το κομμάτι ήταν η γυναίκα του, γιατί δεν ήθελε να της δώσει αξία και περαιτέρω σημασία, εξ ου και τα μπινελίκια στην αυτοβιογραφία του, αισθανόταν προδομένος ( με το δίκιο του ) και πίσω από το μίσος και την αγανάκτηση των λέξεων του, φανερώνεται μια μεγάλη αγάπη που υπάρχει περίπτωση να μην την είχε αποβάλει πλήρως, ακόμη και σε μεγάλη ηλικία.

Ωραία, δεκτόν. Όμως, σαφέστατα παραμένουμε στο χώρο της εικασίας, αφού παραμένει η διαφορά μεταξύ των λεγομένων του Μάρκου και εκείνων της κόρης της Ζιγκοάλας.

Γράψε λάθος, βέβαια! Μπέρδεψα τη Φραγκοσυριανή με τη Συννεφιασμένη Κυριακή (1948!)…

Ο Μάρκος έχει ο ίδιος αναφέρει δύο διαφορετικές περιπτώσεις για την εμπνευση της Φραγκοσυριανής, που δεν έχουν σχέση η μία με την άλλη, με βάση αυτό δεν εμπιστέυομαι τα λεγόμενα του καιπιστεύω ότι ήθελε να αποκρύψει από την κοινωνία που ζούσε την αλήθειά, απλά.

Ναι Σταύρο μου, πολύ λογική η υπόθεσή σου. Λέω μόνο ότι απλά πιστεύουμε, σίγουροι δεν μπορούμε να είμαστε.

Καλησπέρα σε όλους,

Είμαι ερασιτέχνης τρίχορδος και αρκετά χρόνια μέλος του φόρουμ. Δεν έχω συμμετάσχει σχεδόν ποτέ σε κουβέντα, κυρίως επειδή ότι για τεχνική απορία έχω κατά καιρούς, σχεδόν πάντα υπάρχει ήδη αρκετό υλικό στο φόρουμ για να με καλύψει!

Μου ήρθε τώρα όμως να εκφράσω μια-δυο ρομαντικές σκέψεις για αυτό το κομμάτι, την Φραγκοσυριανή, και αν είμαι πολύ εκτός θέματος, ας με διορθώσετε παρακαλώ να το κάνω ξεχωριστό θέμα.

Γενικά ο Μάρκος με αφήνει άφωνο. Αρκετούς έχω ακούσει να εκφράζονται περιπαιχτικά ας πούμε για την τεχνική του, όμως ελάχιστους που να μπορούν έστω να την μιμηθούν ή που να έχουν αυτήν την εκπληκτική αίσθηση του ρυθμού, και μάλλον κανέναν που να μπορεί να ερμηνεύσει τα τραγούδια του με αυτήν την δύναμη.

Ίσως το παραπάνω να μπορεί να ειπωθεί και για άλλους δημιουργούς. Ειδικά πάντως για την Φραγκοσυριανή, νοιώθω πως αυτή η πρώτη ηχογράφηση είναι στοιχειωμένη. Πρόκειται για ένα τραγούδι που για πολλούς είναι από τα πρώτα που μαθαίνουμε να παίζουμε. Όπως το καταλαβαίνω εγώ, σε έναν μινόρε δρόμο είναι όλο που απλά κατεβαίνει σκαλοπάτι-σκαλοπάτι στην εισαγωγή, στο τραγούδι είναι 4-5 νότες, συχνά η ίδια επαναλαμβανόμενη, και που γίνεται όλο και πιο γρήγορο σε κάθε στροφή. Καλά δεν τα λέω; Ε, αν έχετε κάποια άλλη εκτέλεση που έστω να πλησιάζει την μαγεία της πρώτης, στο παίξιμο στο όργανο ή στη φωνή, ας να μου τη στείλετε!

Κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι και είμαι χαλαρός να το ακούσω πραγματικά, μαγεύομαι από την πρώτη πενιά, και μένω έτσι μέχρι να τελειώσει. Και μιλάμε να το έχω ακούσει 1000 φορές σίγουρα, όπως και πολύς άλλος κόσμος. Μαγεία.

Δημήτρης

Ύστερα από μικρή έρευνα στο διαδίκτυο, διαπιστώνω πως το παραπάνω κείμενο εμφανίζεται για πρώτη φορά στη Βικιπαίδεια στο λήμμα Μάρκος Βαμβακάρης. Το λήμμα αυτό υπάρχει από τις 2 Ιουνίου 2005 με την εν λόγω παράγραφο να έχει προστεθεί στις 19 Μαρτίου 2009 από το χρήστη Vacondios, χωρίς ωστόσο να παρατίθεται πηγή. Συνεπώς, όταν δηλαδή δεν δίνεται πηγή, δεν υπάρχει περίπτωση να θεωρηθεί αξιόπιστη η “μαρτυρία”, πόσο μάλλον όταν με λύπη μου παρατηρώ ότι σε αυτήν εδώ τη σελίδα ο χρήστης Vacondios επιπλήττεται επανειλημμένως για τον τρόπο συνεισφοράς στη Βικιπαίδεια. Αναφέρω ενδεικτικά:

Για το λήμμα Γιοβάν Τσαούς ο χρήστης Alaniaris, απευθυνόμενος στον Vacondios, γράφει:

Καλησπέρα. Σχετικά με τις προσθήκες που κάνεις στο άρθρο ενδεχομένως να αποτελούν προσωπικές σου εκτιμήσεις, δεν επαληθεύονται από πηγές και ο τόνος και το ύφος τους δεν είναι εγκυκλοπαιδικό. Σε παρακαλώ να μην τα επαναφέρεις.

Για το λήμμα Στηβ Τζομπς ο χρήστης Gf uip γράφει:

Γεια σου Vacondios. Στο λήμμα Στηβ Τζομπς προσθέτεις κείμενο που είναι υποκειμενικές απόψεις, χωρίς πηγές, και σε πολλά σημεία λάθος

Για το λήμμα Ηλίας Κασιδιάρης ο χρήστης C Messier γράφει:

Καλησπέρα, σε παρακαλώ μη κάνεις αλλαγές που μπορούν να αμφισβητηθούν χωρίς πηγές, πόσο μάλλον όταν αυτά που έχεις γράψει αμφισβητούνται από παραπομπές που υπάρχουν ήδη στο κείμενο. Οι προσθήκες χωρίς πηγές θα αναιρούνται, πόσο όσο μοιάζουν με προσωπικές εκτημίσεις [sic].

Επομένως, και μέχρι να βρεθεί κάποια σοβαρή -πρωτότυπη- πηγή που να παραθέτει αυτούσια την παραπάνω παράγραφο ή έστω να καταδειχθεί ότι πρόκειται για κάποιου είδους αξιόπιστη μαρτυρία, οι περιγραφόμενες λεπτομέρειες πρέπει να αντιμετωπίζονται τουλάχιστον με σκεπτικισμό.

Δυστυχώς, η συγκεκριμένη παράγραφος αναπαράχθηκε από διάφορα blogs και ιστοσελίδες (π.χ. εδώ), από εκεί αντιγράφτηκε στο λήμμα Φραγκοσυριανή, ενώ εμφανίστηκε και σε (ανυπόγραφο) άρθρο (τι άρθρο δηλαδή, copy-paste είναι και μάλιστα τεμπέλικο) της εφημερίδας Το Βήμα (έκδοση online), προσδίδοντας για τους κατοπινούς αναγνώστες ένα “κύρος” στα γραφόμενα το οποίο όμως απλά δεν ισχύει.

1 «Μου αρέσει»

Πράγματι, αν γκουγκλάρεις τις δέκα πρώτες λέξεις («Πρωτόπαιξα…) θα βγούν όλες οι αναπαραγωγές που σημειώνει ο Πελοποννήσιος, και αρκετές ακόμα. Παραθέτω εδώ μία, δεν έχει σημασία η πηγή, όπου το κείμενο ξεκινάει νωρίτερα:
«Όλος ο κόσμος της Σύρου μ’ αγαπούσε πολύ, διότι κι εγώ ήμουν Συριανός και το είχαν καμάρι οι Συριανοί. Κάθε καλοκαιράκι με περίμεναν να πάω στη Σύρα να παίξω και να γλεντήσει όλη η Σύρα μαζί μου. Το 1935 πήρα μαζί μου τον Μπάτη, τον αδερφό μου τον μικρό και τον πιανίστα Ροβερτάκη και πήγα για πρώτη φορά στη Σύρο, σχεδόν είκοσι χρόνια αφ’ ότου έφυγα από το νησί. Πρωτόπαιξα, λοιπόν, σ’ ένα μαγαζί στην παραλία, μαζεύτηκε όλος ο κόσμος. Κάθε βράδυ γέμιζε ο κόσμος το μαγαζί κι έκατσα περίπου δύο μήνες. Εγώ, όταν έπαιζα και τραγουδούσα, κοίταζα πάντα κάτω, αδύνατο να κοιτάξω τον κόσμο, τα έχανα. Εκεί όμως που έπαιζα, σηκώνω μια στιγμή το κεφάλι και βλέπω μια ωραία κοπέλα. Τα μάτια της ήταν μαύρα. Δεν ξανασήκωσα το κεφάλι, μόνο το βράδυ την σκεφτόμουν, την σκεφτόμουν… Πήρα, λοιπόν, μολύβι κι έγραψα πρόχειρα: κλπ.»
Όπως έχω επισημάνει και παραπάνω, το κείμενο μυρίζει Μάρκο. Όμως, μιλάει και για ένα ταξίδι στη Σύρα το 1935 με Μπάτη, Ροβερτάκη και «τον αδερφό μου τον μικρό». Ο Αργύρης ήταν τότε 5 ετών. Τα συμπεράσματα….

1 «Μου αρέσει»

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι το κείμενο είναι φτιαχτό, ούτε όμως και το αντίθετο. Λέω ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε προς το παρόν. Η “κυκλική” αναπαραγωγή του -ας το πω έτσι- και μάλιστα χωρίς πηγή δημιουργεί προβλήματα στην τεκμηρίωση.

Πάντως, κ. Νίκο, το κείμενο έχει όντως κάτι από το στυλ αφήγησης του Μάρκου. Δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη αν ήταν από συνέντευξη σε εφημερίδα. Βλέπω για παράδειγμα στο βιβλίο του Π. Κουνάδη, Μάρκος Βαμβακάρης 1905-1972: Εγώ μάγκας γεννήθηκα και μάγκας θα πεθάνω απόκομμα εφημερίδας που μεταφέρει την είδηση του θανάτου του Μάρκου. Εκεί διαβάζουμε:

Το 1936 έγραψε τη “Φραγκοσυριανή”, το τραγούδι απ’ το οποίο γνωρίζει ο πιο πολύς κόσμος τον Βαμβακάρη.

"Έλαχε να πάω στη Σύρα να παίξω -έλεγε ο Μάρκος σε μια συνέντευξή του πριν δύο χρόνια. Εμαζεύτηκε λοιπόν κόσμος πολύς στο μαγαζί, Απάνω Χώρα, Βροντάδες, όλα τα χωριά από γύρω. Μέσα στον πολύ κόσμο ξεχώρισε μια κοπέλλα. Πολύ ωραία κοπέλλα. Αλλά μήτε που καταδέχτηκα να της μιλήσω γιατί γνώριζα τον πατέρα της. Αυτή ήθελε

Στο σημείο αυτό διακόπτεται η στήλη και δεν ξέρουμε τι λέγεται παρακάτω. Ακόμα κι έτσι όμως βλέπουμε διαφορετικές λεπτομέρειες από αυτές που αποτυπώνονται στο κείμενο της Βικιπαίδειας. Η πιο σημαντική έχει να κάνει με το ότι ο Μάρκος υποτίθεται δεν μίλησε στην κοπέλα όχι λόγω της απλησίαστης ομορφιάς της αλλά επειδή ντράπηκε τον πατέρα της. Αλλά βέβαια πόσο μπορούμε να βασιζόμαστε στις εφημερίδες εκείνης της εποχής; Πόσο πιστά μεταφέρουν τα λεγόμενα μιας συνέντευξης και πόση διασταύρωση κάνουν προτού γράψουν για θέματα που δεν ήταν και πρωτοσέλιδα; Ας δούμε ανάλογο άρθρο από την εφημερίδα Μακεδονία μία μέρα μετά το θάνατο του Βαμβακάρη:

Μακεδονία, 9.2.1972, σ. 3.pdf (463,6 KB)

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, ο Μάρκος “[α]πό του 1934 ήρχισε να γράφη τραγούδια και να συνθέτη ο ίδιος, με αποτέλεσμα μέχρι του θανάτου να έχη εις το ενεργητικόν του άνω των τριών χιλιάδων τραγουδιών, τα περισσότερα των οποίων εγνώρισαν διεθνή επιτυχίαν”. Ότι δηλαδή ο Μάρκος έγραψε 3.000 τραγούδια (!) και πάνω από 1.500 (αφού λέει “τα περισσότερα”) έγιναν γνωστά με επιτυχία και στο εξωτερικό. Υπερβολικό, ακόμα και για 1972.

2 «Μου αρέσει»

Μπράβο ρε Κώστα, πώς το ΄πιασες! «Θαμμένο» το απόκομμα στο τέλος του βιβλίου, σε άχαρο ρόλο “παραγεμίσματος”, χωρίς όνομα της εφημερίδας, χωρίς ημερομηνία…. Δεν υπάρχει πάντως αμφιβολία ότι η κοπέλα υπήρξε και βεβαίως δεν ήταν η Ζιγκοάλα, τα έχουμε πει και διεξοδικά πιο πάνω, ο σεβασμός στη σύζυγο / μητέρα, την αείμνηστη Ευαγγελία, δεν επέτρεψε περισσότερες λεπτομέρειες.

Τί, υπερβολικό! Για αφαίρεση άδειας δημοσιογραφίας έπρεπε να κατηγορηθεί ο “ρεπόρτερ” αυτός (αν είχαμε τέτοιες άδειες….).

1 «Μου αρέσει»